Donderdag

Ik meen toch echt gehoord te hebben dat de weerman gisteren "zon" zei, maar het is flink bewolkt en nog steeds benauwd.
We gaan weer van hotel verkassen, naar een wat grotere kamer omdat Bart vandaag komt. Wel grappig, we hebben telkens in een Extended Stay gezeten, en gevraagd voor een kamer op de begane grond en dichtbij de uitgang (vanwege Muddles). In beide hotels kregen we kamer nummer 101. En op welke kamer zat Micky vorig jaar voor die 6 weken in Seattle, ook in een Extended Stay? Kamer 101.

Om 9 uur belt de garage om te vertellen wat er mis is met de auto, en het zal om 11 uur klaar zijn. Dat valt me nog mee, want gisteren zeiden ze dat we maar laat in de ochtend moesten bellen. Het is de crankshaft (krukas).

We laden alles weer in de auto, en vertrekken richting vliegveld. Bart zal om 10 uur aankomen. Micky zet me af bij de terminal, en rijdt een rondje terwijl ik kijk of het vliegtuig er al is. Net als ik op de monitor sta te kijken komt Bart aanlopen, en als we naar buiten lopen komt Micky aanrijden. Wat een timing. Bart heeft zijn spullen met ons in de auto meegegeven, dus hij is met alleen een boek bij zich in het vliegtuig gestapt. Het is toch niet verdacht overgekomen: een eenrichtingsticket, en geen bagage.

Via internet hebben we een kennel gevonden waar Muddles een paar dagen naar toe kan, Camp Bow Wow. Zo hoeft ze tenminste niet de hele tijd in de kennel. De honden zitten bij elkaar in een ruimte, en we krijgen een rondleiding. Via de camera zien we dat Muddles het meteen goed doet. Ze hebben een webcam in alle ruimtes, zodat je altijd kunt zien wat je hond aan het doen is. We kunnen haar hier met een gerust hart achter laten.

Hierna gaan we ontbijten bij een Ihop, leuk om weer bij elkaar te zijn. Als we klaar zijn regent het werkelijk pijpenstelen! Micky is zo aardig om de auto voor te rijden.
We hebben een vroege check-in tijd gevraagd voor het volgende hotel, en dat is onze volgende stop. Daar laden we weer alles in de kamer. Bart is best moe, hij was vanmorgen al om 3 uur opgestaan, en wil een dutje doen. Tim en Niels blijven ook in het hotel, en willen gaan zwemmen. Micky en ik gaan alleen op pad naar Brighton om de auto op te halen.

Het duurt allemaal veel langer dan verwacht. De hele weg regent het hard en we kunnen soms maar 40 rijden op de autoweg. We rijden met de storm mee. In Brighton halen we de auto op, de prijs valt mee. Terwijl we naar de autoverhuur rijden begint het te onweren met een ware wolkenbreuk. Micky rijdt voorop, en ik kan hem bijna niet zien! De huurauto wordt ingeleverd, en we kunnen weer terug naar Grand Rapids. Op de terugweg is het droog en we zien zelfs af en toe de zon.

We zijn pas om 5 uur terug, wat een verspilde dag, hoewel de kinderen zich prima hebben geamuseerd in het hotel met zwemmen. We gaan een hapje eten, en daarna weer naar Richard.

Richard wil met z'n allen naar de stad fietsen. Hij heeft een stuk of 7 tandemfietsen en nog wat andere fietsen. Ik heb nog nog nooit op een tandem gefietst, en Bart en ik proberen het. Ik zit achterop en kan niet eens over zijn schouder kijken. Wat is dat griezelig om geen controle over de fiets te hebben, je wilt contstant corrigeren. Daarna gaan Tim en ik nog een stukje fietsen. Micky wil niet op de fiets, dus Niels, Micky en ik volgen de fietsers met de auto.


Aan de fietsen werken.


Klaar voor de start.


Bart en Tim fietsen samen.

Zo grappig om die groep tandems door de stad te zien gaan, met een groep van zo'n 16 man. Ze hebben wel bekijks. Eerst gaan we naar een heel luxe hotel, waar Richard wat mensen kent, en zo kunnen we naar de 27e waar de bar en restaurant is. Daar kun je nog een etage hoger met de trap naar een ruimte, waar we van het uitzicht genieten.
Joan denkt iemand te herkennen die bij de bar zit, hij speelt in CSI volgens haar. We komen er toch niet achter wie het is.
Hierna laat Richard ons nog wat andere delen van het hotel zien. Het een nog luxer dan het andere.

De president Ford ballroom.





Familie fotos.



De groep stapt weer op de fiets, en wij krijgen de aanwijzingen naar de volgende bestemming, een bar aan de andere kant van de rivier.

Als we met de auto aankomen is de groep al binnen, de plek is niet moeilijk te vinden: die met al de fietsen voor de deur. Het is in een niet zo'n frisse buurt zo te zien.
Er staat een bouncer voor de deur die Niels niet binnen wil laten. Nadat Richard erbij gehaald is mag het wel maar Niels krijgt een paar grote rode kruisen op zijn handen getekend, zodat aan hem geen alcohol gegeven wordt. Binnen staan ook nog een paar bouncers om de boel in de gaten te houden, maar het is er helemaal niet druk. Er is een DJ, Ben, een vriend van Richard, die de muziek keihard heeft staan. Zelfs als ik in Micky's oor schreeuw hoor ik mezelf niet eens. Bart en Tim staan binnen wat ongelukkig aan de kant te kijken, en al snel staan we met een groep buiten te praten. Binnen is het echt niet te harden, je wordt er doof van.

We blijven niet lang, vlak na middernacht willen we weer vertrekken. Bart is ondertussen wat los gekomen en wil graag blijven. Hij vraagt of hij bij Richard kan blijven slapen, dat kan. Tim gaat met ons terug. Bart kan best alleen op een tandem terug fietsen.

Het was een leuk uitstapje met de familie.


Niels met z'n X. Hij kan nu vertellen dat hij is gaan bar-hoppen in Grand Rapids.


De bouncer op de achtergrond.