Gelukkig nieuw jaar!

Wat zijn we toch lui deze week. Tenminste zo voelt het thuiszitten aan. We doen toch nog wat dingetjes. Zo heeft Micky vandaag samen met Bart eindelijk eens een oude boiler uit de kelder gesleept, en plaats gemaakt voor een nieuw rek op te zetten, en wat op te ruimen. Het ziet er weer wat netter uit.

Ik heb een schilderij afgemaakt waar ik in de herfst aan begonnen was. Ik vindt het wel aardig geworden.

Het is in Treman Park.

Aan nieuwjaars voornemens doe ik gewoonlijk niet, ik heb geen datum nodig om iets te beginnen. Maar deze keer zal ik me toch wat voornemen: om elke dag iets op te schrijven waarom die dag meetelde. Op sommige dagen is het wel eens moeilijk om wat te bedenken verwacht ik zo.


Look to this day for it is life,
the very life of life...
For yesterday is already a dream and tomorrow is only a vision.
But today, well lived, makes yesterday a dream of happiness and every tomorrow a dream of hope.

Sanskrit Proverb

Alvast aan iedereen een heel gelukkig nieuw jaar gewenst!

Nog altijd geen sneeuw

Mijn werk deze week is deze week erg druk geweest, nog altijd raast het maagvirus rond onder het personeel en patienten. Plus er zijn gewoon personeelstekorten die niet opgelost worden.

Micky maakte me vanmorgen wakker en vond dat ik maar moest gaan skien. Nu ligt er hier nergens sneeuw, maar Greek Peak maakt sneeuw, dus dat zou moeten lukken.
We gingen eerst met z'n allen ontbijt eten bij Friendly's en daarna gingen we door naar Greek Peak.
Ik had een seizoenspas besteld, die eerst opgehaald, en daarna de skies op. Nou, ik heb maar 1 afdaling gemaakt, watje dat ik ben. Het was tevens een zwarte piste, eigenlijk geen goed keus als je je skibenen nog terug moet krijgen, en het was super-ijzig. Daar zag ik het leuke niet van in, en de andere piste die open was, was niet veel beter. Nou ja, ik heb even sneeuw gezien.
Sneeuw is wel wat ik deze week gemist heb, en wat er gewoonlijk wel is in de kerstvakantie: lekker met z'n allen in de sneeuw spelen, en daarna binnen aan de warme chocomel.

In plaats daarvan hebben we in Ithaca in een park een wandeling gemaakt. De zon scheen en het was niet zo koud, dus dat was ook wel leuk. Lekker even met z'n allen wat buiten doen.

Onze kerstdag

In Ithaca is er een echte Grinch die kerstmis gestolen heeft. In het weekend hebben vandalen bij een man die zo'n 400.000 lichtjes in de tuin heeft aangebracht een heleboel kabels doorgeknipt, wat ongeveer de helft onbruikbaar maakt.
Deze man heeft al jaren en jaren een ware kerstshow in zijn tuin. Waarom zijn tuin het doelwit is geworden? Misschien omdat hij verlichte spreuken zoals "God bless America", of "Support our troops" ertussen had staan? Of waren het de kruisen?
Het hele artikel is hier: http://www.theithacajournal.com/apps/pbcs.dll/article?AID=2006612250328
Lees vooral ook de reacties.

Wij hebben kerst een dag vervroegd dit jaar, omdat ik op kerstdag moest werken. Op zaterdag was het voor ons kerstavond, en mochten de kinderen 1 kado open maken. Ik had die dag gewerkt, en om Santa te spelen moest ik voor mijn doen laat opblijven tot de kinderen in bed lagen en we de kadootjes onder de boom konden leggen. Niels liet voor Santa een hele fles melk en pak koekjes op tafel staan. Hij gelooft al lang niet meer, maar vond het wel grappig om te doen.


Santa is langs geweest.

Op een kerstdag hebben de kinderen nog nooit zo lang geslapen als deze keer, maar een voor een kwamen ze uit hun bed. Ik had een groot ontbijt klaar gemaakt, en daarna openden we de kado's. Ze hadden ook allemaal wat voor elkaar en voor Micky en mij gekocht. Micky kreeg van Niels de standaard sokken...
Ik kreeg van Bart een kussentje van "memory foam", van Tim een boek, van Niels een CD, en van Micky de sneeuwschoenen die ik al per ongeluk op de kinderkamer gezien had. Nu mag het wel eens gaan sneeuwen!


