Reisverhaaltje
Terwijl ik gisteren gewoon blij was om mijn man en kinderen weer te zien, zonk vandaag het besef in dat mijn reisje echt voorbij was en het waarschijnlijk weer heel lang is eer ik de familie weer zie.
Ik zal een greep doen uit wat foto's en verhaaltjes, maar ga geen dag bij dag verslag neerzetten. Het was vooral een familiebezoek, en heel leuk om iedereen weer te zien. Het was alweer 2 1/2 jaar geleden dat ik er was, en van het Nederlands elftal van kinderen had ik er 2 zelfs nog niet gezien.
Vliegen is voor mij geen regelmatige bezigheid, dus dat was op zich al een avontuur. Daarbij was het pas de derde keer dat ik alleen vloog, en de eerste keer in de winter. Het sneeuwde in Syracuse bij vertrek, en het vliegtuig moest eerst ont-ijs worden. Bij elk vertrek en landing waaide het hard, en werden we door elkaar gerammeld. De vlucht vanuit Syracuse ging snel, maar 35 minuten, maar toen begon het wachten, 5 uur lang in Newark, maar dan toch eindelijk weer verder op weg.
Met opstijgen zag ik een Ikea langs de landingsbaan liggen, daar moet ik toch een keer heen! Ook heb ik eindelijk Manhattan bij nacht gezien, vanuit de lucht dan.
Zo zit je dan wat te doezelen in het vliegtuig, wordt er omgeroepen “if there is a doctor on board, or any medical personel, would you please come forward”. Eh, wat? Ik ben gaan kijken wat er aan de hand was, en er bleek iemand te zijn flauwgevallen. Hij was alweer aan het bijkomen. Ik moet er niet aan denken als iemand een hartaanval zou krijgen in het vliegtuig.
In Nederland stond het welkomscommitee, bestaande uit Rene, pa en ma, klaar. Ik had er met boeken niet bij stilgestaan dat ze in file zouden komen te staan als ze naar Schiphol reden om me te halen als ik zo vroeg aankwam.
Het was een leuk weerzien!
Nog een paar uur rijden en we waren in Kessel. Daar stond de abrikozenvlaai klaar, lekker! Beetje bij beetje kwam de rest van de familie, en maakte ik voor het eerst kennis met de jongste telg, Aniek.
Mijn broers’ kinderen keken eerst even raar naar die vreemde tante uit Amerika, maar later vertelden ze honderduit tegen me. Ik ging mee om ze uit school op te halen. De oudsten kwamen met de surprises uit school die ze voor Sinterklaas gekregen hadden.
’s Avonds viel ik als een blok in slaap, om midden in de nacht klaar wakker te zijn.
Die avond was pakjesavond, en de volgende morgen ging ik samen met pa en ma naar 3 van de broers om eens te kijken wat de kindjes allemaal gekregen hadden. Ik kreeg tevens rondleiding in hun huizen, want er is veel veranderd in die paar jaar, vooral veel verhuizingen en bouwingen. In deze vakantie heb ik wel de nodige lesjes in bouwkunst gehoord, en wat er allemaal bij komt kijken.
Ik dacht dat het vreemd zou zijn om mijn ouders in een nieuw huis te zien, en mijn broer in het ouderlijk huis, maar het leek toch heel gewoon. Het is toch de personen die er wonen die het "thuis" maken, en het huis is maar de schil.
Ook de lieve Tara weer eens gezien:
's Middags kwam Gerard met de familie, en maakte ik voor het eerst kennis met hun jongste. Sinterklaas kwam ook bij opa en oma nog eens aan! Ik kan wel zeggen dat het aantal decibellen van 11 kinderen (in de leeftijd van 18 maanden tot 9 jaar) en 11 volwassenen bij elkaar in 1 kamer heel hoog ligt!
De kinderen met de zak kado's. Let vooral eens op het opschrift van die zak.
Ik had ook nog een zak kadootjes voor iedereen die uitgedeeld werden.
Het was wel een erg gezellige boel.
Toen de rust was weergekeerd 's avonds, heb ik met Rene, Luuk en Pieter kolonisten van Catan gespeeld, tot ik zowat omviel van de slaap.
De volgende ochtend kwam Elke op bezoek. Heel leuk om elkaar eens in het echt te zien, het was echt heel gezellig. Wel leuk om zo mensen te leren kennen via internet, terwijl we onze kinderen zeggen om dit niet te doen!
