Zwemmen!

Met de reisjes van de laatste tijd was het reizen, werken, weer reizen, weer werken, en geen dag gewoon thuis zijn. Het was wel leuk allemaal, maar ik ben blij om morgen eindelijk een paar dagen gewoon thuis te kunnen zijn. Ik kijk er al naar uit om niks te moeten.

De laatste tijd ben ik flink aan het zwemmen. Ik ga meedoen met Women Swimmin' op 13 augustus, een fundraiser voor Hospicare. Met een groep van zo'n 300 vrouwen zwemmen we de 1.2 mijl over Cayuga Lake. Spannend hoor! Het is geen race, het doel is alleen om de overkant te halen. Tot nu toe heb niet het zwemmen als het moeilijkste ervaren, maar het fundraising. Ik heb moeite om mensen voor geld te vragen, al is het niet voor mezelf maar voor Hospicare.

Vier jaar geleden hebben Micky en ik mee gekanoed om te helpen als nodig was, het was toen prachtig om mee te maken, en ik heb altijd al willen zwemmen, maar elk jaar was er wat anders. Het is een goed doel, ik heb zelf vaak gezien hoe hospicare helpt in wat een moeilijke en stresvolle tijd is voor mensen.

Dus.... zwemmen maar. Ik begon in mei in het zwembad van TC3, nadat ik erachter kwam dat ik daar met mijn ID kaart gratis kon zwemmen. Daarna vanaf juni in Cayuga Lake, bij Taughannock Falls, wat toen nog maar 69F was. Dat was even doorbijten! Nu is de temperatuur opgelopen tot 83F. Hopelijk blijft het dat en is het over een paar weken nog lekker warm.
Verder heb ik in elk hotelzwembad gezwommen, zo ver als het kan in zo'n klein bad, en ik heb nu een paar zwemlessen gehad bij de YMCA, en nog een 2 lessen te gaan. Dit is speciaal voor mensen die met Women Swimmin' meedoen, en we krijgen veel instructie over hoe we onze slag kunnen verbeteren, "drills" (oefeningen), en uithoudingsvermogen. Allemaal heel leerzaam. Ik heb altijd alleen maar schoolslag gezwommen, maar ook daarover was meer te leren. Ik ben nu ook aan het oefenen voor freestyle (crawl). Mijn fout was altijd om het meteen goed te willen doen, maar zoals de video's op die link laten zien begin je met "drills" en gaat dan elke keer een stapje verder. Eerst 1 ding goed aanleren zodat het automatisch wordt, en dan het volgende aanleren. Ik kan nog altijd niet goed een hele baan trekken in freestyle, maar hopelijk ben ik over een paar weken zo ver dat ik schoolslag af en toe kan afwisselen met freestyle, zodat ik af en toe eens andere spieren kan gebruiken.

Ik vindt het zwemmen in het meer vooral heel fijn, en vraag me af waarom ik er in vorige jaren bijna nooit ben gaan zwemmen. De komende 2 zaterdagen zal er bij Taughannock Falls 's morgens een extra lang stuk afgezet zijn in het meer waar we kunnen zwemmen. Dus zwemmen maar! En wat een geweldige stok achter de deur om in conditie te raken!

Heet!

Omdat een foto meer zegt dan woorden:


Volgens de krant is het in onze county nog maar 10 keer ooit meer dan 100F geweest.

Vandaag zijn we weer thuis gekomen. We waren van plan om bij Delaware Gap kayaks te huren en op de Delaware een eind te kayaken, maar het was ons zelfs te heet om op het water te zitten. Bij het hotel in de buurt van Philadelphia was het nog erger, voordat we in de auto zaten dropen we al van het zweet. Het was er nog warmer dan hier, en een hoge luchtvochtigheid. Een kayaktochtje hebben nog tegoed!

