Artikel

Wat een hitte vandaag! Zo'n soort dagen hadden we in Indiana wel vaker, maar hier gelukkig niet zo vaak. Het was 97F, ofwel 36C, met 60% luchtvochtigheid, waardoor het over de 40C aanvoelde.
Niels en ik hebben regelmatig even afgekoeld in het zwembad, en ik vond het maar zielig dat Bart en Tim moesten werken. Voor Tim viel het nog mee, ze hadden niet veel buiten gedaan, en morgen gaan ze zwemmen. Bart heeft ook niet geklaagd, maar hij had vroege dienst. Dat betekend "maintenance", maar hij zei dat ze niet zo veel gedaan hadden.

Ik had een lunch met collega's, een van hun was jarig. Nu gaan we niet voor iedere verjaardag uit lunchen, maar het werd eens tijd om weer een lunch te organiseren, en toevallig viel de dag dat de meesten konden komen op Kat's verjaardag. Het was gezellig, maar er werd ook ontzettend veel over werk gepraat. Of beter gezegd gelucht. Ik kreeg te horen van Kat dat ze part time in een dokterskantoor gaat werken en part time in het ziekenhuis. Had ik nooit gedacht, ze is een van de velen die de laatste tijd gaat vertrekken of part time ergens anders werken.
De moraal op onze afdeling is ver gekelderd, en het is allemaal begonnen met het ontslaan van de manager en sluiten van de afdeling. Er zijn alijd wel goede en slechte tijden geweest, maar ik zie van deze slechte tijd het einde nog niet in zicht.

Even wat anders. Vorig jaar had ik gereageerd op een oproep voor columnisten van Verpleegkunde Nieuws, een blad voor, zoals de naam al zegt, verpleegkundigen. (de naam van het blad is nu veranderd in "Bijzijn"). Ik had een column ingestuurd, maar dat was niks geworden. Echter in het begin van het jaar vroegen ze of ze mij konden interviewen voor hun rubriek "Grenzeloos verplegen". Ik had hun 3 bladzijden vol geschreven als antwoord op hun vragen, en dat werd gecondenseerd in 1 bladzijde artikel. Ik heb gevraagd of ik het hier mag plaatsen, maar geen antwoord op gekregen, dus dat neem dan maar aan als een ja.
Bij deze dus.



En voor wie er nog meer wil lezen, hier mijn hele 3 bladzijden met antwoorden.

Waar werk je?
In Cayuga Medical Center at Ithaca, in de staat New York. Het is een ziekenhuis met 204 bedden, en ik werk op een afdeling interne. Het is een afdeling met maximaal 64 bedden, meestal is de bezetting 40-50. Het is de enige afdeling interne in het ziekenhuis, en we zien de meest uiteenlopende ziektebeelden.
8 van deze bedden zijn telemetry bedden.