Bart pakt uit met Kibbels op zijn schoot.


Tim met een robot waar de hondjes het helemaal niet op hebben!


Niels had genoeg te bouwen.

Voor het kerstdiner had ik stukken kalkoen, en die op 2 verschillende manieren klaar gemaakt. Een gedeelte in de crockpot, en een gedeelte in de oven met Parmesaanse kaas. Die in de crockpot werd het lekkerste gevonden.

's Avonds vierden we Niels z'n verjaardag, ook een dagje vervroegd. Hij vond het al lang leuk om nog een keer kadootjes te krijgen, en dan ook nog een dagje eerder.


Happy birthday Niels!
En nu hebben we dan officieel 3 tieners in huis!

Zalig kerstfeest!

Een tip: ga niet zo vlak voor de kerst de kinder's kamer eens goed schoonmaken en opruimen! Je weet nooit wat je tegen zult komen.

Ik deed het dus wel en had er nog niet eens bij stilgestaan dat ik wat zou vinden dat niet voor mijn ogen bestemd zou zijn...

Iedereen een hele fijne kerst gewenst!!!

Kerst lichtjes

Het ziet er niet naar uit dat we een witte kerst zullen krijgen, in tegenstelling tot de mensen in Colorado waar ze ingesneeuwd zitten. De temperaturen zijn nog zo lekker, dat een korte wandeling met de hondjes vanmorgen uitliep naar meer dan een uur.
Er was een kerstfeestje op het werk, ik zou niet gegaan zijn, maar het was tevens het afscheid van iemand waar ik jaren mee gewerkt heb. Daar moest ik toch even naar toe. Het was wel leuk.
Wat niet zo leuk is, is dat er een maagvirus rond gaat onder het personeel en de patienten. Ik heb het deze week gehad, en dat was niet mis! Waarschijnlijk heb ik het zondag van een van mijn patienten gekregen die het had. Je kunt nog zo vaak je handen wassen, sommige dingen loop je niet mis.

Nog wat foto's van kerst decoraties in de buurt; vlakbij ons zijn 2 huizen waarvan de eigenaars zo te zien elkaar de loef willen afsteken. Overdag stelt het niks voor:


's Avonds komt het tot leven:


Aan de overkant, overdag:


En 's avonds:

Baby shower en nieuwe officieren

Vrijdag was er een baby shower op mijn werk, er zijn nog altijd veel zwangeren. Deze shower was voor 3 van hun. Ik had vrij, en ging voor het feestje wel even naar mijn werk. Wow, ben je 2 weken vrij en wat er allemaal veranderd is! Het begon al met het parkeren, de hele parkeersituatie is veranderd en werknemers moeten nu verder weg aan de andere kant van het gebouw parkeren.
De nieuwe ER is geopend, en ze zijn nog aan de nieuwe IC bezig. Hierdoor zijn er momenteel 4 IC bedden minder (normaal 16), en daardoor is onze afdeling van 8 telemetry bedden (mensen aan hartmonitors) naar 12 gegaan. Toen we met telemetry begonnen waren dit er 5, en een verpleegkundige met telemetry patienten kreeg maximaal 5 patienten. In het voorjaar werd dit zonder overleg met ons opeens 6, en nu moeten we 7 patienten nemen. We hebben een vervangend hoofd gekregen, iemand van buitenaf. Dat hebben we in het voorjaar al meegemaakt, iemand die aangenomen wordt om het mes erin te zetten, die niet begaan is met ziekenhuis, en die over een paar maanden weg is. Toen ik de verhalen hoorde over hoe de afgelopen weken geweest zijn, pff, ik weet niet of ik hard weg moet rennen of morgen moet gaan werken. Ik zal toch maar gaan werken.

Vandaag was "commissioning", de beediging tot officier, van de ROTC cadetten. Micky had gevraagd of ik mee wilde gaan, aangezien ik het nog altijd gemist heb om een of andere reden. Er waren maar 4 cadetten die beedigt gingen worden, in het voorjaar is de klas groter. Deze cadetten hebben de officieren opleiding af, en gaan nu eerst nog verder een jaar allerlei opleidingen doen en hebben voor 4 jaar in het leger getekend.
Het ging er allemaal heel officieel aan toe, wat wel te verwachten was. Eerst werd de US vlag en legervlag binnen gebracht door 4 jongerejaars cadetten. Daarna werd het volkslied gespeeld, en een gebed van dank gezegd. Na een toespraak kwam het beedigen. Een voor een werden de cadetten opgeroepen en legden ze een eed af en kregen ze hun tweede luitenant's strepen opgespeld door hun ouders.

