The week in review
De eerste grote sneeuwstorm van het jaar komt eraan, maar het ziet ernaar uit dat het ons net zal missen. Ik wil sneeuw!!
Op woensdag middag was ik even gaan skien, maar watje dat ik ben gaf ik het al snel op. Het was zo koud en de sneeuw was ijzig.
Woensdag ochtenden ben ik nu mentor bij de leerlingverpleegkundigen terwijl ze medicijnen uitdelen, en ik leer er zelf ook vanalles van. Vooral over hoe mentor te zijn, en hoe het beste kennis over te brengen. Iedereen is anders, de een zoekt dingen 3 keer op eer ze er zeker van is dat ze het goed weet; de ander is zo zelfverzekerd dat ze denkt alles te weten. De eerste moet wat meer zelfvertrouwen krijgen, de ander moet leren dat ze nooit alles zal weten en niet bang moet zijn om te vragen. In de verpleging vindt ik degenen die denken dat ze alles weten doodgriezelig.
In Ithaca was deze week een referendum, dus ik heb weer kunnen stemmen. Het was een stem voor of tegen een nieuwe belasting voor de bibliotheek zodat ze open konden blijven op zondag. Het is een heel politiek gedoe geweest; de bibliotheek wilde deze nieuwe belasting heffen op het Ithaca school district, terwijl het een county bibliotheek is en de rest van de county er niet voor zou betalen. Het gaat zich niet zo zeer om de hoeveelheid die we extra zouden moeten betalen, maar over de manier waarop het gespeeld is, en het antwoord van de grote meerderheid der stemmers was nee. De plaatselijke politiek kan soms best levendig zijn!
De kinderen kregen deze week allemaal hun raporten, en we kunnen weer trots op onze telgen zijn. Alleen maar A's en B's en bij een stond een eenzame C. Allemaal heel goed dus, en allemaal hadden ze "A pleasure to have in class" hier en daar erbij staan. Hopelijk blijven ze zo doorgaan.
Verder is het een gewone week geweest. De interessantste dingen maak ik eigenlijk mee op mijn werk, en daar kan ik vanwege privacy redenen voor mijn patienten juist niet over schrijven. Ik zou er een boek over vol krijgen...
Op woensdag middag was ik even gaan skien, maar watje dat ik ben gaf ik het al snel op. Het was zo koud en de sneeuw was ijzig.
Woensdag ochtenden ben ik nu mentor bij de leerlingverpleegkundigen terwijl ze medicijnen uitdelen, en ik leer er zelf ook vanalles van. Vooral over hoe mentor te zijn, en hoe het beste kennis over te brengen. Iedereen is anders, de een zoekt dingen 3 keer op eer ze er zeker van is dat ze het goed weet; de ander is zo zelfverzekerd dat ze denkt alles te weten. De eerste moet wat meer zelfvertrouwen krijgen, de ander moet leren dat ze nooit alles zal weten en niet bang moet zijn om te vragen. In de verpleging vindt ik degenen die denken dat ze alles weten doodgriezelig.
In Ithaca was deze week een referendum, dus ik heb weer kunnen stemmen. Het was een stem voor of tegen een nieuwe belasting voor de bibliotheek zodat ze open konden blijven op zondag. Het is een heel politiek gedoe geweest; de bibliotheek wilde deze nieuwe belasting heffen op het Ithaca school district, terwijl het een county bibliotheek is en de rest van de county er niet voor zou betalen. Het gaat zich niet zo zeer om de hoeveelheid die we extra zouden moeten betalen, maar over de manier waarop het gespeeld is, en het antwoord van de grote meerderheid der stemmers was nee. De plaatselijke politiek kan soms best levendig zijn!
De kinderen kregen deze week allemaal hun raporten, en we kunnen weer trots op onze telgen zijn. Alleen maar A's en B's en bij een stond een eenzame C. Allemaal heel goed dus, en allemaal hadden ze "A pleasure to have in class" hier en daar erbij staan. Hopelijk blijven ze zo doorgaan.
Verder is het een gewone week geweest. De interessantste dingen maak ik eigenlijk mee op mijn werk, en daar kan ik vanwege privacy redenen voor mijn patienten juist niet over schrijven. Ik zou er een boek over vol krijgen...
posted by Annemiek | 8:07 a.m.
4 Comments:
Tja, 'ons werk' geeft altijd stof tot discussie, tranen, blijdschap, wanhoop, opluchting en ga zo maar door! Het komt allemaal voorbij.
Soms zou ik er ook wel meer over willen zeggen, nu ik op de Neo IC werk verwachten mensen meer dat mijn werk zwaar is. Maar toen ik nog op verloskunde werkte, was de standaard reactie: "Wat leuk!! Altijd in de babies. Wat een mazzel heb jij met jouw baan, altijd vreugde!"
Nou, ik wil niemand van zijn rose wolk doen storten, maar ook op verloskunde gebeuren hele verdrietige dingen. Mijn ervaring is dat op geen enkele afdeling vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar liggen als op verloskunde. Op de ene kamer ligt iemand helemaal gelukkig te zijn met haar nieuwe kindje en een kamer daarnaast moet iemand de realiteit onder ogen zien dat haar kindje overleden is.
Soms heel zwaar, maar altijd een uitdaging om als verpleegkundige om voor deze beide dames te mogen zorgen!
Dat zal een grote uitdaging zijn! Ik weet niet hoe ik daar mee om zou gaan. Als leerling heb ik eens een bevalling meegemaakt waar de baby na geboorte reanimeert moest worden maar stierf. Ik weet niet of de ouders hem te zien hebben gekregen. Dit was zo'n 24 jaar geleden, en dat staat me nog altijd zo goed bij, en een van de ergste dingen vindt ik het nog als ze niet hun baby vastgehouden hebben.
Deze week vertelde een collega over haar nichtje dat net een miskraam had gehad met 18 weken. Ze was er net op bezoek geweest en had de baby vastgehouden en vertelde hoe hij eruit zag. Hoe anders wordt er nu mee omgegaan dan toen.
"Names and places have been changed to protect 'the innocent'"... En dan kan je ons toch vertellen over de dingen die je meemaakt?
Misschien kan ik wel eens wat algemeens vertellen, maar je hebt hier ook nog de aansprakelijkheid. Als ik ooit aangeklaagd zou worden kunnen eventuele dagboeken er ook bij gehaald kunnen worden.
Een reactie posten
<< Home