Hoe ziet je gemiddelde werkdag eruit?
Om kwart voor 7 begin ik, op het patientenbord zie ik welke patienten ik die dag toegedeeld krijg. Gewoonlijk zijn dit 5-7 patienten per verpleegkundige; een verpleegkundige met de zorg over telemetrie patienten heeft maximaal 5 patienten.
Ik bekijk de patientenkaarten waar bijvoorbeeld op staat welke testen ze die dag hebben, en medische geschiedenis van de patient, en ik bekijk de medicijnen lijst voor welke medicijnen en tijdstippen ze uitgedeeld moeten worden.
Daarna ga ik naar de raportage luisteren, die wordt op een cassette bandje door de nachtdienst ingesproken. Hierna ga ik bij mijn patienten langs, even gauw kijken of er bijzonderheden zijn, en neem het plan voor de dag even door. Ik doe een “assesment”, waarbij het hier gewoon is om hierbij ook naar hart en longen te luisteren.
Ongeveer om 8 uur komen de ziekenhuis artsen, en samen met de dietiste en discharge planners (letterlijk vertaald ontslag planners, dat is een groot gedeelte maar niet hun hele werk) bekijken we of er bijzonderheden zijn, en wat voor hun patienten de plannen zijn voor die dag. Dit is alleen even een snelle update, de ziekenhuis artsen komen in de loop van de dag nog een keer langs om hun patienten te bezoeken. Ze zijn de hele dag in het ziekenhuis, en altijd aanspreekbaar.
Een groot gedeelte van de patienten op onze afdeling valt onder de zorg van de ziekenhuis artsen (hospitalists), die werken alleen met patienten in het ziekenhuis. Andere artsen, bijvoorbeeld de oncologen zien hun eigen patienten in het ziekenhuis.
Om 9 uur, met het ontbijt, worden de meeste medicijnen uitgedeeld, en meestal ben ik daar wel een uur zoet mee.
We werken samen met verpleeghulpen, die ’s morgens eerst beginnen met bloeddrukken meten, temperaturen, en die de mensen helpen met wassen. Waar nodig help ik mee met de verzorging,maar vaak zijn er zo veel andere dingen te doen.
Er zijn altijd nieuwe opdrachten die de artsen schrijven en die we moeten afnemen en uitvoeren, mensen die met ontslag gaan, en nieuwe opnames. De raportage moet bijgehouden worden, bezoek kan de hele dag komen en moet te woord gestaan.
Opnames komen via de eerste hulp of worden direct vanuit een artsen kantoor ingestuurd. Geplande opnames zijn er nooit op onze afdeling, en het maakt altijd voor een onvoorspelbare dag. Ook krijgen we vaak overplaatsingen van de IC. Op een dag kunnen best 2 of 3 van mijn patienten met ontslag gaan, en kan ik ook weer 2 of 3 nieuwe opnames of IC overplaatsingen krijgen.
Voor de rest van de dag is er weinig routine, alleen de tijden dat de maaltijden komen, en dat er medicijnen uitgedeeld moeten worden zijn dingen die vast staan.
Aan het einde van mijn dienst spreek ik de rapportage in voor de nachtdienst die ’s avonds om kwart voor 7 begint.

Hoeveel uur werk je?
Ik werk part-time, 24 uur per week, in 2 diensten van 12 uur. Vaak werk ik ook extra dagen als er extra personeel nodig is. In dit ziekenhuis krijgen we per uur betaald, en krijgen overtijd betaald als we over 40 uur per week werken.
We hebben de keus tussen 12 en 8 uur diensten op onze afdeling; op sommige andere afdelingen zoals chirurgie en revalidatie werken ze alleen met 8 uren diensten. In de praktijk blijkt iedere verpleegkundige op onze afdeling er voor te kiezen om 12 uren diensten te doen.
Er zijn vaste dag en nachtdienst verpleegkundigen, ik werk alleen dagdiensten.

Hoe heet je functie?
Staff nurse, en soms werk ik als charge nurse, zoiets als eerste verantwoordelijke verpleegkundige.
Als charge nurse krijg ik geen patienten toegedeeld, maar doe ik onder andere de plaatsing van patienten; we hebben 2 keer per dag een korte vergadering met de charge nurses van andere afdelingen om te zien waar de knelpunten zijn; personeel te kort of over, en hoe de patienten bezetting is.
Als charge nurse help ik verder mee als er moeilijkheden zijn, en ben een beetje een vraagbak. Ook moet ik als er ziekmeldingen zijn proberen vervanging te vinden.

Hoe ben je als Nederlandse in Amerika terecht gekomen?
Ik ben met een Amerikaan getrouwd, en zodoende hier terecht gekomen.

Hoeveel en wat voor verpleegkundige opleidingen zijn er in de USA?
Associates degree; een 2 jarige opleiding, en BSN, Bachelor of Science in Nursing, een 4 jarige opleiding. Met deze opleidingen wordt je Registered Nurse. Verder is er ook een opleiding voor Licenced Practical Nurse. Met deze opleiding mag je een stuk minder, bevoorbeeld geen bloedtransfusies of opnames doen. In ons ziekenhuis werken een paar LPN’s op de revalidatie afdeling, maar meestal werk je met deze opleiding in een verpleeghuis.
Na een BSN kun je verder gaan in een Master’s of Doctoral degree.

