Carnaval

Dit is nu mijn familie, een bobby, eentje met oranje haren, een piraat, een klein bloemetje en een kip...

Waar komen die 2 vandaan??? Nee, dit is geen familie.

Een paar van de foto's van de optocht in Kessel die me toegestuurd zijn. Dit heb ik nou allemaal moeten missen de afgelopen dagen....
Je moet er bij zijn om het te kunnen begrijpen en waarderen....

Ski reisje naar Belleayre

Dinsdag
‘s Ochtends waren Trent en Alex om 8 uur bij ons, om half 9 zouden we gaan. Eerst nog Biego wegbrengen. Een beetje zielig is het wel, hij vindt de kennel niet leuk, en krijgt altijd kalmeringsdruppeltjes om hem te helpen. Dit kennel heet de “Bed and Biscuit”, de eigenaren zijn Hongaren, waarvan de man altijd uitziet alsof hij zo uit bed gerold is. Zijn vrouw ziet er altijd verzorgd uit. Het zijn aardige mensen en ze zijn lief voor de honden.

We hadden geluk dat er geen sneeuw in de voorspelling was, zodat we met het grotere zwarte busje konden gaan. Dit heeft achterwiel aandrijving en doet het niet zo goed in de sneeuw. Er kunnen 7 personen met baggage ruim in zitten. Alles werd ingeladen, en zelfs met ski’s, snowboard en bagage hadden we nog ruimte over.Iets later dan gepland vertrokken we. De kinderen keken achterin een film, en het was net alsof we geen kinderen bij ons hadden, zo rustig was het. Ze kunnen het allemaal wel goed samen vinden. Grappig was om al die grote jongens stemmen te horen en dan komt dat kinderstemmetje van Niels er af en toe tussen.

Het plaatsje waar we naar toe gingen ligt in de Catskill Mountains. We reden er zo’n 3 uur op, met onderweg prachtige heuvel landschappen. Er lag bijna geen sneeuw, en het ziet een beetje bruin, maar toch nog mooi.
We gingen eerst kijken in het plaatsje Fleishmanns waar ons hotel was. Het bleek een piepklein plaatsje te zijn, met een flink vervallen weg die er door loopt. We hadden allemaal honger, en waren op zoek naar wat eten. Dit is een gebied wat een beetje in ‘the middle of nowhere’ is, en waar de fast food ketens en Wal Mart nog niet doorgedrongen zijn. Het is dan ook niet makkelijk om een eettentje te vinden. Uiteindelijk vonden we bij een ‘country store’ pizza en hot dogs. In het winkeltje hadden ze echt van alles, van kogels en spijkers tot etenswaren.

Hierna konden we naar ons echte doel gaan, Belleayre. Deze dag gingen Bart, Trent, Alex en ik alleen skien. Trent en Alex hadden nog nooit ergens anders dan Greek Peak geskied, en ze vonden het geweldig. We deden eerst een paar gemakkelijke afdalingen, je moet toch weer even wennen. Daarna wilden de jongens naar een zwarte afdaling. Ik ging maar dapper met hun mee, en heb zelfs een dubbel zwarte gedaan. Het bleek helemaal niet zo moeilijk te zijn. De sneeuw was korreltjes ijs, en dat skied wat langzamer dan poeder, dus dat kwam goed uit. Het was wel erg koud! We hebben een paar uur geskied, ik ging soms mijn eigen weg omdat ik hun alleen wilde laten gaan, maar dan kwamen we elkaar toch weer tegen en deden een paar afdalingen samen.
Helemaal vernikkelt was ik toen ik er mee stopte. In de ski lodge ging ik eerst opwarmen met een kop koffie. Daar kwam ik Micky tegen en de jongens stopten er hierna ook snel genoeg mee.