De eed werd bij iedere cadet door iemand anders afgenomen, en deze vrouw had wel een hele speciale persoon die haar beedigde: haar vader die een gepensioneerde militair is.


Het opspelden van de strepen. Het zal best wel emotioneel zijn voor de ouders om dit voor hun zoon of dochter te doen.

Daarna kregen ze een zilveren dollar van de eerste die hun salueert. Ook dat gaat officieel en is een gebruik dat nog uit de tijd van de Britten stamt.
Na nog een toespraak en het spelen van het legerlied was het officiele gedeelte afgelopen. Er stonden wat hapjes klaar, en een grote cake. Voor het aansnijden van de cake geldt ook nog een traditie: hij wordt niet zomaar met een gewoon mes aangesneden, maar met een sabel. De cadetten hadden voor de sabel moeten zorgen, maar waren het vergeten, dus moest iemand er nog gauw een gaan halen. Geen idee waar ze die vandaan halen.

Het eerste stuk snijden ze samen, dan nog een keer een voor een stukje cake snijden met de sabel.

Dit alles was vroeg in de ochtend, zodat we nog tijd genoeg hadden om wat kerstinkopen te doen, en we hebben voor de kinderen nu iets voor onder de boom.

Deze grote monsters staan nog bij Kmart in de aanbieding:

Ik moest er van Micky even naast gaan staan om te laten zien hoe groot ze zijn. Niks voor in jullie voortuin?

Reisverhaaltje

Terwijl ik gisteren gewoon blij was om mijn man en kinderen weer te zien, zonk vandaag het besef in dat mijn reisje echt voorbij was en het waarschijnlijk weer heel lang is eer ik de familie weer zie.

Ik zal een greep doen uit wat foto's en verhaaltjes, maar ga geen dag bij dag verslag neerzetten. Het was vooral een familiebezoek, en heel leuk om iedereen weer te zien. Het was alweer 2 1/2 jaar geleden dat ik er was, en van het Nederlands elftal van kinderen had ik er 2 zelfs nog niet gezien.

Vliegen is voor mij geen regelmatige bezigheid, dus dat was op zich al een avontuur. Daarbij was het pas de derde keer dat ik alleen vloog, en de eerste keer in de winter. Het sneeuwde in Syracuse bij vertrek, en het vliegtuig moest eerst ont-ijs worden. Bij elk vertrek en landing waaide het hard, en werden we door elkaar gerammeld. De vlucht vanuit Syracuse ging snel, maar 35 minuten, maar toen begon het wachten, 5 uur lang in Newark, maar dan toch eindelijk weer verder op weg.
Met opstijgen zag ik een Ikea langs de landingsbaan liggen, daar moet ik toch een keer heen! Ook heb ik eindelijk Manhattan bij nacht gezien, vanuit de lucht dan.

Zo zit je dan wat te doezelen in het vliegtuig, wordt er omgeroepen “if there is a doctor on board, or any medical personel, would you please come forward”. Eh, wat? Ik ben gaan kijken wat er aan de hand was, en er bleek iemand te zijn flauwgevallen. Hij was alweer aan het bijkomen. Ik moet er niet aan denken als iemand een hartaanval zou krijgen in het vliegtuig.

In Nederland stond het welkomscommitee, bestaande uit Rene, pa en ma, klaar. Ik had er met boeken niet bij stilgestaan dat ze in file zouden komen te staan als ze naar Schiphol reden om me te halen als ik zo vroeg aankwam.




Het was een leuk weerzien!

Nog een paar uur rijden en we waren in Kessel. Daar stond de abrikozenvlaai klaar, lekker! Beetje bij beetje kwam de rest van de familie, en maakte ik voor het eerst kennis met de jongste telg, Aniek.

Mijn broers’ kinderen keken eerst even raar naar die vreemde tante uit Amerika, maar later vertelden ze honderduit tegen me. Ik ging mee om ze uit school op te halen. De oudsten kwamen met de surprises uit school die ze voor Sinterklaas gekregen hadden.

