Windmill market

Ik heb Harry Potter uit, wat een fantastisch verhaal heeft Rowlings weer geweven. Je kan het gewoon niet neerleggen als je eraan begint. Natuurlijk zal ik het ontroerende einde niet vertellen, maar Bart heeft er al allerlei websites over gevonden die erover discusieren.
Prachtig hoe die boeken kinderen aan het lezen krijgen.

Ondertussen is het hier een stuk koeler geworden, gewoon lekker achter in de 20C. Het is een record warme juni en juli geweest, maar wat een heerlijke zomer. Zeker na die flutzomer van vorig jaar, waar we de warmste en zonnigste weken hadden in Nederland.
Ik ben wel blij geweest met de airconditioner dit jaar!

Vandaag zijn we naar de Windmill Farm and Craft Market geweest bij Penn Yan. Ik was er nog niet eerder geweest. Het is ongeveer een uur rijden, richting winkel waar de John Deere tractors waren. Het was wel leuk, veel kraampjes en winkeltjes die handgemaakt spul verkopen. Er was onder andere Amish spul, en ik heb groene peper jam gekocht. Je kon verschillende smaken proeven en deze is echt lekker. Zou je niet denken. Bij zoiets vraag ik me af wie er ooit op de gedachte is gekomen om jam te maken van groene pepers. Het smaakt iets zoetzuur.
Verder wat handgemaakte zeep gekocht, heerlijk vindt ik die, en wat fruit en groenten.
De kinderen vonden het allemaal maar niks, die waren het gauw moe. Zeker toen ik op de terugweg ook nog bij wat garage sales stopte!

Bij thuiskomst lag er een brief van de immigratie dienst in de bus; 10 augustus is mijn interview. In mei was het afgezegd, zou het nu dan echt doorgaan? Ik moet maar weer eens de vragen gaan bestuderen.

Only in Ithaca?

Zouden er andere plaatsen zijn waar er zo'n politie auto's rondrijden?



Er zijn ook "gewone" politie auto's, maar deze gele kever rijdt rond in de binnenstad, en voornamelijk bij het wandelgedeelte, de Commons. Het idee dat hier achter zit is dat de politie vriendelijker over moet komen, en meestal ter plaatse is en niet alleen als er problemen zijn.

De Commons zijn een paar kleine winkelstraten, iets dat in Nederland heel gewoon is, maar wat je hier in bijna geen enkele stad vindt. Ik kom er bijna nooit, de winkels die er liggen zijn wel aandig, maar meestal duur. Een paar kleding winkels, veel kado winkels en wat winkels dat een beetje onder de catergorie hippie winkels valt. Tie dye kleding doet het hier nog goed.
Nu was ik vandaag al voor de derde keer in 3 weken op de Commons, omdat hier wat kantoren en leslokalen van TC3 liggen. Ik heb me nu dan echt aangemeld voor de lessen...

Speedy

Speedy de hamster was deze week weer eens ontsnapt; hij had zijn waterfles omlaag getrokken en was door het gat naar buiten geklommen. Wat een lenige bejaarde hamster! Wij met z'n allen zoeken en met een zaklamp in alle hoekjes van de kinderkamer kijken. Nou, wat we allemaal tegen kwamen! Geen hamster, wel onder andere een oud bot dat Biego verstopt had. Het was een goede gelegenheid om een begin te maken met het uitmesten van hun kamer. Daar zijn we flink mee opgeschoten, maar nog niet klaar. Een beetje zonde om te doen op een mooie dag.
Ondertussen zat Niels 2 dagen in de rats over zijn hamster. Hij was zo bezorgt dat hij dood zou gaan, en vooral bezorgt in welke toestand hij de hamster dan zou vinden.
Speedy is echter weer terecht; opeens stond Bart midden in de nacht op onze slaapkamer met een "look who I found", en een hamster in zijn hand. Hij had wat gehoord, en had hem beneden bij de badkamer gevonden. Een raadsel hoe hij beneden terecht is gekomen, daar hadden we niet eens gezocht. Hij heeft wel geluk, want hij had ook in een muizeval terecht kunnen komen! Speedy's avontuur is voorbij...

