Herfst

Toen ik vanmorgen naar buiten stapte hoorde ik de typische herfstgeluiden; trekkende ganzen. Het is een mooi geluid en een mooi gezicht om ze te zien vliegen in V formatie. Het zijn de tekenen dat het kouder gaat worden. Gisteren was het voor het eerst echt herfstweer met wind en regen in de morgen. Ik heb voor het eerst een jas aan gehad in maanden!
Gelukkig scheen 's middags weer de zon, want regen wordt je zo gauw moe. Mary en ik hebben nog een flinke wandeling kunnen maken, alweer in Treman Park.

Vannacht was er al kans op nachtvorst, maar dat hebben we toch niet gehad. Ik had mijn tomaten voor de zekerheid even "ondergestopt". Ze hebben het dit jaar goed gedaan op het terras. Weer wat geleerd, dat doe ik volgend jaar ook.



Na het werk van Micky was er een borreluurtje voor een collega van hem, Richard, die gaat trouwen met Lisa. Ze trouwen in Key West, Florida, met voornamelijk familie erbij. Het was de eerste keer dat ik hem zag sinds hij terug is van Irak; hij hield vanuit Irak een blog bij (hij schrijft nu niet meer, maar voor wie het wil lezen staat het links onder de favorieten). Hij had het er over hoe het schrijven voor hem een goede uitlaatklep was.
Lisa ontmoette ik voor het eerst, ze is een aardig persoon, en ik wens hun alle geluk samen.

Nou, het leger laat er geen gras over groeien; 2 dagen na zijn 17e verjaardag kreeg Bart zijn eerste telefoontje van een recruiter. Bart heeft een hele tijd met haar gekletst en volgens Micky veel te veel vragen beantwoord. Dat zal allemaal genoteerd zijn verwacht ik. De Navy en Air Force zullen ook nog wel bellen. Hij heeft gelukkig geen ambities om in het leger te gaan.
Zelf kreeg ik tot voor kort veel post van recruiters; ze hebben altijd verpleegkundigen nodig in de militaire branche. Nu heb ik al een tijd niks meer gehoord, ik zal ondertussen wel te oud voor hun zijn.

Bart 17

Al 17 jaar geleden dat ons eerste kind de wereld in kwam. Ik zie Micky hem nog ronddragen in het huis en van alles vertellen toen we hem thuisbrachten uit het ziekenhuis.
En kijk nu eens wat een kerel het is! Hoe snel zijn die jaren omgegaan. Alle dingen die "het eerste" zijn. Een oudste moet de spits afbijten en dat valt niet altijd mee. Het is voor de ouders ook allemaal nieuw, maar een hele mooie ontdekkingsreis samen.
Nu gaan we van eerste stapjes en eerste schooldag straks verder met eerste keer naar college.

Vanmiddag moest hij werken, en hij miste het leuke telefoontje uit Nederland. Na zijn werk hebben we hem opgehaald en zijn we gaan eten bij Applebee's, wat zijn keus was.
Sinds gisteren heeft hij het in zijn hoofd dat hij een paintball gun wil, een van zijn vrienden heeft er ook een, en daar hebben ze gisteren natuurlijk over zitten te praten. Hij heeft van ons wat geld gekregen, omdat hij ons niet eerder wist te vertellen wat hij wilde. Ik raadde hem aan om een keer paintball te gaan spelen om te kijken of hij het wel leuk vindt, voordat hij er geld aan gaat uitgeven. Hopelijk doet hij dat, maar we zijn toch even bij Dick's gaan kijken naar prijzen. Daar stond een bordje bij het paintball spul dat ze het niet verkopen aan jeugd onder de 18. Hij zal dan toch afhankelijk zijn van ons om het aan te schaffen.
Ik zie dit allemaal niet zo zitten, maar zo lang ze het maar veilig en verantwoordelijk spelen, want die balletjes doen blijkbaar flink pijn als je geraakt wordt. Deze week hadden een paar jongeren in Syracuse op auto's en fietsers zitten schieten met paintball! Dat is toch te gek.

Tim en Niels hadden Bart een nieuw Nintendo spel gekocht, en Bart had het geniepig in de verpakking laten zitten zodat ze er niet mee konden spelen terwijl hij weg was. Vanavond is het uitgepakt en nu zitten ze samen te spelen.