De volgende keer in New Jersey he!
Na schooltijd was het huis weer vol kinderen. Oma en opa moeten wel eens als oppas dienen in noodgevallen, het houdt ze jong he. Sabien moest naar dansles, en ik ging haar brengen op de fiets. Ik had dit jaar nog niet eens gefietst kwam ik achter, en het waaide ook nog eens hard. Toen er een auto van links stopte bedacht ik me dat fietsers van rechts voorrang hebben. Och, Sabien is toch goed aangekomen. Normaal mag er niemand bij de les blijven, maar ze vroeg of "Annemiek uit Amerika" er bij mocht zijn, en dat mocht. Vond ik wel leuk hoor, om die meiskes te zien dansen. Ze hebben er zo'n plezier in, het liedje waarop ze dansten zit nog in mijn hoofd.
's Avonds Uno zitten spelen met ma en Rene. Was wel grappig, je hoeft ook niet zo na te denken als bij colonisten.
Vrijdag kwam Jolande op bezoek, het is wel speciaal zoals je elkaar al een kwart eeuw kent en bijna nooit ziet, maar toch weer kunt kletsen alsof het gisteren was dat je elkaar nog zag. Het was heel leuk en de tijd vloog om.
Later, toen het eindelijk stopte met regenen, een rondje Kessel gelopen met pa en ma, wat plaatjes hiervan:
Gerard kwam, ik heb eindelijk de eerste friet, kroket, en fricandel gegeten. Tevens de kleine frietvorkjes gehaald die Niels wilde hebben. Toen ik vroeg wat ik voor hem mee moest brengen was het antwoord frietvorkjes! Een kinderhand die snel gevuld is. (Hij is er ook heel blij mee, en eet er mee!)
Eindelijk frietjes eten :)
Gerard was niet alleen voor mij gekomen, maar ook om een spelletje kolonisten mee te spelen dat hij een paar dagen geleden gemist had. Hij won ook nog.
Op zaterdag ging ik met ma naar een tuincentrum in Sevenum. Het was heel mooi gedaan. Een grote kas waar met zwart doek een plafond mee gemaakt was, en die door middel van schotten ingedeeld was in kamers. Iedere "kamer" had een bepaald thema of kleur, allemaal kerstspullen. Het was allemaal heel mooi en smaakvol gedaan. Er kwamen me wel wat dingen bekend voor van de VS, zoals de Victoriaanse huisjes die we thuis ook hebben staan, en de "cottage style" dingetjes. Ook zag ik daar de pepermunt rood-witte candy canes die ik zelf ook meegebracht had.
Bloemen die er stonden waren prachtig, en vergeleken met de VS voor een prikje. 30 rozen voor 5 euro, daar krijg je hier een bosje verlept spul voor.
Daarna gingen voor wat boodschappen naar Helden, waar we een oom en tante tegen kwamen. Even een kopje koffie met hun gedronken, en bijgekletst. Leuk om ze zo onverwacht te zien.
Bij de Hema de eerste boodschappen gedaan, onder andere chocolade letters. De B, T, en N hadden ze niet meer, dan maar allemaal G's van "Good boy".
Verder nog wat winkels bekeken en de supermarkt leeg geplunderd.
Pa en ma zijn helemaal weg van het Nordic walking, wat een rage in Nederland lijkt te zijn. Die middag ging ik met hun mee een eind wandelen. Je moet aanpoten om ze bij te houden hoor. Het was wel leuk.
's Avonds bij Luuk Chinees gegeten. Jammer dat dat voor mij weer alle babi pangang is geweest voor een lange tijd.
Leuk dat Aniek net in deze week heeft leren lopen, en dat liet ze ook zien deze avond.
Bij Luuk stond ook de eerste kerstboom die ik ergens thuis zag. Nederland is laat met kerstversieringen.
Op zondag naar Gerard in Apeldoorn geweest, ik reed deze keer eens. Terwijl ik in de VS was keek ik zo tegen het autorijden in Nederland op met de smalle wegen en de fietsers, maar toen ik er eenmaal was ging het wel. Het is wel uitkijken bij de flitspalen, ik hoop dat er geen bekeuring komt.
Bij Gerard zaten de kinderen al voor het raam op ons te wachten. Rene kwam ook met de familie en we kregen een rondleiding in het nieuwe huis.
