Reanimatie les

Vanmorgen ben ik een uurtje gaan skien. Dat leek wel een goed idee; er was vannacht een flink pak gevallen en het was zonnig. Bij Greek Peak waaide het flink en was het ondertussen beginnen te sneeuwen. Na 1 afdaling kon ik mijn vingers al niet meer voelen. Het was wel fijne sneeuw, maar ik kwam er al snel achter dat ik gewend ben in gesleepte pistes te skien en dat diepe sneeuw zo zijn uitdagingen heeft! Ik heb zelfs een zwarte piste gedaan, maar dat was echt zwaar en ik was blij om zonder te vallen weer beneden te zijn.

Op de terugweg kwam ik in een "Snow squall" terecht. Voor wie dit niet kent; het is een plotselinge sneeuwbui door lake effect en waardoor je amper de auto voor je nog kunt zien. Deze strook sneeuw was maar zo'n 2 mijl breed, en aan de andere kant scheen de zon. Altijd zo vreemd. Het was even kort maar krachtig. Een bestuurder was er niet zo goed afgekomen en lag met de voorkant van de auto tegen een rotswand in de greppel. De politie was er al bij.

De afgelopen 2 dagen heb ik PALS les gehad; Pediatric Advanced Life Support, reanimatie van kinderen. Nu ik ook met kleine kinderen werk heb ik dat erbij nodig. Ik hoop het nooit te hoeven doen, maar het is zeker goed om te weten. Bij gewone Basic Life Support zit reanimatie van kinderen ook bij, maar PALS gaat wat verder met medicaties, intuberen (wat we als verpleegkundigen niet doen), en infusen. Kinderen hebben nogal kleine adertjes en daarom krijgen ze bij een reanimatie vaak een intraosseous infuus, in het bot. We konden het op kippenboutjes oefenen, dat was wel leuk, zo'n dikke naald in een glibberig kippenboutje steken. Ook dit is iets wat bij ons de arts zal doen, maar voor de cursus moeten we het toch weten. Een van onze onderwijzers was een kinderarts met zeker 40 jaar ervaring, die ons goede casussen kon geven vanuit haar eigen praktijk. Dat was zeker leerzaam, en ook de filmpjes van echte kinderen met ademproblemen was leerzaam. Hoe rot dat is ook om te zien, het is beter dan alleen maar horen vertellen of oefenen op een pop. Het gaat zich er vooral om om te onderkennen wanneer een kind het niet goed doet en dan in te grijpen voordat een reanimatie nodig is. Het hoofd van de kraam en kinderafdeling gaf een korte inservice met wat informatie over als het eens niet goed afloopt met een kind. Helaas is dat ook de realiteit. Ik heb het als leerling een keer meegemaakt met een pasgeborene, zoiets vergeet je nooit.

Hey Bill!

Telefoon... "Hello, this is Bill Clinton." Wat krijgen we nu dan? "I encourage you to join me next Tuesday in voting for..." Klik. Ik heb zomaar de telefoon opgehangen toen een ex-president belde. Het was een automatisch berichtje natuurlijk. Hm.

Deze week had ik vrij en ik heb heel wat lange wandelingen gemaakt. Heerlijk. Het weer was er prima voor. Ik heb tevens heel wat huiswerk bij kunnen werken. Deze 2 klassen lijken zoveel op elkaar qua werk, en er zijn een heleboel kleine en grote opdrachten in groepjes. In het begin haalde ik alles door elkaar; met wie doe ik ook alweer wat? Een beetje stresserig.
Het zijn de laatste loodjes, mijn laatste semester voor mijn bachelors. Deze 2 klassen zijn tevens de eerste 2 voor een master's dat opleidt tot Clinical Nurse Specialist of Nurse Practitioner . Ik heb enorm getwijfeld of ik ermee door zou gaan, maar heb besloten om dat niet te doen. Ik heb niet genoeg motivatie om nog een keer 3 jaar naar school te gaan. CNS of NP was nooit een doel voor mij. Een van de dingen die ze doen is medicijnen voorschrijven en die verantwoordelijkheid heb ik liever niet. Toen er uitgelegd werd wat het curriculum inhield (inclusief 500 uren stage) stond het voor mij vast dat ik dat niet wil.
Het is allemaal wel interessant geweest, ik heb enorm veel geleerd, en zal mezelf moeten motiveren om veel te lezen en bij te houden. Ik merk wel dat ik dit semester wat minder gemotiveerd ben, waarschijnlijk omdat het het laatste is. Het wordt tijd voor even niks, maar dat wordt toch wel weer snel ingevuld. Ik wil nog Spaans leren (wat op het werk ook van pas komt) en fotografie doen. En weer aan het schilderen gaan. En skien. En het huis moet eens goed uitgemest worden. En ik heb weer een doos boeken staan van de tweedehands boekenverkoop. En reizen. En nog meer, maar ik zal mijn maandag en woensdagavond lessen toch gaan missen.