Harvest Festival

Vandaag was het Harvest Festival, een jaarlijks festival dat het dorp heeft als fundraiser voor allerlei programma's waaronder ook het zomerkamp. In de laatst paar jaar is dit festival steeds groter geworden, en er was vanalles te doen. Een grote lokker is de kip barbeque, er zijn spelletjes voor de kinderen en hooiwagen ritjes, een cake wheel (je kunt een taart winnen door te gokken op een nummer), een silent auction (stille veiling-je biedt op een product door je bod op te schrijven), en er waren veel tentjes met allerlei zelfgemaakt spul. Daar zaten Deb, een vriendin van haar en ik dus bij. We hadden samen een tafel gehuurd; het is veel gezelliger zo, en je kunt af en toe nog eens rondlopen terwijl de ander de tafel bemand. Deb had mooie kaarten met gedroogde bloemen, en Pat placemats van foto's. Ze heeft ook een website; http://www.lightlink.com/ndh/naturesimages/
Ik had kaarsen en een paar schilderijtjes.


Mijn kaarsen, de kaarten van Deb zijn net niet te zien, en Pam was er nog niet.

Ik heb er een stuk of 6 verkocht, $37.50 verdient voor een hele dag. Er waren wel veel mensen op het festival, maar ik denk dat het geheel een beetje te erg verspreidt was. Voor de eerste keer proberen wat te verkopen was het toch niet gek. Ik kreeg veel positieve reacties op de kaarsen. Het was gezellig, ik heb met veel oude bekenden gesproken, en het was stralend weer. Ik ben zelfs wat verbrand.

Ik had een schilderij aan de stille veiling gegeven, de eerste keer dat ik een schilderij aan de man probeerde te brengen. Ik kreeg ook hier veel leuke reacties op. De meeste mensen weten niet eens dat ik schilder, maar ik vertel dat ook niet vaak. Meestal vindt ik mijn schilderstukken niet goed genoeg, maar dit schilderij vond ik best mooi. Het heeft een korte tijd in de huiskamer gehangen en eigenlijk kon ik het moeilijk afgeven, maar ik had al gezegd dat ik dat zou doen.


"Het" schilderij. Ernaast de paintballs, waar Bart en zijn vrienden op bleven bieden, maar niet bemachtigd hebben.

Het heeft niet zo veel opgebracht, $15. Ik zag dat ze een waardeprijs erop gezet hadden van $100! Ik had hun gezegd dat het $25 waard was. Dat is nog het moeilijkste, wat vraag je ervoor, hetzelfde geld voor de kaarsen.


De hooiwagen staat klaar voor de ritjes. Het was een groot succes onder de kleintjes.

Ik had geprobeerd om Bart en Tim om te praten om als vrijwilliger mee te helpen op het festival, maar ze wilden niet. Totdat Bart er vorige week achter kwam dat hij voor een les van school een aantal uren vrijwilligerswerk moet doen. Hij heeft samen met 2 van zijn vrienden (en tevens klasgenoten) bij de t-shirt verkoop gezeten. Ook daar liep de verkoop niet zo goed, maar ze hebben lol gehad en de dag goed omgekregen.

Gedichtje

Hier is een gedichtje dat ik mooi vindt, en waar ik aan moest denken toen ik de commentaren op mijn blog van gisteren las.

Unity

By Ray A. Lingenfelter

I dreamed I stood in a studio
And watched two sculptors there,
The clay they used was a young child’s mind
And they fashioned it with care.

One was a teacher:
the tools she used were books and music and art;
One was a parent
With a guiding hand and gentle loving heart.

And when at last their work was done,
They were proud of what they had wrought.
For the things they had worked into the child
Could never be sold or bought!

And each agreed she would have failed if she had worked alone.
For behind the parent stood the school,
and behind the teacher stood the home!

Open House

Het mooie weer blijft maar aanhouden. Het is zo'n 25C, bijna 10 graden warmer als normaal. 's Morgens loop ik met Niels naar de bus, iets wat ik zal volhouden tot het echt koud wordt. Het is zo mooi zo vroeg in de ochtend als de zon net op is en de mist nog tussen de bomen hangt.
Vanmorgen heb ik van het weer genoten en gewandeld in Taughanock park, een gemakkelijke wandeling. Ik was even alleen op de wereld en pas toen ik terug liep kwam ik meerdere mensen tegen. Lekker rustig, de krekels en het stromend water als achtergrond muziek, met af en toe het geluid van een vogel of een scharrelend eekhoorntje. Die beestjes zijn druk bezig met hun wintervoorraad aan te leggen. Zo grappig om te zien hoe ze zich uit de voeten maken met een noot of eikel in de mond.