Uitstapje

Vorige week hadden we een leuk bezoek van Marjan en Jan van het Allesamerika forum. Ze zijn 3 maanden aan het trekken van kust naar kust, en waren hier in de buurt. Het was leuk om ze te ontmoeten, en we hebben gezellig gekletst.


Hun vakantieverhaal staat hier.

Pa had me dit prieeltje gemaakt (met mijn instructies :) Zoiets had ik ooit bij een rustplaats langs de autoweg gezien en ik vond het mooi. We hebben er 3 verschillende klimplanten naast geplant, en de bedoeling is dat het volgroeid;




Deze clematis is blij met zijn nieuwe plekje.

Micky moest vandaag naar een les in Pennsylvania, en omdat ik de dagen vrij heb ging ik mee. We vertrokken gisteren, en laten we nou net op diezelfde rustplaats van het prieeltje stoppen.


Zo ziet het er tegenwoordig uit. Het bouwwerk kun je alleen nog zien als je onderin kijkt, en de takken zitten er helemaal in verweven.


Zoals het bordje op de bank aangeeft moet je uitkijken voor de vogelpoepjes. Er zaten allerlei vogels in te tjerpen.

Micky moest in de buurt van Philadelphia zijn voor zijn klas, maar we maakten een omweg langs het strand. Naar mijn gevoel een flinke omweg! We gingen naar Sandy Hook, wat onder de National Park Service valt. Het is een mooi schiereiland, met veel zandstranden. Ik kan me voorstellen dat het hier in de weekenden stinkend druk kan worden! Het viel gisteren helemaal mee met de drukte.


Zo'n bord kom je dan tegen. Je bent gewaarschuwd!
En als je dat bord mist, zie je dit bord misschien:



Voor wie denkt dat naaktstranden (ofwel clothing optional) niet bestaan in Amerika omdat ze te preuts zijn, helemaal mis. Iedereen moet toch minstens 1 keer in zijn leven ge-skinny dipped hebben!


Aan het einde van het schiereiland ligt nog een kustwachtbasis, vroeger was hier een marinebasis en het geschut van de tweede wereldoorlog staat er nog. Ik zag dat je ook rondleidingen kon doen.


Op een heldere dag moet je hier Manhattan kunnen zien liggen.
We hebben lekker op het strand gelegen en in de golven gezwommen. Heerlijk! We zijn niet zo heel lang gebleven, ik verbrand veel te snel, zelfs met factor 50 op.


Volgens de folder de oudste vuurtoren in de VS.

Er liggen allerlei gebouwen rondom, bij sommigen zijn de ramen dichtgetimmerd, andere zijn nog in gebruik, maar het kwam over als een spookdorp. Nu waren wij er wel laat in de middag, en we hadden niet veel tijd om verder te kijken.


We hadden nog zeker een uur te rijden, wat nog veel langer werd door file, en vreselijk rijden op de NJ Turnpike, maar we kwamen goed aan bij het hotel. Het was een heerlijk D-tour, ik zal Sandy Hook zeker aanraden, het ligt alleen een beetje uit de weg, en in de weekenden moet je het vermijden.

Pa en ma aan de wandel

Ze lopen nog goed hoor!

De rest van de trip

Zaterdag
Na het ontbijt ging ik eerst even wat zwemmen in het hotel. Het was geen groot zwembad, maar genoeg om even te strekken en te oefenen. Ik voelde mijn spieren wel van de dag ervoor.

Daarna trokken we naar het centrum van Grand Rapids. Op tv zagen we gisteravond dat Betty Ford net op 93 jarige leeftijd is gestorven, en ze hier in Grand Rapids bij haar man begraven zal gaan worden. Het President Ford museum was gauw gevonden, en we hebben het condolence boek getekend. Het was er nu nog niet druk, dat zal komende week wel anders worden. Het museum was dicht, maar daar zouden we toch geen interesse voor hebben. De voorbeidingen voor de begrafenis waren al aan de gang, en een werker was president Ford’s graf met een hogedrukspuit aan het schoonspuiten.