Leuk nieuws kregen we van Anais; ze komt waarschijnlijk voor een bezoek in september. Ze heeft een zomerbaantje, en dus het geld om een ticket te kopen. Ze heeft ook een website gemaakt; http://abnais.skyblog.com/

Eindelijk heb ik besloten om maar eens wat lessen te gaan nemen; in het voorjaar kwam ik er achter dat ik voor een graad in verpleging ook nog een aantal algemene lessen moet nemen. Dit kan op het plaatselijke Tompkins Cortland Community College(TC3), en hoeft dus niet op een dure universiteit. De credits kunnen overgeschreven worden naar de universiteit. Als ik dit geweten had had ik sommige lessen al jaren geleden kunnen nemen. Maar ja, al doende leert men. Verder heb ik me aangemeld bij Mansfield University, en daar kan ik alle nodige lessen online doen. In ons ziekenhuis was een keer een professor van Mansfield om inlichting te geven over hun verplegings opleiding. Deze vrouw was zo ontzettend energiek en aardig, (ze was de 70 al gepasseert, ze heeft meer energie dan ik) en de opleiding lijkt me wel wat. Ik heb geen zin om in de winter uren te rijden naar een universiteit, en in de buurt is niks, dus online is wel een oplossing.
Maar goed, eerst eens beginnen met TC3. Woensdag ging ik me aanmelden, en bleek dat ik een bewijs nodig had dat ik meer als een jaar in de county woon. Dat heb ik vandaag gehaald, weer terug naar TC3, en toen bleek dat ik voor de 2 lessen die ik wil nemen Engels 101 nodig heb. Dat heb ik gehad, maar daar had ik geen bewijs van bij me. Dus moet ik maandag nog eens terug met een kopie van lessen die ik gehad heb, en dan kan ik me hopelijk inschrijven. Alsof het allemaal zo moet zijn, viel net toen ik besloten had om lessen te nemen een brief in de bus waarmee ik 3 gratis credieturen kan nemen op TC3. Dit als dank voor het begeleiden van een TC3 extern op mijn werk. Nou, dat wil ik nog wel vaker doen! Het was een leuk om te doen, en als je er ook nog zelf gratis lessen mee krijgt, super.
Dus als het nu goed gaat, ga ik in augustus beginnen met kunst geschiedenis en literatuur. Deze laatste les probeer ik online, om daar alvast aan te wennen als ik de lessen van Mansfield ga nemen.

Sons of Pitches

In Ithaca worden altijd veel toneelstukken opgevoerd door verschillende groepen. Er is altijd wel wat nieuws te zien, heel leuk, maar eigenlijk maken wij daar veel te weinig gebruik van. In de zomer zijn er opvoeringen in het Hangar Theater, zoals de naam al zegt is het theater in een omgebouwde hangaar. Vroeger was het vliegveld op deze plek, nu zijn er voetbal en baseball velden. Van de hangaar is een theater gemaakt, en bij de ingang hangt nog een oud vliegtuig.

Gisteravond zijn Micky en ik hier naar een voorstelling geweest, As You Like It, een toneelspel van Shakespeare. Ik heb nog nooit eerder Shakespeare gezien en ik denk dat er ook nog nooit zo'n Shakespeare voorstelling is geweest. De Sons of Pitches zongen erin. Het was echt ontzettend leuk gedaan. De Sons of Pitches zijn 5 jongens, waarvan een paar Ithaca College studenten geweest zijn. Ze zijn begonnen als acapella groep, maar gebruiken nu ook instrumenten in hun stukken. Ik heb hun al eerder in concert gezien, en ze zijn echt goed, en er zit veel humor in. Ook gisteren weer kon je zien hoeveel plezier ze hadden, en ook de toneel spelers. Ik denk dat Shakespeare bijvoorbeeld nooit had kunnen voorzien dat de macarena nog eens in zijn stuk gedaan zou worden...
Het was opvallend hoeveel kinderen er in het publiek zaten, dat zal de aantrekkingskracht van Sons of Pitches zijn. Wel leuk dat we hierdoor allemaal eens een Shakespeare voorstelling gezien hebben. Ik wou dat ik er een stukje van kon laten zien.
Kijk en luister hier eens naar de Sons of Pitches; http://www.sonsofpitches.com/Home.asp