In het nieuws op het moment is de volgende orkaan die eraan komt, Rita. Vanmorgen was het nog een categorie 2, nu al een 5. Hoewel er veel voorspellingen gedaan kunnen worden is het zoiets wispelturigs. De media heeft er wel z'n handen aan vol. Het lijkt richting Houston te gaan, waar veel mensen van New Orleans naar toe geevacueerd zijn. Het lijkt deze keer wel een beetje beter aangepakt te worden met voorbereidingen en evacuaties.
Een leuk stukje nieuws was over de dolfijnen uit New Orleans die weer terug gevonden zijn. Er waren 8 tamme dolfijnen vermist toen de orkaan Katrina hun aquarium verwoest had. 4 waren er al eerder terug gevonden, en nu de rest ook. Ze hebben wat snijwonden en zijn wat vermagerd, maar waren zo te zien wel blij dat ze weer bij hun trainers terug waren.
Ik zie het al voor me, die dolfijnen die niet weten wat ze met al die levende, zwemmende vissen aanmoeten en niet kunnen jagen. Wie weet, misschien zijn de vrouwtjes ook wel zwanger, net zoals Luuk's konijn destijds met haar weekje in de wildernis.

Mijn lessen houden me wel bezig. Het is best veel leeswerk, en voor literatuur begint het schrijfwerk nu. Ik had de grootste moeite om een thesis te bedenken over het verhaal "A Rose for Emily", van Faulkner. Maar goed, daarom neem ik ook lessen, om iets te leren.
Niels vindt het maar raar dat ik lessen neem. Leesles noemt hij literatuur, en is er trots op dat hij dat na de 8e klas niet meer hoeft. Ik probeerde het hem uit te leggen, maar hij snapt het niet echt.

Vanavond was zijn open huis van school. Hij gaat nu dus naar de middle school, toch wel een grote overgang naar zo'n grote school, de 6e klas alleen al heeft 360 leerlingen. Om het wat kleinschaliger te maken zijn de studenten van elk lesjaar verdeelt in 2 teams. Het 6e leerjaar bestaat uit het Whale team en het Shark team, en elk team heeft zijn eigen leraren. (alle teams hebben een naam van een zee dier, en op de muren zijn allerlei onderzee beschilderingen). De leraren vergaderen iedere week met hun team en zo wordt het lesmateriaal op elkaar afgestemd. Dit jaar zijn ze gestopt met blok uren. Toen Bart op deze school zat had hij A en B dagen; alleen muziek en kunst wisselden iedere dag. In Tim's tijd werd er ge-expirimenteert met langere lessen, de blokken. Na ieder jaar weer iets anders te proberen zijn ze nu weer terug bij af. Lessen van 39 minuten elk. De blokuren werkte goed voor science, maar niet voor talen bijvoorbeeld. 39 minuten lijkt me erg kort om wat gedaan te krijgen, ze zullen meteen bij binnenkomst in de klas moeten beginnen.

Tijdens het open huis volgden de ouders een dag van lessen van hun kind, iedere "les" duurde 10 minuten. Het was heel leuk om alle leraren te ontmoeten en er waren 3 bekenden die Bart ook gehad had. Ze herinnerden zich Bart zelfs nog. De science lerares, mrs De Boer, vertelde me in het Nederlands dat ze niet veel Nederlands spreekt, leuk. Haar ouders zijn Neder-Amerikanen.
Alle leraren vertelden heel enthousiast over het curriculum, wat er van de studenten verwacht wordt en hoe de ouders kunnen helpen.
Een leerzaam detail waar ik achter kwam is dat Niels z'n lesrooster veranderd is en hij een nieuwe lerares Engels heeft sinds maandag. Dit was gedaan om de klas kleiner te maken, want er zaten 30 leerlingen in de klas.

Leuk was vanavond ook hoeveel bekende gezichten ik in de gangen tegen kwam, mensen die ik van alle jaren in de basisschool ken. Even een snel "hi, how are you?" en dan weer snel door om het juiste lokaal te vinden. Worden alle scholen opzettelijk in de vorm van een doolhof gebouwd? Overal stonden wel behulpzame leerlingen om je in de juiste richting te wijzen. Logisch toch dat C101 naast C106 ligt, en C103 erachter? Nou ja, zo lang onze kinderen maar de weg kunnen vinden...

Bye Anais

Vanmorgen hebben we Anais afgeleverd op het vliegveld in Syracuse. Ze nam van hieruit een vlucht naar Philadelphia en dan naar Frankrijk. Het afscheid nemen is weer moeilijk, maar toch niet zo erg als toen ze een jaar hier geweest was. Het was gewoon leuk om haar weer te zien; de andere uitwisselingssudenten hebben we nooit meer gezien, hoewel we er nog altijd leuke contacten mee hebben.
De kinderen namen afscheid van Anais alsof ze eventjes weg ging, gewoon even met het handje zwaaien. Dat zijn jongens, geen emotie laten zien.
Anais had afgelopen week nog een leuke week gehad bij haar vriendin en was verschillende keren naar de high school meegegaan. Volgende week begint ze op een universiteit bij Marseille.

