Ski reisje naar Belleayre

Dinsdag
‘s Ochtends waren Trent en Alex om 8 uur bij ons, om half 9 zouden we gaan. Eerst nog Biego wegbrengen. Een beetje zielig is het wel, hij vindt de kennel niet leuk, en krijgt altijd kalmeringsdruppeltjes om hem te helpen. Dit kennel heet de “Bed and Biscuit”, de eigenaren zijn Hongaren, waarvan de man altijd uitziet alsof hij zo uit bed gerold is. Zijn vrouw ziet er altijd verzorgd uit. Het zijn aardige mensen en ze zijn lief voor de honden.

We hadden geluk dat er geen sneeuw in de voorspelling was, zodat we met het grotere zwarte busje konden gaan. Dit heeft achterwiel aandrijving en doet het niet zo goed in de sneeuw. Er kunnen 7 personen met baggage ruim in zitten. Alles werd ingeladen, en zelfs met ski’s, snowboard en bagage hadden we nog ruimte over.Iets later dan gepland vertrokken we. De kinderen keken achterin een film, en het was net alsof we geen kinderen bij ons hadden, zo rustig was het. Ze kunnen het allemaal wel goed samen vinden. Grappig was om al die grote jongens stemmen te horen en dan komt dat kinderstemmetje van Niels er af en toe tussen.

Het plaatsje waar we naar toe gingen ligt in de Catskill Mountains. We reden er zo’n 3 uur op, met onderweg prachtige heuvel landschappen. Er lag bijna geen sneeuw, en het ziet een beetje bruin, maar toch nog mooi.
We gingen eerst kijken in het plaatsje Fleishmanns waar ons hotel was. Het bleek een piepklein plaatsje te zijn, met een flink vervallen weg die er door loopt. We hadden allemaal honger, en waren op zoek naar wat eten. Dit is een gebied wat een beetje in ‘the middle of nowhere’ is, en waar de fast food ketens en Wal Mart nog niet doorgedrongen zijn. Het is dan ook niet makkelijk om een eettentje te vinden. Uiteindelijk vonden we bij een ‘country store’ pizza en hot dogs. In het winkeltje hadden ze echt van alles, van kogels en spijkers tot etenswaren.

Hierna konden we naar ons echte doel gaan, Belleayre. Deze dag gingen Bart, Trent, Alex en ik alleen skien. Trent en Alex hadden nog nooit ergens anders dan Greek Peak geskied, en ze vonden het geweldig. We deden eerst een paar gemakkelijke afdalingen, je moet toch weer even wennen. Daarna wilden de jongens naar een zwarte afdaling. Ik ging maar dapper met hun mee, en heb zelfs een dubbel zwarte gedaan. Het bleek helemaal niet zo moeilijk te zijn. De sneeuw was korreltjes ijs, en dat skied wat langzamer dan poeder, dus dat kwam goed uit. Het was wel erg koud! We hebben een paar uur geskied, ik ging soms mijn eigen weg omdat ik hun alleen wilde laten gaan, maar dan kwamen we elkaar toch weer tegen en deden een paar afdalingen samen.
Helemaal vernikkelt was ik toen ik er mee stopte. In de ski lodge ging ik eerst opwarmen met een kop koffie. Daar kwam ik Micky tegen en de jongens stopten er hierna ook snel genoeg mee.

Het ski gebied sluit al om 4 uur, en daarna gingen we naar het hotel. Het is een vrij afgeleefd ding, we hadden 2 kamers; een voor de 3 grote jongens, en 1 voor de rest. Bij onze kamer zat een keukentje, maar dat kon een stuk schoner zijn.Toen we reserveringen maakten had de eigenaar ons verteld dat er een ‘game room’ bij zou zijn, en die gingen we opzoeken. Er was ook een restaurant bij, maar dat was gesloten en stond te koop. Dat hadden we niet meteen door, en wij liepen aan de achterkant naar binnen, wat de bar bleek te zijn. Aan de bar zaten een stel mannen, en het zag er dik van de rook. Ze draaiden zich allemaal om en staarden ons aan.Er stonden een paar biljard tafels, en ik vroeg of dit misschien de ‘game room’ was die bij het hotel hoorde. Ja, dat was het. Dat hadden we dan snel gezien, en we draaiden ons om en vertrokken. Er werd ons nageroepen “good night, don’t come back!” Het voelde echt aan als een vijandige plek. Zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt.
Voor de rest heb ik hier alleen vriendelijke mensen gezien.