Het ski gebied sluit al om 4 uur, en daarna gingen we naar het hotel. Het is een vrij afgeleefd ding, we hadden 2 kamers; een voor de 3 grote jongens, en 1 voor de rest. Bij onze kamer zat een keukentje, maar dat kon een stuk schoner zijn.Toen we reserveringen maakten had de eigenaar ons verteld dat er een ‘game room’ bij zou zijn, en die gingen we opzoeken. Er was ook een restaurant bij, maar dat was gesloten en stond te koop. Dat hadden we niet meteen door, en wij liepen aan de achterkant naar binnen, wat de bar bleek te zijn. Aan de bar zaten een stel mannen, en het zag er dik van de rook. Ze draaiden zich allemaal om en staarden ons aan.Er stonden een paar biljard tafels, en ik vroeg of dit misschien de ‘game room’ was die bij het hotel hoorde. Ja, dat was het. Dat hadden we dan snel gezien, en we draaiden ons om en vertrokken. Er werd ons nageroepen “good night, don’t come back!” Het voelde echt aan als een vijandige plek. Zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt.
Voor de rest heb ik hier alleen vriendelijke mensen gezien.

Ik krijg hier het idee dat er een haat-liefde relatie bestaat tussen de locale bevolking en de toeristen. Men leeft van de toeristen, maar tegelijkertijd willen ze de veranderingen die het met zich meebrengt niet. Ook is het geen rijk gebied, en misschien zet het wat kwaad bloed om de buitenstaanders met hun grote SUV’s te zien komen.
Deze plek is zo’n 2 uur rijden van New York, en er zijn veel mensen die hier een 2e huis kopen. Huizen zijn hier erg duur, en voor de plaatselijke bevolking denk ik moeilijk te betalen. Je ziet hele mooie huizen, en oude vervallen wrakken. Aan het aantal gesloten winkels te zien in dit plaatsje gaat het met de middenstand niet goed.

‘s Avonds gingen we eten in een ander klein plaatsjeMargaretville, in een restaurant waar we al eens eerder geweest waren. Er zijn wel andere restaurants, en ook dingen die je niet zou verwachten, zoals een Indisch restaurant. Je moet ze wel een beetje zoeken.
Maar we gingen dus naar de ‘Bun ‘n Cone’. Het is een beetjes opgezet als een restaurant uit de jaren 50, met plaatjes van oude auto’s, Marilyn Monroe en Betty Boop. Het eten was goed, maar geen hoogstandje. Ik had spaghetti met kip parmesan, het was wel lekker. Tijdens de maaltijd kletsten de jongens over school, en in die korte tijd ben ik meer te weten gekomen over school en hun klasgenootjes dan in een heel jaar!

Terug in het hotel klaagden Tim en Niels dat ze zich verveelden, maar ze wilden ook niks anders doen dan tv kijken.Alex had zijn Playstation meegenomen, maar had niet de juiste aansluiting voor de tv. Bart had een schaak en dam spel meegenomen en dat hebben ze toen gespeeld. Laat in de avond kwamen we nog wat snacks halen, ze hadden alweer honger.


Woensdag
Iedereen behalve ik kwam vanmorgen langzaam op gang. Voor ontbijt hadden we cereal bij ons, en koffie kon ik bij de country store halen die naast het hotel ligt. Deze wordt gerund door een Mexicaans stel, en in de winkel hangt een advertentie in het Spaans voor Engelse les. Vreemd om te zien in zo’n klein plaatsje, maar er is ook een Mexicaanse levensmiddelen winkel in deze straat, dus er zullen meer Mexicanen wonen. Het hotel zelf wordt gerund door een Indisch echtpaar.

Toen iedereen eindelijk klaar was, was het 10 uur. Eerst gingen we naar de Radio Shack om een aansluiting voor de tv te halen, zodat ze het Playstation konden spleen. Radio Shack is dan ook de enige landelijk keten die ik hier gezien heb.

