Weekendje weg

We zijn weer heelhuids thuis van een weekend in de Adirondacks. Gisteren hebben we urenlang door de harde regen en wind gereden. Het plan was eerst om tot maandag te blijven, maar toen kwam Tim erachter dat zijn school op maandag begint en niet op dinsdag, dus ons reisje werd met een dag ingekort. Op zondag zouden we nog een wandeling gaan doen, maar dat werd ook niks met een tropische storm die over ons heen raasde, en dus zijn we 's ochtends meteen vertrokken.

Tim was op donderdag naar Binghamton vertrokken om zijn spullen te verhuizen, en op vrijdag gingen we hem alweer halen om met ons mee te gaan naar Old Forge, in de Adirondacks. Eerst moesten de honden nog weggebracht, dus dat alles zorgde voor een omweg en een lange rit. Om 3 uur waren we in Old Forge, een beetje gaar van het rijden. We zaten in het Water's Edge hotel, tegenover het waterpark. We hebben rondgewandeld, en minigolf gespeeld 's avonds, niet zoveel dus.


Een grappig bootje.


Aan de overkant ons hotel.

Op zaterdagmorgen zijn we naar Tickners Canoe canoe gegaan, en daar een kano en kayak gehuurd. Wonder boven wonder gingen Tim en Niels ook mee. Niels onder de voorwaarde dat hij alleen maar in de kano hoefde te zitten en niet mee te roeien. Tim had nog nooit gekayakt en ik zag een grote smile op zijn gezicht. Hij vond het zo te zien wel leuk. Die kayak ging een stuk vlotter dan wij in de kano, daar had hij wel plezier in. We gingen blijkbaar zo langzaam dat Niels het niet kon uitstaan dat we steeds achter Tim waren en hij de roeispaan van mij overnam en een eind hard geroeid heeft.
Het was een leuk tochtje op de Moose River. Je kanoed tussen hoog gras, we kwamen af en toe langs een groep eenden, en we hebben een reiger en wat andere vogels gezien. We zijn een dik uur weg geweest. Het is een langzaam stromende rivier (althans op dat stuk), en stroomopwaarts is ook niet zwaar.

Net toen we weer bij het hotel waren kwamen Bart en Carly. Goede timing. We wisten nog niet of Carly ook mee zou gaan, Bart had al gezegd dat ze niet tussen de familietijd wilde komen. Ze voelde zich er wat ongemakkelijk bij in het begin, maar ik zei tegen haar als Bart haar meebrengt ze er ook bij hoort.
We gingen naar het waterpark, waar we een hele leuke dag hadden. Veel waterglijbanen gedaan, de laatste die we deden was wel HEEL spannned! En lekker gedobberd in de lazy river waar je uren kan doorbrengen, en jawel hoor, naar het sprookjesbos geweest. Hoe jammer dat ik geen fototoestel bij me had! Tim in het dwergenautootje, drie jongens op de drie blinde muizen (meer iets voor 3 jarigen, zo klein), en alle vier in Cinderella's pompoen.

Die avond probeerden we nog een kamer te krijgen voor Bart en Carly, maar behalve een hele dure kamer in ons hotel was er in de stad niks meer te krijgen. Dan de camping maar geprobeerd, daar hadden ze nog 1 camping cabin te huur, dat kwam goed uit. Wel grappig dat ze een papiertje moesten tekenen dat ze wisten dat er beren konden zitten. Na al hun tijd in de wildernis was dit huisje erg luxe. Er staat alleen een bed in, verder niks, maar ze hebben veel tijd in een tent doorgebracht, en er zijn luxe douches en wc's bij deze camping wat ze gewoonlijk ook niet hebben.
We bedachten dat de reden dat alles zo vol zat was dat de state parks allemaal hun campings gesloten hadden vanaf zaterdag voor de orkaan.