’s Avonds viel ik als een blok in slaap, om midden in de nacht klaar wakker te zijn.

Die avond was pakjesavond, en de volgende morgen ging ik samen met pa en ma naar 3 van de broers om eens te kijken wat de kindjes allemaal gekregen hadden. Ik kreeg tevens rondleiding in hun huizen, want er is veel veranderd in die paar jaar, vooral veel verhuizingen en bouwingen. In deze vakantie heb ik wel de nodige lesjes in bouwkunst gehoord, en wat er allemaal bij komt kijken.
Ik dacht dat het vreemd zou zijn om mijn ouders in een nieuw huis te zien, en mijn broer in het ouderlijk huis, maar het leek toch heel gewoon. Het is toch de personen die er wonen die het "thuis" maken, en het huis is maar de schil.

Ook de lieve Tara weer eens gezien:


's Middags kwam Gerard met de familie, en maakte ik voor het eerst kennis met hun jongste. Sinterklaas kwam ook bij opa en oma nog eens aan! Ik kan wel zeggen dat het aantal decibellen van 11 kinderen (in de leeftijd van 18 maanden tot 9 jaar) en 11 volwassenen bij elkaar in 1 kamer heel hoog ligt!

De kinderen met de zak kado's. Let vooral eens op het opschrift van die zak.



Ik had ook nog een zak kadootjes voor iedereen die uitgedeeld werden.
Het was wel een erg gezellige boel.

Toen de rust was weergekeerd 's avonds, heb ik met Rene, Luuk en Pieter kolonisten van Catan gespeeld, tot ik zowat omviel van de slaap.

De volgende ochtend kwam Elke op bezoek. Heel leuk om elkaar eens in het echt te zien, het was echt heel gezellig. Wel leuk om zo mensen te leren kennen via internet, terwijl we onze kinderen zeggen om dit niet te doen!
De volgende keer in New Jersey he!

Na schooltijd was het huis weer vol kinderen. Oma en opa moeten wel eens als oppas dienen in noodgevallen, het houdt ze jong he. Sabien moest naar dansles, en ik ging haar brengen op de fiets. Ik had dit jaar nog niet eens gefietst kwam ik achter, en het waaide ook nog eens hard. Toen er een auto van links stopte bedacht ik me dat fietsers van rechts voorrang hebben. Och, Sabien is toch goed aangekomen. Normaal mag er niemand bij de les blijven, maar ze vroeg of "Annemiek uit Amerika" er bij mocht zijn, en dat mocht. Vond ik wel leuk hoor, om die meiskes te zien dansen. Ze hebben er zo'n plezier in, het liedje waarop ze dansten zit nog in mijn hoofd.

's Avonds Uno zitten spelen met ma en Rene. Was wel grappig, je hoeft ook niet zo na te denken als bij colonisten.

Vrijdag kwam Jolande op bezoek, het is wel speciaal zoals je elkaar al een kwart eeuw kent en bijna nooit ziet, maar toch weer kunt kletsen alsof het gisteren was dat je elkaar nog zag. Het was heel leuk en de tijd vloog om.

Later, toen het eindelijk stopte met regenen, een rondje Kessel gelopen met pa en ma, wat plaatjes hiervan:



Gerard kwam, ik heb eindelijk de eerste friet, kroket, en fricandel gegeten. Tevens de kleine frietvorkjes gehaald die Niels wilde hebben. Toen ik vroeg wat ik voor hem mee moest brengen was het antwoord frietvorkjes! Een kinderhand die snel gevuld is. (Hij is er ook heel blij mee, en eet er mee!)

Eindelijk frietjes eten :)

Gerard was niet alleen voor mij gekomen, maar ook om een spelletje kolonisten mee te spelen dat hij een paar dagen geleden gemist had. Hij won ook nog.


Op zaterdag ging ik met ma naar een tuincentrum in Sevenum. Het was heel mooi gedaan. Een grote kas waar met zwart doek een plafond mee gemaakt was, en die door middel van schotten ingedeeld was in kamers. Iedere "kamer" had een bepaald thema of kleur, allemaal kerstspullen. Het was allemaal heel mooi en smaakvol gedaan. Er kwamen me wel wat dingen bekend voor van de VS, zoals de Victoriaanse huisjes die we thuis ook hebben staan, en de "cottage style" dingetjes. Ook zag ik daar de pepermunt rood-witte candy canes die ik zelf ook meegebracht had.
Bloemen die er stonden waren prachtig, en vergeleken met de VS voor een prikje. 30 rozen voor 5 euro, daar krijg je hier een bosje verlept spul voor.

