Het is wat drukker.

Dat was nog eens een leuke verrassing; ik was ervan overtuigd dat ik morgen moest werken, maar om een of andere reden keek ik nog eens op mijn dienstrooster. Maar goed ook, ik blijk vrij te hebben, en anders had ik om half zeven daar paraat gestaan. Nog een voordeel is dat ik vandaag veel werk voor mijn les gedaan heb, omdat ik dacht dat ik het niet uit kon stellen.
Dit semester neem ik maar 1 les, education evaluation, en dat blijkt wel genoeg te zijn. Het is interessant, en veel zal meteen toe te passen zijn in mijn werk in leerlingenbegeleiding. Er zit een stage van 60 uur aan vast; omdat ik door leerlingenbegeleiding ervaring heb in onderwijs zou ik ook een paper kunnen schrijven, maar ik kies toch voor een stage. Daar gaat wel veel meer tijd inzitten, maar is veel leerzamer denk ik. Ik ga dat nu doen op de school waar ik ook voor werk, dus dat past denk ik mooi bij die begeleiding. We moeten in groepjes van 2 ook 2 hele lessen geven voor onze klas. In die voorbereiding gaat heel veel tijd inzitten, daar heb ik vandaag aan gewerkt, en ik heb het idee dat ik nog niet veel gedaan heb. Ik heb geen idee hoe sommigen in onze klas dit doen met een full time baan en nog een ander klas waar ze nog veel meer stage voor moeten lopen.
Soms twijfel ik wel eens aan de wijsheid dat ik hieraan begonnen ben, maar ik doe het maar in kleine stapjes. Deze les, en die leiderschap van vorig semester waren toch de moeite waard en toepasbaar.

Leerlingenbegeleiding begint deze week weer, dus nog een stapje er bovenop met drukte. Aan de andere kant zou ik me snel vervelen zonder al die variatie. Alleen is schilderen het eerste wat er weer bij inschiet maar dat wist ik al van tevoren.

 Deze had ik vorige week gedaan; Taughannock Falls park in de winter. Het is een groot schilderij, de eerste keer dat ik zo'n groot deed. Ik ben er niet helemaal tevreden over, en zal het als handleiding gebruiken voor het volgende. Het is van een foto, ik ben niet zo dapper dat ik in de vrieskou ga schilderen. Ik weet ook niet hoe dat met waterverf zou werken.

Ik ben ook nog twee keer naar het figuurtekenen geweest. Vrouwen deze keer, die lijnen vindt ik toch veel mooier om te doen. We doen eerste een stuk op 10 "opwarm tekeningen" van een minuut. Daarna iets van 15 of 20 minuten, en dan wat van een half uur of 40 minuten. Deze zijn allemaal van de wat langere poses.

 Ik zie er allerlei fouten in, hoewel ik ook maar niet al te kritisch moet zijn, aangezien dit pas de 4e keer was. Ik vond het wel leuk om een compliment te krijgen over die onderste. De benen zijn verkeerd, maar de rest redelijk, en toch niet slecht voor 40 minuten tekenen. Ik probeer af en toe wat anders te doen, zoals ander soort papier, of potlood in plaats van houtskool, of losser te werken, en zo telkens wat bij te leren. Hopelijk kan ik in de toekomst nog eens een echte les nemen.

De laatste paar dagen lopen de hertjes hier wel erg dichtbij, tot grote blafplezier van de honden.

Hier staan ze bij de tuin, meestal zijn er 5 stuks. Het is net alsof ze het huis omcirkelen. 's Ochtends zie je ze voor op de oprit, en later lopen ze achter door het bos. De honden kunnen niet wachten om er achteraan te gaan!

Maar weer even een update

En zo zijn er weer 2 weken voorbij gegaan. Ik neem me telkens voor om wat vaker te bloggen, maar het lukt niet zo goed, zoals je al gemerkt hebt. Dan maar zo weer even bijpraten.
Ondertussen is Bart weer aan het werk in Californie, zijn liefje achterlatend in Hawaii. Hij had een mooie tijd gehad. Tim begint zijn nieuwe baan pas half februari, en Niels begint komende week met zijn tweede semester. Hij zal een nieuwe kamer hebben, hopelijk met betere kamergenoten die geen dope op de badkamer roken. Het is wel fijn om ze nog even thuis te hebben, hoewel we ook weer niet zoveel samen uitvoeren. We zijn naar een film (de Hobbit) geweest, dat wil heel wat zeggen; die bioscoop is er al zekere 8 jaar en ik was er nog niet binnen geweest.
De halve meter sneeuw die we hadden is weg; behalve de boswandelingen ben ik ook een keer gaan langlaufen. Dat was voor het eerst in heel veel jaren. Ik heb nooit zoveel opgehad met langlaufen, maar een vriendin van mijn werk had me gevraagd, en ik wilde het nog wel eens proberen. Nou, het was geweldig! Ze wist een mooie trail die de plaatselijke langlaufclub had uitgezet. Ik wist niet eens dat we zo'n club hadden! Het was op Connecticut Hill; de sneeuwscooters gebruiken de wegen daar veel, maar dit pad ging door het bos, was  vrij vlak, en er waren al sporen gevormd door de voorgaande langlaufers. M. had haar hondje bij zich, zo grappig, een grijze poedel, die goed bijhield. Af en toe stond hij achter op je ski's, of voor je op het pad, terwijl je niet kon stoppen. Ze had haar rugzak bij zich voor het geval haar hond te moe werd, maar hij hield het goed vol. Dit is zeker voor herhaling vatbaar!