Wij hebben van de gelegenheid gebruikt gemaakt dat we in Syracuse waren en zijn naar Carosel Mall geweest. Daar was ik al zo lang niet geweest. Het is een hele grote mall, en er zijn plannen om het de grootste mall in Amerika te maken. Ik zag echter nog niks in aanbouw, dus het zullen alleen nog maar plannen zijn. We hebben wat rondgesnuffeld, en de kinderen wat broeken gekocht. Die hebben nooit wat nodig als ze in een winkel zijn, totdat ze thuis klagen dat ze niks hebben om aan te doen. Voor mezelf heb ik 2 bloesjes gekocht. Ik had best nog wat langer kunnen blijven, maar dat kun je je voorstellen met 4 kerels. Niels en Tim hebben bij Best Buy een computer spelletje gekocht, Rise of Nations. Volgens hun een leuk spel. Toen waren zij klaar met winkelen.

Onderweg naar huis kwamen we langs een boerderij winkel, en ik heb 2 potten mumps gekocht. Er bloeit niet veel meer in mijn tuin, en dit geeft het weer wat kleur. Deze bloemen bloeien lang door.

Morgen moet ik weer werken, gelukkig heb ik volgend weekend het hele weekend vrij. Woensdag en donderdag waren zo'n rotdagen op het werk, als het altijd zo was zou ik er mee kappen. Woensdag was het zo druk, je weet gewoon niet waar je moet beginnen. Echt tegen de stroom opzwemmen. Die nacht kon ik niet slapen, dingen bleven door mijn hoofd spoken en ik weet niet of ik droomde dat ik de hele nacht wakker was, of dat dit echt zo was. Donderdag was ik een zombie, en moest die dag ook nog beginnen met iemand in te werken. Gelukkig was het ietsje rustiger, maar als je constant iemand vanalles uit moet leggen is het best vermoeiend. Maar later zal dat de vruchten afwerpen als we een goed ingewerkte pleeg erbij hebben.

Nog een Katrina update van hier; Cornell heeft 200 studenten van Tulane University in New Orleans opgenomen. Deze studenten komen zomaar opeens op een prestizieuze universiteit terecht. De meesten vinden het wel leuk om een semester hier te doen, en Cornell is heel behulpzaam geweest met het zoeken van huisvesting.

Vanmiddag ben ik bezig geweest met mijn lessen. 2 lessen volgen is toch wel genoeg. Literatuur is heel erg interessant, maar ik vindt het schrijven erover heel moeilijk. Ik heb dan ook al heel veel jaren geen essays meer geschreven!
Kunstgeschiedenis is vorige week begonnen. Ik kan niet zeggen dat ik er weg van ben. We zijn begonnen met de pre historie, en het zet je wel aan het denken, maar ik hoop toch dat het nog wat leuker wordt.

