Zaterdag & het feest

We laten de kinderen uitslapen, dat is flink nodig na al die late avonden. Micky en ik doen wat boodschappen terwijl de kinderen nog slapen, en pas om 12 uur gaan we met z’n allen op pad. We gaan naar het centrum van Grand Rapids en lopen daar rond. Het is er best mooi. We lopen langs het water, en een stukje door de stad. Voor het Art Museum speelt muziek en zijn mensen aan het dansen, en er is een wielrenrace aan de gang. Het is wel een levendige stad.


Grand Rapids


Grand Rapids

Het wordt toch al snel veel te warm om er lang te blijven. We gaan een Subway binnen waar we een broodje eten. Niels klaagt opeens over een knallende hoofdpijn.
We gaan naar Richard, waar de voorbereidingen voor het feest in volle gang zijn.


De omheining is klaar, ook gemaakt van oude billboards.


Voorbereidingen, Bart helpt mee met advertenties ophangen.

We helpen een uurtje mee, maar ondanks de Ibuprofen gaat Niels z’n hoofdpijn niet over. We besluiten om een tijdje naar het hotel te gaan zodat hij in een koele kamer kan gaan liggen.

Later gaat het wat beter met hem, en gaan we weer naar Richard. Niels is nog niet helemaal goed, en we geven hem meer medicatie. Hij heeft het over lichtflitsen die hij zag voordat de hoofdpijn begon. Dat is echt een migraine, hopelijk zal hij die niet zijn hele leven krijgen.

Om 5 uur zijn we weer bij Richard. Het feest zal om 6 uur beginnen. De laatste voorbereidingen zijn bezig, zoals het maken van de marguerita en sangria. Er wordt Corona bier, tequila, ijs, en lime in een grote (schone en nieuwe) vuilnisbak gegoten. Ze weten niet wat de naam voor dit marguerita recept is, en het wordt “fizzy marguerita” gedoopt. Ik proef ervan, en moet zeggen dat het goed smaakt, hoewel ik 1 slok al naar mijn hoofd voel stijgen. Later, als ik er een bekertje van drink is het wat verdund door het ijs.


Marguerita's maken.


Koelkast met tap.


Richard en Joan.


Schoonzus Joan en haar dochter Corina zijn de bartenders.

Er zit security bij de ingang, alleen mensen die zich van tevoren opgegeven hebben komen erin. We krijgen allemaal een nummer op onze hand, van 1 t/m 4, later zien we waarom. Eigenlijk is het een feest voor 21 jaar en ouder, maar voor de familie maakt hij een uitzondering. Niet dat Tim of Niels alcohol aan zullen raken.

De koks beginnen met de taco’s maken. Het is een wedstrijd wie de beste taco maakt.


Taco's maken.

Om een uur of 7 kunnen we de taco’s eten. We kunnen ze allemaal proeven, en later wordt er gestemd op wie de beste taco maakte. Dat gaat niet helemaal onpartijdig, en wie het luidste applaus krijgt wint.


De taco's zijn klaar. Ik stem voor de taco met de zalm, er zit een heerlijk sausje op. De meeste mensen vinden die te visachtig.

Richard heeft wat spelletjes bedacht, en het blijkt dat het nummer op onze hand betekend in welk team we zitten. Dat is een leuk manier om wat mensen te ontmoeten, we iedereen stelt zich voor aan elkaar in zijn team.

Er zijn in totaal 3 spelletjes, ik doe aan eentje mee, een relay. Er zit een tennisbal in een afgeknipte panty, en daarmee moet je een citroen naar de andere kant zien te rollen.



Bij een ander spel moest iemand ingedraaid in toiletpapier en daarna een puzzel maken.




Iedereen had wat lekkers te eten meegebracht, en er was een ijs beeldhouwwerk.


Richard en de maker van de ijsdolfijn.


Chips met verschillende soorten salsa in de emmertjes.

De Grand Rapids politie kwam ook een kijkje nemen, en een hapje eten. Een van de agenten werd gecharterd om een jurylid te zijn bij de salsa competitie, wie de lekkerste salsa had gemaakt.



Pa, je zal nog trots om me zijn, ik heb hun voor patches gevraagd. En daarna moesten ze even voor me poseren :)







De band begint te spelen; ze lopen eerst van buiten het terrein de tuin weer in, zodat het klinkt alsof de muziek van verderop steeds dichterbij komt. Toch geen drummers in de bomen, dat idee is niet doorgegaan.
De band was echt super!






