Aan iedereen een goed uiteinde en goed begin gewenst

Voorzichtig met het vuurwerk... wie kent deze nog?

Gooie roetsj!!!!

Immigratie dienst

Een rustig dagje vandaag. Niels had vanmiddag spelletjes-zin, en we hebben verschillende spellen gespeeld, gezellig. Deze week is het een druilerig weer met regen en mist. De sneeuw is goed aan het smelten, en de oprit is net een ijsbaan. Geen ski weer helaas.

Op de tv was een verhaal over hoe gek de immigratie dienst het tegenwoordig kan maken. Er is een 17 jarige Duitse jongen die sinds zijn 11e in de VS woont. Destijds was hij met zijn stief-opa de VS binnengekomen op een 90 daags toeristen visa. Omdat hij bijna 18 wordt was hij naar de immigratiedienst gegaan om zijn papieren in orde te maken, en hij werd prompt vastgezet omdat hij illegaal in het land zou zijn, dit 2 dagen voor de kerst en daar zit hij nog steeds. Dat is toch te gek voor woorden en erg triest. Dat ze maar achter de criminelen aangaan.

Dan zal ik maar eens mijn eigen verhaal vertellen en wat me na zoveel jaren het duwtje in de rug heeft gegeven om eindelijk eens staatsburger te worden. Met het land binnen komen heb ik nooit problemen gehad, en ben altijd vriendelijk immigratie personeel tegen gekomen. Nee, onze slechte ervaring was op een weekend reis naar Lake Placid(ook nog op moederdag). We waren op weg naar huis op de snelweg die van Canada naar Albany gaat, zeker 50 of meer mijl van Canada verwijderd, en daar stond opeens een wegversperring. Iedere auto werd aangehouden en er werd gevraagd of we allemaal US burgers waren in de auto. Micky in zijn eerlijkheid zei dat ik dat niet was, en ik moest mijn greencard laten zien. Die had ik niet bij me en ik vertelde dat we niet eens in Canada geweest waren en ik het daarom niet nodig had. Volgens hem had ik hem wel bij me moeten hebben en we konden naar een gebouwtje gaan langs de weg. Daar gekomen weer hetzelfde verhaal, ik moest die kaart altijd bij me hebben en deze man werd alleen maar kwader hoe meer ik zei, tot Micky me een por gaf om niks meer te zeggen. Ze zochten mijn naam op in de computer en ik kreeg een papiertje aangereikt met mijn greencard nummer, en we konden gaan met de woorden "we're a country at war and you're a guest here". Kwaad stampend ging ik de deur uit, jeetje na al die jaren ben je niet meer dan een gast? We hebben maar niks gezegd over het feit dat we ook nog een Frans meisje in de auto hadden zitten...
Het lijkt misschien niks, maar mij deed dit veel en een half jaar later heb ik dan eindelijk eens de immigratie papieren ingezonden. Dat is in ieder geval iets positiefs wat uit die nare ervaring gekomen is, en verder heb ik ook niks negatiefs van de immigratie dienst meer meegemaakt.

Ik heb overigens gehoord dat er op die weg geen controle meer staat, omdat er een paar dodelijke ongelukken zijn gebeurd. Wiens idee is het ook om op een snelweg een wegversperring te zetten.

Nog meer mutsjes

Maandag heb ik weer wat mutsjes gemaakt, hier het resultaat.

Kerst

Op vrijdag en zaterdag heb ik dan gewerkt. Gelukkig was onze beddenbezetting laag en konden er een paar mensen afgebeld worden die niet hoefden te komen werken. Voor niemand is het natuurlijk leuk om met de kerst in het ziekenhuis te liggen en sommigen worden er chagarijnig van, anderen leggen zich er bij neer. Een oudere vrouw kwam er op kerstavond pas achter dat het kerst was en begon te huilen dat ze niemand had. Haar verpleegkundige heeft toen de dochter gebeld om te vragen of ze met kerst zou komen. Dat was ze gelukkig wel van plan. We hebben haar een kleinigheidje gekocht en ingepakt, zodat ze zeker wat uit te pakken had.
Een verpleegkundige van de nachtdienst vertelde dat ze die nacht de kamer van een van de patienten zou gaan versieren. Hij had het er ook zo moeilijk mee om in het ziekenhuis te liggen en had niemand. Zo proberen we met z'n allen het toch wat makkelijker te maken. Een vervanging voor vrienden en familie is er toch niet.

