Maar weer even een update

En zo zijn er weer 2 weken voorbij gegaan. Ik neem me telkens voor om wat vaker te bloggen, maar het lukt niet zo goed, zoals je al gemerkt hebt. Dan maar zo weer even bijpraten.
Ondertussen is Bart weer aan het werk in Californie, zijn liefje achterlatend in Hawaii. Hij had een mooie tijd gehad. Tim begint zijn nieuwe baan pas half februari, en Niels begint komende week met zijn tweede semester. Hij zal een nieuwe kamer hebben, hopelijk met betere kamergenoten die geen dope op de badkamer roken. Het is wel fijn om ze nog even thuis te hebben, hoewel we ook weer niet zoveel samen uitvoeren. We zijn naar een film (de Hobbit) geweest, dat wil heel wat zeggen; die bioscoop is er al zekere 8 jaar en ik was er nog niet binnen geweest.
De halve meter sneeuw die we hadden is weg; behalve de boswandelingen ben ik ook een keer gaan langlaufen. Dat was voor het eerst in heel veel jaren. Ik heb nooit zoveel opgehad met langlaufen, maar een vriendin van mijn werk had me gevraagd, en ik wilde het nog wel eens proberen. Nou, het was geweldig! Ze wist een mooie trail die de plaatselijke langlaufclub had uitgezet. Ik wist niet eens dat we zo'n club hadden! Het was op Connecticut Hill; de sneeuwscooters gebruiken de wegen daar veel, maar dit pad ging door het bos, was  vrij vlak, en er waren al sporen gevormd door de voorgaande langlaufers. M. had haar hondje bij zich, zo grappig, een grijze poedel, die goed bijhield. Af en toe stond hij achter op je ski's, of voor je op het pad, terwijl je niet kon stoppen. Ze had haar rugzak bij zich voor het geval haar hond te moe werd, maar hij hield het goed vol. Dit is zeker voor herhaling vatbaar!

Zaterdagavond toen ik thuis kwam vertelde Micky me dat onze cavia, Ginny, dood was. Ik ging beneden kijken, en ze lag in haar hok met wat stuiptrekkingen. Nog niet dood, maar wel bijna. Ik heb haar bij me gehouden, en later is ze gestorven. Ze was ongeveer 4 jaar, toch wel een hele leeftijd voor zo'n beestje. De afgelopen maanden piepte ze wat met ademen, maar at en dronk goed. Zij en Muddles zijn goede vriendjes geworden, altijd aan elkaar snuffelen. Zielig, om dat hoopje te zien. Ik zal haar piepjes missen; ze was altijd zo blij als ze haar tomaatje kreeg.
Zondag gingen we naar New York vertrekken, maar dat werd dus nog eerst even een begrafenis doen. Ze ligt erbij op het kippenkerkhof.

Dus, op naar New York. Tim had een apartement nodig, en onze Nederlandse paspoorten waren aan vernieuwing toe, dus 2 vliegen in 1 klap. Hij had maar een paar adressen van apartementen opgeschreven, alles natuurlijk op het laatste moment. Hij gaat in Spring Valley werken, waar hij afgelopen zomer ook zat. Hij had ons al verteld dat die stad niet veel soeps was. Dat bleek ook wel zo. Het ziet er in de winter zonder sneeuw toch al slechter uit. Er zijn veel vervallen huizen, veel troep, en veel appartementencomplexen waar je nog niet voor niks zou willen wonen. Echter, het eerste adres waar we naar toe reden zag er netjes onderhouden uit. Geen troep buiten, struiken en gras goed onderhouden, dat was te doen. Tim belde op om te kijken of het kantoor toevallig op zondagmiddag open was. Ja, dat was het! Het was ondertussen half vier, ze waren tot vier uur open. Het kantoor was tevens een model van een 1-slaapkamer apartement, en het zag er goed uit. Ze hebben ook gerenoveerde apartementen, die iets duurder waren. Ze hadden op dat moment niks open, maar ze zou de volgende dag met de manager praten om te kijken of ze wat voor Tim zouden kunnen doen en hem terug bellen. Geweldig. Dat zou weer echt iets voor hem zijn als het eerste het beste hem zo in de schoot valt.
Hierna zijn we nog bij het tweede adres gaan kijken, maar dat zag er niet zo goed uit. We hebben wat rondgereden en apartementencomplexen van de buitenkant bekeken die we tegen kwamen. Er zat niet veel bij. Tim had ons ook al verteld dat er in dat gebied veel joden wonen. Dat bleek ook helemaal waar te zijn. Het was mooi weer, en er liepen veel mensen op straat; mannen met zwarte jas, zwarte hoed, lange lokken haar, en vrouwen in het zwart achter de kinderwagens. We kwamen in een groot apartementencomplex terecht wat er goed uitzag, maar als je dan alleen maar Hebreeuws op de deur van het kantoor ziet weet je dat dit niks voor Tim zou zijn.