Zaterdagavond toen ik thuis kwam vertelde Micky me dat onze cavia, Ginny, dood was. Ik ging beneden kijken, en ze lag in haar hok met wat stuiptrekkingen. Nog niet dood, maar wel bijna. Ik heb haar bij me gehouden, en later is ze gestorven. Ze was ongeveer 4 jaar, toch wel een hele leeftijd voor zo'n beestje. De afgelopen maanden piepte ze wat met ademen, maar at en dronk goed. Zij en Muddles zijn goede vriendjes geworden, altijd aan elkaar snuffelen. Zielig, om dat hoopje te zien. Ik zal haar piepjes missen; ze was altijd zo blij als ze haar tomaatje kreeg.
Zondag gingen we naar New York vertrekken, maar dat werd dus nog eerst even een begrafenis doen. Ze ligt erbij op het kippenkerkhof.

Dus, op naar New York. Tim had een apartement nodig, en onze Nederlandse paspoorten waren aan vernieuwing toe, dus 2 vliegen in 1 klap. Hij had maar een paar adressen van apartementen opgeschreven, alles natuurlijk op het laatste moment. Hij gaat in Spring Valley werken, waar hij afgelopen zomer ook zat. Hij had ons al verteld dat die stad niet veel soeps was. Dat bleek ook wel zo. Het ziet er in de winter zonder sneeuw toch al slechter uit. Er zijn veel vervallen huizen, veel troep, en veel appartementencomplexen waar je nog niet voor niks zou willen wonen. Echter, het eerste adres waar we naar toe reden zag er netjes onderhouden uit. Geen troep buiten, struiken en gras goed onderhouden, dat was te doen. Tim belde op om te kijken of het kantoor toevallig op zondagmiddag open was. Ja, dat was het! Het was ondertussen half vier, ze waren tot vier uur open. Het kantoor was tevens een model van een 1-slaapkamer apartement, en het zag er goed uit. Ze hebben ook gerenoveerde apartementen, die iets duurder waren. Ze hadden op dat moment niks open, maar ze zou de volgende dag met de manager praten om te kijken of ze wat voor Tim zouden kunnen doen en hem terug bellen. Geweldig. Dat zou weer echt iets voor hem zijn als het eerste het beste hem zo in de schoot valt.
Hierna zijn we nog bij het tweede adres gaan kijken, maar dat zag er niet zo goed uit. We hebben wat rondgereden en apartementencomplexen van de buitenkant bekeken die we tegen kwamen. Er zat niet veel bij. Tim had ons ook al verteld dat er in dat gebied veel joden wonen. Dat bleek ook helemaal waar te zijn. Het was mooi weer, en er liepen veel mensen op straat; mannen met zwarte jas, zwarte hoed, lange lokken haar, en vrouwen in het zwart achter de kinderwagens. We kwamen in een groot apartementencomplex terecht wat er goed uitzag, maar als je dan alleen maar Hebreeuws op de deur van het kantoor ziet weet je dat dit niks voor Tim zou zijn.

We hadden een hotel in New Jersey, van waaruit we op maandag de bus naar Manhattan konden nemen. We hadden om 11 uur een afspraak bij het consulaat voor de paspoorten. Elke keer als ze vernieuwd moeten worden zijn er weer nieuwe regels. 20 jaar geleden kon het nog heel gemakkelijk per post. Daarna moest je opeens in persoon verschijnen. Voorheen kon je zo binnenwandelen, nu moet je een afspraak maken en ze zijn maar 4 uur op een dag open. Niet handig als je ver weg woont. Plus je moet een zelfgeadresseerde envelop meenemen, anders mag je de paspoorten op gaan halen. Je adres mag niet geschreven zijn, maar moet getypt zijn. 
We waren vroeg op, ontbeten en namen de bus. Het was een grauwe dag, niks aardigs aan. Voor het eerst had ik geen "hoera, we zijn in New York" gevoel. Het is maar dat het moest. Ik had geen kaart bij me, maar bij Port Authority zag een schoonmaker ons twijfelen welke kant we op moesten en hij stuurde ons in de juiste richting en liepen we naar Rockefeller Plaza. Heel aardig. In de buurt van Rockefeller Plaza zit een fotograaf die paspoortfoto's doet per Nederlandse richtlijnen, dus die eerst een bezoekje gebracht. Daarna hadden we nog zo'n 40 minuten tot onze afspraak, en hebben we even rondgehangen. We waren vlakbij de NBC studio, waar je in de studio kunt kijken. Die studio is niet veel soeps. Het lijkt heel wat op tv, maar Kathy Lee en Hoda zitten gewoon op een krukje in een kleine ruimte. Achter door zag je waar een ander programma opgenomen werd.

