Wat een verschil de ene dag op de andere kan zijn. Zo zaten we gisteren weer uit onze neus te peuteren om een uur of 6 en hadden al nachtmerries van deja vu. Zo begon het zaterdag ook. Gelukkig bleef het rustig. Gewoon lekker bezig, maar niet te druk, en de laatste patient verliet de urgent care om kwart over tien. We konden zelfs een klein beetje voor het officiele einde van de dienst naar huis. Dat hadden we wel vediend vond ik.
Dan nog een keer een filmpje van de waterglijbaan. Blijkbaar werkt het wat minder goed als je een t-shirt aan hebt.
Gisteravond (of beter, vanmorgen) was ik om half drie thuis. Mijn hemel, zo lang houdt ik het niet eens op een feestje uit! Dit was voor mijn werk. De deur van de urgent care gaat om 10 uur 's avonds op slot, maar de patienten die al binnen zijn worden geholpen. Dat waren er een stuk of 10. Eerder op de avond zaten we in onze neus te peuteren van verveling, en dan opeens besluit iedereen dat ze maar eens naar de dokter moeten gaan als de zon ondergaat. De meesten waren ook nog niet eens simpele dingen zoals als een zere keel, maar veel mensen met buikklachten die allerlei dingen gedaan moesten hebben en niet alleen maar een recept voor anti-biotica en klaar. Het was wel een hele lange avond. Een dienst van 8 uur die uitloopt tot bijna 12 uur. Ik tel er nooit op om voor middernacht de deur uit te zijn, maar dit sloeg alles. Hopelijk vanavond beter!
Even een verhaaltje over die lieve man van mij. Een van mijn eerste avonddiensten... officieel eindigt de dienst om 2230. Dat het kon uitlopen wist Micky niet. Toen ik tegen middernacht nog niet thuis was is Micky helemaal naar de urgent care gereden om te kijken of mijn auto ergens in de greppel lag. Hij maakte zich zorgen omdat ik nog niet thuis was. Lief he? Toen hij mijn auto daar nog zag staan was hij gerust. Dus nu bel ik telkens als ik laat zal zijn!
Dan hebben we dit weekend samen met de buurvrouw ook nog een garage sale. Het is mis of raak met die dingen, maar dit is wel een heel erg mis. We hebben wel geadverteerd, maar er zijn gisteren welgeteld 3 auto's geweest. De eerste vrouw kocht een boel spul en ik dacht dat gaat goed. De tweede was de buurman die een doos zucchini kwam brengen, en de derde draaide zich alleen om op de oprit. Dat wordt slepen met de handel naar het Leger des Heils, het komt het huis niet meer in.
Nee, blijkbaar niet als je rond midddernacht na een avonddienst thuis komt. De tv stond aan, Micky zat te kijken, Tim en Niels zaten achter hun computer op hun kamer en ik ging ook nog even achter de computer zitten (gezellige familie he?)
Even later kwamen Tim en Niels in de kamer zitten, en Niels zei grinnikend "She didn't notice, did she?" Meteen als hij het zegt zie ik dat het een nieuwe tv is. Die ook nog eens op een tafeltje staat dat er eerst niet stond. Gek dat je ergens naar kunt kijken het niet opvalt, of ben ik de enige? Als excuus voer ik aan dat de kamer halfdonker was, ik moe was, en niks nieuws verwachtte.
Dit is niet de eerste keer; toen Micky en ik pas samenwoonden kwam ik ook een keer laat thuis na mijn werk, en zat naar een nieuwe tv te kijken zonder het in de gaten te hebben dat hij nieuw was. Dat was nog erger, want de oude was een kleine zwart/wit en de nieuwe een grotere kleuren tv.
Hoe goed observeer jij op zomaar een willekeurig moment? Kijk eens naar dit filmpje. Zou jij er niet voor vallen?
We laten de kinderen uitslapen, dat is flink nodig na al die late avonden. Micky en ik doen wat boodschappen terwijl de kinderen nog slapen, en pas om 12 uur gaan we met z’n allen op pad. We gaan naar het centrum van Grand Rapids en lopen daar rond. Het is er best mooi. We lopen langs het water, en een stukje door de stad. Voor het Art Museum speelt muziek en zijn mensen aan het dansen, en er is een wielrenrace aan de gang. Het is wel een levendige stad.
Grand Rapids
Grand Rapids
Het wordt toch al snel veel te warm om er lang te blijven. We gaan een Subway binnen waar we een broodje eten. Niels klaagt opeens over een knallende hoofdpijn. We gaan naar Richard, waar de voorbereidingen voor het feest in volle gang zijn.
De omheining is klaar, ook gemaakt van oude billboards.
Voorbereidingen, Bart helpt mee met advertenties ophangen.