Daar ga toch wel van swingen.


De boom met de feestverlichting (ik ben erachter welke boomsoort het is, een mulberry).


In een droog badje.



Richard heeft nog wat gepland. We zien een kinderbadje achterin de tuin staan met wat donkers erin. Chocoladepudding. Voor het modderworstelen. Richard vraagt voor vrijwilligers. In werkelijkheid is van tevoren al afgesproken wie er gaat worstelen. Het is een echtpaar. Het gaat tot grote hilariteit van iedereen.






Mud wrestling

Tegen middernacht nemen we afscheid. Het feest gaat nog even door, met een DJ, maar we hebben een lange rit voor de boeg morgen.

Het is allemaal een promo voor Prospecto, een 3-daags muziekfestival in september dat Richard met een stel anderen organiseert. Dus voor wie er in september in Grand Rapids is, ga er naartoe!

Richard heeft wel hele goede buren, die niet klagen over het lawaai, hoewel waarschijnlijk de hele buurt op het feest is. De politie komt af en toe een kijkje nemen, maar het blijft allemaal prima onder controle.

Gelukkig heeft niemand de waterglijbaan geprobeerd. Richard wil het toch niet doen met al die alcohol, goede zet. Morgen om 12 uur gaat het gebeuren vertelt hij iedereen. We zullen het filmpje wel op Youtube zien.

The End

Nog niet helemaal.... ondertussen komen de filmpjes op Facebook binnen van de glijbaan. Zondag hebben ze hem getest, met succes!



Wild Man Richard Rocks!



Hier nog een stel video's van de eerste testrun.
En hier, en hier nog een.

Vrijdag

We zijn redelijk vroeg op en na het ontbijt gaan we Bart ophalen. Het blijkt dat hij bij een vriend van Richard geslapen heeft, in het huis tegenover hun. Hij wil eerst douchen, dus we gaan even terug naar het hotel.
Dan gaan we naar het plaatsje Holland dat in de buurt ligt. Als ik dit jaar niet naar het echte kan, dan maar hier naartoe. De molen zien we alleen vanuit de verte, we willen die toegangsprijs niet betalen. Er is ook een Dutch Village, maar in die toegangsprijs hebben we ook geen zin. In plaats daarvan gaan we naar de winkeltjes. Het is een toeristenval, dat is te verwachten. We kijken naar alle delft's blauw en de kinderen praten me om om een nieuw peper en zoutstel te kopen.
We bekijken het maken van kaarsen, en hoe ze uitgesneden worden, hoewel erbij vertelt wordt dat dit iets Duits is.
Dan komen we in het winkeltje waar we echt voor komen: de lekkernijen. We slaan wat spul in, allemaal veel te duur natuurlijk, maar vooruit. Micky koopt een paar kroketten, het enige op het restaurantmenu dat echt Nederlands is, en ik eet er ook een hapje van mee.
De kinderen en ik eten lekker een ijsje.
Het is heerlijk om daar te zitten. Het weer is eindelijk gewoon lekker, en niet meer zo heet en benauwd.





Kroketten met de net gekochte fritessaus.

Als we hier klaar zijn gaan we verder noordwaarts naar Grand Haven. Daar zou een gedeelte van de familie naar het State Park gaan. Het is een leuk uitziend plaatsje.


Het lijkt op het Nederlandse strand op een mooie dag, totdat je het bordje ziet:


We lopen eerst langs het water en op de pier, maar familie zien we niet. Het is er ook erg druk. Het is een lekkere wandeling.


Een stel jongeren springen en duiken van de pier af.
Wat een verschil hier met Ohio, waar je niet eens verder dan je knieen in het water mag. Hier is op het hele strand geen badmeester.


Op de pier.



Dan bellen we eens om te zien waar ze zitten, en na een tijd vinden we ze, bijna helemaal waar we de wandeling gestart zijn. We hebben het warm, en de jongens en ik nemen een lekker frisse duik. De temperatuur is lekker, en het is heerlijk te zwemmen in een zoetwatermeer dat op een zee lijkt, compleet met de golven.


Je kunt bijna op het strand parkeren.

We blijven een tijd, en dan gaan we weer naar het hotel. Eerst douchen, we bestellen een pizza als avondeten, en gaan dan weer op bezoek bij de familie. Daar wordt flink aan de waterglijbaan gewerkt. Bart en Micky helpen ook mee.


