Een ijs oorlog

Er is een ander soort oorlog gaande die het CBS avond nieuws gehaald heeft, en wel de oorlog tussen Two Rivers in Wisconsin, en Ithaca in New York. Het "gevecht" gaat over in welke stad de "ice cream sundae" is uitgevonden. De ice cream sundae is schepijs met allerlei dingen erop, zoals chocolade siroop, snoep of koekjes.
Kinderen leren hier op school dat de ice cream sundae in Ithaca is uitgevonden, maar Two Rivers heeft daat lucht van gekregen en zo is de ice cream sundae oorlog begonnen.

Hoe het allemaal begon:

Wis. town screams over Ithaca's claim to first sundae service
By Andrew Tutino
Journal Staff

ITHACA — Call it the “Sundae Wars” if you please, but Ithaca and a Wisconsin city are locked in a spirited, but friendly, debate on which municipality can lay claim to being the first to have served an ice cream sundae.

In preparing for a promotion that will take place next month, the Ithaca/Tompkins County Convention and Visitors' Bureau was researching the various claims of where the ice cream sundae was born.

Though it has not been actively promoted in the past, Ithaca has long believed the first sundae was served up here in 1892 by Chester Platt, a drug store owner, to the Rev. John M. Scott. That sundae was made of vanilla ice cream, cherry syrup and a candied cherry, according to www.icecreamsundae.com, a Web site created by former local restaurateur Michael Turback.

About a month ago, Bruce Stoff, the bureau's marketing communications manager, began calling around to the other cities who, like Ithaca, believe the sundae was born within their boundaries to see what was done to promote the various claims, he said.
And then he called Two Rivers, Wis.

It is there, Two Rivers officials said, the ice cream sundae was really born in 1881 when Edward Berners served up a sundae with chocolate sauce and ice cream to George Hallauer at the customer's request.

Ithaca's claim is documented by a newspaper ad from the 1892 Ithaca Daily Journal. Two Rivers' claim is not documented, except by H. L. Mencken. Turback, who wrote a book on sundaes, “A Month of Sundaes” in 2001, said on Wednesday that Mencken admitted he fabricated the Two Rivers' story and a similar one coming from Manitowoc, Wis.

Documented or not, Two Rivers, Wis., isn't taking Ithaca's claim lightly and officials there are adding some extra sauce to the fray.

On Monday, the Two Rivers City Council passed a stinging proclamation mocking Ithaca's claim. The council directed Ithaca to “cease and desist” from laying claim to being the birthplace of the sundae.

Today, at the Two Rivers' annual “Sundae Thursday,” an event where people buy ice cream for a quarter and entertainment is provided, the city plans on having attendees sing the “Ice Cream Fight Song,” a newly created song that promotes the city's claim. Officials will send a DVD to Ithaca Mayor Carolyn Peterson.

“Where we take it from there we are not sure,” said Greg Buckley, the city manager of Two Rivers. “We haven't involved legal and trust litigation and hope it will not be necessary. I hope we can keep this going each year.”

Here in Ithaca, the mood is lighter, but not quite vanilla.

“This is funny stuff,” Stoff said. “It is just hysterical. I was really shocked at how wedded they are to the claim. We are flinging shots at each other. If they want a sundae war, then let it begin today.”

On Monday, the Convention and Visitors' Bureau will kick off its first “Sunday Sundaes” at Purity Ice Cream in Ithaca.

In July, participating restaurants will dish out a free Purity Ice Cream sundae to customers who order an entrée. The bureau crafted the promotion to promote Ithaca's claim of being the birthplace of the sundae.

Peterson is expected to respond to Two Rivers' proclamation and an outline of the “Sundae War” is expected to be discussed.

Just how the “Sundae War” will play out is unknown, but neither side plans on melting.

“I wouldn't want to hurt their feelings, but we have the documentation to prove them wrong,” Turback said.

“We have told them we will gladly let them use the title of birthplace of the newspaper advertisements documenting the first ice cream sundae,” Buckley said. “But we lay claim to the birthplace of the sundae in 1881.”

Originally published June 22, 2006

Deze oorlog is nu ook onder de aandacht van CBS gekomen, in een stukje "assignment Amerika", en vrijdag hadden ze er een stukje van 3 minuten over op het nieuws.
Kijk hier om het stukje te zien:
http://www.cbsnews.com/sections/assignment_america/main500617.shtml

Two Rivers heeft er een leuke website over:
http://www.tworiverseconomicdevelopment.org/relocation/history-sundae.htm

Link

Dagje naar de State Fair.

Vandaag zijn we naar de New York State Fair geweest, het is zo'n beetje traditie voor ons om ieder jaar te gaan. Veel dingen die er te zien zijn, zien we ieder jaar en is oude koek, maar het is wel weer leuk, en de kinderen vinden de dieren het leukst.
We gingen Bart eerst halen, hij had alleen 's morgens vroeg een les.
De fair is in Syracuse, dus een dik anderhalf uur rijden. Het regende toen we weg gingen, maar is gelukkig de rest van de dag droog gebleven. Het was niet zo druk in verhouding tot andere keren dat we er waren.

We wandelden eerst door het Expo gebouw, waar allerlei nieuwigheidjes geshowed worden, en aangeprezen, en waar van allerlei spul verkocht wordt. Er staat ook iemand die sieraden en Delft blauwe molentjes verkoopt, grappig om dat er tussen te zien.
Daarna hadden we al honger, en hebben we allemaal wat uitgekozen om te eten. Aan verschillend eten is hier geen gebrek. Je hebt allerlei keuzes uit honderden eettentjes. Terwijl we ons eten haalden in het internationaal paviljoen was er een voorstelling line-dancing.

Verder maar een foto indruk, want hoe leg je nu uit wat de fair inhoud? Overal spelen bandjes, en zijn er voorstellingen. Er worden competities gehouden in van alles en nog wat. De meeste competities hebben te maken met dieren; de mooiste kip, en het mooiste schaap bijvoobeeld, maar ook in dressuur. Alle mogelijke boerderijdieren zijn vertegenwoordigd.
Eigenlijk is het een grote tentoonstelling over wat de staat New York allemaal te bieden heeft.
We vielen met de neus in de boter om bij de raptor show uit te komen. Dit is een reizende show van roofvogels, ze doen door het hele land shows. De vogels zijn allemaal geredde dieren. Zo is er bijvoorbeeld een vogel die een stroomstoot van een electriciteitsdraad heeft overleefd, maar half blind is en het in het wild niet meer zou redden. Hij zit hier helemaal links.