Een slangetje

Deze bezoeker (of wie weet, vaste bewoner) lag in het het schuurtje. Ze schrikken zich normaal snel en glibberen weg, maar deze had blijkbaar een comfortabel plekje gevonden want het kostte wat porren met een stokje om hem weg te krijgen. Hij lijkt wat groter dan de werkelijkheid op de foto; hij is maar zo dik als een pink, en misschien een halve meter.
Ooit was ik best bang van slangen; de eerste keer dat ik er een voor de voordeur zag liggen rende ik snel naar de buren. Sindsdien ben ik er wel aan gewent geraakt, ook door de kinderen die de kleintjes altijd zo oppakken. Ze vinden het wel interressant. Bart heeft er zelfs een zomer een paar op zijn slaapkamer gehouden. Hij zat toen op de vierde klas en het was een beetje een rage onder de kinderen om een slang te hebben. Van de onderwijzeres mochten ze ze zelfs meebrengen naar school.
2 keer hebben we er een in huis gehad, brrr, dat is niks. Een keer lag er een grote rustig net binnen een openstaande deur, die heb ik met een stok opgepakt en naar buiten geknikkert. Een andere keer waren de kinderen alleen thuis en lag er een op de trap. Ze hadden er een vergiet bovenop gezet met een paar dikke Harry Potter boeken bovenop. Wel grappig, want ze hadden eraan gedacht dat de slang nog moest ademen, vandaar de vergiet.
Gelukkig zitten hier geen giftige slangen, behalve de water mocasin, een waterslang dus.

Heet, heet, heet

Het is nog steeds erg warm en benauwd weer, dankzij orkaan Dennis. De luchtvochtigheid is zo hoog, dat je de andere kant van de vallei, zo'n 2-3 mijl, niet eens kunt zien als je naar de stad rijdt. Onze airconditioner komt nu in ieder geval goed van pas.
Micky heeft de rest van de week nog vrij gehad, en ik dacht fijn samen wat te ondernemen, maar met deze hitte hadden we allebei niet veel zin om veel te doen. Ik heb veel onder de bomen gezeten met een boek, en van het zwembad wordt ook goed gebruik gemaakt. Ik geloof dat het water nog nooit zo warm geweest is.
Tim en Niels gaan naar zomerkamp, elke dag 9.00 tot 14.oo, Tim als Counselor in Training, een helper, en Niels zit gewoon op het kamp. Tot nu toe hebben ze het wel naar de zin gehad. Gelukkig wordt het dit jaar op school gehouden en niet in het Community gebouw, dat niet op zoveel kinderen elke dag berekend is.
Bart heeft eindelijk een begin gemaakt met solliciteren voor zomerbaantjes, iets wat hij al maanden geleden had moeten doen. Maandag heeft hij een gesprek bij Petsmart, een dierenwinkel.
Vandaag hebben we natuurlijk het nieuwe Harry Potter boek moeten kopen en Bart is er al een heel eind mee op weg. Tim is niet geinterresseerd en noemt het Harry Pothead; Niels zal het zeker ook lezen, en ik ook zo gauw ik de kans krijg!