Wat ze met dat touw doen?


Richard vasthouden, zodat hij het zeil kan nieten. Het zeil zijn allemaal oude "bill boards", die advertenties die je langs de weg ziet.

Als het donker wordt worden er een paar auto's met de koplampen aan op het gras gezet, en doorgewerkt.
Wij maken het niet al te laat.

To be continued....

Donderdag

Ik meen toch echt gehoord te hebben dat de weerman gisteren "zon" zei, maar het is flink bewolkt en nog steeds benauwd.
We gaan weer van hotel verkassen, naar een wat grotere kamer omdat Bart vandaag komt. Wel grappig, we hebben telkens in een Extended Stay gezeten, en gevraagd voor een kamer op de begane grond en dichtbij de uitgang (vanwege Muddles). In beide hotels kregen we kamer nummer 101. En op welke kamer zat Micky vorig jaar voor die 6 weken in Seattle, ook in een Extended Stay? Kamer 101.

Om 9 uur belt de garage om te vertellen wat er mis is met de auto, en het zal om 11 uur klaar zijn. Dat valt me nog mee, want gisteren zeiden ze dat we maar laat in de ochtend moesten bellen. Het is de crankshaft (krukas).

We laden alles weer in de auto, en vertrekken richting vliegveld. Bart zal om 10 uur aankomen. Micky zet me af bij de terminal, en rijdt een rondje terwijl ik kijk of het vliegtuig er al is. Net als ik op de monitor sta te kijken komt Bart aanlopen, en als we naar buiten lopen komt Micky aanrijden. Wat een timing. Bart heeft zijn spullen met ons in de auto meegegeven, dus hij is met alleen een boek bij zich in het vliegtuig gestapt. Het is toch niet verdacht overgekomen: een eenrichtingsticket, en geen bagage.

Via internet hebben we een kennel gevonden waar Muddles een paar dagen naar toe kan, Camp Bow Wow. Zo hoeft ze tenminste niet de hele tijd in de kennel. De honden zitten bij elkaar in een ruimte, en we krijgen een rondleiding. Via de camera zien we dat Muddles het meteen goed doet. Ze hebben een webcam in alle ruimtes, zodat je altijd kunt zien wat je hond aan het doen is. We kunnen haar hier met een gerust hart achter laten.

Hierna gaan we ontbijten bij een Ihop, leuk om weer bij elkaar te zijn. Als we klaar zijn regent het werkelijk pijpenstelen! Micky is zo aardig om de auto voor te rijden.
We hebben een vroege check-in tijd gevraagd voor het volgende hotel, en dat is onze volgende stop. Daar laden we weer alles in de kamer. Bart is best moe, hij was vanmorgen al om 3 uur opgestaan, en wil een dutje doen. Tim en Niels blijven ook in het hotel, en willen gaan zwemmen. Micky en ik gaan alleen op pad naar Brighton om de auto op te halen.

Het duurt allemaal veel langer dan verwacht. De hele weg regent het hard en we kunnen soms maar 40 rijden op de autoweg. We rijden met de storm mee. In Brighton halen we de auto op, de prijs valt mee. Terwijl we naar de autoverhuur rijden begint het te onweren met een ware wolkenbreuk. Micky rijdt voorop, en ik kan hem bijna niet zien! De huurauto wordt ingeleverd, en we kunnen weer terug naar Grand Rapids. Op de terugweg is het droog en we zien zelfs af en toe de zon.

We zijn pas om 5 uur terug, wat een verspilde dag, hoewel de kinderen zich prima hebben geamuseerd in het hotel met zwemmen. We gaan een hapje eten, en daarna weer naar Richard.

Richard wil met z'n allen naar de stad fietsen. Hij heeft een stuk of 7 tandemfietsen en nog wat andere fietsen. Ik heb nog nog nooit op een tandem gefietst, en Bart en ik proberen het. Ik zit achterop en kan niet eens over zijn schouder kijken. Wat is dat griezelig om geen controle over de fiets te hebben, je wilt contstant corrigeren. Daarna gaan Tim en ik nog een stukje fietsen. Micky wil niet op de fiets, dus Niels, Micky en ik volgen de fietsers met de auto.


Aan de fietsen werken.


Klaar voor de start.


Bart en Tim fietsen samen.