Op zondag werden we wakker met harde wind en regen. Dus die wandeling werd ook niks. We ontbeten en namen weer afscheid van Bart en Carly. Ze zitten ongeveer een uur rijden van Old Forge af, de tegengestelde richting van ons. Om 10 uur vertrokken we. Onderweg hebben we niks dan harde regen gehad. Orkaan Irene was tegen die tijd een tropische storm. Op de weg van Utica naar Syracuse telden we 71 hoogwerker trucks die oostwaarts trokken om te gaan helpen met alle stroomuitval, en we zagen verschillende vrachtwagens met grote generatoren. De rivieren rondom Binghamton zaten goed vol; we leverden Tim weer af, hij zit daar hoog en droog.
De honden werden weer opgehaald, wat was Muddles blij! Je kon hier ook zien dat het hard gewaaid had, overal takken en bladeren op de weg, en in de stad zagen we een omgevallen boom. Maar lang niet zoveel schade als op andere plaatsen.

Deze video is in het plaatsje Fleishmans, waar we jaren geleden een keer geweest zijn voor een skitrip. Op mijn blog van toen staan een paar foto's van de huizen, zo dicht bij het water. Zouden ze er nog staan?

Zoonlief's foto's

Zondag is Bart weer vertrokken naar de Adirondacks om zijn werk/stage voort te zetten. Hij heeft het er wel naar zijn zin. Ze zitten midden in de natuur, en hier is een greep uit zijn honderden foto's die hij gemaakt heeft.



Nadat ze de hele dag gewerkt hadden gingen ze nog een berg op klimmen!


De rust en stilte van de meren in de Adirondacks.





Geweldig toch!

Foto's

Hier staan nog een stel foto's van zaterdag; Micky staat er ook bij. De vrouwen met de zwarte gebloemde badmutsen zijn er van onze groep.

Het meer overgezommen!

Vanmorgen was het zover, Women Swimmin'! Ik had al slecht kunnen slapen van de zenuwen en liggen draaien, bang om me te verslapen, en wat gebeurd er? Ik verslaap me! Misschien heb ik de wekker in mijn slaap uitgezet, maar een half uur na de tijd dat hij af moest gaan werd ik wakker en schudde Micky ook snel wakker.

Er deden zo'n 300 vrouwen mee aan dit zwemmen, en niet iedereen kan tegelijk starten natuurlijk. We zwommen in "pods" van 5 vrouwen (in totaal waren er 37 pods), en ons groepje was "wave 1, pod 2." Wave 1 betekende dat je op de eerste boot naar de overkant gaat, pod 2 betekende de tweede groep van 5 die in het water springt. Dus we moesten al vroeg paraat staan, om half zeven om precies te zijn. Ik werd om kwart voor 6 wakker! Hup het bed uit, badpak aan, spullen die ik 's avonds al klaar had gezet gepakt, en samen met Micky vertrokken. We dachten een korte weg te weten naar de jachtclub (geen club om te jagen, maar die jacht... boten dus, heeft), maar namen de verkeerde weg en kwamen toch nog op tijd! Micky zette me af en ging de auto parkeren een paar mijl verderop waar hij de shuttle bus weer terug naar de jachtclub kon nemen. Ik vond mijn "pod" snel, ik kende er maar een paar vrouwen van en we stelden ons aan elkaar voor. Het was best fris nog zo vroeg, en de zenuwen gierden hoor, ik stond te trappelen om me warm te houden, maar vooral te popelen om te gaan. Het duurde even, en wat later dan gepland vertrokken we.


Micky was zelfs nog op tijd terug om ons aan boord te zien gaan.






Daar gaan we.

Het meer overstekend kregen we de laatste instucties over hoe het te water gaan moest gebeuren, en ik probeerde maar niet te kijken hoe ver varen het is. Het waaide ook een beetje, wat golven betekend. We waren snel aan de overkant waar al een heleboel kayaks en kanos klaar lagen om ons te begeleiden. Ik kon niet wachten om in dat water te springen! Als tweede groepje sprongen we om de beurt in het water, en het was wonderlijk warm na een tijd te hebben staan koukleumen (76F). Ik er tegenop gezien om van die boot af te springen in het koude water, en dat viel dus reuze mee.


Links zie je de boot waar de zwemmers vanaf springen (ingezoomd).

