Bijbaantje

Soms valt je iets zomaar in je schoot. De afgelopen maand zat ik steeds met een gevoel ik iets mis op mijn werk, maar kon er niet meteen achter komen wat het was. Dit baantje kan niet meer verschillend zijn met het ziekenhuis, dus het was moeilijk om uit te vissen wat het precies is wat ik mis. Ik denk dat het een beetje het 'kritisch denken' is wat ik hier mis. Niet dat het niet hoeft, maar niet constant. In mijn huidige baan ben je meer bezig met "doe" werk. Je moet er natuurlijk wel bij nadenken, maar het plannen als je een hele dag met een acuut zieke patient bezig bent is toch anders. Je moet dan veel meer dingen in de gaten houden. Hier is het vaak de een na de andere blaasontsteking en verkoudheid, met af en toe een meer complexe patient ertussen. Dus ik geloof dat het dus het denkwerk is dat ik mis, en misschien is het werk nu ook minder een uitdaging geworden nu ik er bijna een jaar werk.

Dus toen ik afgelopen week een email kreeg van onze voormalige professor dat ze op het community college met spoed een clinical instructor zochten omdat iemand plotseling had opgezegd ben ik daar meteen op ingegaan. Niet dat ik ooit gedacht heb dat ik zoiets zou willen doen, daar had ik nog nooit bij stilgestaan, maar toen het zo uit het niets kwam vallen leek het me opeens heel leuk om te doen. Daarbij heb je een bachelors nodig voor dit baantje, dus voorheen was het niet eens mogelijk om zoiets te doen.
De studenten hebben 2 ochtenden per week 'clinicals', en ik ga ze 1 ochtend begeleiden, en iemand anders doet de andere ochtend. Om 2 dagen vrij te vragen van mijn werk leek me niet mogelijk, en het is wel fijn om het samen met iemand te doen die ervaring heeft. Ik zal een groep van 9 studenten hebben die in hun tweede semester zitten. Wat ze allemaal in een snel tempo moeten leren is wel pittig!
Op maandag had ik een ontmoeting en orientatie met de leiding van de school verpleegkunde, en een beter idee gekregen over hoe het allemaal in elkaar zit en wat er van me verwacht wordt. Behalve de 5 uur clinical zal ik ook de evaluaties doen, verpleegplannen lezen en bekritiseren, en journals van de studenten lezen en op reageren.
De professor die me de email stuurde heeft me bij die leiding aangeprezen, nu maar hopen dat ik dat waar kan maken!

Quilt vervolg

Gisteravond was de tweede avond om aan de quilt te werken. Het werd op een "basting frame" gespannen en daarna door geregen. Ik was mijn camera weer vergeten, maar iemand anders maakte foto's.


Lekker huiselijk he?


De bloemen zijn er zo secuur op geappliceerd.


Giulia en Abby zitten onder de quilt om de naalden terug te steken; als je verder naar het midden rijgt lukt het je niet meer om met je andere hand van onder de naald terug te steken. Dat deden die 2 dus. Je steekt de naald in, en zij steken hem een eindje verder terug naar boven.

Eigenlijk hadden we allebei niet zoveel zin om ergens naartoe te gaan op zo'n koude avond, maar toen belde Deb dat ze haar dochter mee zou brengen, en zijn we toch gegaan. We hadden er geen spijt van, er werd weer gezellig gebabbeld.

Brrrr!

Van de website van de National Weather Service, de "windchill" index, ofwel hoe koud het zich aanvoelt met de wind erbij in berekent:



We zitten momenteel op -22F ofwel -30C. Onbedekte huid bevriest binnen 20 minuten. Laat ze maar lekker lachen als ik mijn skibroek over mijn scrubs aandoe voordat ik naar huis ga!

