Immigratie dienst

Een rustig dagje vandaag. Niels had vanmiddag spelletjes-zin, en we hebben verschillende spellen gespeeld, gezellig. Deze week is het een druilerig weer met regen en mist. De sneeuw is goed aan het smelten, en de oprit is net een ijsbaan. Geen ski weer helaas.

Op de tv was een verhaal over hoe gek de immigratie dienst het tegenwoordig kan maken. Er is een 17 jarige Duitse jongen die sinds zijn 11e in de VS woont. Destijds was hij met zijn stief-opa de VS binnengekomen op een 90 daags toeristen visa. Omdat hij bijna 18 wordt was hij naar de immigratiedienst gegaan om zijn papieren in orde te maken, en hij werd prompt vastgezet omdat hij illegaal in het land zou zijn, dit 2 dagen voor de kerst en daar zit hij nog steeds. Dat is toch te gek voor woorden en erg triest. Dat ze maar achter de criminelen aangaan.

Dan zal ik maar eens mijn eigen verhaal vertellen en wat me na zoveel jaren het duwtje in de rug heeft gegeven om eindelijk eens staatsburger te worden. Met het land binnen komen heb ik nooit problemen gehad, en ben altijd vriendelijk immigratie personeel tegen gekomen. Nee, onze slechte ervaring was op een weekend reis naar Lake Placid(ook nog op moederdag). We waren op weg naar huis op de snelweg die van Canada naar Albany gaat, zeker 50 of meer mijl van Canada verwijderd, en daar stond opeens een wegversperring. Iedere auto werd aangehouden en er werd gevraagd of we allemaal US burgers waren in de auto. Micky in zijn eerlijkheid zei dat ik dat niet was, en ik moest mijn greencard laten zien. Die had ik niet bij me en ik vertelde dat we niet eens in Canada geweest waren en ik het daarom niet nodig had. Volgens hem had ik hem wel bij me moeten hebben en we konden naar een gebouwtje gaan langs de weg. Daar gekomen weer hetzelfde verhaal, ik moest die kaart altijd bij me hebben en deze man werd alleen maar kwader hoe meer ik zei, tot Micky me een por gaf om niks meer te zeggen. Ze zochten mijn naam op in de computer en ik kreeg een papiertje aangereikt met mijn greencard nummer, en we konden gaan met de woorden "we're a country at war and you're a guest here". Kwaad stampend ging ik de deur uit, jeetje na al die jaren ben je niet meer dan een gast? We hebben maar niks gezegd over het feit dat we ook nog een Frans meisje in de auto hadden zitten...
Het lijkt misschien niks, maar mij deed dit veel en een half jaar later heb ik dan eindelijk eens de immigratie papieren ingezonden. Dat is in ieder geval iets positiefs wat uit die nare ervaring gekomen is, en verder heb ik ook niks negatiefs van de immigratie dienst meer meegemaakt.

Ik heb overigens gehoord dat er op die weg geen controle meer staat, omdat er een paar dodelijke ongelukken zijn gebeurd. Wiens idee is het ook om op een snelweg een wegversperring te zetten.