Voor de afwisseling was het eens een zonnige dag, en we gingen met de hele familie erop uit om in de bossen te wandelen. Zelfs de kleintjes hielden het goed vol. Thomas vond de dierensporen wel leuk.
Hierna gingen we pannekoeken eten bij het pannekoekehuis in Voorst. Het is helemaal op kleine kinderen ingericht met een speeltuin erbij, heel handig. Het was gezellig. Toen ik later aan mijn kinderen vertelde wat je allemaal op die pannekoeken kunt krijgen, was het antwoord bleh.
Die avond kwam het eerste afscheid nemen al, van Gerard en familie. Snik.
Maandag, de laatste dag alweer. 's Morgens gaan Nordic walking met pa, ma, en Marleen. Het was koud en waaide hard, maar het was droog, en in de bossen ging het wel. Na anderhalf uur lopen bij Marleen's ouders gaan koffie drinken, en daaran nog een klein half uur terug lopen naar de auto. Zo kreeg ik mijn beweging wel.
's Middags alvast begonnen met inpakken en kwam iedereen nog eens om afscheid te nemen. En nog meer foto's gemaakt.
Pa, ma en ik gingen bij Rene eten, en daarna ook daar van de kinderen afscheid genomen.
De volgende dag gingen we alweer vroeg weg, Rene reed weer. Het viel wel mee met de files in de richting die wij reden, maar ik viel zowat om toen ik op de radio hoorde dat er in totaal 300 km file stond in Nederland. Dat is tegenwoordig normaal blijkbaar. Jee!
Ik was ruim op tijd op Schiphol, het inchecken ging snel (mijn koffer was 30 kg, en mijn tas 17 kg, allemaal vol met lekkere dingen).
Toen kwam het laatste afscheid. Het is toch altijd weer even moeilijk.
De terugreis ging goed. Ik had zelfs hoop om toch een vroegere vlucht naar Syracuse te halen, we zouden 3 kwartier vroeger aankomen. Die hoop vervloog toen we rondjes moesten gaan vliegen boven Albany omdat het in Newark zo druk was. Toch kwamen we nog een kwartier te vroeg aan, en paspoortcontrole, bagage halen en afgeven, douane, en weer door security ging in een record tempo van 35 minuten. Ik kwam bij de gate aan 10 minuten voordat de vroegere vlucht naar Syracuse vertrok, maar helaas, omdat ik ingecheckte bagage had kon ik die vlucht niet nemen. Achteraf gezien had ik het niet moeten veranderen, nu kon ik 5 uur wachten op de volgende vlucht.
Maar dan eindelijk was ik toch weer in Syracuse waar Micky op me wachtte.
Het was een erg leuk weekje. Het is altijd te kort, er zijn altijd dingen waar je niet aan toe komt, en mensen die je ook nog even had willen zien. Het was heerlijk om even bij de familie te zijn, alle kinderen te knuffelen (die het toelaten in ieder geval:), en ze weer even te leren kennen. Ook heel leuk om even het gewone dagelijkse leven van Nederland te proeven. Het is wel voor herhaling vatbaar.
Het is toch nog een bijna dag bij dag verslag geworden, in het kort dan. Plus ik heb honderden foto's, bijna allemaal van de familie, te veel om hier neer te zetten.
Ik zal een greep doen uit wat foto's en verhaaltjes, maar ga geen dag bij dag verslag neerzetten. Het was vooral een familiebezoek, en heel leuk om iedereen weer te zien. Het was alweer 2 1/2 jaar geleden dat ik er was, en van het Nederlands elftal van kinderen had ik er 2 zelfs nog niet gezien.
Vliegen is voor mij geen regelmatige bezigheid, dus dat was op zich al een avontuur. Daarbij was het pas de derde keer dat ik alleen vloog, en de eerste keer in de winter. Het sneeuwde in Syracuse bij vertrek, en het vliegtuig moest eerst ont-ijs worden. Bij elk vertrek en landing waaide het hard, en werden we door elkaar gerammeld. De vlucht vanuit Syracuse ging snel, maar 35 minuten, maar toen begon het wachten, 5 uur lang in Newark, maar dan toch eindelijk weer verder op weg.
Met opstijgen zag ik een Ikea langs de landingsbaan liggen, daar moet ik toch een keer heen! Ook heb ik eindelijk Manhattan bij nacht gezien, vanuit de lucht dan.