Daarna gingen voor wat boodschappen naar Helden, waar we een oom en tante tegen kwamen. Even een kopje koffie met hun gedronken, en bijgekletst. Leuk om ze zo onverwacht te zien.
Bij de Hema de eerste boodschappen gedaan, onder andere chocolade letters. De B, T, en N hadden ze niet meer, dan maar allemaal G's van "Good boy".
Verder nog wat winkels bekeken en de supermarkt leeg geplunderd.

Pa en ma zijn helemaal weg van het Nordic walking, wat een rage in Nederland lijkt te zijn. Die middag ging ik met hun mee een eind wandelen. Je moet aanpoten om ze bij te houden hoor. Het was wel leuk.

's Avonds bij Luuk Chinees gegeten. Jammer dat dat voor mij weer alle babi pangang is geweest voor een lange tijd.


Leuk dat Aniek net in deze week heeft leren lopen, en dat liet ze ook zien deze avond.
Bij Luuk stond ook de eerste kerstboom die ik ergens thuis zag. Nederland is laat met kerstversieringen.

Op zondag naar Gerard in Apeldoorn geweest, ik reed deze keer eens. Terwijl ik in de VS was keek ik zo tegen het autorijden in Nederland op met de smalle wegen en de fietsers, maar toen ik er eenmaal was ging het wel. Het is wel uitkijken bij de flitspalen, ik hoop dat er geen bekeuring komt.
Bij Gerard zaten de kinderen al voor het raam op ons te wachten. Rene kwam ook met de familie en we kregen een rondleiding in het nieuwe huis.
Voor de afwisseling was het eens een zonnige dag, en we gingen met de hele familie erop uit om in de bossen te wandelen. Zelfs de kleintjes hielden het goed vol. Thomas vond de dierensporen wel leuk.



Hierna gingen we pannekoeken eten bij het pannekoekehuis in Voorst. Het is helemaal op kleine kinderen ingericht met een speeltuin erbij, heel handig. Het was gezellig. Toen ik later aan mijn kinderen vertelde wat je allemaal op die pannekoeken kunt krijgen, was het antwoord bleh.


Die avond kwam het eerste afscheid nemen al, van Gerard en familie. Snik.

Maandag, de laatste dag alweer. 's Morgens gaan Nordic walking met pa, ma, en Marleen. Het was koud en waaide hard, maar het was droog, en in de bossen ging het wel. Na anderhalf uur lopen bij Marleen's ouders gaan koffie drinken, en daaran nog een klein half uur terug lopen naar de auto. Zo kreeg ik mijn beweging wel.
's Middags alvast begonnen met inpakken en kwam iedereen nog eens om afscheid te nemen. En nog meer foto's gemaakt.

Pa, ma en ik gingen bij Rene eten, en daarna ook daar van de kinderen afscheid genomen.

De volgende dag gingen we alweer vroeg weg, Rene reed weer. Het viel wel mee met de files in de richting die wij reden, maar ik viel zowat om toen ik op de radio hoorde dat er in totaal 300 km file stond in Nederland. Dat is tegenwoordig normaal blijkbaar. Jee!

Ik was ruim op tijd op Schiphol, het inchecken ging snel (mijn koffer was 30 kg, en mijn tas 17 kg, allemaal vol met lekkere dingen).
Toen kwam het laatste afscheid. Het is toch altijd weer even moeilijk.

De terugreis ging goed. Ik had zelfs hoop om toch een vroegere vlucht naar Syracuse te halen, we zouden 3 kwartier vroeger aankomen. Die hoop vervloog toen we rondjes moesten gaan vliegen boven Albany omdat het in Newark zo druk was. Toch kwamen we nog een kwartier te vroeg aan, en paspoortcontrole, bagage halen en afgeven, douane, en weer door security ging in een record tempo van 35 minuten. Ik kwam bij de gate aan 10 minuten voordat de vroegere vlucht naar Syracuse vertrok, maar helaas, omdat ik ingecheckte bagage had kon ik die vlucht niet nemen. Achteraf gezien had ik het niet moeten veranderen, nu kon ik 5 uur wachten op de volgende vlucht.