Verschillende soorten roofvogels.


Verschillende uilen, het zijn net beeldjes, maar ze zijn toch echt helemaal echt.



De bald eagle strategisch geplaatst voor de vlag.

Hier verder wat andere dingen die we bekeken hebben.

Een demonstratie van de state police, wat er gebeurt met een pop die in de auto zit die over de kop gaat: met en zonder veiligheidsriem om.



Dit is Jack. Hij is 12 weken oud en zijn toekomstig beroep is politiehond. Maar nu moet hij eerst even uitrusten.



Foto voor ma; de mooiste quilts en andere handwerken.


Groentes met een lintje voor de eerste plaats.


Het kippengebouw is favoriet bij de kinderen. Honderden kippen (en kraaiende hanen) in dit gebouw aan een kant, aan de andere kant de konijntjes.




Tie-dye kippen.



"It's Miller time"



Het "butter sculpture", beeldhouwwerk van boter, in het dairy building, waar alles wat met melkprodukten te maken heeft wordt verkocht. Hier hebben we een heerlijk ijsje gegeten.


Foto voor Luuk :0


Foto voor pa.



Binnen was een nagebouwde gevangeniscel, met de laatste mode.



Een levend standbeeld, hij was zo grappig; af en toe veranderde hij snel van positie, en pakte gauw iemand iets af.



De national guard stond er met wat voertuigen en voorlichting. Zo ook het leger en de air force, compleet met F16 (of zoiets), maar daar heb ik geen foto van. Ik hoorde sommige mensen de soldaten bedanken voor hun service, mooi.



De marines hadden wel de meest flitsende auto, compleet met grote speakers achter in. Je kon er allerlei prijzen winnen door pull-ups te doen aan een rek, maar daar hebben we ons maar niet aan gewaagd.



Een nagebouwd 17e eeuws Iroqois "longhouse". In zo'n hutten woonden de indianen hier vroeger. Vlakbij was een indianen dansdemonstratie, en er waren stands met indianenspul te koop.



Een roze kip; ik heb gevraagd hoe ze het doen, een mevrouw vertelde dat ze hem met Koolaid (een aanlenglimonade) gesponst hebben. De kipsoort is een silky, die hebben een verensoort dat net op haar lijkt.



In het 4H gebouw wordt tentoongesteld wat kinderen gemaakt hebben en doen in hun 4H organisaties (een jeugdorganisatie), en je kunt kuikentjes uit hun ei zien kruipen.



De kwarteltjes zijn nog kleiner en liever.



Bij een fair horen ook de ritjes, maar die hebben we links laten liggen.



Lama's; er was een show bezig waar ze een soort obstakel parkoers moesten doen, compleet met bepakking.



Steltlopers bij het paviljoen met oude ambachten.



De paarden zijn bijna klaar voor de show, er moeten er nog 4 bij om het team compleet te maken.

Nou, dat was zo een beetje een greep uit de foto's om een indruk te geven. Er is voor elk wel wat wils.

Verhuizing

Gisteren is Bart dan verhuisd. Hij stond al vroeg te popelen om te gaan, en laadde zijn spullen in de auto. Hij had toch nog een heleboel verzameld, hoewel hij tot het laatste moment gewacht heeft om in te pakken. ‘s Morgens vertelde hij me dat hij geen schone lange broeken meer heeft, een goed moment om me dat te laten weten!

Tussen tien en twee konden ze intrekken, wij kwamen om half elf aan. Er stonden al een heleboel auto’s die uitgeladen werden. Als ik zag wat sommigen meegesleept hadden, vond ik Bart’s boeltje nog maar erg mee vallen.
Hij had zijn gebouw en kamernummer al eerder gekregen; er zijn 3 grote “dormitories”, een vierde is nog in aanbouw. Dat had eigenlijk al klaar moeten zijn, en de leerlingen die daarin gepland waren, moeten voorlopig in een Holiday Inn logeren. Is ook niks mis mee, iedere dag wordt de kamer gepoetst, ze krijgen de maaltijden gratis, en er rijdt een shuttle bus naar de school.

De dormitories bestaan uit appartementen, die ieder 4 slaapkamers, een keuken/huiskamer, en een badkamer hebben. Dit is heel wat fijner dan de dormitories in Cortland, waar ze 2 personen per slaapkamer hebben, en een paar badkamers die met de hele gang gedeeld moeten worden.

De “residence attendant” (RA) wees Bart naar z’n kamer, en gaf hem een welkomspakketje met internetinformatie. Het appartement zag er goed uit. De reden hiervoor hoorden we even later: er was vorig jaar brand geweest in de keuken, vandaar dat het allemaal nieuw is. De brand was onder de afwasbak ontstaan, waarschijnlijk door een sigarettenpeuk. Er mag overigens niet binnen gerookt worden.

Alex en zijn familie waren er al, en Alex en zijn vader hadden zo hun prioriteiten; de electronica aansluiten, terwijl zijn moeder, Deb, druk bezig was met een lijstje te maken van dingen die ze nog nodig hadden voor de keuken.
We laadden Bart’s spullen in zijn kamer, en pakten alvast wat uit. Hij had van allerlei levensmiddelen meegebracht, en keukengerei, en samen met Deb bekeek ik wat het appartement verder nog nodig had, en verdeelden de boodschappenlijst. Eigenlijk hadden de jongens dit onder elkaar al moeten doen, maar dat hadden ze dus niet gedaan, en we wisten niet wat de andere jongens mee zouden brengen. Een van de 4 jongens kwam even later, de laatste pas later in de middag.
We vulden ook een formulier in waarop alle deuken en krassen in de muren en op het meubilair die we vonden moesten aangegeven worden, zodat ze er later niet voor hoeven te betalen.