Het museum ligt aan de rivier, en in het park waren veel mensen aan het schilderen.



Er was ook een ‘orientering’ tocht aan de gang, er renden verschillende mensen op zoek naar hun clues. Ook was er een wielertocht. Aan evenementen hier geen gebrek.

We liepen naar het Public Museum aan de overkant van de weg, we wilden eens zien wat hier was. Het leek ons wel leuk om te zien, en we betaalden de entree. Er was tevens de Bodies tentoonstelling; Micky wilde hier niet extra voor betalen, maar mij leek het wel heel interessant om te zien.
Het museum is erg leuk.


Er is onder andere een oude winkelstraat nagebouwd, heel leuk om te zien.



De Bodies tentoonstelling was vast kleiner dan op sommige andere plaatsen, maar heel erg interessant. Zeker voor mensen die nooit in een anatomieboek kijken, maar ook voor degenen die wel hun anatomie kennen is het interessant om te zien.

Daarna trokken we naar de winkel Vanderveen, waar ze Nederlands spul hebben.



We waren als kinderen in een snoepjeswinkel, en verzamelden weer wat lekkere dingetjes. Er was een oudere vrouw aan het afrekenen en ze sprak in het Limburgs tegen haar dochter. Ik zei "Goh, Limburgs hoor je toch nooit', en we komen in een leuk gesprek. De vrouw blijkt volgend jaar 90 te worden, en ze heeft al 50 jaar in de VS gewoond. Dit was voor haar de eerste keer dat ze hier iemand uit Limburg tegenkomt! De dochter woont sinds haar 12e in de VS, en kent geen Nederlands, maar wel Limburgs. Ze vertelt hoe dat wel moeilijk was toen ze eens in Nederland was. Het wordt een hartelijk gesprek met allebei, en als ze gaan krijg ik een stevige omhelzing van allebei.

In de winkel kun je gratis een kopje koffie (Douwe Egberts!) en speculaaskoekje krijgen, en terwijl ik dat lekker op zit te drinken en knabbelen begint een man tegen een stel te praten en te vragen waar ze vandaan komen. Twee zijn er van Maastricht en eentje uit Belgie. Met de Belgische heb ik leuk gepraat. Ze woont hier 2 uur vandaan, de Maastrichtenaren zijn op bezoek. Ondertussen werden die aangesproken door een man die hier woont, en zo te horen heeft hij nog altijd wel heimwee naar Nederland, ondanks dat hij al sinds zijn 14e hier woont. Hij had zo te horen grote behoefte aan nog eens Nederlands te praten.

Hierna gingen we richting Richard, maar bleven niet zo lang.


Lekker in de boom zitten.

Het was erg heet en benauwd, en het werd te warm om de ingeslagen spullen in de auto te laten liggen. Het was lekker om even af te koelen in het hotel, op te frissen en tegen 6 uur trokken we weer richting Richard’s voor het feest. Dit jaar was het een Caribisch thema, en er waren een paar mensen van verschillende restaurantjes die het eten klaar maakten en het was een beetje een competitie wie het lekkerste eten had. Het zag er al lekker uit op de barbeque. De band deed hun soundcheck, en speelde een paar nummers. Daarop verscheen de politie, en kreeg Richard een waarschuwing voor het lawaai.
Hij kwam even later vertellen dat hij waarschijnlijk die avond in de gevangenis terecht zou komen. Het is altijd heel goed gegaan, hij heeft veel vrienden in de stad, inclusief politiemensen, maar er is nu iemand die het op hem gemund heeft en een klacht voor het lawaai heeft ingediend. Ik zag dat hij een beetje nerveus was, maar een feest aflassen zou hij nooit doen.

Het feest was heel leuk, met de band Ceasar Myles and the Dreaded Truth.