We helpen een uurtje mee, maar ondanks de Ibuprofen gaat Niels z’n hoofdpijn niet over. We besluiten om een tijdje naar het hotel te gaan zodat hij in een koele kamer kan gaan liggen.
Later gaat het wat beter met hem, en gaan we weer naar Richard. Niels is nog niet helemaal goed, en we geven hem meer medicatie. Hij heeft het over lichtflitsen die hij zag voordat de hoofdpijn begon. Dat is echt een migraine, hopelijk zal hij die niet zijn hele leven krijgen.
Om 5 uur zijn we weer bij Richard. Het feest zal om 6 uur beginnen. De laatste voorbereidingen zijn bezig, zoals het maken van de marguerita en sangria. Er wordt Corona bier, tequila, ijs, en lime in een grote (schone en nieuwe) vuilnisbak gegoten. Ze weten niet wat de naam voor dit marguerita recept is, en het wordt “fizzy marguerita” gedoopt. Ik proef ervan, en moet zeggen dat het goed smaakt, hoewel ik 1 slok al naar mijn hoofd voel stijgen. Later, als ik er een bekertje van drink is het wat verdund door het ijs.
Marguerita's maken.
Koelkast met tap.
Richard en Joan.
Schoonzus Joan en haar dochter Corina zijn de bartenders.
Er zit security bij de ingang, alleen mensen die zich van tevoren opgegeven hebben komen erin. We krijgen allemaal een nummer op onze hand, van 1 t/m 4, later zien we waarom. Eigenlijk is het een feest voor 21 jaar en ouder, maar voor de familie maakt hij een uitzondering. Niet dat Tim of Niels alcohol aan zullen raken.
De koks beginnen met de taco’s maken. Het is een wedstrijd wie de beste taco maakt.
Taco's maken.
Om een uur of 7 kunnen we de taco’s eten. We kunnen ze allemaal proeven, en later wordt er gestemd op wie de beste taco maakte. Dat gaat niet helemaal onpartijdig, en wie het luidste applaus krijgt wint.
De taco's zijn klaar. Ik stem voor de taco met de zalm, er zit een heerlijk sausje op. De meeste mensen vinden die te visachtig.
Richard heeft wat spelletjes bedacht, en het blijkt dat het nummer op onze hand betekend in welk team we zitten. Dat is een leuk manier om wat mensen te ontmoeten, we iedereen stelt zich voor aan elkaar in zijn team.
Er zijn in totaal 3 spelletjes, ik doe aan eentje mee, een relay. Er zit een tennisbal in een afgeknipte panty, en daarmee moet je een citroen naar de andere kant zien te rollen.
Bij een ander spel moest iemand ingedraaid in toiletpapier en daarna een puzzel maken.
Iedereen had wat lekkers te eten meegebracht, en er was een ijs beeldhouwwerk.
Richard en de maker van de ijsdolfijn.
Chips met verschillende soorten salsa in de emmertjes.
De Grand Rapids politie kwam ook een kijkje nemen, en een hapje eten. Een van de agenten werd gecharterd om een jurylid te zijn bij de salsa competitie, wie de lekkerste salsa had gemaakt.
Pa, je zal nog trots om me zijn, ik heb hun voor patches gevraagd. En daarna moesten ze even voor me poseren :)
De band begint te spelen; ze lopen eerst van buiten het terrein de tuin weer in, zodat het klinkt alsof de muziek van verderop steeds dichterbij komt. Toch geen drummers in de bomen, dat idee is niet doorgegaan. De band was echt super!
Daar ga toch wel van swingen.
De boom met de feestverlichting (ik ben erachter welke boomsoort het is, een mulberry).
In een droog badje.
Richard heeft nog wat gepland. We zien een kinderbadje achterin de tuin staan met wat donkers erin. Chocoladepudding. Voor het modderworstelen. Richard vraagt voor vrijwilligers. In werkelijkheid is van tevoren al afgesproken wie er gaat worstelen. Het is een echtpaar. Het gaat tot grote hilariteit van iedereen.
Mud wrestling
Tegen middernacht nemen we afscheid. Het feest gaat nog even door, met een DJ, maar we hebben een lange rit voor de boeg morgen.
Het is allemaal een promo voor Prospecto, een 3-daags muziekfestival in september dat Richard met een stel anderen organiseert. Dus voor wie er in september in Grand Rapids is, ga er naartoe!
Richard heeft wel hele goede buren, die niet klagen over het lawaai, hoewel waarschijnlijk de hele buurt op het feest is. De politie komt af en toe een kijkje nemen, maar het blijft allemaal prima onder controle.
Gelukkig heeft niemand de waterglijbaan geprobeerd. Richard wil het toch niet doen met al die alcohol, goede zet. Morgen om 12 uur gaat het gebeuren vertelt hij iedereen. We zullen het filmpje wel op Youtube zien.