Dan hier nog een paar foto's. De laatsten met veel kleur denk ik.

Les en begrijpend lezen

Een van de twee klassen die ik dit semester heb is Nurse as Educator. Al doet iedereen in deze klas al jaren patientenzorg, inclusief instructies geven aan patienten, er is zoveel bij te leren! Zo begon de professor in de eerste les met deze video:


We moesten er wel mee lachen, maar het greep onze aandacht en de realisatie hoe weinig mensen soms over hun lichaam en ziektes begrijpen.

Mensen hebben vaak geen idee. Ik zie het elke dag als je vraagt welke medicatie ze innemen. Sommige mensen hebben totaal geen idee en we moeten de apotheek bellen om een lijst te krijgen.
We doen als zorgverleners geen goed werk in informatieverstrekking. Wat we hun vertellen over hun ziekte of medicijnen, over hun nazorg, hoe weten we het of ze het allemaal snappen?
Veel mensen kunnen niet goed begrijpend lezen. 43% van Amerikanen zit onder het gemiddelde volgens het National Assessment of Adult Literacy in 2003. Dat betekend dat er veel mensen zijn die maar op 4e of 6e klas niveau kunnen lezen. Dat betekend ook dat we ze consent formulieren, ontslag instucties, medicatie instructies etc geven die ze niet goed begrijpen. Die formulieren zijn vaak op high school niveau geschreven. Mensen durven niet te zeggen dat ze het niet snappen, ze willen niet dom overkomen. Of ze denken het te snappen, en begrijpen het verkeerd. Gevolg kan zijn dat ze medicatie verkeerd innemen bijvoorbeeld en weer in het ziekenhuis belanden.

De professor gaf een voorbeeld hoe ze het zelf bijna verkeerd deed. Ze had een vervangende medicatie gekregen voor haar hoge bloeddruk medicatie, en omdat haar vorige pillen 50 mg waren nam ze bijna 5 stuks van haar nieuwe merk van 10 mg in. Ze stond klaar om ze in te nemen en toen bedacht ze dat 5 pillen toch wel veel was. En dat is dan een verpleegkundige, kun je voorstellen hoe het voor een leek verkeerd kan gaan.

Hier zijn nog een paar filmpjes over slecht kunnen lezen en wat de gevolgen kunnen zijn voor patienten (en dat zijn we allemaal wel een keer).





Het zijn allemaal mensen die gewoon goed functioneren in de maatschappij. Het is een beetje zoals we bij de monteur komen met onze auto zonder veel van autos te weten, en we knikken maar met ons hoofd net alsof we snappen waar hij het over heeft als hij het over de carberateur heeft die vervangen moet worden.

Les, en leukere dingen

Onze professor liet laatst dit liedje horen bij een van haar powerpoints met de tekst 'voelen inservices zich zo aan?' Heel vaak wel!
Gisteren hadden we een hele dag een inservice. Nota bene op de laatste 30+C dag van het jaar. Ik ging er met grote tegenzin naartoe, en zat in het begin echt met de gedachte wat ga je me vertellen dat ik nog niet weet. Ik moet toegeven dat er toch wel wat nieuwe dingen bij waren die het iets interessanter maakten, maar die zon die buiten scheen bleef aan me trekken.

Het ging over crisis management, en hoe je mensen die kwaad zijn of uit controle kunt de-escaleren (is dat een woord?). Nu heb ik dat al vaak meegemaakt in het ziekenhuis, en al veel geleerd in de loop der jaren. Je ziet wat anderen doen, en hoe het wel en niet moet. Je komt echt veel met boze mensen in aanraking, patienten en familie. Soms zijn ze zo ziek dat ze niet weten wat ze doen, maar soms ook wel. In het ziekenhuis heb je altijd veel mensen om je heen die kunnen helpen, in de urgent care sta je er maar met een paar man voor.
De mensen die de inservice gaven zijn echt goed in wat ze doen, en ik heb toch wat bijgeleerd. Ik was niet helemaal "sedated." Behalve een boel luisteren was er ook een rollenspel, en technieken te leren over hoe los te komen als iemand je vastgrijpt. Zaak is om nooit zo dichtbij te komen en ze een kans te geven. Behalve met een paar demente ouderen is dat me dat nog niet overkomen.

Vanmorgen stond er opeens een grote truck van het stroombedrijf voor de deur. Het bleek dat de stroom van de buren soms uitviel doordat bomen op ons land tegen de draden aanwaaien. Ze hebben een heleboel gesnoeid en een stel bomen omgezaagd. Ze waren zo aardig om ook bij ons huis wat te snoeien.