We zijn eens gaan rondkijken naar een nieuwe wasmachine. Onze oude zal niet lang meer mee gaan. Hij is al 13 jaar oud, vaker gerepareerd, en rammelt van alle kanten. Als hij centrifugeert loopt hij van zijn plaats weg en soms ga ik er bovenop zitten als het te erg wordt. Maar goed dat hij via slangen aan de muur vastzit zodat hij niet te ver weg kan lopen.
Tegenwoordig heeft Amerika ook de Europese technologie van wasmachines overgenomen en is er heel wat meer keus dan alleen die oude bakken waar je de was van boven inkiept en niks wordt er echt schoon. Nu val ik echter achterover hoeveel keus er in 'front loaders" is! Alles digitaal met knopje voor dit en dat, alles kun je instellen als je wilt, en als je dat niet wilt zijn er machines die precies regelen hoeveel water, zeep en spoelingen er nodig zijn. Er zijn er zelfs die je op een timer kunt zetten zodat je de was klaar hebt op een tijdstip dat je wilt. En kleine machines zie je maar weinig, in de meesten kun je een heel dekbed stoppen.
Ik ben er nog niet uit wat welke we zullen kiezen, maar er hoeft niet teveel extra's aan te zitten want dat zou ik toch niet gebruiken.

Onze stofzuiger maakte ook allerlei rare geluiden en er bleek een riem in kapot te zijn. Een nieuwe riem besteld via internet en die kwam vandaag. Maar hoe moet dat ding er nu op? Na wat puzzelen kwamen we er wel uit, en kregen we hem erop, maar nu zuigt het ding helemaal niet meer. Er viel een stuk plastic uit dat afgebroken was; we gaan maar op zoek naar een nieuwe stofzuiger.
Nou, dat was het even over de huishoud apparaten...

Darien Lake

We hebben een paar leuke dagen achter de rug bij Six Flags Darien Lake, een amusements park tussen Rochester en Niagara Falls. Er is een camping bij waar je een caravan kunt huren, en waar we 2 nachten bleven. Het staat allemaal vlak op elkaar, maar je gaat er toch naar toe voor het park en niet om in de natuur te staan.


We kwamen maandagmiddag vroeg in de middag aan, en nadat we alles in de caravan ingeladen hadden zijn we meteen het park ingegaan. Het was snikheet en we gingen meteen naar de water attracties. Er waren een paar hele leuke waterritjes, en daarna gingen Niels en ik in het golfslag bad. Prachtig om te zien hoeveel plezier hij daar had.

Toen we het moe waren gingen we terug naar de caravan, waar de anderen ondertussen ook terug waren. Na het avondeten gingen we weer terug. Bart en Micky probeerden de "batting cage", waar honkballen met een machine op je afgeschoten worden, en die je dus moet slaan. Bart deed het goed, Micky brouwde er niet veel van. Later probeerde ik het ook nog, wel de langzame pitch, en had er 17 van de 20 geraakt, niet slecht, want ik heb al een jaar geen honkbalknuppel aangeraakt.


Daarna gingen Tim en Niels waterfietsen en ik probeerde een kajak uit. Dat was leuk, tussen de eendjes dobberen bij zonsondergang.
Om 10 uur was er een laser show met vuurwerk. Dat was wel aardig. We moesten wel lachen; op het laatst was er een "tribute to Canada", alle Canadezen in het publiek enthousiast klappen en juichen, en deze tribute duurde zo'n 15 seconden. Daarna kwam "tribute to America". Dat was het hele liedje God Bless the USA, wat toch een heel stuk langer duurde en ontzettend patriotisch was. Dat kreeg maar een mild geklap van de Canadezen.

De volgende dag weer het park in en meer van hetzelfde. Maar proberen koel te blijven en ook nu had Niels het grootste plezier in het water. Er was een hele contructie, "Hooks Lagoon", met allerlei waterspeelgoed, eigenlijk voor kleinere kinderen bedoeld, maar wij amuseerden ons er prima mee.
Tim en Bart hadden ondertussen wat spellen gedaan en al wat knuffels gewonnen. Dat moest Niels later ook proberen, en hij won er warempel nog een paar. Nu ben ik bezig geweest in huis met knuffelbeesten af te geven, maar er komen er steeds weer bij. Die grote jongens vinden ze nog leuk.

Met de buit

's Avonds nog een keer gaan zwemmen in het gewone zwembad, en nog wat ritjes gedaan. Ze zijn allemaal niet zo'n achtbaan gekken, maar de andere kleinere ritjes waren favoriet.