Toen naar binnen bij het consulaat.... ze hebben zeker 20 jaar op die locatie gezeten. Bleek het dat ze in juni verhuisd zijn! Op de website had ik niet op het adres gelet, als je al 20 jaar naar dezelfde locatie gaat neem je eigenlijk wel aan dat die nog hetzelfde is. De aardige security mensen in dit gebouw gaven ons het juiste adres; blijkbaar waren we niet de eersten die verkeerd zaten. Drie straten naar links en zes verdop vonden we het juiste adres, toch nog op tijd voor de afspraak. Daar ging alles goed, alleen had ik niet het juiste geboortebewijs voor Tim bij me, hij had ook zijn Amerikaanse nodig, maar gelukkig kon dat de volgende dag gemailed worden. Ja, en dan dat adres op die envelop, blijkbaar moest je eigen adres ook erop als afzender, getyped natuurlijk, maar ze wilden het voor deze keer wel doen. Gelukkig, dat is ook weer gelukt en we zijn er weer vanaf. Hopelijk is het ooit de moeite waard voor de kinderen!
Hierna weer met de bus terug naar het hotel waar onze auto nog stond. We hebben bij de Pallisades Mall wat gegeten, waar we ook nog wat leuks voor kinderen zagen; een grote touwen "challenge course", waar ze 5 verdiepingen boven de grond over touwen en obstakels lopen (uiteraard vast aan een harnas).
We zijn daarna weer terug naar Spring Valley en omstreken gegaan en nog wat meer rondgekeken, en daarna weer terug naar huis. De vrouw van het apartement had niet meer terug gebeld, dus we dachten dat dat niks werd. Tot onderweg de manager van het apartement belde; blijkbaar dacht hij dat Tim terug zou bellen. Misverstandje. Hij had een apartement voor Tim! Het was een van de gerenoveerde, maar hij zou iets van de prijs afdoen. Tim nam het aan, het papierwerk is ondertussen opgestuurd, en dus ja, het is weer eens in zijn schoot gevallen!

The good the bad and the ugly

Als kind tekende en schilderde ik al graag. Ik heb zelfs een keer een prijs gewonnen met een schilderwerkje, ik geloof in de 6e klas. Op school waren handwerken, tekenen en schilderen mijn favoriete vakken, samen met biologie (waarschijnlijk omdat we daar ook vaak moesten tekenen). Mijn vakkenkeuze kwam neer op verpleegkundige of naar de kunstacademie. Ik vond mezelf niet goed genoeg om de kunstacademie te kiezen (ja, waarom ik dat dacht weet ik ook niet, je gaat tenslotte naar school om het te leren). Ik heb geen spijt van mijn keuze verpleging, maar de interesse in tekenen en schilderen bleef. Terwijl ik nog op de opleiding verpleging zat deed ik een cursus in waterverf, waar ik meteen verliefd op werd. De lerares was enthousiast en er behulpzaam. Daarmee was het begin gemaakt. Later deed ik een cursus schilderen op een  andere plek, ook nog in Nederland. Daar werkten we met olieverf, maar ik kreeg niet goed mijn draai.
Door de jaren bleef ik af en toe nog waterverven, maar op een laag pitje, en terwijl we hier woonden deed ik een cursus figuurtekenen, ook heel leuk. Waterverf was altijd heerlijk om mee te werken en het kon ook gemakkelijk blijven liggen  met onderbrekingen toen de kinderen klein waren. Echter, als je niet regelmatig schildert of tekent wordt je roestig. De laatste jaren is er bar weinig van gekomen, je weet wel, werk, studie (en dergelijke excuses), en ik raakte gefrustreerd als een werk niet goed lukte. Afgelopen jaar heb ik weer eens de draad opgepakt, en nu met de instelling dat het niet uitmaakt wat eruit komt en het alleen voor het plezier te doen. Ja, en dan begin je weer met een opleiding en neem je nog een baantje erbij en dan zit je weer in tijdgebrek. Of misschien maar een aangepraat tijdgebrek, want er is altijd wel een uurtje hier of daar te vinden (dan maar minder tv kijken of computeren).