We begonnen aan de zwem, we probeerden bij elkaar te blijven als groepje, maar dat was toch moeilijker dan ik dacht. Ik zwom dan bij deze en dan bij die. Er werd af en toe gekletst; het is geen race, en ik heb echt geprobeerd om het rustig aan te doen. Ik had geen idee hoe moe ik zou worden en wilde mezelf niet uitputten. Dus af en toe even flink doorzwemmen, af en toe rustig aan doen, en af en toe even om mijn rug zwemmen of watertrappelen. Het ging heel goed.
In het midden van het meer waren de golven wat groter en dat was wat moeilijker, maar ging toch best wel. Er was een moment waar ik eraan dacht hoe diep het hier wel niet is, en dat heb ik maar snel weggeduwd! Daar moet je echt niet aan denken!
Ik heb wel wat water gehapt, maar dat hoort er ook bij. Met de wind en de stroming ging ik af en toe wel een beetje van de koers af, maar dat hielden de beschermengeltjes (de kayakers) wel in de gaten en die wezen je weer de juiste richting aan. Het is moeilijk te zien als je in het water ligt! Je ziet de overkant wel, maar waar precies aan de overkant is niet goed te zien. We hadden aardige kayakers bij ons! Af en toe moest ik ook gewoon even stoppen om me heen kijken om de hele stemming die er was in me op te nemen (en om alwEEr het zwembrilletje te ontmisten), het was zo geweldig om dit allemaal mee te maken. Zoveel vrijwilligers organiseren dit, zoveel zwemmers, zoveel kayakers, en allemaal om Hospicare te helpen.

En eigenlijk was de zwem heel snel voorbij. Ik weet niet precies hoe lang ik erover gedaan heb, ik was om vijf over 8 klaar, dus ik denk net een uur.


Daar loop ik midden op de foto, zoekend naar mijn familie, die me niet uit het water heeft zien komen. Het was moeilijk voor hun om te zien in het water of ik eraan kwam. Bart en Carly waren er ook, leuk dat ze er ook zo vroeg voor opgestaan waren.


Ontbijt stond klaar voor de zwemmers, daar had ik wel zin in!

Nog wat foto's die ik genomen heb nadat ik klaar was. Er vertrok nog een boot met zwemmers, ik was wel blij om bij de eersten te zitten.



Kayakers in de verte. Ze zijn onze beschermengeltjes.


Zwemmers komen bij het eindpunt aan.


Zwemmers en begeleiders, ingezoomd naar de overkant.


Waar we uit het water klommen.

Het weer werkte perfect mee, dat is ook wel eens anders geweest. Vorig jaar moest er langs de kant gezwommen worden vanwege de hoge golven, maar is het halverwege afgelast. Het was me een adrenaline rush hoor! Geweldig om dit mee te maken, en op naar het volgend jaar!

Beetje tuin, beetje kids

Het weekend hebben we Bart maar weinig gezien. Hij was steeds op pad, en ik werkte avonddienst. Gisteravond zijn we uit gaan eten, en hebben we nog een eindje gewandeld bij Buttermilk Falls. Daar waren ze nog niet geweest, ze hebben hier veel gewandeld, en hij heeft Carly de omgeving laten zien. Gisteravond kwamen ook de verhalen los, en het was heel leuk om te horen hoe zijn leven er nu uitziet. Ze zitten daar in de wildernis telkens 5 of 10 dagen aan een stuk met een groepje van 5 personen, en er zijn dagen dat ze niemand anders zien. Het werk varieert van nieuwe paden aanleggen en paden opruimen, tot bruggen en hutten herstellen, tot uitheemse plantensoorten verwijderen. Hij had wel leuke verhalen te vertellen! Vandaag zijn ze naar de Pocono's vertrokken en dan gaan ze morgen door naar New York. Ik denk dat het overweldigend zal zijn na die maanden in de Adirondacks, in het weekend gaan ze weer terug naar hun werk. Ze hebben het wel goed naar hun zin daar midden in de natuur!

Tim en Niels zijn klaar met hun klas en hebben allebei een A gehaald. Geweldig dat Tim Calculus 2 er nu op heeft zitten, driemaal is scheepsrecht. Niels had psychologie, hij vond het gemakkelijk, maar wel interessant.