De band speelt reggae, het eten is goed, we kletsen met veel mensen, en spelen een potje biljard.
Toen mensen over de klacht tegen Richard hoorden werd de fooienpot bij de bar vernanderd in een borgsom pot. En opeens is het 10 uur.... na 10 uur mag je geen lawaai meer maken... om kwart over tien was de politie er weer en kreeg Richard een bon voor lawaaioverlast. Nadat de band het liedje afmaakte, en hij iedereen toesprak om de band te bedanken, en zijn vrouw te bedanken moest de muziek stoppen. Blijkbaar deed hij er te lang over om het lawaai te stoppen. Hij had 5 minuten, maar het duurde 15 minuten. Even later hoorden we dat Richard gearresteerd is en in boeien achter in de politieauto afgevoerd. Snel werd er nog rondgegaan met de borgsompot, en het geld was bij elkaar zodat hij niet de nacht in de cel hoefde door te brengen. Iedereen moest vertrekken, het feest was voorbij. Geen leuk einde!

De volgende dag hoorden we dat Richard na 2 uur op het politiebureau weer thuis was. Ook wel handig dat zijn advokaat op het feest was, kon die meteen helpen. Beetje bij beetje kwam het hele verhaal, blijkbaar heeft hij altijd de politie gebeld voordat hij het feest heeft, en dan houden ze altijd een oogje in het zeil. Deze keer had hij een stagaire aan de telefoon gehad, en die had verteld dat hij entree zou heffen. Dat is niet het geval, want dan zit je met allerlei drankvergunningen in de knoop, maar zo was het wel hogerop gegaan.

Het komt allemaal wel goed.
Die zondag hebben we vooral was rondgehangen, en geprobeerd om koel te blijven. Vicky en ik gingen zwemmen in het hotel, en we hebben een eindje rondgelopen in de buurt. Wat een mooie huizen liggen daar!
We waren van plan om mee te helpen met de opruiming van het feest, maar dat was die nacht al allemaal gedaan. Er zaten een heleboel slaperige mensen, sommigen waren pas om 6 uur naar bed gegaan. Er werd die avond nog eens gebarbequed, en er werd aan de waterglijbaan gewerkt.


Nog altijd niet af. Ik ben benieuwd of het zal werken of dat er iemand gewond in raakt.

We maakten het niet laat, en namen afscheid van iedereen. Op maandag hadden we weer een lange tocht voor de boeg; als eerste in de ochtend was er een finks omweer, waardoor de stroom in het hotel uitviel, en we in het halfdonker in moesten pakken. Onderweg was vooral saai, maar af en toe heb je toch aparte dingen te kijken. Zoals die rij van 10 schoolbussen die we passeerden op de autoweg, of die 5 airstreams op een rij. En dat witte hert dat we langs de weg zagen huppelen, en dat Amish rijtuig met man, vrouw en kind, en achterop een paar jerry cans om benzine te gaan halen bij het tankstation.

Het was leuk, we zijn weer goed thuis, en dat is ook goed!

Naar Michigan

Ik heb al weer lang niet geschreven. We genieten van de zomerdagen als die er zijn, en afgelopen week was er veel zon. Afgelopen weekend zijn Micky en ik bij het Erie Canal gaan fietsen. Het was warm, en zo gek ver hebben we ook alweer niet gefietst. Een gek toevalligheidje onderweg: we waren in de buurt van Brockport in een winkel om broodjes te halen, en er liep een bekende van ons dorp binnen. Ik riep haar naam maar ze reageerde niet. Toen begon ik te twijfelen of ze het werkelijk was, maar even later kwam haar man binnen. Ze was naar de toiletten gelopen, en we wachtten tot ze terug kwam om hallo te zeggen. Zo grappig, ze had Micky al gezien, maar gedacht dat het een dubbelganger was. Gek, we hadden haar die ochtend in het dorp zien lopen met haar hond, en nu komen we haar daar tegen. Het blijkt dat ze in die omgeving is opgegroeid en ze op familie bezoek ging. Klein wereldje soms.