Reanimatie les

Vanmorgen ben ik een uurtje gaan skien. Dat leek wel een goed idee; er was vannacht een flink pak gevallen en het was zonnig. Bij Greek Peak waaide het flink en was het ondertussen beginnen te sneeuwen. Na 1 afdaling kon ik mijn vingers al niet meer voelen. Het was wel fijne sneeuw, maar ik kwam er al snel achter dat ik gewend ben in gesleepte pistes te skien en dat diepe sneeuw zo zijn uitdagingen heeft! Ik heb zelfs een zwarte piste gedaan, maar dat was echt zwaar en ik was blij om zonder te vallen weer beneden te zijn.

Op de terugweg kwam ik in een "Snow squall" terecht. Voor wie dit niet kent; het is een plotselinge sneeuwbui door lake effect en waardoor je amper de auto voor je nog kunt zien. Deze strook sneeuw was maar zo'n 2 mijl breed, en aan de andere kant scheen de zon. Altijd zo vreemd. Het was even kort maar krachtig. Een bestuurder was er niet zo goed afgekomen en lag met de voorkant van de auto tegen een rotswand in de greppel. De politie was er al bij.

De afgelopen 2 dagen heb ik PALS les gehad; Pediatric Advanced Life Support, reanimatie van kinderen. Nu ik ook met kleine kinderen werk heb ik dat erbij nodig. Ik hoop het nooit te hoeven doen, maar het is zeker goed om te weten. Bij gewone Basic Life Support zit reanimatie van kinderen ook bij, maar PALS gaat wat verder met medicaties, intuberen (wat we als verpleegkundigen niet doen), en infusen. Kinderen hebben nogal kleine adertjes en daarom krijgen ze bij een reanimatie vaak een intraosseous infuus, in het bot. We konden het op kippenboutjes oefenen, dat was wel leuk, zo'n dikke naald in een glibberig kippenboutje steken. Ook dit is iets wat bij ons de arts zal doen, maar voor de cursus moeten we het toch weten. Een van onze onderwijzers was een kinderarts met zeker 40 jaar ervaring, die ons goede casussen kon geven vanuit haar eigen praktijk. Dat was zeker leerzaam, en ook de filmpjes van echte kinderen met ademproblemen was leerzaam. Hoe rot dat is ook om te zien, het is beter dan alleen maar horen vertellen of oefenen op een pop. Het gaat zich er vooral om om te onderkennen wanneer een kind het niet goed doet en dan in te grijpen voordat een reanimatie nodig is. Het hoofd van de kraam en kinderafdeling gaf een korte inservice met wat informatie over als het eens niet goed afloopt met een kind. Helaas is dat ook de realiteit. Ik heb het als leerling een keer meegemaakt met een pasgeborene, zoiets vergeet je nooit.

Handwerk

Toen ik laatst dat mutsje aan het breien was kreeg Giulia ook interesse om te breien. Ze had het toen ze klein was wel eens gedaan, maar het moest opnieuw geleerd worden. Dan kom je er pas achter hoe moeilijk het is om iemand iets te leren wat je zelf "automatisch" doet, zoals de steken opzetten. Ik kon het niet uitleggen, maar met heel langzaam demonstreren werd dat geleerd. Ik had wat nog wat garen liggen en daar ging ze mee aan de slag. Ik dacht dat het wel snel over zou zijn, maar ze bleef maar doorbreien. Dat werd een haarband. Toen het tweede project, een sjaal die in de ronde gebreidt werd, met grote naalden. En nu is de tweede sjaal bijna af.

Ze had ook interesse om te leren naaien, en had nog nooit een naaimachine gebruikt. Ik heb haar eerst op papier laten naaien om aan de machine te wennen, en daarna op wat stukken stof, en ze heeft een speldenkussentje in elkaar gezet. Op naar het volgende project; kussenslopen. Een quilt winkel hier, Quilters Corner, deed mee met een project om een miljoen kussenslopen te maken om aan bijvoorbeeld daklozenopvang te geven. De winkel gaf je de stukken stof om de slopen te maken, en dan kon je ze inleveren als ze klaar waren. Dus heeft Giulia er 2 gemaakt. Echt een heel goed eerste project om te doen. Voor mij ook goed om het haar te leren, want je vergeet hoe moeilijk dat eerste begin eigenlijk is.
Haar volgende project is een pyamabroek waar ze al een stuk leuke fleece voor gehaald heeft.

In het het dorp hier wordt elk jaar een quilt gemaakt om te verloten tijdens het Harvest Festival, en ik dacht dat het een leuke manier zou zijn om wat meer mensen te leren kennen om daaraan mee te helpen. Gisteravond was de eerste bijeenkomst en Giulia wilde ook wel mee gaan. De grapjes van de jongens waren niet van de lucht dat ze bij de "oudjes" ging uithangen. Zoals "drink de pruimensap niet", typisch Tim. Er was me verteld dat er ook jongeren zouden zijn, maar dat was gisteren toch niet zo. Het was bij iemand thuis, in een heel knus huis met een houtkachel en een vriendelijke kat. De bovenkant van de quilt is al klaar, gemaakt door een professional en O zo mooi! Ik zal volgende keer een foto maken.
We waren met z'n zevenen, en de meesten zijn nieuwelingen met het quilten. Linda, een van de eigenaars van Quilters Corners, legde veel uit over quilten, het was eigenlijk een eerste les. We kregen ieder 2 stukken stof met de tussenlaag waarop we alle stappen leerden. Het "basting" (op elkaar rijgen van de stukken), het patroon erop tekenen waar het doorgequilt moet worden, en de verschillende manieren om te quilten (het doorstikken).

Het was leuk om te doen, en een gezellige groep mensen. Giulia vond het ook leuk, en ik denk dat ze nog wel meerdere keren mee zal gaan. Het was ook wel grappig hoe iedereen over hun reizen naar verschillende landen in Europa begon te vertellen, een bereist stel!

Nog een keer sneeuwpret

Er ligt nu wel een goed pak sneeuw.





Ik ben de nieuwe camera nog altijd aan het uitpuzzelen, wat zitten daar veel opties aan.



Je kunt er wel veel betere close-ups mee maken.

Vanmorgen ben ik een uurtje gaan skien. Terwijl hier de zon scheen, sneeuwde het bij Greek Peak. Het was heerlijk maar je bent al snel bevroren.

Vanmiddag hebben we met z'n allen gesleed op de nieuwe uitgevonden sleebaan van de jongens. Je moet snel een bocht maken anders ga je de beek in.


Giulia zit in de boom, klaar om ze met sneeuwballen te bekogelen.


Muddles heeft het grootste plezier met rennen.





Later hadden ze ook nog een heuveltje gemaakt waar de slee over "sprong", dat gaat best hard! Ze hadden lol genoeg.

Sneeuwpret

Een paar dagen geleden was Bart's vriend hier met zijn hond. Wat kunnen Penny en Muddles rennen!


Energie zonder grenzen.

Vanmiddag zijn we naar Rice Hill geweest, bij Taughannock Falls State Park. Een flinke slee-heuvel, met een kleine ijsbaan en huisje met kachel waar je je op kunt warmen. Er was amper een parkeerplekje te vinden, er waren veel mensen met hetzelfde idee.


Klaar voor de start.


Links gaan Tim, Bart, en Giulia.



Ik ging ook een keer, pfff, dat gaat hard, en is nogal wreed aan je stuitje! En ook een flinke berg om weer omhoog te lopen.


Allemaal nog een keer. Voor hun laatste tocht gingen ze helemaal naar beneden, en gingen Micky en ik hun beneden met de auto ophalen.

Bart liet ons daar een pad zien waar hij vorig jaar aan meegewerkt heeft om in orde te krijgen. Ah, weer een wandelpad ontdekt!


Rice Hill van beneden gezien.

Op de terugweg zijn we nog even bij het uitkijkpunt gestopt. Altijd goed voor een foto.


Taughannock Falls

Saai blogje

Er is hier niet zoveel te melden, dus zoveel inspiratie om te schrijven heb ik niet zo. De nieuwste sneeuwstorm in het noordoosten brengt ons een centimeter of 10 sneeuw, niet zoveel, maar genoeg om alles glad te maken. We hebben Giulia steeds verteld over hoeveel sneeuw er hier valt, maar tot nu toe lijken wel leugenaars, want er is niet zoveel sneeuw. Heel ongewoon voor hier. Op maandag ben ik voor het eerst gaan skien, het was leuk, de sneeuw bijna perfect, maar heel erg koud en hield het maar een uur vol.

Gisteren hebben Giulia en Tim me geholpen met een muur verven. Grappig hoe je geheugen werkt, maar ik weet nog dat ik op tv van de Columbine moorden hoorde toen ik de vorige keer die muur aan het verven was. Niels zat toen op pre-school en mijn eerste gedachte was dat ik de kinderen zou gaan homescholen. Duidelijk niet gebeurd dus.

Dus het werd eens tijd dat die muur weer eens gedaan werd, het zag niet meer uit. Op deze muur zitten steenstrippen geplakt, en het beste zou zijn om die hele muur te slopen en er nieuwe gipsplaten tegen te doen. De steenstrippen zitten er scheef op. Onderaan gaat nog wel, maar hoe hoger je kijkt hoe schever het is. Het lijkt wel of iemand die onder het genot van een krat bier ertegen geplakt heeft. Ik heb echter niet zoveel zin in de rotzooi, en je weet maar nooit wat je dan weet tegenkomt.


De muur is nu hetzelfde geel dan de rest van de kamer en weer netjes. Een heel gepriegel met al die stenen!

En dat was dan het saaiste blogschrijfsel ooit.

Mensen

Stel je voor... je denkt de liefde van je leven gevonden te hebben. Een soul mate. Iemand met dezelfde interesses, dezelfde hobbies, iemand waar je de rest van je leven mee wilt delen. Dan opeens, nog geen 2 maanden later gaat het grandious mis en laar hij zijn ware aard zien. Dat overkwam een kennis van me. Ze is een van de liefste mensen die ik ken, en was zo gelukkig. Ze trouwde met haar grote liefde in oktober. In december viel haar wereld in elkaar. De man die ze haar soul mate noemde sloeg haar in elkaar en probeerde te wurgen. Nu komen de verhalen van andere kennissen dat ze karaktertrekken wisten van deze man maar haar die niet vertelden in de hoop dat hij zijn leven verbeterd had. Hij zit nu in de gevangenis, hopelijk voor een lange tijd.

Hoe kun je ooit iemand echt kennen? Mensen kunnen je een loer draaien en voor de gekste verrassingen zetten. Gelukkig kunnen mensen je soms ten goede verrassen.

Alle hens aan dek!

Het is een paar dagen boven nul, tijd om het kippenhok eens schoon te maken. Als het bevroren is stinkt het niet, maar zo gauw het dooit wel. Bart had het hok uitgemest, maar ik wilde de tegels voor het hok ook schoon hebben. De tuinslang lag nog buiten, dus ik dacht dit even gauw te doen. Er kwam echter maar een pisstraaltje water uit, en ik dacht dat er nog een stuk ijs ergens in de slang zat. Even geduld hebben dus totdat dat smolt. Zo'n 10 minuten later stond ik daar nog met dat pisstraaltje. Micky was ook buiten, en kwam me melden dat er water uit de muur van het huis kwam. Dus heel snel de kraan dichtgedraaid, en ondertussen meldde Micky heel kalm dat er beneden een overstroming was. Daar werden alle hens aan dek voor opgeroepen, ik geloof dat we met z'n allen elke handdoek in huis hebben opgebruikt om de boel op te soppen. Het had veel en veel erger kunnen zijn, maar het water stond nu al in Giulia's kamer en de kamer ernaast. Ik was bang dat het onder de nieuwe vloer zou gaan, maar ik geloof dat we het hebben kunnen redden.
We hebben niet kunnen vinden waar de waterleiding gebarsten is, waarschijnlijk in een stuk dat door de buitenmuur gaat, en zullen dit stuk vervangen. Het enige wat dit jaar anders is dan andere jaren is dat de slang nog aan de kraan zat, en dat heeft misschien teveel druk gegegen met het koude weer. Een wat minder begin van het jaar!