Dan mijn tuin... in het voorjaar dacht ik eindelijk eens mooie stokrozen te krijgen, de planten waren zo groot en er kwamen knoppen in, maar de herten hebben andere plannen. Ze hebben de ochtendglorie en stokrozen opgegeten. Dit was een paar weken geleden. Nu heb ik nog nooit eerder last van herten gehad. Om de groententuin staat een hek, maar ik had een lager hek dan vorig jaar, en je kunt al raden wat er nu komt. Jawel hoor. Daar ook herten in gehad. Alle snijbieten hebben ze tot aan de grond afgegeten. Ze hebben wel zo voorzichtig rondom de tomatenplanten gelopen dat er daarvan geen blaadje gekreukt is. Die smaken blijkbaar niet goed en die staan nog allemaal overeind. Ook de bonen, waar net klein boontjes aan begonnen te komen, zijn afgevreten. Grrr! Er is toch genoeg ander groen te eten? Waarom moet dat nu van mijn plantjes?



Snijbietstompjes.


Basilicum en paprika lusten ze blijkbaar ook niet. Of ze bewaren dat als toetje voor later.


En restjes bonenstruiken.

Om dan maar positief te eindigen, hier een foto van iets wat het goed doet, een plant met bloemen zo groot als schoteltjes;



En nog een foto van de cavia nadat ze in bad is geweest.

Ze voelt zich een beetje vernederd geloof ik.

We hebben een raam in de badkamer, en ons gezin is even compleet

We wonen nu al 19 jaar in dit huis. Niet voor te stellen he? In die tijd hebben we al heel wat veranderd en gerenoveerd en dergelijke, net zoals je met een huis blijft doen. Een van de eerste dingen die we renoveerden was de badkamer, die inmiddels alweer aan een vernieuwing toe is. Dat laten we nog even liggen. Een ding wat heel vreemd is in die badkamer is dat er geen raam in zat, en dus geen goede ventilatie. We hebben het ooit geprobeerd op te lossen met een ventilator in het plafond, maar nadat die jaren geleden kapot ging hebben we er niks meer aan gedaan. Af en toe hebben we last van schimmel op de wanden, en nu, na 19 jaar moest het maar eens afgelopen zijn. In mei hadden we Steve, de man die ook ons terras gebouwd heeft, voor een schatting gevraagd om een raam in de badkamer te maken. Hij had nog een heleboel grote klussen die hij eerst moest doen eer hij met onze raam kon beginnen, niet erg, na 19 jaar kunnen nog wel even wachten, maar gisteren begon hij eraan.


Eerst het framewerk gemaakt.




En opeens zat er een raam in!


Licht op de badkamer! Zonder lampen aan te moeten doen! Ha! Geweldig.

Vandaag komt Steve terug voor de afwerking. De siding ligt er buiten nog af. En hij gaat ook meteen even de raam van de badkamer beneden vervangen, want daar komt de kou door in de winter.

En dan nog veel leuker; Bart kwam gisteravond thuis voor een aantal dagen. Eind mei is hij vertrokken en is in juni nog een halve dag thuis geweest, maar verder hebben we hem niet gezien. We hebben ook weinig contact gehad, omdat hij steeds dagenlang in de wildernis zit. We hadden al tegen elkaar gegrapt dat hij als bushman met een lange baard terug zou komen, en inderdaad lijkt hij op een bushman, en heeft hij een dikke baard. Ik heb beloofd geen foto's te plaatsen. En hij kwam niet alleen thuis, hij heeft een vriendin bij zich. Hij zei dat ze nergens naar toe kon, want ze komt uit Hawai en kan niet even naar huis, ja ja. Een aardige meid, en ze heeft wel 5 keer bedankt dat ze hier mocht blijven, en ze bracht een doos chocolade mee. Och, natuurlijk mag ze hier blijven!

Hij heeft al allelei verhalen over zijn avonturen verteld, heel leuk. Vooral het verhaal hoe ze een beer verjaagd hebben uit hun kampeerplek; de beer had een beer-veilige container gejat waar popcorn in zat, en met stenen gooien hebben ze hem verjaagd en hun popcorn terug gekregen, maar nog belangrijker, hun container. Die beer had al eerder problemen veroorzaakt, en heeft labels in haar oren. Ze hebben er wel van geleerd om hun eten beter op te bergen. Griezelig, zeker als je dan hoort dat ze er later achter kwamen dat die beer een jong heeft. Maar goed, ze hebben ervan geleerd, en kunnen nu een verhaal vertellen.