Kaboem!

Hoe ironisch. Ik had mijn dag met iemand geruild om vanavond naar een film te gaan en nu is er een sneeuwstorm zodat ik toch niet kan gaan, en moet ik morgen, zaterdag werken. Oh, well. De film die ik wilde zien is The Waiting Room, een documentaire over een eerste hulp in een Californisch ziekenhuis. Ik had wat reclame voor de film gemaakt onder de leerlingen en collega's, maar ik denk niet dat er veel mensen zullen komen. Hij draait op Cornell en die lassen niet veel dingen af voor sneeuw.

Mijn leerlingenbegeleiding is goed van start, ik heb een goede groep, dat is in ieder geval mijn eerste indruk. Volgens mij rust er een vloek op de tweede dag van dit werk; vorig semester had ik op de tweede stagedag een incident, en deze keer weer, hoewel heel wat anders. Flauwvallen is tamelijk gewoon onder de leerlingen, al had ik dat nog niet meegemaakt. Nu dus wel, maar die arme meid kwam wel met zo'n knal met haar hoofd tegen de muur aan dat er een deuk in de muur zit en ze haar nek zo naar achteren geknikt had dat we ze met een nekkraag (?), op een back board en stretcher naar de eerste hulp afgevoerd hebben. Ze was even buiten bewustzijn, met haar hoofd zo ver naar achteren dat ze niet kon ademen. Ik was er zelf niet bij toen ze viel, maar zelfs de hele ervaren verpleegkundige die zelf ook leerlingenbegeleidster is was er hard van geschrokken. Gelukkig handelde iedereen goed, ze heeft niks gebroken en geen bloeding, maar wel een dikke bult boven haar oog en een hersenschudding opgelopen. Hopelijk kan ze snel weer terug naar school, want in dit programma kun je niet veel lessen missen.
Voor mij zijn er hierin verschillende lessen te leren; er telkens weer op hameren dat ze als ze ook maar iets raars voelen ze de kamer moeten verlaten of gaan zitten. Ik heb ze er maar weer eens aan herinnert dat ze op tijd iets moeten eten en drinken. De meesten hebben geen enkele ervaring met de gezondheidszorg, en wat voor ons iets heel simpels is, is dat voor hun niet, of dat nu een druppel bloed is of het dragen van een masker. Alles went, ook het zien van bloed of grote wonden (ik ben zelf het levende bewijs). Ik heb een van de leerlingen die tevens EMT is op een ambulance na de stage aan de groep uit laten leggen hoe je een nek moet stabiliseren en hoe je een nekkraag om moet doen; je weet nooit wanneer je dit bij een gevallen patient of bezoeker moet doen.
Nou, dat was genoeg spanning!

Op naar wat leukers. Afgelopen weekend vertelde Bart al dat hij misschien naar huis zou komen. Zijn baan was weer eens afgelopen. Dinsdag stuurde hij bericht dat hij donderdag zou komen. Gisteravond kwam hij aan! Gelukkig net op tijd voor de sneeuwstorm. Dus al mijn mannen zijn weer even thuis. Voor Bart is het misschien maar heel even dat hij hier is, afhankelijk of er weer werk voor hem is. We genieten ervan zo lang het duurt!