Maar dan eindelijk was ik toch weer in Syracuse waar Micky op me wachtte.

Het was een erg leuk weekje. Het is altijd te kort, er zijn altijd dingen waar je niet aan toe komt, en mensen die je ook nog even had willen zien. Het was heerlijk om even bij de familie te zijn, alle kinderen te knuffelen (die het toelaten in ieder geval:), en ze weer even te leren kennen. Ook heel leuk om even het gewone dagelijkse leven van Nederland te proeven. Het is wel voor herhaling vatbaar.

Het is toch nog een bijna dag bij dag verslag geworden, in het kort dan. Plus ik heb honderden foto's, bijna allemaal van de familie, te veel om hier neer te zetten.

Weer thuis!

Ik ben weer op mijn stekje, vannacht om half een waren we thuis. Micky had me in Syracuse gehaald, het was goed om hem weer te zien!
We hebben in ons eigen huis moeten inbreken, omdat de kinderen het kettingslotje op de deur gedaan hadden. Ze waren met geen mogelijkheid wakker te krijgen. De deurbel, bellen met de mobiele telefoon, roepen, op de muur onder hun raam slaan, niks hielp. We zijn toch binnen gekomen, maar het was een hele toer. Wat een waakhonden hebben we zeg! Die zaten alleen maar te kijken naar wie er binnen kwam. Niks geen grom of blaf hoor.

Vanmorgen zag ik Tim en Niels weer, het was natuurlijk leuk om ze weer te knuffelen (en ze lieten het deze keer ook nog toe).

Ik ben best goed bijgeslapen, en geen jet lag. Dat was in Nederland wel even anders.

Vandaag eens alles uitgepakt:

Wat een buit!

Ook nog gewandeld met de hondjes (veel hebben ze deze week niet gedaan), wat in huis gedaan, en Niels opgehaald om naar de tandarts te gaan.
Weer thuis liet ik Tim en Niels zien wat voor lekkers ik meegenomen had, en ze kregen er wat van.

Verhaaltjes en foto's van Nederland zullen nog volgen.

Kerst versieringen

Gisteren hebben we de kerstboom gehaald en opgezet. Ongeveer 2 kilometer hier vandaan is een plek waar je bomen kunt kopen. Je krijgt een zaag en een zeil mee (om de boom mee te slepen), en je kunt er zelf een gaan uitzoeken. Heel leuk om te doen, en het duurt altijd wel even eer we het eens kunnen worden. Deze keer is de boom niet te groot en niet te klein. Jammer genoeg was het geheugenkaartje van mijn camera net vol, dus dit keer heb ik er geen foto's van. Helaas, want het was wel een leuk gezicht hoe we de boom in de auto hadden en Bart moest er nog bij; hij zat in een hoekje met de boom over zich heen.


De kerstboom in daglicht.


En 's avonds met lampjes. Links onder de boom liggen de hondjes. Ze wisten even niet wat ze hiervan moesten denken. Die kerstballen waren toch wel interressant, maar tot nu toe is er niks gesneuveld.

Verder nog wat andere kerstversierselen:

Kerstkrans, elk jaar komt er iets van betekenis voor dat jaar in te hangen. Er hangt nog niet zo veel in, omdat ik er pas een paar jaar geleden mee begonnen ben.


De kerst quilt hangt weer. Dit was een stuk stof, ik het de stukjes niet zelf in elkaar genaaid. Wel heb ik de vulling tussen de 2 stoffen gedaan, en het geheel doorgequilt, iets waar ik geloof ik 3 jaar over gedaan heb. Maar nu hangt het er elke kerst toch mooi.


Het kerstdorpje, deze keer staat het voor de boekenkast. Niet zo mooi, maar het hondebedje ligt op de plek waar het normaal staat. Ik denk niet dat de hondjes goed met veranderingen omgaan, vandaar dat we ze maar op hun plekje laten.

Vanavond zijn we samen voor Tim's verjaardag geweest uit eten, en daarna Bart weer uitgezwaaid. Hij heeft al zijn laatste schoolweek, volgende week examens, en dan zit het eerste semester er alweer op.