Het reuzerad uit Vlodrop, Nederland

Niels wilde heel graag nog eens de lasershow zien, en dat deden we dus. Daarna terug naar de caravan, we stikten bijna van de rook van alle kampvuren. Er was geen zuchtje wind en het bleef allemaal hangen.
In de verte hoorden we een concert, John Mellencamp bleek te spelen vanavond. Om er wat meer van te horen liepen we in de richting van de concert tent, maar toen waren ze al aan hun laatste liedje bezig.

Gistermiddag kwamen we weer thuis, en Biego heeft zijn verblijf bij de kennel ook goed doorstaan.

Vakantie gevoel

Vandaag was het zo'n dag dat ik echt het gevoel had op vakantie te zijn. Het weer was perfect met een strakblauwe lucht en een lekkere temperatuur zonder benauwdheid.
Het wordt een beetje saai om elke keer weer te zeggen, maar we zijn gaan kanoen op Cayuta Lake. Hier en daar bloeiden de waterlelies aan de kant.


Daarna lekker thuis buiten gezeten, en wat in de tuin zitten wroeten. Heerlijk vindt ik het om buitenaf te wonen. Een hert dat opeens in de bosjes wegspringt, allerlei vogels die je ziet (vandaag voor het eerst de kolibries), en we kunnen op het moment het bos in om bramen te plukken.
De kinderen speelden een tijd in het zwembad. Het is wel eens moeilijk om ze van de XBox weg te krijgen, maar nu lukte het dan.
Nu is het tijd om in te gaan pakken want we gaan 2 dagen naar Darien Lake, een Six Flags park. Het lijkt wel dat we de laatste tijd alleen maar weg gaan, maar eigenlijk is het al een heel stuk ingekort. We nemen het er maar van, hierna staat er niks meer in de planning.

Iedereen weer thuis

Wij zijn vanmiddag weer thuis gekomen nadat we vader en moeder goed afegeleverd hadden op het vliegveld in Newark. Zij zijn ook weer goed aangekomen in Nederland hoorden we.
Ze kwamen thuis in een sterk veranderd huis, maar het wordt wel mooi zo te zien;



En dit was nog een paar weken geleden toen mijn broertjes er aan het werken waren.



Het zal vreemd zijn voor ons om volgende keer in mijn ouderlijk huis op bezoek te gaan, dat dan Pieter's huis is.

Aanslagen

Wat een verschrikkelijk nieuws waar we vanmorgen mee wakker werden. Zoiets kan eigenlijk overal gebeuren, en een doelwit als een bus of metro kan nooit veilig gemaakt worden.
Wat kan ik er verder van zeggen. Het is gewoon verschrikkelijk. Maar je moet je er niet door tegen laten houden om te doen wat je wilt doen.

Vandaag hebben vader en moeder ingepakt, nog wat laatste dingetjes gedaan, en vanavond zijn we gezellig samen geweest uit eten bij Applebee's.
Morgen gaan we naar Newark om ze op het vliegtuig te zetten. We blijven een nachtje uit, Niels en Tim gaan mee, Bart blijft bij Biego. Hij is wel weer de oude, maar ik wil hem toch nog niet de kennel doen.

Op zoek naar tractors

Broerlief had vader en moeder een lijst gestuurd met tractor modellen die ze voor hem mee moeten brengen, dus vandaag trokken we erop uit om die te vinden. In een klein plaatsje Hall, hier zo'n 50 mijl vandaan, ligt een grote John Deere winkel.
Niels en Tim zijn deze week op zomerkamp begonnen, en die zetten we af om 9 uur en wij reden richting Watkins Glen. Van daaruit naar het noorden route 14. Dat is een weg waar ik nog niet geweest was. Zo zijn er genoeg plekken in de buurt waar je nooit komt. Dit is toch wel een hele mooie weg. Het gaat helemaal langs Seneca Lake, waar veel wijngaarden liggen en meestal zie je het meer rechts liggen. Jammer dat het zo'n donker weer was.
Helemaal precies wist ik de weg niet naar dit plaatsje, en ook op de kaart stonden de nummers van de kleinere wegen niet aangegeven. Dus toen we ongeveer dachten op de hoogte van Hall te zitten gingen we oost, en via binnenwegen. Warempel zagen we toen opeens de naam Hall. Even bij een winkel gevraagd waar de John Deere winkel was, die bleek aan de overkant van de weg te liggen, we zagen de achterkant van het gebouw.