Daarna weer op naar de pistes. Tim en Niels moesten ski’s en schoenen huren, de andere jongens gingen meteen op pad. Het schoenen passen gaat altijd met de nodige moeilijkheden, maar uiteindelijk konden we toch op pad.
Niels was een beetje angstig om weer voor het eerst op de ski’s te staan. Om bij de lift te komen moet je eerst een stukje naar beneden skien. Het ging heel langzaam in snow plow, maar toch goed. Toen de lift in; deze lift gaat tot halverwege de berg, dan ski je een stukje omlaag en kunt naar de grote 4 persoons lift helemaal tot aan de top van de berg. De meeste afdalingen van helemaal bovenaf zijn zware pistes, maar er is 1 blauwe die wij dus namen. Eigenlijk zou dit een groene moeten zijn, het is zo gemakkelijk. Alles bij elkaar maakt het een hele lange afdaling. We deden er dan ook heel lang over. Niels deed het rustig aan in zijn eigen tempo, voor Tim veel te langzaam.
Terwijl ik samen met Niels de snowplow deed viel ik ook nog! Ik ben de snowplow niet meer gewent. Niels viel ook nog een keer hard, en toen vond hij er niks meer aan. Net toen kwamen de jongens aangeskied, en die hadden alweer honger. We zijn toen samen gaan lunchen, en Niels wilde hierna niet meer skien.
Tim en ik zijn toen samen met Bart, Alex en Trent gaan skien. Hier had Tim veel meer plezier aan. Hij deed het heel goed. Het zal wel zoiets als fietsen zijn, dat je niet verleerd. Alleen de moguls (de kleine sneeuwheuveltjes) vonden Tim en ik maar niks en vermijdden we.Het weer was heerlijk met af en toe een zonnetje en stuk warmer als gisteren. We hebben heerlijk geskied, en op het laatst deed Tim zelfs een paar moguls. Ik niet, en dat moest ik nog een paar keer horen.

De 'Bun 'n Cone' was de kinderen gisteren goed bevallen, dus daar aten we weer. Daarna nog even naar de winkel ernaast voor de snacks van de avond. Ze zullen ook eens niet honger krijgen. 's Avonds was het spelen met de Playstation, en weer laat naar bed.


Tim op de ski's.
Uitzicht van bovenop de berg.

Nog eens uitzicht
Niels op de ski's.

Boven op de berg, het lijkt zo net een afgrond.

De jongens komen eraan op de lift, op de tweede stoel.

En ze zijn er eindelijk. We hadden walkie-talkies, als we elkaar eens kwijt waren konden we toch contact houden. Alleen zaten er soms nog meer mensen op dezelfde frequentie, wat wel eens voor wat verwarring kon leiden.

De hele lange pistes. Waar is iedereen? Het is een klein stukje vlak en gaat dan steil omlaag. Dit is een zwarte zonder moguls, waar ik wel vanaf durfde.

Een mooi huis in Fleishmanns. Het lijkt wel een beetje op een huis van ons kerstdorpje.



Schuin tegenover dat mooie huis lagen wat oudere huizen.

Wandeling naar de "supermarkt" van Fleishmanns.

Een huis gebouwd over het water, tegenover de Bun 'n Cone, in Margaretville.

Donderdag

Vanmorgen stond iedereen vroeg op, wonderbaarlijk. Ontbijten, inpakken, en net na 9 uur reden we richting Bellayre. Alex, Trent en Bart skieden tot 12 uur, en Micky en ik maakten een wandeling over de langlaufpaden, waar op het moment niks te langlaufen valt. Tim en Niels hadden geen zin om mee te gaan, en deden spelletjes in de auto.

Het was behoorlijk koud, maar een fijne wandeling. Sommige stukken waren zo steil, daar zou ik niet graag langlaufen! Onderweg kwamen we een klein kerkhofje tegen. Een teken van een heel ander leven dan er nu is. Hoewel de grafstenen vervallen waren, verzorgd iemand dit nog en plaatst er vlaggetjes bij. Bij vertrek van Bellayre begon het te sneeuwen. Dat was niet de bedoeling, dat was pas voor vanavond voorspelt. Hier en daar was het een beetje glad, maar de auto deed het toch goed. Na een uur en uit de bergen veranderde de sneeuw in regen, en in Ithaca scheen zelfs de zon.

We waren weer op tijd terug om Biego te halen, wat was hij blij om ons weer te zien! En wij ook natuurlijk.

Een oud kerkhof tijdens onze wandeling in het bos.