We hadden een hotel in New Jersey, van waaruit we op maandag de bus naar Manhattan konden nemen. We hadden om 11 uur een afspraak bij het consulaat voor de paspoorten. Elke keer als ze vernieuwd moeten worden zijn er weer nieuwe regels. 20 jaar geleden kon het nog heel gemakkelijk per post. Daarna moest je opeens in persoon verschijnen. Voorheen kon je zo binnenwandelen, nu moet je een afspraak maken en ze zijn maar 4 uur op een dag open. Niet handig als je ver weg woont. Plus je moet een zelfgeadresseerde envelop meenemen, anders mag je de paspoorten op gaan halen. Je adres mag niet geschreven zijn, maar moet getypt zijn. 
We waren vroeg op, ontbeten en namen de bus. Het was een grauwe dag, niks aardigs aan. Voor het eerst had ik geen "hoera, we zijn in New York" gevoel. Het is maar dat het moest. Ik had geen kaart bij me, maar bij Port Authority zag een schoonmaker ons twijfelen welke kant we op moesten en hij stuurde ons in de juiste richting en liepen we naar Rockefeller Plaza. Heel aardig. In de buurt van Rockefeller Plaza zit een fotograaf die paspoortfoto's doet per Nederlandse richtlijnen, dus die eerst een bezoekje gebracht. Daarna hadden we nog zo'n 40 minuten tot onze afspraak, en hebben we even rondgehangen. We waren vlakbij de NBC studio, waar je in de studio kunt kijken. Die studio is niet veel soeps. Het lijkt heel wat op tv, maar Kathy Lee en Hoda zitten gewoon op een krukje in een kleine ruimte. Achter door zag je waar een ander programma opgenomen werd.

Toen naar binnen bij het consulaat.... ze hebben zeker 20 jaar op die locatie gezeten. Bleek het dat ze in juni verhuisd zijn! Op de website had ik niet op het adres gelet, als je al 20 jaar naar dezelfde locatie gaat neem je eigenlijk wel aan dat die nog hetzelfde is. De aardige security mensen in dit gebouw gaven ons het juiste adres; blijkbaar waren we niet de eersten die verkeerd zaten. Drie straten naar links en zes verdop vonden we het juiste adres, toch nog op tijd voor de afspraak. Daar ging alles goed, alleen had ik niet het juiste geboortebewijs voor Tim bij me, hij had ook zijn Amerikaanse nodig, maar gelukkig kon dat de volgende dag gemailed worden. Ja, en dan dat adres op die envelop, blijkbaar moest je eigen adres ook erop als afzender, getyped natuurlijk, maar ze wilden het voor deze keer wel doen. Gelukkig, dat is ook weer gelukt en we zijn er weer vanaf. Hopelijk is het ooit de moeite waard voor de kinderen!
Hierna weer met de bus terug naar het hotel waar onze auto nog stond. We hebben bij de Pallisades Mall wat gegeten, waar we ook nog wat leuks voor kinderen zagen; een grote touwen "challenge course", waar ze 5 verdiepingen boven de grond over touwen en obstakels lopen (uiteraard vast aan een harnas).
We zijn daarna weer terug naar Spring Valley en omstreken gegaan en nog wat meer rondgekeken, en daarna weer terug naar huis. De vrouw van het apartement had niet meer terug gebeld, dus we dachten dat dat niks werd. Tot onderweg de manager van het apartement belde; blijkbaar dacht hij dat Tim terug zou bellen. Misverstandje. Hij had een apartement voor Tim! Het was een van de gerenoveerde, maar hij zou iets van de prijs afdoen. Tim nam het aan, het papierwerk is ondertussen opgestuurd, en dus ja, het is weer eens in zijn schoot gevallen!