De avondmis met kerst is altijd zo mooi, maar dat heb ik dit jaar gemist. Toen ik 's avonds thuis kwam kreeg ik van Micky een vervroegd kado, een nieuwe digitale camera! Nu kan ik betere foto's gaan maken. De kinderen mochten ook al 1 kado open maken waar ze blij mee waren.

Op kerstochtend hoorden we al om half zeven voetstappen. Ik dacht dat grotere kinderen zich langer in bed horen te houden! Wij sliepen nog een uurtje door, daarna samen ontbeten en toen kado's uitgepakt. Ze waren allemaal blij met hun nieuwe spulletjes. Ze geven elkaar ook kadootjes, zo leuk wat ze allemaal voor elkaar bedenken. Niels had voor Micky mutsen gekocht; Micky wilde een muts, en Niels had er in de winkel voor 79cent gevonden, dus had hij er maar meteen 3 gekocht. Hij wilde niet "cheap" zijn. Ik kreeg 2 nieuwe koffiemokken van hem. Ik had een nieuwe geisoleerde mok gevraagd, maar hij had er maar meteen 2 gekocht omdat dat hetzelfde kostte als 1. Zo grappig als hij dit allemaal zit te vertellen.
Voor met z'n allen kregen ze een voetbaltafel, en daar hebben Micky en ik wel 2 uur aan gewerkt om het in elkaar te zetten! Daarna meteen een hele rits spellen gespeeld.

De jarige Niels werd niet vergeten en hij kreeg nog een keer kado's voor zijn verjaardag. 12 jaar geleden was hij mijn beste kerstkadootje ooit. Natuurlijk moesten we weer even terugdenken aan die dag; 's morgens eerst snel de kadootje uitpakken en ik had nog net tijd om te helpen met Lego's ineen te zetten voordat we naar het ziekenhuis moesten. Een paar uurtjes later was Niels er, en de volgende dag kwam hij thuis. Bart en Tim vertelden hem onderweg alle scheldwoorden die hij nooit in zijn leven mocht zeggen, en thuis gekomen werd zijn bedje volgeladen met knuffels. Ik kan wel zeggen dat Niels ons leven een stuk kleurrijker gemaakt heeft met zijn fantasie en streken.

's Avonds hebben we kalkoen gegeten, die er langer dan verwacht over deed om gaar te worden, maar goed smaakte. Als toetje aten we de verjaardagstaart van Niels.
Hij had de film "March of the Pinguins" gekregen en die hebben we daarna zitten te kijken.

Kadootjes onder de boom

Kerstochtend

Verjaardagstaart

Ski

Als ik de krant lees gaan mijn ogen eerst naar de links onderhoek waar de namen van de mensen staan die overleden zijn. Ik weet het, ziekelijk, maar ik denk dat veel verpleegkundigen dit doen, omdat het vaak de mensen zijn die we verzorgd hebben in het ziekenhuis.
Gisteren stond er de naam van een collega waar ik jaren geleden mee gewerkt heb, een hele aardige vrouw. Ik heb haar al een paar jaar niet gezien en dit was schokkend nieuws. Ze is plotseling overleden, en laat een jonge zoon achter.

Maar verder met wat leukere dingen.
Deze week was ik Meg tegen gekomen, mijn oude ski-buddy, en we zouden vandaag gaan skien. Helaas kon ze op het laatste moment niet, dan maar alleen, want skien moest en zou ik!
Vanmorgen eerst nog even naar de basisschool en daar een paar mutsjes afgeleverd. Ik had nog restjes fleece stof liggen, en daar heb ik wat mutsjes van gemaakt. De school kan ze goed gebruiken voor kinderen die er geen hebben of ze vergeten zodat ze toch buiten kunnen spelen. De schoolverpleegkundige was er blij mee, en ik heb nog meer stof liggen, dus daar ga ik nog eens mee aan de slag.
Daarna richting Greek Peak, dat ligt vlakbij TC3, en daar ben ik even aangegaan om mijn boeken terug te verkopen. Ik kreeg er maar 25% van de nieuwwaarde voor, en heb ze verkocht, maar de volgende keer ga ik het zeker via Amazon.com proberen. Voor een boek van $95 dat in goede conditie is moet je toch meer kunnen krijgen dan $20!
Bij Greek Peak heb ik eerst mijn seizoenspas opgehaald en toen de lange latten op. Eerst maar een groene piste op om even te wennen, daarna een paar blauwe en zwarte. Heerlijk! Lekker sporen trekken in de verse sneeuw en die sneeuw was echt perfect. Fijn ook op een doordeweekse dag is dat er totaal geen wachttijden bij de liften zijn.
Hier kun je af en toe eens naar me zwaaien http://www.greekpeak.net/content/webcam.asp

Aangezien ik de komende 2 dagen moet werken, en niet aan bloggen toe zal komen; aan allemaal alvast een vrolijk kerstfeest gewenst!!