Beugel

Het weekend op het werk was vrij rustig. Zo rustig dat ik zaterdag middag op de eerste hulp mee moest gaan helpen. Daar hadden ze een verpleegkundige te kort en het zou druk zijn. Dat viel echter reuze mee. Het was niet zoals de ER van tv. Geen spannende dingen gezien, alleen een paar dronkenen, een die cocaine gedaan had, een paar mensen met longontstekingen, iemand die door een hond gebeten was, en een kindje met koorts.
Echt behulpzaam kon ik me er niet voelen, omdat ik de routine niet ken. Het was wel leuk om eens te zien hoe het er aan toe gaat, en het lijkt me wel leuk om er een tijd te werken om er meer van te leren.

Gisteren was het ook rustig, tot een uur of 4, toen de dochter van een collega belde dat haar huis in brand stond. Jeetje wat een schrikken, wat een nachtmerrie telefoontje. Ze is meteen naar huis gegaan natuurlijk. Later hoorden we dat de trailer waar haar dochter woont ongeveer half verbrand is, en de hond en 2 katten het niet overleeft hebben. Het gekke is dat mijn collega vorig jaar ongeveer rond deze tijd ook een telefoontje kreeg van haar dochter; toen stond haar eigen huis in brand. Dat bleek maar een schoorsteenbrand te zijn, en ze vertelde later dat ze liever het oude huis af had zien branden. Blijkbaar is het een slecht huis. Dit keer was het haar dochter's huis, en ze was niet verzekerd.
Het avondhoofd belde het Rode Kruis, zodat ze meteen wat spullen kunnen krijgen, en onze afdeling begon meteen een inzameling. Binnen een uur hadden we al $100 bij elkaar om hun te geven. Een paar jaar geleden is het huis van het avondhoofd afgebrand, en ze weet precies waar deze familie nu voor staat. Opeens heb je helemaal niks, zelfs nog geen tandeborstel, zei ze.
In zo'n geval denk je maar aan hoeveel erger het had kunnen zijn, en alle what if's.

Nu wat leukere dingen. Bart's beugel is er vandaag uitgegaan!!! Ik weet niet eens hoe lang hij hem gehad heeft, zeker 3 jaar. Ik wilde zo graag een voor en na foto hebben, maar hij liet het niet toe. Hij heeft nu een heel mooi gebit. Hij kreeg van de tandarts een grote drinkfles vol met snoep. Raar, van een tandarts, maar het waren allemaal soorten snoepjes die hij niet heeft mogen eten met een beugel; harde, kleffe, en kauwgom. Nu kan hij ook weer in een appel bijten.
Toen hij klaar was zijn we samen naar de fitness gegaan. Je kunt een gast meenemen, maar het kost wel wat. Achter me bij de balie stond een collega die me toefluisterde dat het ziekenhuis dagpassen weggeeft, en toen het meisje van de fitness dat hoorde hoefde ik niet te betalen. Dat is mooi meegenomen.
Bart en ik hebben samen gelanglauft, gefietst en geroeid. Hij vond het wel aardig, misschien gaat hij wel vaker mee.
Hierna gingen we naar Micky's werk en hebben we samen nog een wandeling gemaakt. Het was zonnig wat het een lekker weertje maakte, maar toch nog behoorlijk koud. De eentjes in de beek zwommen tussen de ijsschotsen.
Bart bleef hierna bij Micky, hij moest vanmiddag nog een keer bij de tandarts zijn. Hij heeft zo'n Invisalign ding in zijn mong gekregen. Het is een op maat gemaakt doorzichtig plastic ding dat over zijn tanden past. Officieel moet hij het overdag dragen, maar hij kan er maar alleen lispelend mee praten.

Vanmiddag hebben we ingepakt, we gaan een paar dagjes skieen in de Catskill Mountains, bij Bellayre. http://www.belleayre.com/
2 vriendjes van Bart gaan mee, dus de komende dagen ben ik met 6 kerels op pad. Wish me luck!!