Ik krijg hier het idee dat er een haat-liefde relatie bestaat tussen de locale bevolking en de toeristen. Men leeft van de toeristen, maar tegelijkertijd willen ze de veranderingen die het met zich meebrengt niet. Ook is het geen rijk gebied, en misschien zet het wat kwaad bloed om de buitenstaanders met hun grote SUV’s te zien komen.
Deze plek is zo’n 2 uur rijden van New York, en er zijn veel mensen die hier een 2e huis kopen. Huizen zijn hier erg duur, en voor de plaatselijke bevolking denk ik moeilijk te betalen. Je ziet hele mooie huizen, en oude vervallen wrakken. Aan het aantal gesloten winkels te zien in dit plaatsje gaat het met de middenstand niet goed.

‘s Avonds gingen we eten in een ander klein plaatsjeMargaretville, in een restaurant waar we al eens eerder geweest waren. Er zijn wel andere restaurants, en ook dingen die je niet zou verwachten, zoals een Indisch restaurant. Je moet ze wel een beetje zoeken.
Maar we gingen dus naar de ‘Bun ‘n Cone’. Het is een beetjes opgezet als een restaurant uit de jaren 50, met plaatjes van oude auto’s, Marilyn Monroe en Betty Boop. Het eten was goed, maar geen hoogstandje. Ik had spaghetti met kip parmesan, het was wel lekker. Tijdens de maaltijd kletsten de jongens over school, en in die korte tijd ben ik meer te weten gekomen over school en hun klasgenootjes dan in een heel jaar!

Terug in het hotel klaagden Tim en Niels dat ze zich verveelden, maar ze wilden ook niks anders doen dan tv kijken.Alex had zijn Playstation meegenomen, maar had niet de juiste aansluiting voor de tv. Bart had een schaak en dam spel meegenomen en dat hebben ze toen gespeeld. Laat in de avond kwamen we nog wat snacks halen, ze hadden alweer honger.


Woensdag
Iedereen behalve ik kwam vanmorgen langzaam op gang. Voor ontbijt hadden we cereal bij ons, en koffie kon ik bij de country store halen die naast het hotel ligt. Deze wordt gerund door een Mexicaans stel, en in de winkel hangt een advertentie in het Spaans voor Engelse les. Vreemd om te zien in zo’n klein plaatsje, maar er is ook een Mexicaanse levensmiddelen winkel in deze straat, dus er zullen meer Mexicanen wonen. Het hotel zelf wordt gerund door een Indisch echtpaar.

Toen iedereen eindelijk klaar was, was het 10 uur. Eerst gingen we naar de Radio Shack om een aansluiting voor de tv te halen, zodat ze het Playstation konden spleen. Radio Shack is dan ook de enige landelijk keten die ik hier gezien heb.