Zo zit je dan wat te doezelen in het vliegtuig, wordt er omgeroepen “if there is a doctor on board, or any medical personel, would you please come forward”. Eh, wat? Ik ben gaan kijken wat er aan de hand was, en er bleek iemand te zijn flauwgevallen. Hij was alweer aan het bijkomen. Ik moet er niet aan denken als iemand een hartaanval zou krijgen in het vliegtuig.
In Nederland stond het welkomscommitee, bestaande uit Rene, pa en ma, klaar. Ik had er met boeken niet bij stilgestaan dat ze in file zouden komen te staan als ze naar Schiphol reden om me te halen als ik zo vroeg aankwam.
Het was een leuk weerzien!
Nog een paar uur rijden en we waren in Kessel. Daar stond de abrikozenvlaai klaar, lekker! Beetje bij beetje kwam de rest van de familie, en maakte ik voor het eerst kennis met de jongste telg, Aniek.
Mijn broers’ kinderen keken eerst even raar naar die vreemde tante uit Amerika, maar later vertelden ze honderduit tegen me. Ik ging mee om ze uit school op te halen. De oudsten kwamen met de surprises uit school die ze voor Sinterklaas gekregen hadden.
’s Avonds viel ik als een blok in slaap, om midden in de nacht klaar wakker te zijn.
Die avond was pakjesavond, en de volgende morgen ging ik samen met pa en ma naar 3 van de broers om eens te kijken wat de kindjes allemaal gekregen hadden. Ik kreeg tevens rondleiding in hun huizen, want er is veel veranderd in die paar jaar, vooral veel verhuizingen en bouwingen. In deze vakantie heb ik wel de nodige lesjes in bouwkunst gehoord, en wat er allemaal bij komt kijken.
Ik dacht dat het vreemd zou zijn om mijn ouders in een nieuw huis te zien, en mijn broer in het ouderlijk huis, maar het leek toch heel gewoon. Het is toch de personen die er wonen die het "thuis" maken, en het huis is maar de schil.
Ook de lieve Tara weer eens gezien:
's Middags kwam Gerard met de familie, en maakte ik voor het eerst kennis met hun jongste. Sinterklaas kwam ook bij opa en oma nog eens aan! Ik kan wel zeggen dat het aantal decibellen van 11 kinderen (in de leeftijd van 18 maanden tot 9 jaar) en 11 volwassenen bij elkaar in 1 kamer heel hoog ligt!
De kinderen met de zak kado's. Let vooral eens op het opschrift van die zak.
Ik had ook nog een zak kadootjes voor iedereen die uitgedeeld werden.
Het was wel een erg gezellige boel.
Toen de rust was weergekeerd 's avonds, heb ik met Rene, Luuk en Pieter kolonisten van Catan gespeeld, tot ik zowat omviel van de slaap.
De volgende ochtend kwam Elke op bezoek. Heel leuk om elkaar eens in het echt te zien, het was echt heel gezellig. Wel leuk om zo mensen te leren kennen via internet, terwijl we onze kinderen zeggen om dit niet te doen!
De volgende keer in New Jersey he!
Na schooltijd was het huis weer vol kinderen. Oma en opa moeten wel eens als oppas dienen in noodgevallen, het houdt ze jong he. Sabien moest naar dansles, en ik ging haar brengen op de fiets. Ik had dit jaar nog niet eens gefietst kwam ik achter, en het waaide ook nog eens hard. Toen er een auto van links stopte bedacht ik me dat fietsers van rechts voorrang hebben. Och, Sabien is toch goed aangekomen. Normaal mag er niemand bij de les blijven, maar ze vroeg of "Annemiek uit Amerika" er bij mocht zijn, en dat mocht. Vond ik wel leuk hoor, om die meiskes te zien dansen. Ze hebben er zo'n plezier in, het liedje waarop ze dansten zit nog in mijn hoofd.
's Avonds Uno zitten spelen met ma en Rene. Was wel grappig, je hoeft ook niet zo na te denken als bij colonisten.
Vrijdag kwam Jolande op bezoek, het is wel speciaal zoals je elkaar al een kwart eeuw kent en bijna nooit ziet, maar toch weer kunt kletsen alsof het gisteren was dat je elkaar nog zag. Het was heel leuk en de tijd vloog om.