Werk

De laatste tijd heb ik best veel gewerkt, zo'n beetje full-time, en het is toch best veel. Ik weet niet hoe anderen het doen. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat een collega die op de IC werkt in mijn online les zit. Ze heeft in december haar 6e kind gekregen, ze onderwijst haar kinderen zelf thuis, ze werkt, en neemt lessen. Dat is wel een extreem voorbeeld, maar hoe krijg je zoiets voor elkaar. Dat vroeg ik haar dan ook, maar ze lachte alleen maar.

De dagen op mijn werk zijn allemaal zo heel anders. Niet alleen door de verschillende mensen die ik mee maak, maar ook door de verschillende "baantjes" die ik heb. Zo was ik maandag "gewoon" verpleegkundige, met de zorg over 6 patienten. Dinsdag was ik "charge nurse", zoiets als verantwoordelijke werken, zonder patienten toegedeeld te krijgen. De taken die ik dan heb zijn dan weer heel anders, en het is vooral zorgen dat alles soepel verloopt, patienten toedeling, je helpt overal mee, en bent een beetje een vraagbak en manusje van alles.
Op woensdag ochtend was ik begeleider met de leerlingen. En zo had ik deze week 3 verschillende baantjes. Het zorgt allemaal voor de nodige variatie.

Vandaag heb ik weer eens gefitnessed, wat op het langlauf apparaat en een les gedaan, "guts and butts". De naam zegt het al; buik en billen spier oefeningen. Dat heb ik geweten!

Vanavond hebben Bart en ik ons gebogen over zijn FAFSA aanmelding, een aanvraag voor financiele hulp van de regering voor zijn college. Niet dat we verwachten dat we wat krijgen, maar het moet toch ingestuurd worden. Papierwerk is echt niet mijn favoriete bezigheid! Bart kwam er achter dat hij om dit in te sturen ook zijn eigen belasting formulier moest invullen. Hij deed dit zelf, en oei, toen kwam hij er achter dat hij $123 bij moest betalen. Daar werd hij sip van, maar nadat Micky het nog eens nagekeken had bleek het niet waar te zijn, en krijgt hij zelfs $4 terug. Dat is tevens alle belasting die hij vorig jaar betaald had. Het was wel een lesje in "the real world" voor hem.

Golfballetjes

Dit mooie stukje is van Wendy's blog geplukt:

Wanneer dingen in je leven haast teveel voor je worden, wanneer 24 uren in een dag voor jou niet genoeg zijn, lees onderstaand verhaal………….

Een leraar stond voor zijn klas. Er stonden allerlei dingen op z'n bureau. Toen het lesuur begon, pakte hij zonder woorden een grote, lege mayonaisepot en deed hem vol met golfballetjes. En toen de pot tot de rand gevuld was, vroeg hij de jongeren of de pot vol was.
Ze zeiden: 'Ja.'

Toen pakte de leraar een doos met kleine kiezelsteentjes en goot die uit in de pot. Hij schudde de pot een beetje, en de kiezelsteentje rolden in de open plekjes tussen de golfballetjes. Toen vroeg hij zijn leerlingen opnieuw of de pot vol was. En ze beaamden het.

Nu pakte de leraar een doos met zand en goot hem uit in de pot. En natuurlijk, het zand vulde alles verder op. En weer vroeg hij of de pot nu vol was. En weer zeiden ze: 'Ja, nu is de pot vol.' Daarop nam de leraar twee blikjes bier van de tafel, maakte ze open en goot ze leeg in de pot. En het bier vulde de ruimte tussen de zandkorrels. De jongeren lachten. Toen het weer rustig was zei de leraar: 'Deze pot staat voor je leven....... ;De golfballetjes zijn de belangrijke dingen in je leven - je familie, je kinderen, je gezondheid, je vrienden, je grootste hobby. Het zijn de dingen die zo belangrijk voor je zijn, dat wanneer al het andere in je leven er niet meer zou zijn, maar dit nog wel, je leven nog steeds meer dan genoeg de moeite waard zou zijn. De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die er toe doen - zoals je werk, je huis, je auto. Het zand is al het andere, de kleine dingen. Wanneer je het zand eerst in de pot doet, is er geen ruimte meer voor de kiezelsteentjes of golfballetjes. Dit geldt ook voor je leven.