Verpleging 1

In de VS is een groot tekort aan verpleegkundigen. Om even wat statistieken te geven; het gemiddelde aantal open vacatures voor verpleegkundigen in een ziekenhuis is 16%. Het gemiddelde verloop is 13.9%. De gemiddelde leeftijd is 43, en de vergrijzing zal komende jaren toeslaan. In 2010 zal 40% van de verpleegkundigen ouder zijn dan 50. Dit juist in een tijd dat er meer verpleegkundigen nodig zijn als de baby boomers ouder worden.
Het ziekenhuis waar ik werk zit aan ongeveer 8% vacatures en 6% verloop. Dat zijn zeer goede nummers.
Met zoveel open vacatures moet het werk toch gedaan worden. Er zijn allerlei lapmiddelen om de tekorten op te vangen. Gelukkig stelt ons ziekenhuis overtijd niet verplicht, maar ik heb wel eens gelezen over plaatsen die dat wel doen. Dat is niet veilig; ik heb 1 keer een 16 uur dienst gedraaid en dat doe ik nooit meer. Je kan niet meer denken op het laatst.
Overtijd is dus 1 middel om tekorten op te vangen, en er zijn meestal wel mensen te vinden die extra uren willen werken. We krijgen per uur uitbetaald en niet een vast salaris.
Een andere manier om tekorten op te vangen is "travel nursing". Er zijn tientallen bureau's die dit regelen. Een ziekenhuis kan een tijdelijke verpleegkundige aannemen via een bureau. Deze verpleegkundigen verdienen bijna het dubbele van de vaste krachten, en krijgen vaak huisvesting en reisvergoedingen. Geen wonder dat er veel verpleegkundigen zijn die dit werk gaan doen. Verschillende van onze afdeling zijn dit travel nursing gaan doen; eentje heeft een half jaar in Hawai gezeten, een andere werkt in Syracuse, wat maar anderhalf uur rijden hier vandaan is, en een ander in Rochester, 2 uur rijden. Zo verdienen ze heel veel, en kunnen op hun vrije dagen toch bij hun familie zijn. Voor een ziekenhuis is het erg duur om deze "travelers" te betalen, ze moeten het bureau betalen, en het bureau betaalt de verpleegkundige. Het is een beetje een vizieuse cirkel; er vertrekken verpleegkundigen omdat ze als traveler meer verdienen, en dat creeert een vacature die gevult moet worden. Ons ziekenhuis werkt zo min mogelijk met travelers, maar we hebben er wel eens een paar gehad als we echt veel tekorten hadden.
We hebben een goede reputatie bij TC3, deze studenten verpleging lopen ook bij ons stage, en we hebben zo'n 20 nieuwe verpleegkundigen aangenomen deze zomer. We zijn nog altijd bezig met het inwerken, ze begonnen gelukkig niet allemaal tegelijk. Dit lijkt veel nieuwen, en ik geloof dat er ook nog nooit zoveel nieuwlingen tegelijk begonnen zijn. De ervaring leert echter dat er tegen het eind van het jaar weer een heel stel vertrokken zijn. In de VS veranderen mensen veel gemakkelijker van baan dan in Nederland, en er zijn verschillende redenen voor dit verloop. Omdat dit een afdeling algemene interne is, is het een goede plek om heel veel ervaring op te doen. Nieuwe verpleegkundigen hebben dit nodig om door te kunnen stromen naar Intensive Care of eerste hulp afdelingen. Waarschijnlijk zullen een stel van de nieuwen dit doen, anderen zullen er misschien achter komen dat deze afdeling niks voor hun is en liever ergens anders proberen. Weer anderen doen ervaring op voor een jaar en gaan dan travel nursing doen....
Al met al is onze dienstlijst goed gevuld, en zijn er iedere dag precies genoeg verpleegkundigen en verpleeghulpen ingepland. Het is alleen als er ziekmeldingen zijn dat het moeilijk wordt. Vaak is er wel hulp te krijgen van andere afdelingen, maar als het overal druk is kan dat niet. Dan komen de telefoontjes.

Een voor de hand liggende oplossing voor de tekorten aan verpleegkundigen zou zijn om er meer op te leiden. Er is echter een tekort aan opleidingsplaatsen, onder andere door een tekort aan leerkrachten. Ik hoorde dat TC3 een wachtlijst van 1 of 2 jaar heeft voor de opleiding verpleegkunde.
Afgelopen jaar hebben minder verpleegkundigen de eindexamens gedaan dan 5 jaar geleden. Het is een beroep dat niet hoog op de lijst staat voor jongeren.
Van alle kanten wordt er reclame gemaakt voor het beroep. Johnson&Johnson heeft een mooie; "Dare to care; be a nurse".
Ons ziekenhuis draagt een steentje bij door een programma waar middle school jongeren in het ziekenhuis een aantal keren op de verschillende afdelingen mee kunnen kijken. De hoop is dat ze daarna kiezen voor een beroep in de gezondheidszorg.

Een andere oplossing voor de tekorten is om buitenlandse verpleegkundigen aan te trekken. Ik las dat in de Philipijnen er zelfs scholen zijn die zich specifiek richten op het doel om in de VS te kunnen werken.

De tekorten gaan iedereen in de VS aan. Je wilt niet ziek worden en er achter komen dat er niemand is die je verzorgd, of nog erger, een overwerkt iemand die een fout maakt.

Nou, dit is een heel verhaal geworden en ik ben nog niet uitgepraat. Een andere keer meer.

9/11

4 jaar geleden is het alweer. Het is vandaag hetzelfde weertje als toen, een stralende blauwe lucht. Daarom was ik die ochtend ook buiten bezig en hoorde pas op 11 uur dat de wereld om me heen in elkaar aan het vallen was. Wat een onwerkelijke tijd.
Gisteravond waren we naar Discovery channel aan het kijken en er was steeds reclame op voor een film die vanavond uitgezonden wordt "the flight that fought back" over vlucht 93 die in Pennsylvania neergestort is. Dat is iets waar ik niet naar zal kijken. Over 10 jaar kan ik er misschien een film over zien, misschien ook niet.