Daarna weer op naar de pistes. Tim en Niels moesten ski’s en schoenen huren, de andere jongens gingen meteen op pad. Het schoenen passen gaat altijd met de nodige moeilijkheden, maar uiteindelijk konden we toch op pad.
Niels was een beetje angstig om weer voor het eerst op de ski’s te staan. Om bij de lift te komen moet je eerst een stukje naar beneden skien. Het ging heel langzaam in snow plow, maar toch goed. Toen de lift in; deze lift gaat tot halverwege de berg, dan ski je een stukje omlaag en kunt naar de grote 4 persoons lift helemaal tot aan de top van de berg. De meeste afdalingen van helemaal bovenaf zijn zware pistes, maar er is 1 blauwe die wij dus namen. Eigenlijk zou dit een groene moeten zijn, het is zo gemakkelijk. Alles bij elkaar maakt het een hele lange afdaling. We deden er dan ook heel lang over. Niels deed het rustig aan in zijn eigen tempo, voor Tim veel te langzaam.
Terwijl ik samen met Niels de snowplow deed viel ik ook nog! Ik ben de snowplow niet meer gewent. Niels viel ook nog een keer hard, en toen vond hij er niks meer aan. Net toen kwamen de jongens aangeskied, en die hadden alweer honger. We zijn toen samen gaan lunchen, en Niels wilde hierna niet meer skien.
Tim en ik zijn toen samen met Bart, Alex en Trent gaan skien. Hier had Tim veel meer plezier aan. Hij deed het heel goed. Het zal wel zoiets als fietsen zijn, dat je niet verleerd. Alleen de moguls (de kleine sneeuwheuveltjes) vonden Tim en ik maar niks en vermijdden we.Het weer was heerlijk met af en toe een zonnetje en stuk warmer als gisteren. We hebben heerlijk geskied, en op het laatst deed Tim zelfs een paar moguls. Ik niet, en dat moest ik nog een paar keer horen.

De 'Bun 'n Cone' was de kinderen gisteren goed bevallen, dus daar aten we weer. Daarna nog even naar de winkel ernaast voor de snacks van de avond. Ze zullen ook eens niet honger krijgen. 's Avonds was het spelen met de Playstation, en weer laat naar bed.


Tim op de ski's.
Uitzicht van bovenop de berg.

Nog eens uitzicht
Niels op de ski's.

Boven op de berg, het lijkt zo net een afgrond.

De jongens komen eraan op de lift, op de tweede stoel.

En ze zijn er eindelijk. We hadden walkie-talkies, als we elkaar eens kwijt waren konden we toch contact houden. Alleen zaten er soms nog meer mensen op dezelfde frequentie, wat wel eens voor wat verwarring kon leiden.

De hele lange pistes. Waar is iedereen? Het is een klein stukje vlak en gaat dan steil omlaag. Dit is een zwarte zonder moguls, waar ik wel vanaf durfde.

Een mooi huis in Fleishmanns. Het lijkt wel een beetje op een huis van ons kerstdorpje.



Schuin tegenover dat mooie huis lagen wat oudere huizen.

Wandeling naar de "supermarkt" van Fleishmanns.

Een huis gebouwd over het water, tegenover de Bun 'n Cone, in Margaretville.

Donderdag

Vanmorgen stond iedereen vroeg op, wonderbaarlijk. Ontbijten, inpakken, en net na 9 uur reden we richting Bellayre. Alex, Trent en Bart skieden tot 12 uur, en Micky en ik maakten een wandeling over de langlaufpaden, waar op het moment niks te langlaufen valt. Tim en Niels hadden geen zin om mee te gaan, en deden spelletjes in de auto.

Het was behoorlijk koud, maar een fijne wandeling. Sommige stukken waren zo steil, daar zou ik niet graag langlaufen! Onderweg kwamen we een klein kerkhofje tegen. Een teken van een heel ander leven dan er nu is. Hoewel de grafstenen vervallen waren, verzorgd iemand dit nog en plaatst er vlaggetjes bij. Bij vertrek van Bellayre begon het te sneeuwen. Dat was niet de bedoeling, dat was pas voor vanavond voorspelt. Hier en daar was het een beetje glad, maar de auto deed het toch goed. Na een uur en uit de bergen veranderde de sneeuw in regen, en in Ithaca scheen zelfs de zon.

We waren weer op tijd terug om Biego te halen, wat was hij blij om ons weer te zien! En wij ook natuurlijk.

Een oud kerkhof tijdens onze wandeling in het bos.