Wanneer je heel de dag al je tijd en energie geeft aan de kleine dingen, zul je nooit ruimte of tijd hebben voor de dingen die echt belangrijk voor je zijn. Let op de dingen die belangrijk zijn voor je geluk in je leven. Speel met je kinderen. Neem tijd om naar een dokter te gaan wanneer je je niet goed voelt. Neem je partner mee uit eten. (Laat je partner jou mee uit eten nemen !) Neem tijd voor ontspanning. Er zal altijd tijd zijn om je huis te poetsen, of om boodschappen te doen. Zorg eerst voor de golfballetjes ; de dingen die er echt toe doen. Stel je prioriteiten - de rest is zand.

Toen hij uitgesproken was, was het muisstil in de klas. Toen stak een van de leerlingen haar hand op en vroeg waar het bier voor stond. De leraar glimlachte. 'Ik ben blij dat je dit vraagt. Het laat je zien, dat hoe vol je leven ook lijkt te zitten, er altijd ruimte is voor een paar biertjes.'

Leuke bijeenkomsten

Terwijl New York, of "the city" zoals ze hier zeggen, record hoeveelheden sneeuw krijgt, valt er hier niks. Het wordt nog een heel karwei om het te ruimen, gelukkig is het in een weekend. De kinderen hebben er wel plezier in.

Gisteren was er een bijeenkomst met een stel vrouwen van ons dorpje. Leden van de Community Council hadden ons uitgenodigd om te discussieren welk soort dingen we graag in het dorp zouden zien gebeuren. Er waren zo'n 14 vrouwen, de meesten kende ik, maar ook nog wat anderen leren kennen. Iedereen stelde zich eerst voor, met wat info over zichzelf, en daarna hebben we een tijd gepraat over de dingen die we hier goed vinden en de dingen die we anders willen. De Town Supervisor, Jean, was er ook bij, en ze gaf een wat informatie over de Town Board. Echt openbarend kan ik wel zeggen om te horen wat er achter de schermen plaats vindt. Er zitten 3 mensen in deze Board, allemaal conservatief als wat, die niks om jeugdprogramma's geven en die alleen maar bang zijn dat de belastingen omhoog gaan.
Het resultaat van onze discussie was dat we er het allemaal over eens zijn dat er een nieuw Community Building moet komen. Dat is iets dat ik zelf ook hier al eerder heb gezegd. Het gebouw dat nu wordt gebruikt is een oude brandweer kazerne, en als hier in de zomer het zomerkamp voor de jeugd gehouden wordt moeten er zelfs porta-potties bijgezet worden omdat er maar 1 toilet is, met een septic tank die het niet aan kan. Het is totaal inadequaat, en het is nog een wonder dat de Health Department het nog toestaat om er een zomerkamp te houden.
Blijkbaar houdt de Town Board een nieuw Community Building tegen, terwijl er wel geld voor is, maar ook weer omdat het wel eens de belasting omhoog kon brengen willen ze het niet.
In mijn ogen is het een geval van mensen die niet tegen veranderingen kunnen.

Sommige dingen zijn eigenlijk hetzelfde, of je nu in Nederland woont of in Amerika.
Zoiets heb ik ook in een klein plaatsje in Zuid-Limburg meegemaakt waar we woonden. Daar wilde een groep mensen het park verbeteren door een speeltuin aan te leggen. Er woonden Amerikanen in het dorp, en het leger wilde er zelfs voor betalen. Uiteindelijk is het allemaal niet doorgegaan. Redenen; "wie gaat het onderhoud betalen", "wie gaat het toezicht houden", en dan was er ook nog een erg opstandige voorzitter van de ouderenvereniging die er tegen was omdat het wel eens te luidruchtig kon worden. Hun achtertuintjes grensden immers aan dit park en ze zouden er overlast van hebben.

In ieder geval zie ik in de bijeenkomst van gisteren een mogelijkheid tot verandering, en we hebben afgesproken om in april weer bijeen te komen en om dan ieder nog een andere vrouw mee te brengen. Ik heb me voorgenomen om ook naar de eerstvolgende vergadering van de Town Board te gaan, hoewel ik zo'n soort dingen eigenlijk oervervelend vindt. Ik wil de gezichten eens zien achter de namen.