The End
Nog niet helemaal.... ondertussen komen de filmpjes op Facebook binnen van de glijbaan. Zondag hebben ze hem getest, met succes!
Wild Man Richard Rocks!
Hier nog een stel video's van de eerste testrun. En hier, en hier nog een.
We zijn redelijk vroeg op en na het ontbijt gaan we Bart ophalen. Het blijkt dat hij bij een vriend van Richard geslapen heeft, in het huis tegenover hun. Hij wil eerst douchen, dus we gaan even terug naar het hotel. Dan gaan we naar het plaatsje Holland dat in de buurt ligt. Als ik dit jaar niet naar het echte kan, dan maar hier naartoe. De molen zien we alleen vanuit de verte, we willen die toegangsprijs niet betalen. Er is ook een Dutch Village, maar in die toegangsprijs hebben we ook geen zin. In plaats daarvan gaan we naar de winkeltjes. Het is een toeristenval, dat is te verwachten. We kijken naar alle delft's blauw en de kinderen praten me om om een nieuw peper en zoutstel te kopen. We bekijken het maken van kaarsen, en hoe ze uitgesneden worden, hoewel erbij vertelt wordt dat dit iets Duits is. Dan komen we in het winkeltje waar we echt voor komen: de lekkernijen. We slaan wat spul in, allemaal veel te duur natuurlijk, maar vooruit. Micky koopt een paar kroketten, het enige op het restaurantmenu dat echt Nederlands is, en ik eet er ook een hapje van mee. De kinderen en ik eten lekker een ijsje. Het is heerlijk om daar te zitten. Het weer is eindelijk gewoon lekker, en niet meer zo heet en benauwd.
Kroketten met de net gekochte fritessaus.
Als we hier klaar zijn gaan we verder noordwaarts naar Grand Haven. Daar zou een gedeelte van de familie naar het State Park gaan. Het is een leuk uitziend plaatsje.
Het lijkt op het Nederlandse strand op een mooie dag, totdat je het bordje ziet:
We lopen eerst langs het water en op de pier, maar familie zien we niet. Het is er ook erg druk. Het is een lekkere wandeling.
Een stel jongeren springen en duiken van de pier af. Wat een verschil hier met Ohio, waar je niet eens verder dan je knieen in het water mag. Hier is op het hele strand geen badmeester.
Op de pier.
Dan bellen we eens om te zien waar ze zitten, en na een tijd vinden we ze, bijna helemaal waar we de wandeling gestart zijn. We hebben het warm, en de jongens en ik nemen een lekker frisse duik. De temperatuur is lekker, en het is heerlijk te zwemmen in een zoetwatermeer dat op een zee lijkt, compleet met de golven.
Je kunt bijna op het strand parkeren.
We blijven een tijd, en dan gaan we weer naar het hotel. Eerst douchen, we bestellen een pizza als avondeten, en gaan dan weer op bezoek bij de familie. Daar wordt flink aan de waterglijbaan gewerkt. Bart en Micky helpen ook mee.
Wat ze met dat touw doen?
Richard vasthouden, zodat hij het zeil kan nieten. Het zeil zijn allemaal oude "bill boards", die advertenties die je langs de weg ziet.
Als het donker wordt worden er een paar auto's met de koplampen aan op het gras gezet, en doorgewerkt. Wij maken het niet al te laat.
Ik meen toch echt gehoord te hebben dat de weerman gisteren "zon" zei, maar het is flink bewolkt en nog steeds benauwd. We gaan weer van hotel verkassen, naar een wat grotere kamer omdat Bart vandaag komt. Wel grappig, we hebben telkens in een Extended Stay gezeten, en gevraagd voor een kamer op de begane grond en dichtbij de uitgang (vanwege Muddles). In beide hotels kregen we kamer nummer 101. En op welke kamer zat Micky vorig jaar voor die 6 weken in Seattle, ook in een Extended Stay? Kamer 101.
Om 9 uur belt de garage om te vertellen wat er mis is met de auto, en het zal om 11 uur klaar zijn. Dat valt me nog mee, want gisteren zeiden ze dat we maar laat in de ochtend moesten bellen. Het is de crankshaft (krukas).
We laden alles weer in de auto, en vertrekken richting vliegveld. Bart zal om 10 uur aankomen. Micky zet me af bij de terminal, en rijdt een rondje terwijl ik kijk of het vliegtuig er al is. Net als ik op de monitor sta te kijken komt Bart aanlopen, en als we naar buiten lopen komt Micky aanrijden. Wat een timing. Bart heeft zijn spullen met ons in de auto meegegeven, dus hij is met alleen een boek bij zich in het vliegtuig gestapt. Het is toch niet verdacht overgekomen: een eenrichtingsticket, en geen bagage.