100.000 lives

Dat is de naam van de aktie die het Institute for Healthcare Improvement voert.
In 1999 is er een schokkend raport uitgekomen, waarin gezegd werd dat er in Amerika ieder jaar 44.000 tot 98.000 mensen dood gaan aan medische fouten en infecties die ze in het ziekenhuis opgelopen hebben. In juni is dit Institute for Healthcare Improvement deze aktie begonnen waarin binnen een jaar 100.000 levens gered moeten worden binnen een jaar.
De manieren waarop;
-het voorkomen van longontsteking bij mensen die aan een beademingsmachine liggen. Een paar hele simpele maatregelen zijn om het hoofdeinde van het bed hoger te zetten en goede mondverzorging te doen.
-het voorkomen van infecties van infuuslijnen. Goede handhygiene toepassen.
-het voorkomen van infecties bij operaties. Bij sommige operaties wordt routinematig anti-biotica gegeven, maar het moet net voor de operatie gegeven worden en niet uren ervoor. Ook scheren voor de operatie is uit den boze, iets dat vroeger altijd gebeurde. Nu worden clippers gebruikt die de huid niet beschadigen.
-een "rapid response team" organiseren; een team bestaande uit een IC arts en IC verpleegkundigen die meteen komen als er een patient is die achteruit gaat, voordat die patient echt kritiek wordt. (vaak zijn er waarschuwingen dat het niet goed gaat, bv. een bloeddruk daling).
-gestroomlijnde zorg voor patienten met een hartaanval.
-tegen gaan van medicatie fouten. (ongelooflijk veel mensen weten niet welke medicaties ze thuis gebruiken!)
http://www.ihi.org/IHI/Programs/Campaign/

De eerste keer dat ik over deze aktie hoorde was een paar weken geleden tijdens een Nurse Practice vergadering. Het blijkt dat ons ziekenhuis al het meeste van deze dingen doet. Alleen een Rapid Response Team is er nog niet, maar daar wordt aan gewerkt.

Een collega vertelde tijdens deze vergadering over haar moeder die in oktober gestorven is aan een infectie na een routine galblaasoperatie (niet in ons ziekenhuis overigens). Ze had het er erg moeilijk mee, vooral omdat ze wist wat er fout gegaan was.

Dat er echt zo veel mensen aan medische fouten dood gaan is schokkend en had ik echt niet gedacht. Hoe gemakkelijk het is om iets fout te doen weet ik maar al te goed. Als je maar een komma verkeerd zet kun je een patient een overdosis van een medicatie geven. De eindverantwoordelijkheid ligt meestal toch bij de verpleegkundige, maar er moet verder gekeken worden. Fouten maken is menselijk en zal waarschijnlijk nooit uitgeroeid kunnen worden. De systemen moeten veranderd worden, zodat het minder mogelijk wordt om een fout te maken. Om een voorbeeld te noemen, het medicijnen systeem dat we hadden toen ik als leerling begon. Het bestond uit kaartjes waarop de naam van de patient stond, met het medicijn en de tijden dat het gegeven moest worden. Zo'n kaartje hoefde maar kwijt te raken of bij de verkeerde tijd gezet en de patient kreeg zijn medicijnen niet.
Nu hebben we een geautomatiseerd systeem, en een apotheker kijkt alle doktersvoorschriften voor medicijnen na of het wel klopt, bv. of het de juiste dosis is. Maar ook met dit systeem sluipen er nog fouten in.
Een grote vooruitgang is dat er niet met de vinger gewezen wordt als er een fout gemaakt wordt, maar er wordt gekeken hoe het kon gebeuren. Voor alle fouten en bijna-fouten die we vinden moeten we een formulier invullen, en zo kan het ziekenhuis nagaan of er iets veranderd moet worden.