Ik heb mijn koffer klaar staan, een vreemd gevoel. Ik heb nog niet het idee dat ik echt ga. Mijn ticket was deze week veranderd. Ik had geboekt zodat er een uur tussen de vluchten zat, maar het vliegschema was veranderd, waardoor er maar 45 minuten tussen zat. Expedia heeft het netjes opgelost, nu ga ik met een eerdere vlucht, alleen moet ik nu 3 uur tussen vluchten wachten. Dat is in ieder geval beter dan de vlucht missen.
Nederland, watch out, here I come!

Ziekenhuis sluitingen?

Afgelopen dinsdag is het report uitgekomen van de Commision on Health Care Facilities in the 21st Century. Dit is een commissie in het leven geroepen door gouverneur Pataki, en die bekeken heeft hoe ziekenhuizen en verpleeghuizen efficienter kunnen werken zonder. De aanbevelingen moeten op een alles of niets manier moeten opgevolgd worden. Dus alle aanbevelingen opvolgen of helemaal geen, en niet er hier of daar wat uit pikken.
In het raport wordt aanbevolen om 9 ziekenhuizen in de staat New York te sluiten, waarvan 5 alleen al in New York stad. 7%, ofwel 4200 bedden moeten er gekort worden in de staat. Niet alleen sluitingen staan er op het programma, maar ook samenvoegingen van ziekenhuizen. Een NY Times artikel hier, “read and weep!”
http://www.nytimes.com/2006/11/29/nyregion/29hosp.html

Hier in Ithaca zou 1 verpleeghuis van 160 bedden dicht moeten. Hoe dat mogelijk is? Er zijn nu al bedden te kort: momenteel liggen er 19 mensen in ons ziekenhuis te wachten op een plek in een verpleeghuis.
In Syracuse zou een prive en staatsziekenhuis samengevoegd moeten worden. Hoe samenvoegingen in zijn werk gaan heb ik in Venlo/Tegelen en later Sittard/Geleen mee mogen maken. Het is een moeilijk proces, en zeker als je 2 heel verschillende systemen van werken hebt.
Een opmerking van een collega bracht een ander punt naar voren; een katholiek en unitarian ziekenhuis samenvoegen?; daar gaat de vrouwen-gezondheidszorg de deur uit.

Ik zie het zo voor me hoe een stel zakenlui dit raport hebben samengesteld, naar nummertjes kijken en maar wegstrepen. Sommige dingen kunnen zeker wel efficienter, en dat heb ik door de tijd ook zien gebeuren, maar we zijn toch wel op een punt nu waar er niet meer weggestreept kan worden. Gezondheidszorg kan niet als een business gezien worden.
Dit stukje in het artikel in de NY Times springt er voor mij uit: “It also predicted that increased efficiency — in particular, in the form of shorter hospital stays — would save insurers, including Medicaid and Medicare, $800 million a year.”

Het is wel duidelijk waar de prioriteiten liggen. Verzekeraars geld besparen? Dat zijn degenen die nu al de dienst uit maken, en je kunnen vertellen of je zorg krijgt die je nodig hebt of niet.
En hoeveel korter kunnen ligdagen worden; het gemiddelde is nu al ongeveer 4 dagen, en we zien regelmatig mensen weer na een paar dagen terug komen met complicaties die waarschijnlijk voorkomen hadden kunnen worden door iets langer in het ziekenhuis te blijven.
Ouderen en gezondheidszorg zijn helaas geen prioriteit in deze samenleving.
Hoeveel van wat er door de jaren heen is opgebouwd zal er afgebroken worden?

Tim sweet 16!

Tim werd gisteren 16 jaar! Niet te geloven, dat kleine manneke is nu een slange slungel die mag beginnen met auto rijden. Hij heeft er echter nog niet veel zin in, wat mij prima is, maar waar we hem wel mee plagen. Het was tevens het thema van zijn verjaardagstaart:




Van ons kreeg hij een nieuwe computermonitor. Deze zomer had hij zelf een tweedehands computer gekocht en de monitor er gratis bij gekregen. Die deed het prima, maar was zo'n groot en zwaar ding dat het kastje waar hij op stond er onder kreunde. Van Lego's had Tim zelfs een pilaar gemaakt om te voorkomen dat het kastje inzakte.

Het antieke monster:


De nieuwe installeren: