Van alles

Ongelooflijk hoeveel we moeten doen voor een klas van 3 credits. In groepjes van 2 moeten we 2 lessen van 2 uur verzorgen, compleet met een lessenplan, een test maken voor die les, 60 uur stage lopen, daar een dagboek over bijhouden, en daar ook nog een verslag over schrijven. Ik vergeet vast nog wel wat. In plaats van die 60 uur stage had ik ook een paper kunnen schrijven, maar het leek me wel leuk om die stage op het college te doen waar ik ook voor werk en daar wat van op te steken. De keren dat ik heb kunnen gaan waren ook wel leuk, maar het blijkt verdomd moeilijk om er de tijd voor te vinden, want er moet natuurlijk ook net wat te doen zijn op dat college op het moment dat ik vrij heb van mijn werk. Ik weet niet hoe ik die 60 uur bij elkaar ga krijgen; ik ga nu aan een praktijkles werken om daar te doen, dat voorbereidend werk kan ik tenminste thuis doen en die uren tellen ook mee. Het is allemaal wel erg leerzaam en heeft meteen betrekking op het werk dat ik met de leerlingen doe, maar als dit een voorproefje is van wat de volgende lessen gaan inhouden houdt ik dat niet vol en ik vraag me nu al vaak af waarom ik dit doe.
Het werk met de leerlingen loopt lekker. Ik heb een leuke groep, hoewel er ook wel weer een uitdaging tussen zit.

Er zijn ook weer hier en daar tekenen van lente, zoals wakker worden van vogelzang en het tappen van de maple bomen. Dat doet goed terwijl alles nog in sneeuw bedekt is.

De nieuwtjes van de jongens zijn dat Tim nu in zijn appartement zit, en Bart en Carly onderweg zijn naar Denver. Carly kwam dinsdagmorgen aan in New York (een ticket van Hawaii naar New York was goedkoper dan een ticket naar Denver). Bart heeft haar daar opgehaald, en nu rijden ze dus westwaards. Carly wil in Denver naar school. Jeugd en hun plannen. Hopelijk loopt het zoals ze willen. Ze zijn in ieder geval blij om weer bij elkaar te zijn.

En dan vandaag. Vandaag zijn we plotseling een collega kwijtgeraakt. Hij had gisteren een hartaanval gekregen en is vandaag overleden. Ik ken hem al zo lang als ik in het ziekenhuis werk, en hij woonde hier in de buurt. We kwamen elkaar vaak tegen als ik met de honden wandelde en hij de berg op rende. Ja, hij rende die steile berg op, hoewel het de laatste tijd lastiger ging met zijn zere knie. Hij is ongeveer mijn leeftijd, rookt niet, en sportte. En dan opeens dood van een hartaanval. Hij zat het liefst op zijn boot te vissen en keek uit naar beter weer zodat hij dat weer kon doen. Ik heb hem nooit onvriendelijk gezien, hij zal gemist worden. Wat een klap, en je kunt meteen zien hoe klein dit ziekenhuis eigenlijk is en dat het een beetje een tweede familie is. Iedereen is er erg door aangegrepen. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het voor de verpleegkundigen moet zijn die een van hun collegas niet hebben kunnen redden.
Ja, en dan vraag ik me weer eens af waarom we dit allemaal doen. Waarom gaan we krom liggen en hard werken en niet gewoon alleen maar lekker doen waar we zin in hebben.

Kaboem!

Hoe ironisch. Ik had mijn dag met iemand geruild om vanavond naar een film te gaan en nu is er een sneeuwstorm zodat ik toch niet kan gaan, en moet ik morgen, zaterdag werken. Oh, well. De film die ik wilde zien is The Waiting Room, een documentaire over een eerste hulp in een Californisch ziekenhuis. Ik had wat reclame voor de film gemaakt onder de leerlingen en collega's, maar ik denk niet dat er veel mensen zullen komen. Hij draait op Cornell en die lassen niet veel dingen af voor sneeuw.

Mijn leerlingenbegeleiding is goed van start, ik heb een goede groep, dat is in ieder geval mijn eerste indruk. Volgens mij rust er een vloek op de tweede dag van dit werk; vorig semester had ik op de tweede stagedag een incident, en deze keer weer, hoewel heel wat anders. Flauwvallen is tamelijk gewoon onder de leerlingen, al had ik dat nog niet meegemaakt. Nu dus wel, maar die arme meid kwam wel met zo'n knal met haar hoofd tegen de muur aan dat er een deuk in de muur zit en ze haar nek zo naar achteren geknikt had dat we ze met een nekkraag (?), op een back board en stretcher naar de eerste hulp afgevoerd hebben. Ze was even buiten bewustzijn, met haar hoofd zo ver naar achteren dat ze niet kon ademen. Ik was er zelf niet bij toen ze viel, maar zelfs de hele ervaren verpleegkundige die zelf ook leerlingenbegeleidster is was er hard van geschrokken. Gelukkig handelde iedereen goed, ze heeft niks gebroken en geen bloeding, maar wel een dikke bult boven haar oog en een hersenschudding opgelopen. Hopelijk kan ze snel weer terug naar school, want in dit programma kun je niet veel lessen missen.
Voor mij zijn er hierin verschillende lessen te leren; er telkens weer op hameren dat ze als ze ook maar iets raars voelen ze de kamer moeten verlaten of gaan zitten. Ik heb ze er maar weer eens aan herinnert dat ze op tijd iets moeten eten en drinken. De meesten hebben geen enkele ervaring met de gezondheidszorg, en wat voor ons iets heel simpels is, is dat voor hun niet, of dat nu een druppel bloed is of het dragen van een masker. Alles went, ook het zien van bloed of grote wonden (ik ben zelf het levende bewijs). Ik heb een van de leerlingen die tevens EMT is op een ambulance na de stage aan de groep uit laten leggen hoe je een nek moet stabiliseren en hoe je een nekkraag om moet doen; je weet nooit wanneer je dit bij een gevallen patient of bezoeker moet doen.
Nou, dat was genoeg spanning!

Op naar wat leukers. Afgelopen weekend vertelde Bart al dat hij misschien naar huis zou komen. Zijn baan was weer eens afgelopen. Dinsdag stuurde hij bericht dat hij donderdag zou komen. Gisteravond kwam hij aan! Gelukkig net op tijd voor de sneeuwstorm. Dus al mijn mannen zijn weer even thuis. Voor Bart is het misschien maar heel even dat hij hier is, afhankelijk of er weer werk voor hem is. We genieten ervan zo lang het duurt!