In Verpleegkunde Nieuws kwam ik het volgende artikel tegen.

15 december 2005
Patiënt overlijdt door verkeerd infuus
Een verpleegkundige uit het Rivierenland ziekenhuis in Tiel heeft door het aanhangen van een verkeerd infuus de dood van een 61-jarige man veroorzaakt. De vrouw gebruikte vorig jaar maart een flesje Propofol – een narcosemiddel – in plaats van het antibioticum Ciproxin.
De vergissing werd een half uur later ontdekt toen de man onwel was geworden. Hij werd gereanimeerd, maar overleed een paar dagen later. De nabestaanden deden aangifte van ‘dood door schuld’, maar het Openbaar Ministerie kwam met de Inspecteur voor de Gezondheidszorg overeen dat er een klacht zou worden ingediend bij het Regionaal Tuchtcollege in Zwolle, waar de klacht deze maand werd behandeld. De verpleegkundige bleek onbekend met het middel Propofol, dat normaal gesproken niet op een verpleegafdeling, maar op de IC thuishoort. Zij ging er dan ook vanuit dat het doosje de Ciproxin bevatte. De inspecteur verwijt haar dat zij de verpakking niet heeft gelezen en het flesje niet heeft gecontroleerd. Ook had ze moeten zien dat de vloeistof wit in plaats van helder was. De Propofol zat voor een andere patiënt in de medicijnkar, maar de behandeling met dat middel was al gestopt. Het ging elke dag terug naar de apotheek, maar bleef in de kar staan. Volgens de advocate van de verpleegkundige had het afdelingshoofd het tussentijds ook al teruggezonden, omdat het teveel leek op Ciproxin. De verpleegkundige is na een korte afwezigheid weer aan het werk gegaan, maar wordt nog steeds begeleid.De uitspraak is op 2 februari. (JPZ)

Intens triest, en het zal je maar gebeuren als verpleegkundige, je vergeeft jezelf nooit. Ja, het is haar fout dat ze de foute medicatie opgehangen heeft, maar het is tevens een systeemfout; een narcose middel mag nooit op een gewone afdeling terecht komen (ik neem tenminste aan dat dit niet een IC was). Ik hoop dat alle ziekenhuizen hiervan leren en bekijken hoe ze zelf met dit soort gevaarlijke medicatie omgaan.

Sneeuwbal en ganzen

Dit is de sneeuwbal die de jongens gisteren gerold hebben. Het is maar dat ze hem niet meer verder konden rollen, want hun plan was om hem de afgrond af te rollen, de beek in.
Terwijl Niels en ik buiten in de sneeuw aan het spelen waren kwamen er een paar hele grote groepen ganzen over. Een heel mooi gezicht, hoewel het op de foto een beetje moeilijk te zien is.

Sneeuwvrij

Vannacht was er een flink pak sneeuw gevallen, en de kinderen hebben sneeuwvrij gekregen. Dat gebeurd maar heel zelden. Soms zijn alle scholen om ons heen dicht, maar houdt Ithaca toch de scholen open. Ongelooflijk genoeg plannen ze zelfs geen sneeuwdagen in, maar moeten ze deze dag in mei inhalen. Maar dat mocht vanmorgen de pret niet drukken toen ze onverwacht vrij hadden. Micky was ook thuis gebleven, maar net vandaag moest ik werken en al om half zeven over slechte wegen glibberen. Bovenstaande plaatje is vanuit onze huiskamer, en je ziet mijn autosporen, voordat er sneeuwgeruimd was op de oprit.
De kinderen hebben zich kostelijk geamuseerd in de sneeuw zo te horen, en ze vertelden over de gigantische sneeuwbal die ze gerold hebben. Ik heb hem nog niet gezien en ben benieuwd, en als hij echt zo groot is als ze zeggen zal ik er een foto van plaatsen.

1 stem

De uitslag van de verkiezing voor town supervisor van ons dorp is eindelijk bekend, en "mijn" kandidaat heeft gewonnen met 1 stem! Owens had 430 stemmen, Fisher 429, en de uitslag is door de rechter beslist. Het ging zich om een "absentee ballot" van een militair (toevallig de zoon van Fisher, oh, de lokale politiek!) die pas na de verkiezing aankwam en ook nog zonder poststempel erop, en die mocht van de rechter niet meegeteld worden.
Ik blijf er echter bij dat het mijn stem was die de doorslag gegeven heeft, en dan ook nog met de eerste keer dat ik stemde!