's Avonds had ik een andere leuke bijeenkomst, de baby shower voor Megan. Deze was bij Kristen thuis, en het was heel gezellig. Kristen had Megan met een voorwendsel naar haar huis gelokt, en toen ze binnen kwam was het net zoals je wel eens op tv zien; "surprise". Ze had echt niks in de gaten gehad, dus dat was heel leuk. We hebben leuk gekletst, en iemand had hele leuke spelletjes, allemaal met een baby thema, en Megan kreeg leuke kado's.
Het is altijd leuk om mensen buiten het werk te zien. Megan is dietiste, en het is leuk dat we allemaal goed met elkaar kunnen opschieten, en niet alleen de verpleegkundigen onder elkaar. Ook kreeg ik Kristen's kinderen nog eens te zien. Ze heeft 2 dochtertjes van 18 maanden en 5 jaar en ik had ze heel lang niet gezien. Leuk die kleintjes.

Fitnissen

Deze week is er een nieuw fitness centrum geopend in Ithaca. Dit centrum werkt samen met het ziekenhuis, en een hele afdeling fysiotherapie is er aanwezig. Als ziekenhuis medewerker krijg je een beetje korting, en aangezien ik wel wat lichaamsbeweging kan gebruiken ben ik lid geworden. Vanmorgen ben ik er voor het eerst naar toe geweest, en ik moet zeggen dat ik het toch wel wat intimiderend vond. Het is een groot gebouw dat bomvol met allerlei martelapparaten staat. Er lopen allerlei instructeurs rond die je op de verschillende toestellen wegwijs kunnen maken, maar ik ging eerst naar iets bekendst, een fiets. Na een poostje trappen begon ik er ook nog plezier in te krijgen. Mijn eerste indruk was, dit is maf, ik ga liever een eind buiten lopen. Veel mensen op de treadmills, en al die andere dingen, iedereen een beetje in z'n eigen wereldje. Het deed me aan de hamstertjes in hun rad denken.
Een jonge man begon een praatje tegen me terwijl hij naast me fietste. Het was een beetje een eenzijdig gesprek, hij had het vooral over zichzelf.
Na een tijdje fietsen heb ik de stairmaster geprobeerd en een soort langlauf apparaat. Mijn spieren zeggen dank je wel, ze kunnen het goed gebruiken, en uiteindelijk heb ik er toch plezier aan gehad. De komende maanden zal ik wel zien hoe vaak ik er kom. Er is een zwembad bij dat ik zeker ga proberen, en er zijn allerlei lessen. Dat trekt me meer dan de apparaten.
http://www.islandhealthfitness.com/pages/staff.html

Hierna naar de mall geweest om een kadootje te kopen voor een baby shower. Het is best moeilijk om te kiezen. Alles is hier gericht op blauw voor de jongens en roze voor de meisjes, en aangezien deze persoon niet weet wat het wordt is het moeilijk om iets te vinden dat bij allebei past. Ik heb een heerlijk zacht dekentje gekocht, wat leuke slabbers en een speeltje. Toch wel leuk om tussen dit spul te snuffelen. Op mijn werk is de komende tijd een ware baby-boom. In maart en april zijn er zeker 5 uitgeteld.

Niels moest naar de orthodontist en werd dus lekker vroeg opgehaald van school. Bij de orthodontist was hij snel klaar en hij hoeft pas over 3 maanden terug. Ze lieten ons nog even de "voor" foto zien, wat een verschil is het al! Hoe vreselijk scheef zijn tanden stonden, dat zou bijna monsterlijk zijn als we niks gedaan hadden.
Niels vertelde onderweg honderduit. Een leuke manier om eens wat meer van hem te horen als er geen broertjes bij zijn.