Zo grappig om die groep tandems door de stad te zien gaan, met een groep van zo'n 16 man. Ze hebben wel bekijks. Eerst gaan we naar een heel luxe hotel, waar Richard wat mensen kent, en zo kunnen we naar de 27e waar de bar en restaurant is. Daar kun je nog een etage hoger met de trap naar een ruimte, waar we van het uitzicht genieten.
Joan denkt iemand te herkennen die bij de bar zit, hij speelt in CSI volgens haar. We komen er toch niet achter wie het is.
Hierna laat Richard ons nog wat andere delen van het hotel zien. Het een nog luxer dan het andere.

De president Ford ballroom.





Familie fotos.



De groep stapt weer op de fiets, en wij krijgen de aanwijzingen naar de volgende bestemming, een bar aan de andere kant van de rivier.

Als we met de auto aankomen is de groep al binnen, de plek is niet moeilijk te vinden: die met al de fietsen voor de deur. Het is in een niet zo'n frisse buurt zo te zien.
Er staat een bouncer voor de deur die Niels niet binnen wil laten. Nadat Richard erbij gehaald is mag het wel maar Niels krijgt een paar grote rode kruisen op zijn handen getekend, zodat aan hem geen alcohol gegeven wordt. Binnen staan ook nog een paar bouncers om de boel in de gaten te houden, maar het is er helemaal niet druk. Er is een DJ, Ben, een vriend van Richard, die de muziek keihard heeft staan. Zelfs als ik in Micky's oor schreeuw hoor ik mezelf niet eens. Bart en Tim staan binnen wat ongelukkig aan de kant te kijken, en al snel staan we met een groep buiten te praten. Binnen is het echt niet te harden, je wordt er doof van.

We blijven niet lang, vlak na middernacht willen we weer vertrekken. Bart is ondertussen wat los gekomen en wil graag blijven. Hij vraagt of hij bij Richard kan blijven slapen, dat kan. Tim gaat met ons terug. Bart kan best alleen op een tandem terug fietsen.

Het was een leuk uitstapje met de familie.


Niels met z'n X. Hij kan nu vertellen dat hij is gaan bar-hoppen in Grand Rapids.


De bouncer op de achtergrond.

Woensdag

We zijn weer goed thuis gekomen, goed gaar na een rit van 11 uur. Het reisverhaaltje zal ik maar in stukken vertellen, anders wordt het te lang. Dus hier is woensdag, vanuit Cleveland naar Grand Rapids.

Vandaag ging de reis weer verder. Eerst nog een stuk door Ohio, wat me zo terug doet denken aan Indiana. Vlak, met veel mais en sojabonenvelden en de grote rode en witte schuren bij de her en der verspreidt liggende boerderijen.
Dan rijden we Michigan in, langs Detroit, richting noordwaarts. We wilden onderweg wat doen, dus we besluiten een kijkje te nemen bij Brighton Recreational Area. Het ligt nog bedriegelijk ver van de autoweg. Alles lijkt altijd dichterbij op de kaart. Na zo'n 20 mijl van binnenwegen komen we er aan. Het is een meertje met een strandje, maar het trekt de jongens toch niet zo erg. Jammer, dan hebben we dat stuk voor niks gereden. We draaien ons om, terug over een stuk enorme hobbelweg met richels. Zelfs met 10 mijl per uur worden we door elkaar geschud. Na een kort stuk komen we weer op de verharde weg, en dan.... kapt de auto ermee. Opeens niks. Er gebeurd niks als Micky de gaspedaal intrapt. De motor is afgeslagen. "I think we are in trouble" zegt hij. Dat is net zo'n uitspraak als toen de Challenger explodeerde "we have a major malfunction." Ok, misschien nog niet zo erg.

Daar staan we dan, langs een stoffige hete weg. Een paar keer proberen te herstarten, het werkt niet. De startmotor doet het, maar hij slaat niet aan. Er zit niks anders op dan AAA te bellen (de versie van de wegenwacht hier). Maar waar zitten we eigenlijk precies. Micky loopt naar de dichtsbijzijnde kruising zodat hij de straatnamen door kan geven, en terwijl hij aan het bellen is komt er een jongeman aanlopen. Zijn vrouw komt even later ook met de auto en haar kind en hondje. Het is Nick, en hij is automonteur. Hij kijkt, checked een paar dingen, maar kan ook niks doen. Hij denkt dat de brandstofpomp is, waarschijnlijk is er op de hobbelweg iets losgerammeld.
De sleepwagen is al onderweg, en Nick adviseert ons Spartan Tire, belt hun, en geeft ons wat nummers om door te geven. Dit is waar hij werkt.