Bart moest een nieuwe ID kaart hebben, er was met de vorige versie iets misgegaan, en we zijn tevens zijn biologie boek in de TC3 boekenwinkel gaan halen. Mijn plan om het via Amazon te bestellen is misgelopen; ze zouden het pas in september sturen. Veel te laat dus, en ik heb het afgezegd. Weer een besparing misgelopen.

Daarna hadden we wel honger gekregen, en zijn we wat gaan eten, en gaan winkelen voor de dingen die Bart nog nodig had. Eerst bij Wal Mart in Cortland, waar het ontzettend druk was. Ik denk dat de universiteit daar ook hun intrekweekend had, en iedereen was op schoolspullen uit.
Ze hadden bij Wal Mart ook nog niet eens alles, dus zijn we naar K Mart gegaan. Daar vonden we wat we nodig hadden, en het was er ook nog eens een stuk rustiger. Geen idee waarom zo veel mensen Wal Mart zo goed vinden.

Nadat we de spullen en Bart afgeleverd hadden op zijn kamer, namen we afscheid. Zonder tranen hoor!
Micky en ik zijn nog even gaan zoeken voor een kleine koelkast voor op Bart’s kamer, en een ethernet kabel voor het modum. Beide vonden we bij Best Buy, en die zal Micky vandaag bij hem afleveren. Samen met nog wat andere dingen die hij vergeten was, zoals een rekenmachine die hij voor wiskunde nodig heeft, en een schone lange broek.

En wie was nu degene die het eerste belde? Niet ik, en niet Bart, maar Micky. Onder het mom van vertellen dat we een koelkasje voor hem hadden.
Het zal voor allemaal even wennen zijn. Vandaag en morgen hebben ze orientatie, en woensdag beginnen de lessen. Er hingen overal informatie pamfletten met allerlei sporten en andere dingen die er te doen zijn, en zich vervelen zullen ze niet hoeven.


De auto volgeladen.


Bart's slaapkamer.


Nog meer spullen worden uitgepakt, en ze proberen het internet aan te sluiten. Dat lukte niet, ze hadden nog een kabel nodig.



De huiskamer.


De keuken, helemaal in het nieuw.




Het uitzicht van hun huiskamer.


Uitzicht vanuit Bart's kamer. De container is gelukkig maar tijdelijk. 's Morgens was hij nog leeg, 's middags helemaal gevuld met lege dozen en ander verpakkingsmateriaal.


Bart's dorm, hij zit rechtsonder op de ergens. Deze foto is gemaakt toen we weg gingen, voorheen was het een drukte met uitladen van auto's.


In de verte de dormitories met mooi uitzicht.

Drive-in, internet bekenden, garage sale, en een feestje

Drive-in
Al heel lang geleden had ik eens gehoord dat er een drive in bioscoop in Elmira is. Bart was er al eens geweest met Alex toen ze in de tweede klas zaten, en ik had me voorgenomen om ook eens te gaan. Steeds vergat ik het echter weer, of er was geen film die ik wilde zien. Donderdag is het er eindelijk dan eens van gekomen. “Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby” draaide er.
De auto werd ingeladen met snacks (je zou eens verhongeren), frisdrank, kussens, dekens en klapstoelen. Het is ongeveer 3 kwartier rijden, en we kwamen net aan toen de voorfilms begonnen. De drive in heeft een groot scherm achter aan een groot grasveld; het veld is een beetje in langwerpige heuveltjes aangelegd, zodat de auto een beetje met de neus omhoog staat als je parkeert.
Wij moesten weer even wat anders zijn en parkeerden achterstevoren, deden de achterklap van de minivan open, klapten de stoelen omlaag (hoera voor “stow and go” stoelen!). Micky en de kinderen maakten het zich gemakkelijk in de zo ontstane ruimte. Maar ze hadden ook nog zin in popcorn, dus die gingen ze nog even halen. Het gebouwtje dat hier bij was en de toiletten waren niet om aan te zien, een oude bedoening.
Ze waren net op tijd terug toen de film begon. Ik zat lekker buiten. Tegelijk met het geluid van de film had ik zo een krekelconcert op de achtergrond. Voor het geluid van de film moet je je autoradio op de juiste frequentie instellen.
De film was wel aardig, en voor de kinderen was het leuk om eens te doen, hebben ze dat ook weer eens meegemaakt. Voor mij was dit de tweede keer in een drive in; de vorige keer was in Californie toen E.T. uitkwam. Kun je nagaan hoe lang geleden dit was.
De foto's die ik gemaakt heb zijn helaas te donker geworden, maar hier is de website met foto: http://www.elmiradrivein.com/about.html

Internet bekenden
Via het forum http://amerika.discussiegroep.info/ had ik wat tips gegeven voor iemand die rond ging toeren in het noordoosten, en ik had gezegd dat ze maar moesten bellen als ze in de buurt waren. Vrijdag waren ze dan in de buurt, en zouden we ergens afspreken.
Tim vond het maar niks dat ik “weer” een internet bekende ging ontmoeten, omdat ik hun altijd zeg om geen persoonlijke informatie via internet te geven, en ik geef het slechte voorbeeld. Hij zegt dat hij een V-chip in onze computer gaat zetten...

Vrijdagmorgen belde Wop om te zeggen dat ze richting Ithaca reden, en we spraken af bij Taughannock Falls state park. Nadat ik de telefoon oplegde realiseerde ik me dat ik er eigenlijk bij had moeten zeggen waar in het park want het is een beetje groot om te zoeken. O well...
Bij het park ging ik naar binnen bij de ingang waar Bart stond om entree te heffen, ik heb hem even op de foto gezet. Ik plaagde hem nog even door domme vragen te stellen. Even getwijfeld of ik zijn foto hier zou plaatsen, hij zal het wel niet leuk vinden.