Voor vandaag had ik allerlei plannen, maar vanmorgen vroeg gaf de verwarmingsketel het op, en moest ik op de reparatie man wachten. Dat duurde tot halverwege de middag eer hij er was, en toen was het te laat om op pad te gaan. Ondertussen heb ik het huis maar eens wat onderhanden genomen, dat was ook eens nodig.
Het gebeurd elk jaar wel 1 of 2 keer dat de verwarming niet werkt. Er komen ijskristallen in de olieleiding door het extreem koude weer, (-20C gisteren) en dan werkt het niet meer. De oplossing hiervoor zou zijn om de olietank binnen te hebben in de kelder, maar dat zie ik ook niet zo zitten in verband met een kans op lekken.

14 december

Vandaag is het 20 jaar geleden dat we voor het eerst naar Amerika verhuisden. Waarom ik de datum nog weet? Het stond op mijn greencard en daardoor werd ik er steeds aan herinnerd.
Het afscheid nemen van vader en moeder op Schiphol, en het onbekende tegenmoed.... Op een foto van ons op die dag straalt de spanning van ons af.
We gingen via New York naar Los Angelos, eerst 2 weken naar Micky's familie, en daar heb ik mijn eerste Amerikaanse kerst gevierd in het zonnige Californie. Bij Micky's moeder thuis knipperde ik even met mijn ogen; wat was dat in godsnaam wat daar bovenop die tv stond? Na even goed kijken bleek het de kerstboom te zijn. Hij was zo volbeladen met versierselen dat er niks groens meer te zien was. En ik had ook nog wat kerstversierseltjes uit Nederlands meegebracht voor haar!
Niet te geloven dat het al zo lang geleden is...

Vandaag heb ik mijn laatste essay ingeleverd, en ik moet zeggen dat het een fijn gevoel is, vrijheid, en even geen "deadlines" meer. Daarna ben ik gaan winkelen, maar meer gekeken dan gekocht. Voor Tim heb ik een Star Wars boek gekocht en voor Niels het boek "March of the Pinguins". De boeken die Bart wilde hadden ze niet, en zal ik online moeten bestellen. Er staat nog veel meer op hun lijstjes hoor. Voor Micky heb ik geen idee wat te kopen, en hij maakt het me ook niet gemakkelijk door niks te zeggen wat hij wil.
Bij Home Depot heb ik even rondgekeken, maar eigenlijk heeft hij gereedschap genoeg. Toen ik terug liep naar de auto vond ik dat hij er al zo wit uit zag van al het zout zodat je de kleur bijna niet meer zag. Terwijl ik de sleutel in het slot stak en me zat af te vragen of ik hem vandaag zou wassen of niet kwam ik erachter dat het niet mijn auto was! Die van mij stond 1 rij verderop en was net iets minder bedekt met wit zout. Hm, even rondkijken of iemand me gezien had...
Er rijden ook zoveel mini-vans rond! Het ergste is dat het niet de eerste keer was dat ik zoiets deed.

Sneeuw foto's

Biego in de sneeuw

Druk

Het is best een drukke week geweest met de laatste loodjes voor mijn lessen. Voor literatuur heb ik een vergelijkend essay geschreven over "Death of a Salesman" en "The Glass Menagerie", allebei toneelspellen en indrukwekkend. Op school vroeger heb ik voor Engels ooit "Death of a Salesman" gelezen. Ik weet nog dat de leraar tijdens het eindgesprek vroeg welk boek ik het beste vond en dat ik dat boek noemde, maar mijn Engels was toen nog niet goed genoeg om precies te kunnen zeggen waarom. Ik was nieuwsgierig of dit boek nu ook nog zo'n indruk zou maken, en dat deed het, maar nu weet ik beter waarom.
Verder heb ik zitten leren voor het kunstgeschiedenis, en gisteravond was het examen. Ik weet dat ik verschillende dingen fout heb, maar het meeste denk ik wel goed. Nu moet ik voor donderdag nog een essay inleveren, maar dat is ook bijna klaar.
Allebei deze lessen zijn goed geweest en ik heb er veel van geleerd.

