zondag, april 02, 2006

Open huis

Het oude gezegde "in like a lion, out like a lamb" is deze maand maart echt opgegaan. We begonnen de maand met een sneeuwstorm, en vrijdag was het 25C. Het gaat nu nog een beetje op en neer met de temperatuur, maar er komt toch schot in de lente. De eerste narcissen bloeien. Dit jaar lijkt het zo lang te duren, ondanks de milde winter. Waarschijnlijk omdat we zo vaak geplaagd zijn met warme dagen, om daarna weer sneeuw te krijgen. Ik zag dat Greek Peak gesloten is, dus nu kan ik mijn ski's echt opbergen.

Met het mooie weer van vrijdag moest ik werken, en wat een dag! Langzaam maar zeker vallen de stukje van de puzzel op de plaats, maar er zijn er nog veel missende stukjes. Over onze manager werd zo geheimzinnig gedaan, en we maakten ons allemaal zorgen. Nu blijkt het erger te zijn dan ik gedacht had. Ze is uit haar manager positie gezet, en ik kan me met de beste wil niet voorstellen waarom. Ze is zo'n 6 jaar manager geweest, en heeft veel gedaan voor de afdeling. De enige reden die ik me kan bedenken is dat ze mondig is, een dosis gezond verstand heeft, en voor haar personeel opkomt. Misschien paste dat niet in het straatje. De laatste jaren is er zo veel verbeterd op de afdeling, zoals het voorheen was zou ik niet meer willen werken, maar nu zie ik het afbrokkelen.
Zoals ik al zei hebben we al een tijdje geen hoofd, en we hadden voor 3 maanden een vervanging, Dana, iemand van buitenaf. Ze leek heel aardig, maar nu komen we erachter wat een achterbaks **** het is geweest. Maar waarom is M eruit gezet?
M is nu met ziekteverlof, ze mag nu in de nachtdienst op een andere afdeling gaan werken. Wat een schop in de kont. We hebben geen vakbond, maar ik begin nu het nut van een vakbond wel in te zien.
Ik dacht dat we in een ziekenhuis werkten waar zoiets niet gebeurt. Niet alleen op onze afdeling is er veel verbeterd, dat geldt voor het hele ziekenhuis. Nu heb ik er geen vertrouwen meer in. Ik verwacht dat we nog wel meer dingen te horen krijgen over wat er gebeurd is, maar M kan niet veel vertellen, omdat ze bang is geworden.
Wat ik nu zie gebeuren is iets wat we zo'n 8 jaar geleden doorgemaakt hebben. Omdat de afdelingen bij elkaar zijn gevoegd is het veel drukker, wat als demotivatie werkt, er zullen mensen gaan vertrekken, en we zullen weer tekorten hebben. Misschien zie ik het te negatief, misschien is dit de realiteit.

Op naar wat vrolijkere gedachten.
Bart kreeg deze week zijn "cap and gown", dit is het gewaad en muts die ze dragen bij hun diploma uitreiking. Het gaat er hard op aan!
Gisteren was er een open huis van SUNY Cortland waar Bart, Micky en ik naar toe zijn geweest. Er waren allerlei presentaties en een rondleiding. Het ziet er allemaal aardig uit. Blijkbaar waren er 10.000 aanmeldingen voor 1.000 plaatsen, en Bart is aangenomen, toch wel knap dan! Het is echter nog niet zeker dat hij hier naar toe gaat. Op vrijdag is het open huis voor TC3 en daarna moet hij definitief zijn beslissing nemen.

Verder is het hier een beetje de stilte voor de storm. Van het Nederlandse bezoek dan. In april Laurens en Roald, in mei pa en ma, in juni Vicky en schoonma, en Rene, Marleen en kids. Dat wordt een gezellige boel. Wie volgt?

4 Comments:

Blogger Petra said...

Jeetje, wat een narigheid op je werk. Moeilijk om te zien dat iemand er uit gewerkt wordt. Kan me voorstellen dat je het nu een beetje met argusogen ziet, maar hoop dat het voor jou en jullie afdeling mee zal vallen.

Zo te horen krijgen jullie ook veel bezoek. Vrijdag komt bij ons onze eerste bezoek aan. Twee vriendinnen van me komen en daarna mijn moeder en zus en haar man en kindje. Gezellig weer!

Groetjes Petra

9:09 p.m.  
Blogger Petra said...

Leuk, he, al dat Nederlandse bezoek? Vervelend, dat het werk minder gaat. Wel erg knap, dat Bart naar SUNY kan met zo'n competitie. Hoe ver is dat van jullie af? Niet zo ver, toch? Ik ben bang, dat Katja veel verder weg zal gaan, helaas. Prettige week alvast!

9:53 p.m.  
Blogger kastelke said...

Annemiek, ik denk dat dat iets is wat tegenwoordig er gewoon bij hoort, zo'n perikelen op het werk... Heb ze ook al meermaals meegemaakt, en spijtig genoeg zie je dan inderdaad altijd die meest waardevolle collega's het slachtoffer worden van zo'n gedoe...
Tracht het niet teveel aan je hart te laten komen, maar durf knopen doorhakken als het te erg wordt!
Knap zeg, van die zoon van je! (en jeetje, wat worden ze snel groot!)

2:46 a.m.  
Blogger Annemiek said...

Ja, hopelijk valt het allemaal mee op het werk.
Wendy, als jullie ooit naar het oosten komen moeten jullie zeker ook hier komen.
Petra, leuk, ook bezoek bij jullie. Het is leuk om bezoek te hebben en ze alles te laten zien waar je over schrijft.
Petra, SUNY Cortland is zo'n 45 minuten rijden. Niet zo ver, er waren ook mensen uit Rhode Island in onze tour groep.
Elke, ik heb er al aan gedacht om bij Wegmans te gaan werken...

8:20 a.m.  

Een reactie posten

<< Home

Who links to my website?