Zondagmiddag zijn we naar Taughannock Falls geweest, het was 4 juli weekend en erg druk met vakantiegangers overal. Zo druk heb ik het park nog nooit gezien! Ik heb een eind gezwommen in het meer en de kinderen lieten Muddles zwemmen verderop. Ze durft nu eindelijk helemaal in het water.

Vorige week heeft Niels een plaatsingstest gehad voor TC3; omdat hij geen werk heeft vonden we dat hij maar wat anders zinnigs moest doen, en een klas nemen. Daar was hij het mee eens, maar de enige klas die hij op dezelfde tijd als Tim's klas kon nemen (Tim doet Calculus 2 voor de derde keer; driemaal is scheepsrecht) was psychology, en je hebt er Engels 100 voor nodig. De test had hij goed genoeg gedaan dat hij dat Engels 100 niet nodig heeft. Dus woensdag begon voor hun twee de klas. Zo kunnen ze samen rijden, hopelijk doen ze het allebei goed. Niels heeft in ieder geval een erg kleine klas, met maar 5 anderen!

Micky en ik zitten nu in Grand Rapids, Michigan. Ik wilde graag in 2 dagen rijden en onderweg nog wat zien, maar zet Micky achter het stuur en hij knoert door, en we zijn er in 1 dag naar toe gereden. Deze keer reden we door Canada, wat ongeveer een uur korter is, maar waar je wel 2 keer door de rij van de douane moet. Het was allemaal goed te doen. De weg van Hamilton naar Sardia is wat saai, wel een goed onderhouden weg. Jeetje, daar kwamen we achter toen we de grens naar de VS weer over waren, wat een gaten die eerste 10 mijl in de weg!

We kwamen er ook achter hoeveel, of eigenlijk hoe weinig, mijl onze Peanut kan rijden op 1 tank. Het benzinelampje ging aan, en gelukkig waren we binnen 5 mijl bij een tankstation.

Een eind voordat we bij Grand Rapids komen hoorden we over een moordpartij in Grand Rapids, waar de dader nog op de vlucht was. Hij had 7 mensen op 2 verschillende plaatsen vermoord. Toen we Grand Rapids binnen reden zagen aan de andere kant van de autoweg een stuk of 6 politieauto's over de weg vliegen. Ze zaten de dader achterna. Bij het hotel zagen we in de verte de politiehelicopter, en de hoteldeuren zijn gesloten; ze kijken eerst wie er aan de deur is voordat er opengemaakt wordt. De moorden blijken hier niet ver vandaan gepleegd te zijn.
Later zagen we op tv dat de dader in een huis gerend is en 3 mensen gegijzeld houdt.

Op onze kamer keken we eerst eens hoe ver dit alles van Richard is, en hoe we bij hem konden komen; de zuidbaan van de autoweg was afgezet. Via de GPS konden we toch via kleinere wegen naar hem toe, en het was een leuk weerzien. We hebben de avond daar doorgebracht. Hij is nog druk bezig met de party van zaterdag plannen, en een maf idee voor een waterglijbaan te realiseren. Foto's daarvan volgen later wel, want ik denk dat het niet klaar zal zijn voordat we weer naar huis gaan. Het was leuk ze weer te zien, en ook Vicky, Micky's zus is dit jaar van de partij. We kregen een rondleiding van het huis; hij is nog steeds bezig met opknappen. Het huis is meer dan 100 jaar oud, en was een crackhuis toen hij het kocht. Kun je nagaan hoe het er voorheen uitzag. Ze vonden de gebruikte spuiten in he verwarmingssysteem, en er was veel vernield. Het begint echt ergens op te lijken, en het heeft heel wat karakter.

Tegen een uur of 11 vertrokken we, en we zagen dat de autoweg nog steeds was afgezet. Pas op de kamer zagen we op tv dat de gijzeling afgelopen is met de dader's zelfmoord. Gekken zijn er overal!