Nu heb ik vandaag eindelijk eens mijn kerstkaarten geschreven, en dan moet ik deze week eens op pad om wat kadootjes voor kerst te gaan kopen.
Het weekend heb ik gewerkt, en wat een tegenstelling in drukte. Zaterdag zaten we zowat uit onze neus te peuteren en wisten we van verveling niet meer wat we moesten doen. Zondag hadden we opeens zoveel opnames dat we niet wisten hoe we het allemaal klaar moesten krijgen. Het valt niet te voorspellen op onze afdeling, want pijn op de borst of een longontsteking plan je niet van tevoren. Het enige dat we weten is dat de wintermaanden het drukste zijn.

Nog eens Kerstdorpje

Johnson Museum

Vandaag had ik voor mijn les kunstgeschiedenis een rondleiding in het Johnson Museum, en dan vooral de Aziatische kunst. Het was leuk, maar ook weer veel om in me op te nemen. Hier een paar van hun stukken, blijkbaar hebben ze maar 7% van hun collectie tentoongesteld. Ze hebben dan nogal wat.
Nog een keer een paar foto's van het uitzicht.
Na deze rondleiding ben ik nog even naar de ijsbeelden gaan kijken die in de winkelstraat van Ithaca staan deze week. Een paar foto's staan hier een eind naar beneden. Ik had nog nooit een ijsbeeld gezien, en ze waren erg mooi.

Kerstboom

Zaterdag hebben we de kerstboom gehaald en opgezet. Vlakbij is een "Christmas tree farm" waar je zelf een boom kunt uitkiezen en afzagen. Het was nogal koud, en Niels en Tim hadden er snel een uitgekozen. Bart was er niet bij, hij moest naar een les die hij nodig heeft voor zijn rijbewijs, instuctie over veiligheid. Op de foto staan Micky en Niels met hun hoofden in hun jas te schuilen tegen de wind, terwijl Tim de eer heeft om de boom om te zagen. Op de achtergrond zie je nog net het 3 meter hoge hek tegen de herten. Het geeft een beetje een Jurassic Park gevoel.
Op de tweede foto de opgezette boom. We hebben onszelf weer eens overtroffen met het onderschatten van de grootte van de boom. Hij leek zo klein buiten...
Op de voorgrond het Christmas Village, wat ieder jaar een beetje groeit.

IJs beelden

Ijssterren


Een van de kleine ijsbeeldjes.

Tim 15

Tim heeft woensdag dan zijn 15e verjaardag gevierd, zo goed als het gaat op een schooldag. Vanavond doen we het nog eens over met een etentje uit. Van Niels en Bart had hij een XBox spel gekregen om aan zijn stapel toe te voegen, en verder kreeg hij nog wat geld, omdat hij niks anders wist wat hij wilde. En natuurlijk de onvermijdelijke chocolade taart met kaarsjes.
Op zo'n verjaardagen moet ik altijd weer terug denken aan hoe het was toen ze klein waren, en hoe snel het allemaal gaat, maar daar willen ze zelf natuurlijk niks over horen. Hij was in ieder geval altijd een goed gemutst manneke en is dat nu meestal nog.

Op woensdag heb ik even een tochtje gemaakt naar Corning. Bart en ik hadden onze ski's weggebracht om te laten slijpen en waxen, en het plan was om voor Bart ski schoenen te huren. Ze hadden er echter geen meer in zijn maat en ik heb hem nieuwe gekocht. Nu waren ze klaar en kon ik ze gaan halen. De skiwinkel ligt aan een leuke straat met allemaal hele leuke winkeltjes, en alles in kerstsfeer. Het doet een beetje Charles Dickens-achtig aan. Ik heb wat rondgeneusd, vooral de "country store" was leuk, en ik vond een mooie gallerij met prachtige water en olie verf schilderijen.
Ook ben ik nog even naar het glasmuseum geweest, hoewel ik niet verder dan hun giftshop gekomen ben. Daar staat al zo veel glas om te bekijken, dat de tijd wat begon te dringen. Wat kunnen mensen mooie dingen van glas maken! Sommige prijzen waren er wel naar; $7600 voor een vaas!? Die stond achter een glazen wand, je zou hem maar eens per ongeluk omstoten.
Hier staan wat voorbeelden wat er in de winkel te vinden is; http://glassmarket.cmog.org/browse.cfm
Deze blauwe kom stond in de winkel, en op de foto is niet te zien hoe mooi het in het echt is, prachtig!
http://glassmarket.cmog.org/browse.cfm/2,151.html