De rest van de trip

Zaterdag
Na het ontbijt ging ik eerst even wat zwemmen in het hotel. Het was geen groot zwembad, maar genoeg om even te strekken en te oefenen. Ik voelde mijn spieren wel van de dag ervoor.

Daarna trokken we naar het centrum van Grand Rapids. Op tv zagen we gisteravond dat Betty Ford net op 93 jarige leeftijd is gestorven, en ze hier in Grand Rapids bij haar man begraven zal gaan worden. Het President Ford museum was gauw gevonden, en we hebben het condolence boek getekend. Het was er nu nog niet druk, dat zal komende week wel anders worden. Het museum was dicht, maar daar zouden we toch geen interesse voor hebben. De voorbeidingen voor de begrafenis waren al aan de gang, en een werker was president Ford’s graf met een hogedrukspuit aan het schoonspuiten.



Het museum ligt aan de rivier, en in het park waren veel mensen aan het schilderen.



Er was ook een ‘orientering’ tocht aan de gang, er renden verschillende mensen op zoek naar hun clues. Ook was er een wielertocht. Aan evenementen hier geen gebrek.

We liepen naar het Public Museum aan de overkant van de weg, we wilden eens zien wat hier was. Het leek ons wel leuk om te zien, en we betaalden de entree. Er was tevens de Bodies tentoonstelling; Micky wilde hier niet extra voor betalen, maar mij leek het wel heel interessant om te zien.
Het museum is erg leuk.


Er is onder andere een oude winkelstraat nagebouwd, heel leuk om te zien.



De Bodies tentoonstelling was vast kleiner dan op sommige andere plaatsen, maar heel erg interessant. Zeker voor mensen die nooit in een anatomieboek kijken, maar ook voor degenen die wel hun anatomie kennen is het interessant om te zien.

Daarna trokken we naar de winkel Vanderveen, waar ze Nederlands spul hebben.



We waren als kinderen in een snoepjeswinkel, en verzamelden weer wat lekkere dingetjes. Er was een oudere vrouw aan het afrekenen en ze sprak in het Limburgs tegen haar dochter. Ik zei "Goh, Limburgs hoor je toch nooit', en we komen in een leuk gesprek. De vrouw blijkt volgend jaar 90 te worden, en ze heeft al 50 jaar in de VS gewoond. Dit was voor haar de eerste keer dat ze hier iemand uit Limburg tegenkomt! De dochter woont sinds haar 12e in de VS, en kent geen Nederlands, maar wel Limburgs. Ze vertelt hoe dat wel moeilijk was toen ze eens in Nederland was. Het wordt een hartelijk gesprek met allebei, en als ze gaan krijg ik een stevige omhelzing van allebei.

In de winkel kun je gratis een kopje koffie (Douwe Egberts!) en speculaaskoekje krijgen, en terwijl ik dat lekker op zit te drinken en knabbelen begint een man tegen een stel te praten en te vragen waar ze vandaan komen. Twee zijn er van Maastricht en eentje uit Belgie. Met de Belgische heb ik leuk gepraat. Ze woont hier 2 uur vandaan, de Maastrichtenaren zijn op bezoek. Ondertussen werden die aangesproken door een man die hier woont, en zo te horen heeft hij nog altijd wel heimwee naar Nederland, ondanks dat hij al sinds zijn 14e hier woont. Hij had zo te horen grote behoefte aan nog eens Nederlands te praten.

Hierna gingen we richting Richard, maar bleven niet zo lang.


Lekker in de boom zitten.

Het was erg heet en benauwd, en het werd te warm om de ingeslagen spullen in de auto te laten liggen. Het was lekker om even af te koelen in het hotel, op te frissen en tegen 6 uur trokken we weer richting Richard’s voor het feest. Dit jaar was het een Caribisch thema, en er waren een paar mensen van verschillende restaurantjes die het eten klaar maakten en het was een beetje een competitie wie het lekkerste eten had. Het zag er al lekker uit op de barbeque. De band deed hun soundcheck, en speelde een paar nummers. Daarop verscheen de politie, en kreeg Richard een waarschuwing voor het lawaai.
Hij kwam even later vertellen dat hij waarschijnlijk die avond in de gevangenis terecht zou komen. Het is altijd heel goed gegaan, hij heeft veel vrienden in de stad, inclusief politiemensen, maar er is nu iemand die het op hem gemund heeft en een klacht voor het lawaai heeft ingediend. Ik zag dat hij een beetje nerveus was, maar een feest aflassen zou hij nooit doen.

Het feest was heel leuk, met de band Ceasar Myles and the Dreaded Truth.





De band speelt reggae, het eten is goed, we kletsen met veel mensen, en spelen een potje biljard.
Toen mensen over de klacht tegen Richard hoorden werd de fooienpot bij de bar vernanderd in een borgsom pot. En opeens is het 10 uur.... na 10 uur mag je geen lawaai meer maken... om kwart over tien was de politie er weer en kreeg Richard een bon voor lawaaioverlast. Nadat de band het liedje afmaakte, en hij iedereen toesprak om de band te bedanken, en zijn vrouw te bedanken moest de muziek stoppen. Blijkbaar deed hij er te lang over om het lawaai te stoppen. Hij had 5 minuten, maar het duurde 15 minuten. Even later hoorden we dat Richard gearresteerd is en in boeien achter in de politieauto afgevoerd. Snel werd er nog rondgegaan met de borgsompot, en het geld was bij elkaar zodat hij niet de nacht in de cel hoefde door te brengen. Iedereen moest vertrekken, het feest was voorbij. Geen leuk einde!

De volgende dag hoorden we dat Richard na 2 uur op het politiebureau weer thuis was. Ook wel handig dat zijn advokaat op het feest was, kon die meteen helpen. Beetje bij beetje kwam het hele verhaal, blijkbaar heeft hij altijd de politie gebeld voordat hij het feest heeft, en dan houden ze altijd een oogje in het zeil. Deze keer had hij een stagaire aan de telefoon gehad, en die had verteld dat hij entree zou heffen. Dat is niet het geval, want dan zit je met allerlei drankvergunningen in de knoop, maar zo was het wel hogerop gegaan.

Het komt allemaal wel goed.
Die zondag hebben we vooral was rondgehangen, en geprobeerd om koel te blijven. Vicky en ik gingen zwemmen in het hotel, en we hebben een eindje rondgelopen in de buurt. Wat een mooie huizen liggen daar!
We waren van plan om mee te helpen met de opruiming van het feest, maar dat was die nacht al allemaal gedaan. Er zaten een heleboel slaperige mensen, sommigen waren pas om 6 uur naar bed gegaan. Er werd die avond nog eens gebarbequed, en er werd aan de waterglijbaan gewerkt.


Nog altijd niet af. Ik ben benieuwd of het zal werken of dat er iemand gewond in raakt.

We maakten het niet laat, en namen afscheid van iedereen. Op maandag hadden we weer een lange tocht voor de boeg; als eerste in de ochtend was er een finks omweer, waardoor de stroom in het hotel uitviel, en we in het halfdonker in moesten pakken. Onderweg was vooral saai, maar af en toe heb je toch aparte dingen te kijken. Zoals die rij van 10 schoolbussen die we passeerden op de autoweg, of die 5 airstreams op een rij. En dat witte hert dat we langs de weg zagen huppelen, en dat Amish rijtuig met man, vrouw en kind, en achterop een paar jerry cans om benzine te gaan halen bij het tankstation.

Het was leuk, we zijn weer goed thuis, en dat is ook goed!