Wat zijn de grootste verschillen tussen verplegen in Nederland en in de USA? En tussen Nederlandse en Amerikaanse verpleegkundigen?
Het is best moeilijk om de verschillen aan te geven, aangezien ik al 13 jaar niet in Nederland gewerkt heb. Daarbij wil ik er even op wijzen dat dit een heel groot land is, en dit ziekenhuis maar een van de vele is, en het is niet overal hetzelfde.

Raportage; er wordt uitgebreider gerapporteerd. Alles moet opgeschreven, of zoals bij ons, ingevoerd in de computer. We proberen zo min mogelijk dubbel te rapporteren. Raportage is voor een groot gedeelte voor de volgende verpleegkundige en de arts zodat ze weten wat er gaande is, maar ook voor een groot gedeelte een wettelijk dossier . Als het ziekenhuis of jezelf ooit aangeklaagd wordt moet uit dit dossier blijken dat je goede zorg geleverd hebt.

Korte ligdagen; het gemiddelde is iets van 4.5 dagen, dit soort korte tijd tussen opname en ontslag zorgt er voor dat alles in een hoog tempo gedaan moet worden. Zo bestaat het weekend al bijna niet meer, en bijvoorbeeld de rontgen draait in het weekend gewoon door. Iemand zal niet gauw op een test liggen wachten als dat de enige reden is dat ze nog in het ziekenhuis liggen. De korte ligdagen zorgen er ook voor dat alleen de ziekste en minst stabiele mensen nog op de afdeling liggen.

De samenwerking met artsen is over het algemeen heel goed. Ik heb het gevoel met de meeste op gelijke voet te staan, en ze staan open voor suggesties.

Patienten tevredenheid staat hoog in het vaandel. Als het iemand niet bevalt in dit ziekenhuis zullen mensen gemakkelijk een uur verder rijden waar het hun wel bevalt. Het ziekenhuis moet veel doen om hun goede reputatie hoog te houden. Zo krijgen mensen een questionnaire thuis gestuurd na hun ontslag, en tijdens onze maandelijkse afdelingsvergadering worden alle goede en slechte dingen die in de questionaires naar boven komen doorgesproken en er wordt bekeken wat we beter kunnen doen.

Alle fouten en bijna fouten, inclusief patienten die vallen, moeten gemeld worden. Er wordt gekeken naar het hele systeem, waarom die fout gemaakt werd, en wat er aan verbeterd kan worden. Dit gaat via de afdeling Qualtity Assurance (kwaliteitsverbetering).

Er zijn allerlei committees waar verpleegkundigen deel van uit kunnen maken. Onder ander het bovengenoemde Quality Assurance, een protocollen committee, en een Nurse Practice committee, en nog meer groepen.

Het systeem van medicijn uitdeling heb ik hier altijd beter gevonden. De ziekenhuis apothekers houden zich nauw bezig met wat er voorgeschreven wordt, er worden geen grote voorraden medicijnen op de afdeling gehouden. Een jaar of 5 geleden zijn we met een automatisch systeem begonnen; we sturen het dokter’s voorschrift naar de apotheek, zij voeren het in in de computer en dan kunnen wij het medicijn uit het automatisch systeem halen. Medicijnen in noodgevallen kunnen we zonder apotheek tussenkomst eruit halen. We kunnen altijd zien wie wat eruit gehaald heeft. Patienten medicijnlijsten worden elke nacht uitgeprint en gecontroleerd op juistheid.
Intraveneus antibiotica zit in voorgemixte zakjes die je ophangt, je hoeft bijna nooit wat te mixen. Ampullen Kalium worden niet op de afdeling bewaard, in plaats daarvan hebben we ook voorgemixte infuuszakken.
Dit zijn allemaal dingen die fouten verminderen.
Voor de toekomst zijn er plannen om de artsen hun voorschriften in de computer te laten doen, zodat er geen fout kan gebeuren door het verkeerd lezen van een handschrift.