Later, toen het eindelijk stopte met regenen, een rondje Kessel gelopen met pa en ma, wat plaatjes hiervan:
Gerard kwam, ik heb eindelijk de eerste friet, kroket, en fricandel gegeten. Tevens de kleine frietvorkjes gehaald die Niels wilde hebben. Toen ik vroeg wat ik voor hem mee moest brengen was het antwoord frietvorkjes! Een kinderhand die snel gevuld is. (Hij is er ook heel blij mee, en eet er mee!)
Eindelijk frietjes eten :)
Gerard was niet alleen voor mij gekomen, maar ook om een spelletje kolonisten mee te spelen dat hij een paar dagen geleden gemist had. Hij won ook nog.
Op zaterdag ging ik met ma naar een tuincentrum in Sevenum. Het was heel mooi gedaan. Een grote kas waar met zwart doek een plafond mee gemaakt was, en die door middel van schotten ingedeeld was in kamers. Iedere "kamer" had een bepaald thema of kleur, allemaal kerstspullen. Het was allemaal heel mooi en smaakvol gedaan. Er kwamen me wel wat dingen bekend voor van de VS, zoals de Victoriaanse huisjes die we thuis ook hebben staan, en de "cottage style" dingetjes. Ook zag ik daar de pepermunt rood-witte candy canes die ik zelf ook meegebracht had.
Bloemen die er stonden waren prachtig, en vergeleken met de VS voor een prikje. 30 rozen voor 5 euro, daar krijg je hier een bosje verlept spul voor.
Daarna gingen voor wat boodschappen naar Helden, waar we een oom en tante tegen kwamen. Even een kopje koffie met hun gedronken, en bijgekletst. Leuk om ze zo onverwacht te zien.
Bij de Hema de eerste boodschappen gedaan, onder andere chocolade letters. De B, T, en N hadden ze niet meer, dan maar allemaal G's van "Good boy".
Verder nog wat winkels bekeken en de supermarkt leeg geplunderd.
Pa en ma zijn helemaal weg van het Nordic walking, wat een rage in Nederland lijkt te zijn. Die middag ging ik met hun mee een eind wandelen. Je moet aanpoten om ze bij te houden hoor. Het was wel leuk.
's Avonds bij Luuk Chinees gegeten. Jammer dat dat voor mij weer alle babi pangang is geweest voor een lange tijd.
Leuk dat Aniek net in deze week heeft leren lopen, en dat liet ze ook zien deze avond.
Bij Luuk stond ook de eerste kerstboom die ik ergens thuis zag. Nederland is laat met kerstversieringen.
Op zondag naar Gerard in Apeldoorn geweest, ik reed deze keer eens. Terwijl ik in de VS was keek ik zo tegen het autorijden in Nederland op met de smalle wegen en de fietsers, maar toen ik er eenmaal was ging het wel. Het is wel uitkijken bij de flitspalen, ik hoop dat er geen bekeuring komt.
Bij Gerard zaten de kinderen al voor het raam op ons te wachten. Rene kwam ook met de familie en we kregen een rondleiding in het nieuwe huis.
Voor de afwisseling was het eens een zonnige dag, en we gingen met de hele familie erop uit om in de bossen te wandelen. Zelfs de kleintjes hielden het goed vol. Thomas vond de dierensporen wel leuk.
Hierna gingen we pannekoeken eten bij het pannekoekehuis in Voorst. Het is helemaal op kleine kinderen ingericht met een speeltuin erbij, heel handig. Het was gezellig. Toen ik later aan mijn kinderen vertelde wat je allemaal op die pannekoeken kunt krijgen, was het antwoord bleh.
Die avond kwam het eerste afscheid nemen al, van Gerard en familie. Snik.
Maandag, de laatste dag alweer. 's Morgens gaan Nordic walking met pa, ma, en Marleen. Het was koud en waaide hard, maar het was droog, en in de bossen ging het wel. Na anderhalf uur lopen bij Marleen's ouders gaan koffie drinken, en daaran nog een klein half uur terug lopen naar de auto. Zo kreeg ik mijn beweging wel.
's Middags alvast begonnen met inpakken en kwam iedereen nog eens om afscheid te nemen. En nog meer foto's gemaakt.
Pa, ma en ik gingen bij Rene eten, en daarna ook daar van de kinderen afscheid genomen.
