Open huis

Het oude gezegde "in like a lion, out like a lamb" is deze maand maart echt opgegaan. We begonnen de maand met een sneeuwstorm, en vrijdag was het 25C. Het gaat nu nog een beetje op en neer met de temperatuur, maar er komt toch schot in de lente. De eerste narcissen bloeien. Dit jaar lijkt het zo lang te duren, ondanks de milde winter. Waarschijnlijk omdat we zo vaak geplaagd zijn met warme dagen, om daarna weer sneeuw te krijgen. Ik zag dat Greek Peak gesloten is, dus nu kan ik mijn ski's echt opbergen.

Met het mooie weer van vrijdag moest ik werken, en wat een dag! Langzaam maar zeker vallen de stukje van de puzzel op de plaats, maar er zijn er nog veel missende stukjes. Over onze manager werd zo geheimzinnig gedaan, en we maakten ons allemaal zorgen. Nu blijkt het erger te zijn dan ik gedacht had. Ze is uit haar manager positie gezet, en ik kan me met de beste wil niet voorstellen waarom. Ze is zo'n 6 jaar manager geweest, en heeft veel gedaan voor de afdeling. De enige reden die ik me kan bedenken is dat ze mondig is, een dosis gezond verstand heeft, en voor haar personeel opkomt. Misschien paste dat niet in het straatje. De laatste jaren is er zo veel verbeterd op de afdeling, zoals het voorheen was zou ik niet meer willen werken, maar nu zie ik het afbrokkelen.
Zoals ik al zei hebben we al een tijdje geen hoofd, en we hadden voor 3 maanden een vervanging, Dana, iemand van buitenaf. Ze leek heel aardig, maar nu komen we erachter wat een achterbaks **** het is geweest. Maar waarom is M eruit gezet?
M is nu met ziekteverlof, ze mag nu in de nachtdienst op een andere afdeling gaan werken. Wat een schop in de kont. We hebben geen vakbond, maar ik begin nu het nut van een vakbond wel in te zien.
Ik dacht dat we in een ziekenhuis werkten waar zoiets niet gebeurt. Niet alleen op onze afdeling is er veel verbeterd, dat geldt voor het hele ziekenhuis. Nu heb ik er geen vertrouwen meer in. Ik verwacht dat we nog wel meer dingen te horen krijgen over wat er gebeurd is, maar M kan niet veel vertellen, omdat ze bang is geworden.
Wat ik nu zie gebeuren is iets wat we zo'n 8 jaar geleden doorgemaakt hebben. Omdat de afdelingen bij elkaar zijn gevoegd is het veel drukker, wat als demotivatie werkt, er zullen mensen gaan vertrekken, en we zullen weer tekorten hebben. Misschien zie ik het te negatief, misschien is dit de realiteit.

Op naar wat vrolijkere gedachten.
Bart kreeg deze week zijn "cap and gown", dit is het gewaad en muts die ze dragen bij hun diploma uitreiking. Het gaat er hard op aan!
Gisteren was er een open huis van SUNY Cortland waar Bart, Micky en ik naar toe zijn geweest. Er waren allerlei presentaties en een rondleiding. Het ziet er allemaal aardig uit. Blijkbaar waren er 10.000 aanmeldingen voor 1.000 plaatsen, en Bart is aangenomen, toch wel knap dan! Het is echter nog niet zeker dat hij hier naar toe gaat. Op vrijdag is het open huis voor TC3 en daarna moet hij definitief zijn beslissing nemen.

Verder is het hier een beetje de stilte voor de storm. Van het Nederlandse bezoek dan. In april Laurens en Roald, in mei pa en ma, in juni Vicky en schoonma, en Rene, Marleen en kids. Dat wordt een gezellige boel. Wie volgt?