Van de opening van de Olympische spelen heb ik alleen het laatste uur gezien, en de Nederlanders. Ik zat met mijn neus in een boek en was helemaal vergeten te kijken. Het boek dat ik lees is 'The Burn Journals" van Brent Runyon. Tim had het voor school gelezen en aangezien ik altijd nieuwsgierig ben naar wat ze lezen las ik er wat in. Het greep me meteen aan; de man die het schreef heeft als 14 jarige (nu 13 jaar geleden) een zelfmoordpoging gedaan door zichzelf in brand te steken en was 85 procent verbrand. Het boek is geschreven in de taal van een 14 jarige, en hij schrijft over al zijn ervaringen op zijn lange weg naar herstel, zowel lichamelijk als geestelijk. Heel griezelig is dat de ouders niets in de gaten hadden hoe hij zich voelde voor zijn zelfmoordpoging.

The week in review

De eerste grote sneeuwstorm van het jaar komt eraan, maar het ziet ernaar uit dat het ons net zal missen. Ik wil sneeuw!!
Op woensdag middag was ik even gaan skien, maar watje dat ik ben gaf ik het al snel op. Het was zo koud en de sneeuw was ijzig.
Woensdag ochtenden ben ik nu mentor bij de leerlingverpleegkundigen terwijl ze medicijnen uitdelen, en ik leer er zelf ook vanalles van. Vooral over hoe mentor te zijn, en hoe het beste kennis over te brengen. Iedereen is anders, de een zoekt dingen 3 keer op eer ze er zeker van is dat ze het goed weet; de ander is zo zelfverzekerd dat ze denkt alles te weten. De eerste moet wat meer zelfvertrouwen krijgen, de ander moet leren dat ze nooit alles zal weten en niet bang moet zijn om te vragen. In de verpleging vindt ik degenen die denken dat ze alles weten doodgriezelig.

In Ithaca was deze week een referendum, dus ik heb weer kunnen stemmen. Het was een stem voor of tegen een nieuwe belasting voor de bibliotheek zodat ze open konden blijven op zondag. Het is een heel politiek gedoe geweest; de bibliotheek wilde deze nieuwe belasting heffen op het Ithaca school district, terwijl het een county bibliotheek is en de rest van de county er niet voor zou betalen. Het gaat zich niet zo zeer om de hoeveelheid die we extra zouden moeten betalen, maar over de manier waarop het gespeeld is, en het antwoord van de grote meerderheid der stemmers was nee. De plaatselijke politiek kan soms best levendig zijn!

De kinderen kregen deze week allemaal hun raporten, en we kunnen weer trots op onze telgen zijn. Alleen maar A's en B's en bij een stond een eenzame C. Allemaal heel goed dus, en allemaal hadden ze "A pleasure to have in class" hier en daar erbij staan. Hopelijk blijven ze zo doorgaan.

Verder is het een gewone week geweest. De interessantste dingen maak ik eigenlijk mee op mijn werk, en daar kan ik vanwege privacy redenen voor mijn patienten juist niet over schrijven. Ik zou er een boek over vol krijgen...

Schuiten

Vandaag was de laatste dag van "tax-free week" in New York, een week waarin er geen belasting geheven wordt op kleding en schoenen. Micky was gisteren al met Bart gaan winkelen, en vandaag kwam Niels erachter dat hij ook wel een paar nieuwe schoenen kon gebruiken. Dus nadat we Tim gehaald hadden die bij een vriendje was blijven slapen, en Bart bij zijn werk hadden afgezet, gingen we even naar de mall. Niels bleek nogal een moeilijke klant te zijn om schoenen voor te vinden die hem aanstonden. Uiteindelijk hebben we de hele mall doorlopen en nog niks gevonden. Het was wel grappig zoals Tim en Niels de baby schoentjes stonden te bekijken en hun commentaar te horen op hoe klein het allemaal was.De trip was toch niet helemaal voor niks, want Tim vond een zwembroek. Hierna zijn we bij K-Mart gaan kijken, en daar vond Niels eindelijk zijn schoenen. Tim stond erop dat hij geen nieuwe nodig had, ze vallen nog net niet uit elkaar.


Bart's nieuwe schoenen naast zijn eerste paar Nike's. Van maatje "piep" naar maatje "schuit".