Dus dan hier een paar resultaten (vandaar de titel van dit blog). Er zitten fouten genoeg in, en ik ga ze als leer-stukken gebruiken, en sommige nog eens opnieuw proberen.

In de zomer geschilderd.

Dit was een van de eerste producten.  De inspiratie hiervoor was een foto op Carly's blog. Ze stond daar voor een zonsondergang en het leek alsof ze danste.

De tweede poging.

En dan nog maar een. Deze begon als een ander schilderij, maar werd niks, en toen heb ik er maar een zee van gemaakt. De kleuren van de zee zijn te grauw geworden.

Dit najaar. Een seizoen dat te kort is, maar o zo mooie kleuren.

De oprit.

Er is een plekje bij Taughannock Falls waar je zo op de waterval uitkijkt. Deze heb ik uit mijn hoofd gedaan, niet helemaal "levensecht."

Fantasie waterval. Om te oefenen om het water en kleuren goed te krijgen.

Uitzicht over het meer vanuit Taughannock Falls, "vrij vertaald van een foto." Hiervan heb ik 2 verschillende schilderingen gemaakt.

Lekker spelen met kleuren. Waterverf is best moeilijk om goed te leren. Voor je het weet lopen de kleuren door elkaar, en het is gemakkelijk om te "overwerken." Dat is hier gebeurd in het stuk onder de bergen. Maar dat is weer een stukje bijgeleerd.

Deze wil ik nog een keer over doen. Ik reed op een ochtend naar de stad, links van me donkere wolken, de zon scheen fel rechts, en het licht reflecteerde fel op een witte schuur. Ik heb hier wat teveel in de lucht gewerkt. Het fijne van werken op papier is dat ik er onder gewoon een stuk af kan knippen om de compositie misschien wat beter te maken.

Dit begon als heel wat anders. Bergen en een meer. Maar toen begon ik er wat kleuren in te doen, en werd het een prairie.

Een paar weken geleden ben ik voor het eerst in heel veel jaren naar het open figuurtekenen op een kunstschool geweest. Er is geen instructie bij. Het was heel leuk, en blijkbaar is er een tamelijk vast groepje dat hier komt, waar ik meteen in opgenomen werd. Eens kijken hoe vaak ik kan gaan, als leerlingenbegeleiding weer begint overlapt het zich.

Niet al te gek voor de eerste keer (en ja, het zijn naaktmodellen :)

Muddles in pastelpotlood (van een foto, ze blijft niet zo goed stil zitten).

En Muddles in verf.

Het uitzicht achter.

Zomaar wat.

Dit was een experiment. Eerst waterverf met zout erop gestrooid, dat geeft een leuk effect, maar het was saai, dan maar wat huisjes in de verte erbij. Goed voor een "re-do."

Gisteren was het figuurtekenen met een gekleed model, en ik probeerde portrettekenen. Dat viel nog niet mee. Een moeilijk positie leunend in die hand. De hand is te groot of te klein, en ik verkortte mijn tekentijd, want dat werd niks.

En nog een klein schuurtje .

Misschien ga ik eens een tekendagboek bijhouden, dat kon wel eens behulpzaam zijn.
Een andere uitdaging is om goede foto's te maken van dit alles! Dat lukt me nog van geen kant!

Happy new year!

Aan iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar! Dat het voor allemaal een goed jaar mag zijn.
Het hoort er een beetje bij om terug te kijken naar het jaar, hoewel ik dat eigenlijk niks vindt. De tijd wordt meer door gebeurtenissen bepaald dan door een datum, en reflecteren kan ten alle tijden. Toch maar even... Er zijn de nodige dingen gebeurd, en sommige van deze dingen hebben jullie al gelezen op dit blog.  Het is een tijd van veranderingen geweest. Ten eerste dat ik weer terug ging naar mijn oude werk. Een zet waar ik nog geen spijt van heb gehad. Ik begon weer met school, en heb geholpen met 18 leerlingen door een gedeelte van hun eerste jaar verpleging te loodsen. Bart vertrok naar Californie, kwam terug, vertrok weer, kwam weer terug en vertrok weer. Er waren reisjes naar Nederland en Maine. Mijn ouders kwamen op bezoek. Niels slaagde van high school en ging op kamers wonen. Tim is klaar met college (hoera!). Het lege nest was flink wennen, en is nog niet voor 100% van de tijd leeg. Dieptepunten waren er met ziekte en een plotseling sterfgeval. En ik vergeet vast nog veel. Vooruitkijkend is het verder met hetzelfde werk, een nieuwe groep leerlingen, een paar lessen, en hopelijk een reisje naar Nederland en Frankrijk. We zien wel wat het jaar brengt! Je kunt nog zoveel plannen, het pakt wellicht toch anders uit. Life is a song!