De honden waren op het terras en Muddles en Bitz vonden het maar niks, die vreemde lui en moesten grommen en blaffen. Ik gaf een van de werkers wat hondenbrokjes om hun te voeren, en toen waren ze heel snel vriendjes!

Vandaag was het Enfield Harvest Festival. Het was leuk, vooral om veel mensen weer te zien en even te kletsen. De barbeque kip die ze hebben smaakt ook altijd heerlijk. Bij de silent auction hebben we 2 gift certificates gewonnen, dat is weer meegenomen.

De brandweerauto's stonden er, en je kon er een kijkje in nemen. Alleen ging de sirene van het dorp opeens af, en ze moesten in allerhaast weg naar het noodgeval.
Even later had het cakewheel (waar je taarten kunt winnen) een noodgeval: er kwam opeens een windvlaag en de hele stellage met zeker 20 taarten viel om! Er was niet veel meer over van de taarten.

Vanmiddag hebben we buiten gewerkt. Ik heb wat maple bomen gemerkt met verf, voordat alle bladeren eraf zijn en ik ze niet meer herken. De verf van vorig jaar was niet watervast en was eraf geregend. Tim heeft hout gekluifd, en wij hebben gestapeld.

Dan is het vandaag ook nog 22 jaar geleden dat ik moeder werd. Niet te geloven dat Bart al 22 is!


Giulia en Tim hebben de taart versierd. Het was een uitdaging, en het smaakte prima!

O, en dan deze foto nog van vorige week; dit is mijn stair master, samen met Muddles.

Les

Gisteravond hebben we de laatste les van het semester gehad. Pff, het was pijnlijk! Ik heb nog niet eens verteld over welke materie ik dit semester gezweet heb, het was research in nursing. Deze cursus heb ik 20 jaar geleden al eens gedaan, maar ik moest het opnieuw doen omdat het verjaard is. Toen vond ik het wel leuk om te leren, deze keer was het moeilijkste om wakker te blijven in de les. Wat is er erger dan Death by powerpoint? Een powerpoint presentatie op papier afdrukken en dan voorlezen in een monotone stem. De les had veel interessanter gemaakt kunnen worden. Op zich is research interessant, de manier van lesgeven was wat minder en dan is het moeilijk om er warm voor te lopen. Het is een belangrijk onderwerp om over te leren, de enige manier om goed onderbouwde veranderingen te kunnen teweegbrengen. Anders zouden we nog altijd op dezelfde manier als vroeger werken.

Ons laatste project is om een kritiek te schrijven over een research artikel. Daar hebben we een week de tijd voor, en we kunnen het emailen, vandaar geen les meer, maar nog wel even veel werk deze week. Ik ben er vandaag mee begonnen. Het is nogal langdradig werk om te doen.

Ons vorige grote project was een voorstel voor research schrijven, en ik heb het gelukkig goed gedaan. Ik had een voorstel om te kijken of het aantal her-opnames in een ziekenhuis zouden verminderen als patienten 1 of 2 dagen na ontslag thuis gebeld zouden worden door een verpleegkundigen om nog eens over de medicaties en instructies te gaan. Dat was best pittig om eerst te zoeken wat er al over bekend is, en het dan je voorstel in 10 pagina's in elkaar te zetten. Er is al allerlei onderzoek gedaan waaruit gebleken is dat veel patienten medicaties niet juist innemen, of hun instructies bij onslag helemaal niet goed begrijpen. Dat kan in vele gevallen (in een onderzoek zelfs 1 op de 5) leiden tot negatieve gevolgen en complicaties, van heropnames tot aan dood toe. Er is al veel onderzoek naar gedaan of zo'n telefoongesprek behulpzaam zou zijn, sommige onderzoeken zeggen van wel, anderen van niet. Er wordt ook met veel maatstaven gemeten. Een ziekenhuis moet in zoiets tijd en geld steken, terwijl het hun eigenlijk niks opleverd. Ik ben er wel van overtuigd dat het als het goed gedaan wordt het aantal complicaties en heropnames zou verminderen. Hoe vaak we niet telefoontjes krijgen van patienten die nog vragen hebben. En dat zijn nog maar degenen die de moeite nemen om te bellen. Het zou tevens een grote klantenservice zijn. Misschien gebeurd het ooit. De research heeft zijn tijd nodig om in de praktijk toegepast te worden. Daar gaan jaren overheen!