We hebben de nodige tractors ingeslagen, Luuk zou hier helemaal uit zijn bol gaan.
Daarna de terugweg. Ik dacht niet dat ik die binnenwegen nog eens terug zou kunnen rijden op mijn gevoel en nam een andere, grotere weg. We kwamen in Geneva terecht, een beetje te ver naar het noorden. Daar namen we 14A zuid, en wat zien we opeens; het plaatsje Hall. Mijn richtingsgevoel had me helemaal in de steek gelaten en we hadden een mooi rondje gemaakt van 15 mijl. Volgende keer moet ik toch maar eens aan Mapquest denken.
Verder volgden we deze weg helemaal naar Watkins Glen terug. Het is een hele mooie omgeving, toch weer een beetje anders dan hier. Het is vlakker, met veel boerderijen en grote velden.

Onderweg zagen we nog wat Amish rijtuigen.

Je kan ook zo de boerderijen eruit halen die Amish zijn, geen tractor voor de deur, en buiten hangt alleen zwart/blauwe was.

Vanmiddag nog eens een wandeling in Treman Park gemaakt. Het weer is vandaag wat koeler, wel een verademing na alle 90+ dagen.



Nog 1 dagje en dan zit de vakantie van vader en moeder er weer op, dus maar gauw nog wat foto's proberen te maken met hun en de kinderen. Nou, wat is dat moeilijk om ze er allemaal goed op te krijgen. De kinderen werkten echt niet mee, maar er zijn er toch een paar gelukt. Het zal een jaar zijn voor we de kans weer krijgen.

Ziek hondje

Vrijdag hadden we Biego weer van de kennel gehaald, en zoals altijd was hij heel enthousiast en zijn stem kwijt van al het blaffen dat hij gedaan heeft. Hij krijgt een homeopatisch kalmeringsmiddeltje als hij in de kennel is, omdat hij anders helemaal gek wordt.
Zaterdagmorgen vonden we in onze huiskamer overal plekjes braaksel en in de keuken in een hoek een hoopje. Dat doet hij heel zelden, maar ik dacht dat het van zijn stress in de kennel kwam. Toen ik later vanuit mijn werk naar huis belde vertelde Tim me dat Micky met hem bij de dierenarts was. Hij was namelijk bloed aan het braken en poepen.
Hij heeft 24 uur in het dierenziekenhuis gelegen (de kosten hiervan durf ik niet eens te zeggen, maar je kan hem ook niet zomaar dood laten gaan).
Hij kreeg een infuus tegen de uitdroging, anti biotica, en kalmeringsmiddelen.
We konden verschillende keren bellen en kregen telkens te horen hoe het hem ging. Laat gistermiddag konden we hem ophalen; overdag waren wij er gewoon op uitgetrokken en waren actief bezig geweest, en via de mobiele telefoon konden we bellen.
Biego was blij ons te zien, en leek zijn oude enthousiaste zelf. Dat moest wel even een energie spurt geweest zijn, want thuis lag hij al gauw uitgeteld te slapen. We kregen instructies mee over wat we hem te eten mogen geven; nog bijna niks, de hond doet alsof hij stervende is van de honger.
Hij krijgt anti biotica (Flagyl), iets wat mensen ook krijgen. Ik moest wel lachen om sommige medicijnen die hij gekregen heeft; Hydromorphone?! Dat geven wij mensen voor pijn, het is een narcotisch middel. 1 mg nog wel voor een hond van 34 pond. Als die niet plat gelegen heeft hiervan! Blijkbaar deed dat middel hem toch niet veel, want hij was druk bezig geweest om te proberen zijn infuus eruit te trekken en proberen papier van de muur te eten.
Vanavond is hij weer helemaal de oude actieve hond die we kennen, met als overblijfsel van dit avontuur 2 geschoren voorpoten.