Na even rond te lopen zag ik een grijze auto met 2 kleine kinderen op de achterbank aankomen, dat moesten ze zijn. Dat was toch nog snel gevonden. Het was leuk om kennis te maken met hun, Wop, Ester en hun kinderen Shannon en Ashley. We liepen het pad in het ravijn naar de waterval, waarbij Shannon ieder steentje om moest draaien of bewaren voor de verzameling. Waar heb ik dat eerder gezien? Ze had genoeg plezier. Ashley zat in de wandelwagen me wantrouwig aan te kijken, maar later kreeg ik warempel een lach van haar.
Het was een warme dag, en nadat we weer terug bij het meer waren hebben Shannon en ik gezwommen. Normaal is het water me veel te koud, maar dit was een heerlijke verkoeling.
Ik nodigde de familie uit om bij ons te komen barbequen, en we hadden samen een gezellige avond, tot Shannon bijna omviel van de slaap.
Ze houden een live reisverslag bij, en hier is het te lezen: http://www.verenigdestaten.info/rsvh/wve04.html

Garage sales
Vandaag, zaterdag hield ons dorp de “community garage sales”. Omdat het een uitgestrekt gebied is doen de meeste mensen hun garage sale allemaal op 1 dag, dan heb je de meeste aanloop. Voor wie niet weet wat een garage sale is; je stalt je oude spullen uit in je garage en probeert het te verkopen. Of je houdt een “yard sale” als je geen garage hebt.
Even heb ik ook nog gedacht om er een te houden, maar er toch vanaf gezien. Gelukkig maar, want het begon al goed vanmorgen met regen.
Er werd ook een grote verkoop gehouden van spullen die voor dit doel afgegeven waren bij de community council. Het was bij de school, onder het afdak. Maar goed ook, want lang is het niet droog geweest.
Ik had ook wat spul afgeven, en heb ’s morgens geholpen met dozen uitpakken en uitstallen. Ongelooflijk wat een spul! Ik kwam er om acht uur en er was al heel wat uitgepakt, maar om tien uur was alles pas uitgestald. Ondertussen werd er druk verkocht. Alles heel goedkoop, en zelf heb ik ook nog wat glaasjes gekocht om kaarsen in te maken.
Micky en Niels kwamen eens kijken waar ik bleef, en Niels zag zijn oude fiets daar staan en herkende nog wat ander speelgoed. Ik had hun wel gezegd wat ik weg deed, maar het zonk nu geloof ik pas in. Hij vond het niet zo leuk, maar waarom zouden we een fiets bewaren waar hij niet meer op past.
Later zijn Micky en ik nog wat meer garage sales afgegaan, ofwel "dumpster diving" zoals hij het noemt. Ik heb weer een goede voorraad glazen en kan voorlopig weer vooruit met mijn kaarsen.
Het was wel leuk om de sales af te gaan, en hier en daar een praatje te maken.

Feestje
Vanavond hadden we een barbeque bij iemand van Micky's werk thuis, een "hail and farewell". In het leger worden mensen heel regelmatig overgeplaatst, en een paar keer per jaar wordt er zo'n feestje gegeven om de vertrekkers uit te zwaaien en de nieuwkomers te verwelkomen. Wel een goed systeem. Bij ons op het werk wordt er altijd wel iets gedaan als mensen vertrekken, maar nooit een feest om ze te verwelkomen. Hm, misschien kan ik een nieuwe traditie beginnen.
Het was een gezellig feestje, het is niet zo'n grote groep waar ze mee werken, en iedereen had de kinderen ook bij zich. Jammer dat het nog steeds regende. Er werd buiten gegrild, maar binnen gegeten, en voor de kinderen was het leuker geweest als ze wat hadden kunnen doen.
We zijn niet zo gek lang gebleven, want we gingen Bart nog helpen met inpakken.

Boeken

Langzaam maar zeker wordt het verkeer drukker in de stad. Het is goed te merken welke tijd van het jaar het is; de scholen staan klaar om te beginnen en de studenten komen terug. Er rijden extra veel auto’s met niet-New Yorkse nummerplaten, en veel Uhaul vans. Dit zijn de eersten die terug komen, of voor het eerst op de universiteit beginnen. Komend weekend zullen de meesten pas komen, en kun je beter uit de stad weg blijven als je de drukte wilt vermijden. Je krijgt dan het rijgedrag van iemand die de weg niet weet, maar dan met honderden vermenigvuldigd.

Bart had zijn boekenlijst voor komende semester gekregen, en we hadden via de website van TC3 alles besteld. Je kon kiezen tussen tweedehands boeken of nieuwe, en voor alles hadden we tweedehands gekozen. Alleen zijn biologie boek was er geen keus en moest nieuw besteld worden. Na wat zoeken op Amazon.com kwamen we er achter dat het toch wel wat scheelt om het daar te kopen; bij TC3 kost het $154, bij Amazon $130.

Gisteren gingen we zijn boeken halen. Micky wilde ook wel mee, dus die hebben we bij zijn werk opgehaald.
Bij TC3 ging Bart eerst zijn nieuwe studenten ID kaart laten maken om de lange rijen van volgende week te vermijden.
Bij de boekenwinkel bleek het dat 2 boeken er niet waren in tweedehands en we toch nog nieuwe moesten kopen. Hun computersystemen werkten niet samen en wat ik dus op de website te zien krijg, is dat de gebruikte boeken er zijn, terwijl die er in werkelijkheid niet zijn. Ik was er behoorlijk geirriteerd over, want ik dacht een goede besparing te hebben door gebruikte boeken te nemen. Als ik geweten had ze er niet waren, had ik ze ook via Amazon kunnen bestellen. Bart vertelde me “calm down”, hij was bang dat ik moeilijk ging doen, viel wel mee hoor.

Een paar lesjes hebben we wel geleerd;
*Nieuwe boeken zijn goedkoper bij Amazon dan in deze winkel, voor gebruikte boeken scheelt het zich niet veel.
*Koop de boeken zo gauw als je een boekenlijst hebt, dan is de kans het beste om gebruikte boeken te krijgen, en dat scheelt zich handen vol.
*Ga persoonlijk naar de boekenwinkel om zo veel mogelijk gebruikte boeken te krijgen, en doe het niet via de website; je weet niet of je de bestelde gebruikte boeken krijgt, of alsnog nieuw moet kopen.