Leeftijd verpleegkundigen; de gemiddelde leeftijd is ongeveer 43 jaar. Veel mensen beginnen later in hun leven nog aan een andere carriere, en dat is hier heel gewoon.
Ook zijn mensen veel mobieler; ze verhuizen vaker, en veranderen gemakkelijker van baan. Nu is het verloop in dit ziekenhuis niet zo hoog, maar er zijn veel nieuwe verpleegkundigen die deze afdeling gebruiken om ervaring op te doen en dan doorstromen naar IC, eerste hulp, of een andere afdeling. Dit betekend dat we altijd veel nieuwe verpleegkundigen hebben op onze afdeling. Het ziekenhuis heeft een goede inwerkingsperiode. De eerste week zitten de nieuwe verpleegkundigen alleen maar in de klas, er worden ziekenhuis procedures doorgenomen, en ze moeten hun vaardigheden af tekenen.
Het ziekenhuis heeft een aparte ziekenhuis instructor in dienst en een IC instructor die lessen geven.

Loopt Nederland bijvoorbeeld achter?
Ik kan niet zeggen dat Nederland achter loopt, het is geen race. De cultuur is anders, en niet alles hoeft klakkeloos over genomen te worden.
Waar ik hier enthousiast over ben is dat het ziekenhuis bezig is met aanmelding en hopelijk verkrijgen van “Magnet recognition”. Dit is een certificatie die gegeven wordt door de American Nurses Credentialing Center. Dit certificaat wil zeggen dat het ziekenhuis een plek is dat verpleegkundigen aantrekt, waar ze veel zeggenschap hebben, en een plek is die goede zorg levert aan patienten. Hiervoor moet een ziekenhuis aan een hele lijst eisen voldoen, en we zijn een er een heel eind mee op weg.

Is er in de USA zoiets als de Wet BIG of iets dat er op lijkt. (Verpleegkundigen die geregistreerd staan en verplicht worden zich na te scholen)
Na de opleiding moeten verpleegkundigen zich bij de staat waar ze willen werken aanmelden en een examen doen, de NCLEX, waarna een vergunning gegeven wordt en kan men werken als Registered Nurse. Als men hierna in een andere staat wil gaan werken moet men in die staat een vergunning aanvragen.
De staten hebben ieder hun eigen regels hoeveel bijscholing ze vragen en hoe vaak een vergunning vernieuwd moet worden. In New York bijvoorbeeld moet een vergunning iedere 3 jaar vernieuwd worden, en moet je iedere 4 jaar een kleine cursus in voorkomen van infecties doen. In Californie moet een vergunning iedere 2 jaar vernieuwd worden, en moet je 30 bijscholings uren doen. Zo is het in alle 50 staten anders.
Dat betekend niet dat er geen bijscholing gedaan hoeft te worden in de staten die het niet verplicht stellen. De ziekenhuizen moeten kunnen aantonen dat de verpleegkundigen kundig zijn in wat ze doen. Zo hebben we in het ziekenhuis waar ik werk ieder jaar een hele lijst af te werken met vaardigheden. Er worden een paar “skills days” georganiseerd, op die dagen heeft iedereen de kans om alles af te tekenen. Verder heeft het ziekenhuis bepaalde verplichte bijscholingen die ieder jaar vernieuwd moeten worden, bijvoorbeeld de reanimatie cursus, en een til cursus.
Het ziekenhuis geeft allerlei cursussen, en veel mogelijkheden tot bijscholing, en stelt het verplicht om 15 bijscholingsuren per jaar te doen.

Zijn er personeelstekorten in de USA?
Jazeker! Volgens de American Hospital Association is er in instellingen gemiddeld een 13% tekort aan verpleegkundigen. In ons ziekenhuis hebben we geluk dat er maar gemiddeld 5 % vacatures open staat.

Hoeveel verdien je (netto)?
Zo’n $29.000 per jaar, ik krijg per uur betaald, dus het kan nogal wat varieren als ik extra dagen werk.