Via internet hebben we een kennel gevonden waar Muddles een paar dagen naar toe kan, Camp Bow Wow. Zo hoeft ze tenminste niet de hele tijd in de kennel. De honden zitten bij elkaar in een ruimte, en we krijgen een rondleiding. Via de camera zien we dat Muddles het meteen goed doet. Ze hebben een webcam in alle ruimtes, zodat je altijd kunt zien wat je hond aan het doen is. We kunnen haar hier met een gerust hart achter laten.
Hierna gaan we ontbijten bij een Ihop, leuk om weer bij elkaar te zijn. Als we klaar zijn regent het werkelijk pijpenstelen! Micky is zo aardig om de auto voor te rijden. We hebben een vroege check-in tijd gevraagd voor het volgende hotel, en dat is onze volgende stop. Daar laden we weer alles in de kamer. Bart is best moe, hij was vanmorgen al om 3 uur opgestaan, en wil een dutje doen. Tim en Niels blijven ook in het hotel, en willen gaan zwemmen. Micky en ik gaan alleen op pad naar Brighton om de auto op te halen.
Het duurt allemaal veel langer dan verwacht. De hele weg regent het hard en we kunnen soms maar 40 rijden op de autoweg. We rijden met de storm mee. In Brighton halen we de auto op, de prijs valt mee. Terwijl we naar de autoverhuur rijden begint het te onweren met een ware wolkenbreuk. Micky rijdt voorop, en ik kan hem bijna niet zien! De huurauto wordt ingeleverd, en we kunnen weer terug naar Grand Rapids. Op de terugweg is het droog en we zien zelfs af en toe de zon.
We zijn pas om 5 uur terug, wat een verspilde dag, hoewel de kinderen zich prima hebben geamuseerd in het hotel met zwemmen. We gaan een hapje eten, en daarna weer naar Richard.
Richard wil met z'n allen naar de stad fietsen. Hij heeft een stuk of 7 tandemfietsen en nog wat andere fietsen. Ik heb nog nog nooit op een tandem gefietst, en Bart en ik proberen het. Ik zit achterop en kan niet eens over zijn schouder kijken. Wat is dat griezelig om geen controle over de fiets te hebben, je wilt contstant corrigeren. Daarna gaan Tim en ik nog een stukje fietsen. Micky wil niet op de fiets, dus Niels, Micky en ik volgen de fietsers met de auto.
Aan de fietsen werken.
Klaar voor de start.
Bart en Tim fietsen samen.
Zo grappig om die groep tandems door de stad te zien gaan, met een groep van zo'n 16 man. Ze hebben wel bekijks. Eerst gaan we naar een heel luxe hotel, waar Richard wat mensen kent, en zo kunnen we naar de 27e waar de bar en restaurant is. Daar kun je nog een etage hoger met de trap naar een ruimte, waar we van het uitzicht genieten. Joan denkt iemand te herkennen die bij de bar zit, hij speelt in CSI volgens haar. We komen er toch niet achter wie het is. Hierna laat Richard ons nog wat andere delen van het hotel zien. Het een nog luxer dan het andere.
De president Ford ballroom.
Familie fotos.
De groep stapt weer op de fiets, en wij krijgen de aanwijzingen naar de volgende bestemming, een bar aan de andere kant van de rivier.
Als we met de auto aankomen is de groep al binnen, de plek is niet moeilijk te vinden: die met al de fietsen voor de deur. Het is in een niet zo'n frisse buurt zo te zien. Er staat een bouncer voor de deur die Niels niet binnen wil laten. Nadat Richard erbij gehaald is mag het wel maar Niels krijgt een paar grote rode kruisen op zijn handen getekend, zodat aan hem geen alcohol gegeven wordt. Binnen staan ook nog een paar bouncers om de boel in de gaten te houden, maar het is er helemaal niet druk. Er is een DJ, Ben, een vriend van Richard, die de muziek keihard heeft staan. Zelfs als ik in Micky's oor schreeuw hoor ik mezelf niet eens. Bart en Tim staan binnen wat ongelukkig aan de kant te kijken, en al snel staan we met een groep buiten te praten. Binnen is het echt niet te harden, je wordt er doof van.
We blijven niet lang, vlak na middernacht willen we weer vertrekken. Bart is ondertussen wat los gekomen en wil graag blijven. Hij vraagt of hij bij Richard kan blijven slapen, dat kan. Tim gaat met ons terug. Bart kan best alleen op een tandem terug fietsen.
Het was een leuk uitstapje met de familie.
Niels met z'n X. Hij kan nu vertellen dat hij is gaan bar-hoppen in Grand Rapids.