Nu hebben we $40 extra betaald voor nieuwe boeken. Schrik even niet van de kosten; $570 voor de boeken van dit semester, en dat is met een besparing van $80 voor gebruikte boeken en via Amazon bestellen. Hopelijk kan hij er op het eind wat van door verkopen.
Boeken zijn big business hoor! Uitgevers brengen steeds weer nieuwe uitgaves uit, dat houdt iedereen aan het nieuw kopen. De winkel bij TC3 wordt niet door de school zelf gerunt, maar door een ander bedrijf, en ze doen goede zaken.



Hier ligt de "buit", alleen het biologie boek is er nog niet. Lijkt dit nu echt op iets dat $440 waard is?



Alsof we nog niet genoeg hadden uitgegeven gingen we daarna naar Target om nog wat meer benodigheden voor Bart te halen. Allemaal wel maar kleine dingen, schoolspullen en dingetjes voor het appartement. Dingen waar jongens waarschijnlijk nog niet eens aan zouden denken, zoals schoonmaakspullen. Maar ook schoonmaakspullen voor hem zelf zoals shampoo. Nu heeft hij zelf nog nooit shampoo hoeven uit te zoeken, en hij stond wel erg lang te kijken naar een groot rek met 100 verschillende soorten voordat hij er eentje uitpikte. Dat was nadat we hem ongeduldig porden.

Het was erg druk in de winkel, ook hier is te merken dat de studenten terug zijn. Je ziet ze lopen in de winkel met hun karretje vol met beddegoed en huishoudbenodigheden. Heel grappig is om ze verdwaasd te zien staren naar een rek vol wasmiddelen, en om ze onder elkaar te horen discusieren welke ze zullen nemen. Voor het eerst in hun leven staan ze voor de moeilijke keuze: met bleekmiddel of zonder.
Doet me een beetje denken aan mijn eigen kersverse immigranten tijd, dan heb je ook helemaal geen idee wat je uit die massale keuzes moet pikken. Een beetje imwendig leedvermaak is het wel om het bij anderen te zien.

Bloemen

Krijg ik een dikke envelop in de bus, wat een verrassing. Van Petra uit North Carolina. Wat kan dat nu zijn? Snel open maken; een mooi kaartje van de Holland America lijn en 3 zakjes zaad van de stokrozen uit haar tuin, 3 verschillende kleuren. Wat leuk, nu herinner ik me dat ik op haar blog gezegd had dat ik die nog niet heb. Dank je wel hoor!
Een kilometer of wat bij ons vandaan staan mooie stokrozen in bloei en elke keer als er langs rijdt bewonder ik ze. Nu kan ik ze bij ons ook gaan zetten.

Dit is tevens een goede gelegenheid om wat tuin foto's hier neer te zetten. Dit zijn allemaal foto's van de afgelopen weken, en het kwam er niet van om ze te plaatsen.

Elk jaar haal ik wat oude mandjes bij het Leger des Heils of garage sales, en daar zet ik wat bloemen in, en hier het resultaat van dit jaar.


Purple coneflowers, ze zaaien zich als gekken uit, en het zit altijd vol met bijen en vlinders.


Voorkant van het huis.


Morning Glories en het nieuwe bloementuintje;

Bambi's, vakantie, en uitvliegen

Een beetje kilheid in de lucht 's morgens herinnert ons er aan dat de zomer niet eeuwig zal duren. De dagen worden al merkbaar iets korter; als in naar mijn werk rijdt komt de zon net op. Het ziet altijd mooi uit, met het prille licht en de mist die tussen de bomen opstijgt. Het dierenleven is op zijn actiefs, de vogels die opvliegen en soms wat kamikazie-achtige capriolen uithalen door net voor de auto te vliegen, en de konijntjes die de berm in schieten. Net wat te laat zag ik gisteren mama hert met 2 jongen langs de weg, 1 jong volgde mama het bos in, de ander besloot de weg over te steken. Ik remde hard en gelukkig haalde bambi de overkant heelhuids. Schrikken hoor! Waarschijnlijk heeft hij zich net zo hard geschrokken.

Lekker, nu heb ik bijna 2 weken vrij. Er staat niks op de planning om ergens naar toe te gaan, en misschien is dat ook wel eens goed. Er is hier genoeg te doen, maar mezelf kennende zal die lijst maar half afgewerkt worden. Dat is optimistisch geschat.

Het weer is heerlijk, zonder luchtvochtigheid. Vanmorgen hebben Niels en ik een korte wandeling gemaakt in Treman Park. Niels wilde tot de brug lopen, en ik had een andere brug in gedachten dan hij. Hij wilde wel erg snel klaar zijn met de wandeling.

Een paar dagen geleden is er een dode man gevonden in dit park onder in het ravijn, waarschijnlijk een zelfmoord. Triest hoor, maar je zou zo iemand maar vinden.
Op vrijdag is er een jonge man uit Californie omgekomen in een ander ravijn, onder de hangbrug bij Cornell. Het water staat ongewoon hoog en hij was meegesleurd. Toen de brandweer aan kwam konden ze eerst nog een vrouw redden die ook meegesleurd werd. 2 dagen later hebben ze de man pas gevonden.
Een paar weken geleden moesten er 3 tieners uit Taughannock Falls gered worden die door het hoge water hadden proberen te lopen, en vorige week 2 kinderen in Fall Creek die ook door het hoge water vast zaten. Veel mensen zien het gevaar niet. Door de vele regen van deze zomer staat er ongewoon veel water in de beken.

Nog 1 dag werken voor Tim en dan zit zijn zomerkamp baantje er op. Hij weet al wat hij met zijn verdiende geld wil doen; een betere computer kopen. Zelf vindt ik het wel onzin, maar hij is een lid van de digitale generatie. 11 jaar geleden kregen we onze eerste computer en zie nu...

Bart heeft vandaag zijn informatie in de bus gekregen over met wie hij het komende jaar op kamers zit. Hij en zijn vriend Alex hadden al aangevraagd om bij elkaar te komen, en er is nog 1 jongen die ze kennen. De vierde persoon kennen ze niet.
Ik ben benieuwd hoe het zal gaan, over 10 dagen gaat het gebeuren. Het is wel een grote stap, maar het is toch nog dichtbij. De dochter van een kennis zag ik vandaag in het park (ze heeft een baantje bij de entree) en ze vertelde dat ze naar Holland, Michigan zou gaan over 2 weken. Dat was haar eerste keus van universiteit. Nou, dan zijn ze al helemaal ver weg! Ik denk dat we Bart voorlopig nog wel zullen zien in de weekenden. Al was het maar voor de was en om eten in te slaan! Hij heeft ons al verteld dat hij hier de boodschappen zou komen doen! Waarop ik zei dat ik bij zijn vertrek bij de deur zou staan met een kassa.
Het is voor ons allemaal spannend en nieuw, een eerste die uitvliegt.

De "back to school" verkopen zijn hier al in volle gang in de winkels, en deze keer viel me voor het eerst de "back to college" bordjes op in de winkel Bed, Bath and Beyond. Die waren nooit eerder op ons van toepassing, en daarom zullen ze me wel nooit opgevallen zijn.
Ik had voor Bart wat inkopen gedaan, zoals nieuwe lakens en een beddehoes. De bedden in college dorms zijn wat langer dan gewone bedden, vandaar dat hij nieuwe nodig had. Ik kan het toch niet laten om hem wat dingetjes te kopen.

Via de blog van een ER nurse, http://www.emergiblog.com/ kwam ik op deze blog terecht; http://drhebert.squarespace.com/journal/2006/7/27/murder-at-memorial.html
Het gaat over de 2 verpleegkundigen en de arts die aangehouden zijn op verdenking van moord op 4 patienten in New Orleans in de tijd na orkaan Katrina. Hij schrijft er heel goed over.

Ik kan me de omstandigheden hoe ze in die dagen hebben moeten werken niet voorstellen. 110 graden Fahrenheit, geen electriciteit, geen schoon water, geen aflossing van de volgende dienst, voorraden die op raken, geen contact met de buitenwereld en in de steek gelaten worden, niet weten hoe het met je eigen familie en huis is. Als er iemand aangeklaagd moet worden zijn het wel de mensen die verantwoordelijk waren voor evacuaties.
Deze arts en verpleegkundigen hebben misschien beslissingen gemaakt die fout waren, ik weet het niet, maar ze worden nu als de zondebokken behandeld.

Ik heb er wel vaker over gedacht wat ik zelf zou doen in zo'n ramp. Zou ik mijn werk als verpleegkundige doen of bij mijn familie blijven? Ik weet het niet. Deze artsen en verpleegkundigen in New Orleans evacueerden niet en bleven in de ziekenhuizen bij hun patienten in extreem moeilijke omstandigheden.

Artikel

Wat een hitte vandaag! Zo'n soort dagen hadden we in Indiana wel vaker, maar hier gelukkig niet zo vaak. Het was 97F, ofwel 36C, met 60% luchtvochtigheid, waardoor het over de 40C aanvoelde.
Niels en ik hebben regelmatig even afgekoeld in het zwembad, en ik vond het maar zielig dat Bart en Tim moesten werken. Voor Tim viel het nog mee, ze hadden niet veel buiten gedaan, en morgen gaan ze zwemmen. Bart heeft ook niet geklaagd, maar hij had vroege dienst. Dat betekend "maintenance", maar hij zei dat ze niet zo veel gedaan hadden.

Ik had een lunch met collega's, een van hun was jarig. Nu gaan we niet voor iedere verjaardag uit lunchen, maar het werd eens tijd om weer een lunch te organiseren, en toevallig viel de dag dat de meesten konden komen op Kat's verjaardag. Het was gezellig, maar er werd ook ontzettend veel over werk gepraat. Of beter gezegd gelucht. Ik kreeg te horen van Kat dat ze part time in een dokterskantoor gaat werken en part time in het ziekenhuis. Had ik nooit gedacht, ze is een van de velen die de laatste tijd gaat vertrekken of part time ergens anders werken.
De moraal op onze afdeling is ver gekelderd, en het is allemaal begonnen met het ontslaan van de manager en sluiten van de afdeling. Er zijn alijd wel goede en slechte tijden geweest, maar ik zie van deze slechte tijd het einde nog niet in zicht.

Even wat anders. Vorig jaar had ik gereageerd op een oproep voor columnisten van Verpleegkunde Nieuws, een blad voor, zoals de naam al zegt, verpleegkundigen. (de naam van het blad is nu veranderd in "Bijzijn"). Ik had een column ingestuurd, maar dat was niks geworden. Echter in het begin van het jaar vroegen ze of ze mij konden interviewen voor hun rubriek "Grenzeloos verplegen". Ik had hun 3 bladzijden vol geschreven als antwoord op hun vragen, en dat werd gecondenseerd in 1 bladzijde artikel. Ik heb gevraagd of ik het hier mag plaatsen, maar geen antwoord op gekregen, dus dat neem dan maar aan als een ja.
Bij deze dus.



En voor wie er nog meer wil lezen, hier mijn hele 3 bladzijden met antwoorden.

Waar werk je?
In Cayuga Medical Center at Ithaca, in de staat New York. Het is een ziekenhuis met 204 bedden, en ik werk op een afdeling interne. Het is een afdeling met maximaal 64 bedden, meestal is de bezetting 40-50. Het is de enige afdeling interne in het ziekenhuis, en we zien de meest uiteenlopende ziektebeelden.
8 van deze bedden zijn telemetry bedden.