De volgende dag gingen we alweer vroeg weg, Rene reed weer. Het viel wel mee met de files in de richting die wij reden, maar ik viel zowat om toen ik op de radio hoorde dat er in totaal 300 km file stond in Nederland. Dat is tegenwoordig normaal blijkbaar. Jee!
Ik was ruim op tijd op Schiphol, het inchecken ging snel (mijn koffer was 30 kg, en mijn tas 17 kg, allemaal vol met lekkere dingen).
Toen kwam het laatste afscheid. Het is toch altijd weer even moeilijk.
De terugreis ging goed. Ik had zelfs hoop om toch een vroegere vlucht naar Syracuse te halen, we zouden 3 kwartier vroeger aankomen. Die hoop vervloog toen we rondjes moesten gaan vliegen boven Albany omdat het in Newark zo druk was. Toch kwamen we nog een kwartier te vroeg aan, en paspoortcontrole, bagage halen en afgeven, douane, en weer door security ging in een record tempo van 35 minuten. Ik kwam bij de gate aan 10 minuten voordat de vroegere vlucht naar Syracuse vertrok, maar helaas, omdat ik ingecheckte bagage had kon ik die vlucht niet nemen. Achteraf gezien had ik het niet moeten veranderen, nu kon ik 5 uur wachten op de volgende vlucht.
Maar dan eindelijk was ik toch weer in Syracuse waar Micky op me wachtte.
Het was een erg leuk weekje. Het is altijd te kort, er zijn altijd dingen waar je niet aan toe komt, en mensen die je ook nog even had willen zien. Het was heerlijk om even bij de familie te zijn, alle kinderen te knuffelen (die het toelaten in ieder geval:), en ze weer even te leren kennen. Ook heel leuk om even het gewone dagelijkse leven van Nederland te proeven. Het is wel voor herhaling vatbaar.
Het is toch nog een bijna dag bij dag verslag geworden, in het kort dan. Plus ik heb honderden foto's, bijna allemaal van de familie, te veel om hier neer te zetten.
posted by Annemiek | 7:34 p.m.
5 Comments:
Hoi Annemiek.
Zo te lezen heb je een leuke week gehad. Haha ja 300km file is inderdaad geen uitzondering meer.
Die limburgse vlaai zal vast heerlijk gesmaakt hebben en bij die frikandellen loopt het water me in de mond.
Afscheid nemen is inderdaad moeilijk. Wij hebben dat ook ondervonden. Ik denk dat dat blijft, ook al ga je elk jaar.
gr Petra
Och wat een heerlijke week heb je gehad. Ik vind het ook leuk om de "gewone" dingen mee te maken. Uit school halen en mee naar sportclubjes. Gewoon, gewoon.... even weer een kijkje nemen van hoe het ook al weer ging. En zo te horen heb jij daar ook flink van genoten. Hoop dat je heerlijk genoten hebt van de kroket en de babi pangang ;-) Leuk ook dat je Elke hebt ontmoet. Mooi is dat toch, elkaar een soort van kennen, maar elkaar nog nooit in het echt gezien te hebben.
En tja het afscheid nemen is en blijft moeilijk. Tot gauw weer zeg ik altijd maar. Maar weet dat het gauw een zeer ruime omschrijving is altijd. Voorlopig heb je veel moois om op terug te kijken.
Groetjes Petra
Het is een leuk verslag van de weke geworden. Het is inderdaad heel leuk om gewoon mee te draaien en iedereen weer te zien, en lekker te genieten van de frikandellen en babi pangang en dat soort dingen. Daar kun je lang op teren. Maar ook maar je hart weer een sprongetje als je je man en kinderen weer ziet. Gelukkig zijn er foto's internet en ook de telefoon is geduldig. Een heel fijn weekend !
Hallo
Wat een lang verhaal, wel leuk om te lezen. Zo zie je maar weer het leven gaat overal door. Wel erg leuk dat je er meteen midden gezet werd. Tja fietsen is en heel ander verhaal. :)
Het draait ook steeds weer om eten dat zo vertrouwd smaakt.
Ja en pannenkoeken met vanalles erop kennen ze hier inderdaad niet. Geef mij maar spek pannenkoeken.
Annemiek, ik moet zeggen dat ik er ook van genoten heb om jou te leren kennen, en ik kijk maar wat uit om je (hopelijk volgend jaar) terug te ontmoeten, in NJ of NY!
Je lijkt een hele fijne tijd gehad te hebben met je familie!
Een reactie posten
<< Home