Vanmorgen ging om kwart voor 6 al de telefoon. Als zo vroeg de telefoon gaat weet ik dat ik het mijn werk is om te vragen of ik kan werken. Ik liet het antwoord apparaat antwoorden, maar daara kon ik toch niet meer slapen en heb maar terug gebeld en gezegd dat ik tot 11 uur kon werken. Ik had geen zin in een hele dienst, we werken toch al genoeg weekenden. Gelukkig wordt er niet zo vaak gebeld tegenwoordig, dat was een paar jaar geleden wel anders. Je zou bang zijn om de telefoon op te nemen. Om nee te zeggen is soms best moeilijk, want je weet dan dat collega's met te weinig personeel moeten werken. We werken toch al altijd met net genoeg personeel, en als er iemand ziek is moet er vervanging gezocht worden. Dat is altijd zo moeilijk, en als ik als oudste werk zijn dat soort telefoontjes plegen een van mijn taken. Een gruwelijke hekel heb ik eraan om mensen te bellen en te vragen of ze kunnen werken op hun vrije dag.
Maar goed, vanmorgen tot 11 uur gewerkt en daarna was er vervanging.

Vanmiddag zijn Micky en ik weer gaan kanoen, heerlijk weer op het water. We worden er wel beter in en krijgen sterkere armen; vandaag gingen we een heel stuk verder dan andere keren.
Tim had nog wat kleine dingen nodig voor school en we zagen dat bij K Mart al dozen met kerstbomen stonden! Dat wordt toch te gek. Het Haloween spul ligt er al een maand, en dan nu al kerstspul?
Bart en Tim hebben hun eerste dagen op school goed doorstaan. Ik dacht dat ze samen een les zouden hebben, ze hadden allebei computer programmeren gekozen. Het blijkt dat ze toch niet bij elkaar in de klas zitten. Tim moet nu nog wat huiswerk doen. Dat gaat weer goed hoor, zo op het laatste moment. Heerlijk sommige antwoorden als hij geeft op de vragen; "what do you like to do best?" "Sleep, because then I can dream what I want. "

Vanavond zijn we gaan uit eten, en het is toch heerlijk als je ziet hoe goed ze soms met elkaar op kunnen schieten. De vonken vliegen er ook wel eens af van de ruzie, maar dan maakt dit toch weer wat goed.

Eerste schooldag

Daar ging hij dan. Mijn jongste telg naar Middle School. Gisteravond moest nog snel zijn rugzak klaargemaakt, en vanmorgen was hij nog potloden aan het slijpen. Het enige waar hij zich een heel klein beetje zorgen om leek te maken was dat hij de juiste bus zou vinden op de terugweg. Dit denk ik omdat Tim hem verhalen verteld heeft over hoe zijn buschauffeur een paar keer zonder hem vertrokken is.
Ze waren allemaal heel vroeg op vanmorgen, dat zal voor mij ook nog wennen zijn.
Het fijne is dat vandaag alleen de nieuwelingen naar school gaan. De hele school is dan voor hun zonder de drukte van de grotere kinderen.
De eerste dag breng ik hem naar de bus. Hij probeerde me al weg te krijgen toen de bus er nog niet was, maar ik bleef mooi met hem wachten en zwaaide hem uit.

Bart en Tim moesten vanmorgen naar de tandarts en hebben nu weer mooie tanden. Toen we thuis kwamen was Anais ook wakker en hebben ze nog een tijd zitten spellen. Vanmiddag heb ik haar naar haar vriending gebracht. We zien haar volgende week weer, en de rest van de tijd zou ze samen met haar vriendin naar de high school gaan. Ze zou met de Franse les mee gaan helpen. Zo te horen heeft haar vriendin nog veel activiteiten voor hun samen gepland.
Bart en Tim zullen haar op school nog wel eens tegen komen.

Niels was vanmiddag toch wel erg laat thuis. Hij had een uur op de bus moeten wachten! Wat hij zei over zijn eerste schooldag? Heel voorspelbaar; boring!

Laatste vakantie dag

Vanmorgen kreeg ik een leuke verrassing; Vizoria kwam even aan. Dit is de vrouw die ik een aantal weken geleden tegen kwam op een wandeling. Ze had een appartement gevonden, hier dichtbij zelfs, en haar vriend en zij hebben allebei werk. Ze voelt zich alsof dingen weer een beetje op plaats beginnen te vallen. Dat was fijn dat ze dat kwam vertellen. Ik denk dat ik haar nog wel vaker zal zien.

Het was de laatste dag van de schoolvakantie, voor Niels dan, Bart en Tim hoeven donderdag pas. Anais en ik wilden gaan kanoen, en zoals gewoonlijk wilde Tim en Niels niet mee. Hopelijk praat ik ze ooit nog een keer om.
Bart ging wel mee om te helpen de kano af en op te laden. Anais en ik hebben heerlijk een uurtje op Cayuta Lake gekanoed. Het weer was hetzelfde als gisteren, zon, en bijna windstil. Er was maar een andere boot op het water die af en toe de rust verstoorde, maar verder was het zo vredig en rustig, heerlijk. Toch wel lekker om zo'n plek zo dichtbij te hebben.
Weer thuis gekomen hadden we even rust en toen zijn we met z'n allen in Treman Park gaan wandelen. Biego ging ook mee en heeft zich lekker kunnen uitleven.


Vanavond hebben de kinderen samen met Anais Monopoly zitten spelen. Wat kunnen ze het goed samen vinden. Ze zullen echt vrienden voor het het leven met haar zijn. Alleen proberen die jongens er een beetje van te profiteren door haar de afwas te laten doen en toen ik moest werken heeft ze het eten voor hun klaargemaakt! Stelletje kerels!
Helaas gaat ze morgen alweer naar een vriendin voor de rest van de tijd. Een week gaat veel te snel voorbij, maar ik ben blij dat we deze tijd gehad hebben.

State Fair en kanoen

Ondertussen ben ik erachter hoe groot het gebied is dat is getroffen door orkaan Katrina; 5 keer de grootte van Nederland, en het ondergelopen gebied zo groot als Rotterdam. Het is maar een weetje, maar het geeft wel de schaal aan. Alle media richt zich op New Orleans, maar bijvoorbeeld de stad Biloxi, Mississippi is totaal veranderd in een schoothoop. Dit is waar het centrum van de orkaan aan land kwam.
Ik kan op de computer video filmpjes zien van Nederlands nieuws, en zag op RTL4 het verhaal van een Nederlands echtpaar dat in New Orleans gestrand was. De vakantie in hel!
Verder is er hier veel negatiefs in het nieuws zoals de plunderingen, maar er gebeurd veel meer positiefs, mensen helpen elkaar er doorheen.

Op zaterdag waren we dus naar de State Fair geweest. Het is een beetje een traditie om elk jaar te gaan, en veel is hetzelfde. De kinderen vinden het nog altijd leuk, vooral de dieren bekijken. In een enorm groot gebouw zijn de kippen en konijnen gehuisvest. Het is een gekakel van gewelste, Bart vindt het het leukst om de kippen te bekijken. Ze zitten allemaal in aparte hokjes, en zoals met alles op de Fair zijn er competities wie de beste kip heeft.
Verder zijn er tentoonstellingen over van alles en nog wat en veel lekker eten. Overal spelen bandjes, en we hebben hier en daar een tijd staan kijken. Ik had gehoopt Hilby te zien, maar hij deed straat optredens en had geen vaste plek. We zijn hem niet tegen gekomen.

Op de terugweg naar huis hebben we bijn Micky's collega onze kano opgehaald. Hij had hem geleend om met een stel welpen in de Adirondacks te gaan kanoen. Ze hadden het heel leuk gehad, maar de kano had een ongelukje gehad; hij was zijwaarts van het dak van de auto gegleden. Gelukkig niet op de grond terecht gekomen, hij hing in de touwen, maar er was een stuk van de "handvat" afgebroken. Dat is weer prima hersteld, en we kregen een fles wij kado voor het lenen. Dit was een maand geleden gebeurd, en Micky is zo grappig; ik vroeg wanneer we eindelijk de kano terug zouden krijgen;"O, als hij gemaakt is". WHAT? Gelukkig viel het allemaal mee.
Gisteren zijn we meteen weer gaan kanoen op Cayuta Lake. Het was een perfect weertje, geen wind en het water was als een spiegel. Het water was wel tamelijk groen van de algen na deze warme zomer, en de waterlelies bloeien nog steeds. We hebben allerlei dieren gezien, vissen en kikkers natuurlijk, maar ook schildpadden, reigers en herten. Eerst gingen Bart en ik een stukje kanoen en daarna Micky en ik. Het was de eerste keer dat Bart in deze kano stapte. Hij vond het toch wel leuk, en hopelijk doet hij het nu vaker.
's Avonds hebben we lekker gebarbequed, en Anais kwam weer terug van haar vriendin. Ze had het heel leuk gehad.

Update

Vreselijk wat er allemaal gebeurd in en om New Orleans. Er wordt geklaagd dat de hulpverlening te langzaam is, maar het is een enorm groot gebied. Ik ben eigenlijk benieuwd hoe groot in vergelijking met Nederland. Alle infrastructuur is weg, geen wegen, bruggen, niks. In de eerste dagen werd elke dag duidelijker dat dit veel groter was dan aanvankelijk gedacht. Veel fouten zijn er gemaakt, maar daar kan later hopelijk van geleerd worden.
In de media wordt meestal wel het slechtste belicht, bijvoorbeeld al de mensen die nog niet gered zijn. Er wordt niet verteld hoeveel er wel al van de daken geplukt zijn.
Gisteren keek ik even naar het nieuws voordat ik ging werken, een grote fout, want ik kreeg de beelden niet uit mijn hoofd. In het voetbalstadion gaan mensen dood van de hitte en uitdroging. Dat waren beelden die je vaak uit andere landen ziet komen.
Ik lees op forums commentaren van Nederlanders en van sommige wordt ik echt niet goed. Degenen die vinden dat het Amerika's eigen schuld is en dat soort dingen.
Ook wij zullen geld geven aan een hulp organisatie, en gisteren ging ik naar het werk met het idee dat ik die dag voor New Orleans aan het werken was.
Ik kan me de situatie in de ziekenhuizen daar niet eens voorstellen. Ook wij hebben wel eens een dag op noodaggregaat moeten werken, en alleen de hoogst noodzakelijkste dingen werken dan. Er wordt op onze afdeling 3 keer per week materialen aangevuld; na 3 dagen zouden veel dingen compleet op zijn. Medicijnen worden zelfs elke dag aangevuld. Het is nu 5 dagen voor New Orleans.

Over de plunderingen de eerste dag na de storm verbaasde ik me over. Niet dat mensen eten en drinken gaan halen, maar tv's! Hoe snel nadat er iets gebeurd valt alles uit elkaar. Vallen alle moralen weg?
Het is een gevaarlijke situatie, ook wapen winkels zijn geplunderd, en bendes hebben vrij spel.
In tijden van nood komen de goede en slechte kanten van mensen naar boven. Terwijl er zijn die elkaar gaan bevechten, zijn er ook volstrekt vreemden die elkaar helpen.

Nu wat leukere dingen.
Woensdag hebben we Anais opgehaald in Philadelphia. We waren om half vier op het vliegveld, precies de tijd dat het vliegtuig zou landden. Het duurde nog een uur eer ze door de douane was. Het was een leuk weerzien! De kinderen zeiden niet meer dan een koel hallo, maar zo gauw we in de auto zaten was het als vanoudst. Ze waren meteen allemaal gekheid aan het maken en verhalen aan het vertellen. Anais zei dat ze het gevoel had dat ze maar een week weg was geweest. De kinderen waren nog hetzelfde, alleen een beetje groter en Tim's stem dieper.
We bleven de nacht in een hotel in New Jersey, aan de andere kant van Philadelphia. Een suite met 2 slaapkamers, en huiskamer met keuken! Er zat zelfs een afwasmachine in!
Anais ging al vroeg slapen, en Bart, Niels en ik hebben lekker gezwommen.
Donderdag zijn we naar Philadelphia gegaan, en hebben even in de stad rondgewandeld. We waren er al een aantal jaren niet geweest en er zijn veranderingen aangebracht voor beveiliging. Om bij de Liberty Bell en Independance Hall te komen worden er tassen controle gedaan en je moet door metaal detectors. We hebben de Liberty Bell deze keer van dichtbij gezien, vorige keer stond er een lange rij.
Geschiedenis is voor de kinderen niet het favoriete gedeelte, en we gingen na deze wandeling naar het aquarium in Camden, New Jersey. Hiervoor namen we de veerboot vanuit Penn Landing in Philadelphia naar de overkant van de rivier. Het aquarium was erg mooi, ik was onder de indruk. Het is anders dan het aquarium van Baltimore, er zijn meer kleindere aquariums, maar erg mooi. Er waren ook pinguins, Niels's favoriete dieren, en we kwamen erachter dat die toch wel erg stinken. Het idee dat dat hij een pinguin wil hebben heeft hij nu uit zijn hoofd gezet.
Op onze terugweg konden we zien hoe de benzine prijzen opeens een stuk hoger lagen. Woensdag $2.69, donderdag $2.89, en op 1 plek zelfs $3.39. Dat alles in Pennsylvania waar de belasting op de benzine minder is; in New York lagen de prijzen allemaal al boven de $3. Het is allemaal geld in de zakken van de tankstations; de benzine die ze zo duur verkopen hebben ze zelf veel goedkoper ingeslagen en verkopen ze tegen woekerprijzen. Maar op een lege tank kom je ook niet thuis, dus je moet wel.
Om 7 uur waren we weer thuis en kon Anais haar oude kamer weer intrekken.

Gisteren heb ik dus gewerkt en er stond me nog een verrassing te wachten; mijn collega's hadden me een feestje georganiseerd voor mijn naturalisatie! Compleet met vanalles rood, wit en blauw, en Amerikaans eten zoals hot dogs, pizza en taart met (sparklers?) Die mochten we niet aansteken, het brandalarm kon wel eens afgaan. Heel leuk allemaal.
Ik werk met leuke collega's!

Vandaag gaan we naar de State Fair (een KIA winnen :) Morgen gaat Anais naar een vriendin die naar een universiteit gaat in het noorden.