Hoe ziet je gemiddelde werkdag eruit?
Om kwart voor 7 begin ik, op het patientenbord zie ik welke patienten ik die dag toegedeeld krijg. Gewoonlijk zijn dit 5-7 patienten per verpleegkundige; een verpleegkundige met de zorg over telemetrie patienten heeft maximaal 5 patienten.
Ik bekijk de patientenkaarten waar bijvoorbeeld op staat welke testen ze die dag hebben, en medische geschiedenis van de patient, en ik bekijk de medicijnen lijst voor welke medicijnen en tijdstippen ze uitgedeeld moeten worden.
Daarna ga ik naar de raportage luisteren, die wordt op een cassette bandje door de nachtdienst ingesproken. Hierna ga ik bij mijn patienten langs, even gauw kijken of er bijzonderheden zijn, en neem het plan voor de dag even door. Ik doe een “assesment”, waarbij het hier gewoon is om hierbij ook naar hart en longen te luisteren.
Ongeveer om 8 uur komen de ziekenhuis artsen, en samen met de dietiste en discharge planners (letterlijk vertaald ontslag planners, dat is een groot gedeelte maar niet hun hele werk) bekijken we of er bijzonderheden zijn, en wat voor hun patienten de plannen zijn voor die dag. Dit is alleen even een snelle update, de ziekenhuis artsen komen in de loop van de dag nog een keer langs om hun patienten te bezoeken. Ze zijn de hele dag in het ziekenhuis, en altijd aanspreekbaar.
Een groot gedeelte van de patienten op onze afdeling valt onder de zorg van de ziekenhuis artsen (hospitalists), die werken alleen met patienten in het ziekenhuis. Andere artsen, bijvoorbeeld de oncologen zien hun eigen patienten in het ziekenhuis.
Om 9 uur, met het ontbijt, worden de meeste medicijnen uitgedeeld, en meestal ben ik daar wel een uur zoet mee.
We werken samen met verpleeghulpen, die ’s morgens eerst beginnen met bloeddrukken meten, temperaturen, en die de mensen helpen met wassen. Waar nodig help ik mee met de verzorging,maar vaak zijn er zo veel andere dingen te doen.
Er zijn altijd nieuwe opdrachten die de artsen schrijven en die we moeten afnemen en uitvoeren, mensen die met ontslag gaan, en nieuwe opnames. De raportage moet bijgehouden worden, bezoek kan de hele dag komen en moet te woord gestaan.
Opnames komen via de eerste hulp of worden direct vanuit een artsen kantoor ingestuurd. Geplande opnames zijn er nooit op onze afdeling, en het maakt altijd voor een onvoorspelbare dag. Ook krijgen we vaak overplaatsingen van de IC. Op een dag kunnen best 2 of 3 van mijn patienten met ontslag gaan, en kan ik ook weer 2 of 3 nieuwe opnames of IC overplaatsingen krijgen.
Voor de rest van de dag is er weinig routine, alleen de tijden dat de maaltijden komen, en dat er medicijnen uitgedeeld moeten worden zijn dingen die vast staan.
Aan het einde van mijn dienst spreek ik de rapportage in voor de nachtdienst die ’s avonds om kwart voor 7 begint.

Hoeveel uur werk je?
Ik werk part-time, 24 uur per week, in 2 diensten van 12 uur. Vaak werk ik ook extra dagen als er extra personeel nodig is. In dit ziekenhuis krijgen we per uur betaald, en krijgen overtijd betaald als we over 40 uur per week werken.
We hebben de keus tussen 12 en 8 uur diensten op onze afdeling; op sommige andere afdelingen zoals chirurgie en revalidatie werken ze alleen met 8 uren diensten. In de praktijk blijkt iedere verpleegkundige op onze afdeling er voor te kiezen om 12 uren diensten te doen.
Er zijn vaste dag en nachtdienst verpleegkundigen, ik werk alleen dagdiensten.

Hoe heet je functie?
Staff nurse, en soms werk ik als charge nurse, zoiets als eerste verantwoordelijke verpleegkundige.
Als charge nurse krijg ik geen patienten toegedeeld, maar doe ik onder andere de plaatsing van patienten; we hebben 2 keer per dag een korte vergadering met de charge nurses van andere afdelingen om te zien waar de knelpunten zijn; personeel te kort of over, en hoe de patienten bezetting is.
Als charge nurse help ik verder mee als er moeilijkheden zijn, en ben een beetje een vraagbak. Ook moet ik als er ziekmeldingen zijn proberen vervanging te vinden.

Hoe ben je als Nederlandse in Amerika terecht gekomen?
Ik ben met een Amerikaan getrouwd, en zodoende hier terecht gekomen.

Hoeveel en wat voor verpleegkundige opleidingen zijn er in de USA?
Associates degree; een 2 jarige opleiding, en BSN, Bachelor of Science in Nursing, een 4 jarige opleiding. Met deze opleidingen wordt je Registered Nurse. Verder is er ook een opleiding voor Licenced Practical Nurse. Met deze opleiding mag je een stuk minder, bevoorbeeld geen bloedtransfusies of opnames doen. In ons ziekenhuis werken een paar LPN’s op de revalidatie afdeling, maar meestal werk je met deze opleiding in een verpleeghuis.
Na een BSN kun je verder gaan in een Master’s of Doctoral degree.

Wat zijn de grootste verschillen tussen verplegen in Nederland en in de USA? En tussen Nederlandse en Amerikaanse verpleegkundigen?
Het is best moeilijk om de verschillen aan te geven, aangezien ik al 13 jaar niet in Nederland gewerkt heb. Daarbij wil ik er even op wijzen dat dit een heel groot land is, en dit ziekenhuis maar een van de vele is, en het is niet overal hetzelfde.

Raportage; er wordt uitgebreider gerapporteerd. Alles moet opgeschreven, of zoals bij ons, ingevoerd in de computer. We proberen zo min mogelijk dubbel te rapporteren. Raportage is voor een groot gedeelte voor de volgende verpleegkundige en de arts zodat ze weten wat er gaande is, maar ook voor een groot gedeelte een wettelijk dossier . Als het ziekenhuis of jezelf ooit aangeklaagd wordt moet uit dit dossier blijken dat je goede zorg geleverd hebt.

Korte ligdagen; het gemiddelde is iets van 4.5 dagen, dit soort korte tijd tussen opname en ontslag zorgt er voor dat alles in een hoog tempo gedaan moet worden. Zo bestaat het weekend al bijna niet meer, en bijvoorbeeld de rontgen draait in het weekend gewoon door. Iemand zal niet gauw op een test liggen wachten als dat de enige reden is dat ze nog in het ziekenhuis liggen. De korte ligdagen zorgen er ook voor dat alleen de ziekste en minst stabiele mensen nog op de afdeling liggen.

De samenwerking met artsen is over het algemeen heel goed. Ik heb het gevoel met de meeste op gelijke voet te staan, en ze staan open voor suggesties.