Muddles heeft ondertussen met het hondje van Nick kennisgemaakt, maar daarna ga ik toch ergens in het gras in de schaduw zitten. Het is snikheet!

We bedanken Nick voor zijn hulp, hij is de enige die gestopt is van al de mensen die langsrijden. Micky geeft hem een fooi die hij niet wil aannemen, maar Micky zegt dat zijn familie in de auto heeft zitten wachten, hij verdient het. Dan neemt hij het aan.

Ondertussen heb ik al een taxi gebeld, want we kunnen niet allemaal in de sleepwagen mee. Die komt aan, en als we zeggen waar hij naartoe moet zet de Don de sleepwagenman "o nee, dat moet je niet doen". Hij heeft ze automotors zien vernielen zegt hij. Corky's is veel beter, daar kun je beter naartoe gaan. Nou dan, wat doe je dan? Het wordt Corky's. Voordat hij de auto oplaadt probeerd hij nog een keer te starten. Hij start. WAT? Het is net zoiets als waar je een kind naar de dokter brengt omdat ze hoesten en zo gauw ze bij de dokter zijn, zijn ze beter. Maar voor hoelang zal het goed gaan, dus we stappen allemaal in en volgen de sleepwagen naar Corky's. De taxi bel ik af, die zijn duidelijk niet blij want hij was er bijna. Dat was een ritje voor niks voor hun.


Klaar om weg te slepen.


Nog even proberen een keer te starten.

Corky's blijkt een kleine garage in Brighton te zijn. Op zich ziet het er goed uit, en we hopen er maar het beste van. De auto moet daar blijven, en hopelijk zullen ze morgenvroeg weten wat er mis mee is. We gaan op zoek naar een huurauto, waar iemand van de garage ons goed mee helpt door wat verhuurplaatsen te bellen. De man van Enterprise rental maakt het wel bond: hij moet even buiten gaan kijken of ze auto's hebben. Nee, ze hebben er geen. Als je een verhuurbedrijf bent weet je dat toch wel? De volgende plek geeft wat meer geluk, en heeft een auto. Het is een dealer, en we kunnen een minivan hebben voor een dag. Gelukkig, daar kunnen onze spullen tenminste in. Honden mogen niet, maar we kunnen Muddles slecht achterlaten, dan maar stiekum.

We zijn ondertussen kleddernat bezweet, en proberen genoeg water te drinken. Het is 98F, en we proberen zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. Binnen in het kantoortje van de garage staat niet eens een ventilator, laat staan een airconditioner.

We laden onze spullen over naar de minivan en rijden verder richting Grand Rapids, waar we anderhalf uur over doen. Daar zoeken we ons hotel op en een frisse douche.

's Avonds gaan we naar Richard en familie. We hebben geen probleem om in de straat te zien welk huis Richard woont. Dat is het huis met de hoge glijbaan onder constructie.

Niet zomaar een glijbaan, maar eentje met een looping, en rechts zie je een tweede glijbaan, waar iemand tegelijk omlaag gaat en door dat gat vliegt. Als ik later een tour krijg van een van Richard's vrienden legt hij me uit hoe het allemaal gebouwd is. Blijkbaar weten ze toch wel het een en ander van wiskunde, en ze hebben hun berekeningen gedaan, maar het lijkt me nog altijd iets wat onder het genot van een fles rum bekokstoofd is.

De familie uit San Francisco is er ook, en het is een leuk weerzien.

Ik ben weg van de grote boom die in de tuin staat. De binnenste takken zijn weggezaagd, en als je eronder zit is het net een kamer. Boven in de boom zit een boomhut.


Er staat zelfs een bar in en koelkast met tap.


Er zijn lichtjes opgehangen, en zelfs een kroonluchter.

Vanuit een andere boom is een zip line gespannen die Ryan wel eens uit wil proberen.


Op het eind moet je er snel vanaf springen om niet tegen een andere boom aan te knallen.



We hebben Muddles bij ons, en ze doet het zo goed met al die mensen om haar heen. Iemand neemt haar een eindje mee om wat rond te lopen en ze is meteen vriendjes.

We kletsen leuk bij, en zijn alweer laat terug in het hotel.