Testen

Op dinsdag waren de plaatselijke verkiezingen, het dorp is hier flink verdeeld over de "issues". Bijna was ik vergeten om te gaan stemmen. Toen ik laat na mijn werk thuis kwam ben ik toch nog maar even terug gereden naar de school waar gestemd kon worden. Lekker ouderwets nog. Een paar oude dames zitten achter een tafel en zoeken je naam op in een groot boek. Ik moest mijn naam verschillende keren hard roepen tegen hun en spellen. Bij de naam staat een kopie van je handtekening, en die wordt gecontroleerd tegen de handtekening die je zet. Legitimatie hoef je niet te laten zien. Hier nog geen elektronische stemapparaten, maar zoiets.
Aan de hendel trekken om de gordijntjes dicht te doen, en dan knopjes omlaag zetten om op je kandidaten te stemmen. "Mijn" candidaten hebben gewonnen.

Woensdagavond hadden we een examen in Health Assessment, en mijn 4.0 GPA (grade point average, 4.0 is het hoogste dat je kunt hebben) is naar de knoppen. Het is toch al raak of missen met een examen, en hier stonden wel zo veel gedetaileerde vragen in dat ik er niks van gebrouwen heb. Heel veel vragen over harttonen, toch al een moeilijk onderwerp. Ik had 23 van de 65 vragen fout! De hele klas had het niet goed gedaan. Die hele les had zo goed kunnen zijn, met een andere manier van les geven. Deze man mag dan wel heel goed zijn in zijn onderwerp, maar voor mij en velen met mij werkt deze manier van les geven niet. Hij heeft een van de eerste boeken over health assessment voor verpleging geschreven, en heeft verder een hele reeks boeken op zijn naam staan. Een beetje een beroemdheid dus.
Nu is hij een paar weken op vakantie, wij kunnen lichamelijk onderzoek op elkaar oefenen en dan hebben begin december een examen waar we een compleet lichamelijk onderzoek op een persoon doen. Micky zal mijn proefpersoon zijn.

Ieder jaar moeten we onze Basic Life Support (reanimeren) vernieuwen, en dat heb ik vandaag gedaan. Dat boek had ik nog niet eens open gehad, maar het ging toch goed. Wel even mijn geheugen verfrissen hoeveel hartmassage vs. beademingen je moet doen; het is in de loop van de jaren vaak veranderd en elke keer moet je weer wat anders onthouden. Nu is het voor volwassenen 30:2, kinderen en babies 30:2, behalve CPR met 2 mensen, dan is het voor kinderen en babies 15:2. Ook zijn er veranderingen wat te doen als iemand stikt. Je doet eerst de Heimlich, maar als iemand dan bewusteloos wordt doe je compressies op de borstkast. Vroeger was dat op de buik duwen. Vroeger moest je ook een "blind finger sweep" doen, met de vinger door de mond om een obstructie eruit te halen. Nu mag dat niet meer, maar moet je in de mond kijken, en als er wat in zit eruit vissen.
We hebben goed kunnen oefenen, en dat is weer klaar voor een jaar.

Dan zit er voor mij nog een reisje in het verschiet. In december ga ik een weekje naar Nederland :) Ok, ik weet dat ik een warmere tijd uit zou kunnen kiezen, maar ja. Het iets leuks om naar uit te kijken.

Presentatie

Pfff, onze presentatie 'Managing Generational Diversity' zit erop en het was goed gegaan! Onze groep was de eerste, dus we hadden ook nog eens minder tijd om voor te bereiden. Elke week is er een groepje aan de beurt.
Om de beurt praatten we zo'n 20 minuten, ik ging als eerste, dan was ik er tenminste vanaf. Mijn stukje ging over 'wat zijn de 4 generaties en wat zijn de kenmerken'. Ik zal onze hele power point hier een keer neerzetten, maar ik moet eerst mijn plaatjes eruit halen. Er zit wat tussen wat ervoor zorgt dat iemand anders het niet kan openen. Plus ik zal wel totaal illegaal bezig zijn geweest door zo veel plaatjes te kopieeren van het internet, maar het was zo leuk om te doen. Zo had ik voor iedere generatie wat dingen eruit gepikt waar ze mee opgegroeid zijn.
Ook de 'Generational Jeopardy' was een succes. We hadden allemaal vragen gemaakt die met de generaties en management te maken hadden. De klas werd verdeeld in 2 teams, en het was een leuke competitie. De winnaars mochten als eerste de prijzen uitzoeken, bijvoorbeeld de wierookstaafjes (iets uit de jaren 60).

Hoewel het best stresserig was om alles binnen zo'n korte tijd in elkaar te zetten, was het ook heel erg leerzaam. Ik had geen idee hoeveel er over diversiteit van de generaties geschreven is, en wat de effecten op de verpleging zijn.

Voor wie interesse heeft in wat artikelen; hier een kort artikel, en hier heel goed uitgelegd. Hier nog een goed artikel met goede uitleg.