This is my life!!!??? HELP!! Een ochtend op 4zuid

6:45 Ik kom op mijn werk en kijk op het patienten bord. Bij mijn naam staat charge nurse, prima, ik ben verantwoordelijke vandaag, niet mijn favoriete werk, oh well. Ik krijg de overdracht van de nachtdienst, niks bijzonders te melden
7:05 T is er nog niet, haar thuis gebeld, geen gehoor. Een kwartier later belt ze, ze heeft verkeerd op het dienstrooster gekeken en dacht dat ze vrij had, ze zal er over een uur zijn. Ondertussen neem ik haar patienten groep over. Ik kan het raport van de nachtdienst niet vinden, pas ’s avonds kom ik er achter dat we nu 3 cassette recorders hebben in plaats van 2 waar het raport ingesproken wordt...
7:30 Ik hoor een raar geluid, oh, het is mijn pieper, iemand heeft het geluid weer eens veranderd en het klinkt als een luide hommel. Het is de “admissions” ze hebben al een opname voor ons. Ik geef door welke kamer ze kunnen krijgen en geef de verpleegkundige die de opname krijgt de informatie.
7:35 T belt in tranen op dat ze niet kan komen werken vandaag, maar zegt niet waarom. Dan moet ik maar zorgen voor deze groep patienten. Ik deel de medicijnen uit die voor het ontbijt gegeven moeten worden, ontmoet mijn patienten, kijk of er bijzonderheden zijn, luister naar longen en hartslag, vraag of ze pijn hebben onder andere, ga over het plan voor de dag. Ik zie maar 4 van mijn 7 patienten voordat de ziekenhuisartsen om 8:00 komen. Veel bijzonderheden kan ik hun niet vertellen.
8:30 Bedmeeting, alle charge nurses van de verschillende afdelingen komen bij elkaar voor een snelle vergadering over hoeveel patienten er op de afdelingen zijn, hoeveel ontslagen, opnames, en hoe de personeelsbezetting is.
8:40 Ik ben weer terug op de afdeling, G de manager is er inmiddels en ik geef de problemen van de dag door. Ze gaat telefoontjes plegen om extra hulp te krijgen. Ik ga weer verder met mijn patienten, medicijnen uitdelen, nog meer assesments doen, mensen uit bed helpen. Gelukkig heb ik een goede verpleeghulp,T die met me werkt.
10:00 Eindelijk klaar met de medicijnen. Mijn pieper gaat weer, weer een opname. K belt af voor de avonddienst, ze is ziek.
11:00 S heeft iemand gevonden om te komen werken, J is er inmiddels en ik geef haar de pieper en de charge nurse info.

Mijn patienten; T is al 10 dagen hier en is het meer dan zat. Ze heeft een longembolie en krijgt bloedverdunners. De tabletten die ze krijgt werken langzaam en ondertussen krijgt ze een snelwerkende bloedverdunner per infuus. Tot haar bloedwaardes therapeutisch zijn zal ze hier moeten blijven. Ze blijkt erg bang van naalden te zijn en ik moet een nieuw infuus prikken omdat haar infuus al lang vernieuwd had gemoeten. Ze is moeilijk te prikken, maar gelukkig lukt het in 1 keer. Ik probeer haar op te beuren, maar kom niet door de muur.

M ligt ook al te lang in het ziekenhuis, ze kan vandaag met ontslag, maar haar 2 dochters blijken niet goed met elkaar overlegd te hebben en zijn er niet klaar voor. Na overleg zal ze morgen met ontslag gaan naar een “assisted living”, een soort bejaardenhuis waar ze een mate van zelfstandigheid hebben. M is nogal gemakkelijk aangelegd en moeilijk te motiveren om in beweging te komen. Het lukt ons toch om haar bijna de hele dag uit bed te krijgen en ze loopt zelfs tot aan het einde van de gang met de fysiotherapie. Hier doet ze wel een half uur over, maar het lukt.

B is erg ziek met een dikke darm ontsteking. In de morgen heb ik weinig tijd om te praten met mijn patienten, maar later terwijl ik hem intraveneus zijn medicijnen geef merk ik op dat hij zo’n mooie lange wimpers heeft. Ik vraag hem om zijn ogen eens open te doen. Mooie blauwe ogen. Ik zei dat hij vroeger wel een charmeur bij de vrouwen zou zijn geweest. Nee, zei hij. Er was maar 1 vrouw die hem gecharmeerd had, en ze waren 67 jaar getrouwd toen ze in december stierf. Ik vroeg wat verder, en hij vertelde over zijn leven, ze waren getrouwd toen zij 19 was en hij 20, en ze hadden zo’n goed leven gehad samen waar hij dankbaar voor was.

Z is het ziekenhuis ook zat, en zegt dat ze heel zeker naar huis gaat vandaag. Haar bloeduitslagen zijn niet helemaal goed, en ze moet eerst nog een bloedtransfusie. Daarna mag ze naar huis, en ze is dolblij. Haar man zal verder voor haar zorgen. Ze heeft een pacemaker gekregen en mag niks doen met haar linkerarm, en haar rechterbeen heeft een spalk voor een dislocatie van de knie. Mijn naam is onderwerp van discussie en ze vertellen waar ze overal gereisd hebben in Europa en halen leuke herinneringen op onder elkaar. Na haar tranfusie neem ik de ontslag papieren met hun door om er zeker van te zijn dat ze de medicijnen lijst snappen. Laat in de middag kan ze toch echt gaan.

K is een vrouw die lang op de IC gelegen heeft na een zelfmoord poging. Ze voelt zich zo veel beter, heeft spijt van wat ze gedaan heeft en zal morgen met ontslag gaan.

S is 59, en in slechte toestand geweest. Hij heeft op de IC aan de beademing gelegen, de opening in zijn nek is afgedekt met een gaasje, maar er kan nog lucht door ontsnappen, waardoor hij moeilijk te verstaan is. Hij is nog erg zwak, maar wordt geleidelijk sterker.

L is pas 49, niemand weet de oorzaak van zijn verwardheid, en af en toe klinkt er een keihard HELP! Aan het eind van de dag heeft hij hier iedereen mee gek gemaakt. Behalve medicijnen is er niks dat hem genoeg kalmeert. Hij weegt zeker 300 pond en hij kan niet goed staan. Een uitdaging om hem genoeg in beweging te krijgen.

Dat was zo’s beetje een ochtend uit mijn werk leventje. Gelukkig is het niet altijd zo hectisch, en de middag verliep een stuk rustiger.