Patienten tevredenheid staat hoog in het vaandel. Als het iemand niet bevalt in dit ziekenhuis zullen mensen gemakkelijk een uur verder rijden waar het hun wel bevalt. Het ziekenhuis moet veel doen om hun goede reputatie hoog te houden. Zo krijgen mensen een questionnaire thuis gestuurd na hun ontslag, en tijdens onze maandelijkse afdelingsvergadering worden alle goede en slechte dingen die in de questionaires naar boven komen doorgesproken en er wordt bekeken wat we beter kunnen doen.

Alle fouten en bijna fouten, inclusief patienten die vallen, moeten gemeld worden. Er wordt gekeken naar het hele systeem, waarom die fout gemaakt werd, en wat er aan verbeterd kan worden. Dit gaat via de afdeling Qualtity Assurance (kwaliteitsverbetering).

Er zijn allerlei committees waar verpleegkundigen deel van uit kunnen maken. Onder ander het bovengenoemde Quality Assurance, een protocollen committee, en een Nurse Practice committee, en nog meer groepen.

Het systeem van medicijn uitdeling heb ik hier altijd beter gevonden. De ziekenhuis apothekers houden zich nauw bezig met wat er voorgeschreven wordt, er worden geen grote voorraden medicijnen op de afdeling gehouden. Een jaar of 5 geleden zijn we met een automatisch systeem begonnen; we sturen het dokter’s voorschrift naar de apotheek, zij voeren het in in de computer en dan kunnen wij het medicijn uit het automatisch systeem halen. Medicijnen in noodgevallen kunnen we zonder apotheek tussenkomst eruit halen. We kunnen altijd zien wie wat eruit gehaald heeft. Patienten medicijnlijsten worden elke nacht uitgeprint en gecontroleerd op juistheid.
Intraveneus antibiotica zit in voorgemixte zakjes die je ophangt, je hoeft bijna nooit wat te mixen. Ampullen Kalium worden niet op de afdeling bewaard, in plaats daarvan hebben we ook voorgemixte infuuszakken.
Dit zijn allemaal dingen die fouten verminderen.
Voor de toekomst zijn er plannen om de artsen hun voorschriften in de computer te laten doen, zodat er geen fout kan gebeuren door het verkeerd lezen van een handschrift.

Leeftijd verpleegkundigen; de gemiddelde leeftijd is ongeveer 43 jaar. Veel mensen beginnen later in hun leven nog aan een andere carriere, en dat is hier heel gewoon.
Ook zijn mensen veel mobieler; ze verhuizen vaker, en veranderen gemakkelijker van baan. Nu is het verloop in dit ziekenhuis niet zo hoog, maar er zijn veel nieuwe verpleegkundigen die deze afdeling gebruiken om ervaring op te doen en dan doorstromen naar IC, eerste hulp, of een andere afdeling. Dit betekend dat we altijd veel nieuwe verpleegkundigen hebben op onze afdeling. Het ziekenhuis heeft een goede inwerkingsperiode. De eerste week zitten de nieuwe verpleegkundigen alleen maar in de klas, er worden ziekenhuis procedures doorgenomen, en ze moeten hun vaardigheden af tekenen.
Het ziekenhuis heeft een aparte ziekenhuis instructor in dienst en een IC instructor die lessen geven.

Loopt Nederland bijvoorbeeld achter?
Ik kan niet zeggen dat Nederland achter loopt, het is geen race. De cultuur is anders, en niet alles hoeft klakkeloos over genomen te worden.
Waar ik hier enthousiast over ben is dat het ziekenhuis bezig is met aanmelding en hopelijk verkrijgen van “Magnet recognition”. Dit is een certificatie die gegeven wordt door de American Nurses Credentialing Center. Dit certificaat wil zeggen dat het ziekenhuis een plek is dat verpleegkundigen aantrekt, waar ze veel zeggenschap hebben, en een plek is die goede zorg levert aan patienten. Hiervoor moet een ziekenhuis aan een hele lijst eisen voldoen, en we zijn een er een heel eind mee op weg.

Is er in de USA zoiets als de Wet BIG of iets dat er op lijkt. (Verpleegkundigen die geregistreerd staan en verplicht worden zich na te scholen)
Na de opleiding moeten verpleegkundigen zich bij de staat waar ze willen werken aanmelden en een examen doen, de NCLEX, waarna een vergunning gegeven wordt en kan men werken als Registered Nurse. Als men hierna in een andere staat wil gaan werken moet men in die staat een vergunning aanvragen.
De staten hebben ieder hun eigen regels hoeveel bijscholing ze vragen en hoe vaak een vergunning vernieuwd moet worden. In New York bijvoorbeeld moet een vergunning iedere 3 jaar vernieuwd worden, en moet je iedere 4 jaar een kleine cursus in voorkomen van infecties doen. In Californie moet een vergunning iedere 2 jaar vernieuwd worden, en moet je 30 bijscholings uren doen. Zo is het in alle 50 staten anders.
Dat betekend niet dat er geen bijscholing gedaan hoeft te worden in de staten die het niet verplicht stellen. De ziekenhuizen moeten kunnen aantonen dat de verpleegkundigen kundig zijn in wat ze doen. Zo hebben we in het ziekenhuis waar ik werk ieder jaar een hele lijst af te werken met vaardigheden. Er worden een paar “skills days” georganiseerd, op die dagen heeft iedereen de kans om alles af te tekenen. Verder heeft het ziekenhuis bepaalde verplichte bijscholingen die ieder jaar vernieuwd moeten worden, bijvoorbeeld de reanimatie cursus, en een til cursus.
Het ziekenhuis geeft allerlei cursussen, en veel mogelijkheden tot bijscholing, en stelt het verplicht om 15 bijscholingsuren per jaar te doen.

Zijn er personeelstekorten in de USA?
Jazeker! Volgens de American Hospital Association is er in instellingen gemiddeld een 13% tekort aan verpleegkundigen. In ons ziekenhuis hebben we geluk dat er maar gemiddeld 5 % vacatures open staat.

Hoeveel verdien je (netto)?
Zo’n $29.000 per jaar, ik krijg per uur betaald, dus het kan nogal wat varieren als ik extra dagen werk.