Gearriveerd!

Een dikke week later dan gepland, maar ze zijn er nu toch hoor.



Ma heeft haar hobby meegebracht, een quilt waar ze mee bezig is. Hier een paar stukjes.



Niet zomaar een quilt, maar de Dear Jane quilt. De orginele quilt stamt uit de burgeroorlog, en ieder blokje is anders. Een monnikenwerk, wat heel mooi wordt.

En verder doet april wat hij wil, en vandaag wilde hij sneeuwen!

Patient-zijn

Zo'n operatie is wel even een aanslag op het lichaam. Ik schreef dat het niks ernstigs is, is het ook niet, maar toch wel een grote operatie, de baarmoeder eruit. Aan de buitenkant is niet veel te zien, er zitten 14 nietjes in mijn buik, maar van de binnenkant is het echte herstelwerk aan de gang. De pijn valt nu wel mee. Ik probeer alleen Ibuprofen te nemen, en heel af en toe nog een Percocet, een verdovend middel, maar dan voel ik me helemaal in la-la-land. Vandaag gaat alweer een stuk beter, en soms denk ik dat ik heel wat aankan, maar nadat ik paar uur op ben, ben ik alweer klaar voor een dutje. Nog maar heel rustig aan dus.

Ik zou nog even over mijn ervaringen schrijven. Het is even wat anders om in het bed te liggen als patient in plaats van naast het bed als verpleegkundige.

Op woensdag moest ik om 10 uur nuchter in het ziekenhuis zijn. De week ervoor had ik al pre-admission testing gehad, waar bloed afgenomen wordt, en de operatie en voorbereiding doorgesproken, en alle papierwerk afgehandeld. In het ziekenhuis kon ik die dag direct doorlopen naar de pre-operatieve afdeling. Micky kon de hele tijd bij me blijven tot het tijd was voor de operatie. Ik kreeg een OK jasje aan, maar niet zo eentje die ik eerder gezien heb. Dit was wel een superding! Een Bair Paws, waar compartementen inzitten waar warme lucht door geblazen wordt waarvan je de temperatuur zelf kunt regelen. Zo blijft je lichaamstemperatuur lekker warm waardoor infecties en complicaties verminderd worden. Zo'n ding wil ik thuis ook!

Verder werd er bloeddruk gemeten, en nog een paar laatste papieren ingevuld. Anti-biotica die 1 uur voor de operatie gegeven moest worden werd klaar gehangen. Ik kreeg een Scopolamine patch achter mijn oor om misselijkheid te voorkomen.
Het was wel fijn dat ik de meesten die hier werkten kende, en de verpleegkundige die zei dat ik nu patient was en niet als verpleegkundige moest denken was helemaal lief. Ze bracht mijn infuus in en vertelde dat de anesthesist en chirurg nog met me zou komen praten. De chirurg kwam even langs, om te kijken of ik nog vragen had, maar ook om op mijn buik aan te tekenen waar gesneden zou worden. Er is een strict protocol waar ze zich aan moeten houden, waar verschillende keren gecontroleerd wordt of de juiste ingreep op de juiste patient gedaan wordt. Zo moest ik mijn naam, geboortedatum en ingreep zeggen. Ook op de operatiekamer wordt dit nog een keer gedaan.

De anesthesist kwam langs, en hij gaf me de keus welke narcose ik wilde: complete narcose en erna een PCA pomp, of een spinaal block met daarna een epiduraal catheter en PCA. Hoewel ik het griezelig vindt om iets in mijn rug te hebben, dacht ik dat ik van alleen een PCA pomp te misselijk zou zijn; ik kan helemaal niet goed tegen verdovende middelen. Dus het werd een spinaal block en epiduraal catheter (ruggeprik). Je krijgt dan tevens "conscious sedation"; je bent niet helemaal onder zeil tijdens de operatie, kunt antwoorden, maar je weet er later niks meer vanaf. De anesthesist is aardig en vertelt me ook nog "sorry for the expression", maar dat de pijn zal aanvoelen als de vrouwelijke vorm van een schop in de testicles. Altijd goed om te weten wat je te wachten staat, en dat er alles gedaan wordt aan pijnbestrijding!

Ik was wel wat nerveus, maar zoals Micky het stelde, het is een beetje als vliegen. Als die deuren dichtgaan is het uit jouw handen en in de handen van de piloot. In dit geval dus van het operatieteam, en daar moest ik maar helemaal op vertrouwen. Ik kreeg een OK muts op, en was er klaar voor.

De voorgaande operatie was wat uitgelopen, dus iets later dan gepland kwam de anesthesist me halen, en hij rolde me op de stretcher naar de operatiekamer. Daar weet ik nog maar de helft van, want hij had de Versed (voor de conscious sedation) bij zich die hij in het infuus inspoot. Poeh, het laatste dat ik weet is dat de aparatuur op de gang spontaan heen en weer begon te dansen.

Later kwam ik bij op de Recovery, dat bijkomen ging maar beetje bij beetje. Ook hier had ik een hele aardige verpleegkundige.
Het spinaal block zorgde ervoor dat ik mijn benen niet kon voelen of bewegen. Ik was al gewaarschuwd dat dit voor veel mensen heel erg vervelend aanvoelt, en dat was het voor mij ook. Om een paar dove benen te hebben die niet willen doen wat jij wilt is meer dan vervelend. Heel langzaam trok dat bij; ze konden me niet uit de Recovery laten totdat ik weer kon bewegen. Ondertussen had ik niet eens meer aan Micky gedacht die in de wachtkamer zat, maar eindelijk na een paar uur had hij eens gevraagd hoe het met me was, en lieten ze hem binnen. De operatie zelf had anderhalf uur geduurd, en ze hadden hem laten weten toen ik in Recovery was, en dat dit ongeveer een uur zou duren. Na 2 uur had hij nog niks gehoord, en dus eens geinformeerd.

Een hele tijd later kon ik mijn benen genoeg bewegen, sloten ze de epiduraal aan voor pijnstilling, en kon ik naar een kamer gebracht worden. Ik kwam op de kinderafdeling te liggen: ze hebben daar meestal heel weining kinderen en nemen de eenvoudigste chirurgische patienten. Wat een luizeleven voor sommige verpleegkundigen: 3 patienten in totaal op de afdeling die nacht! 2 volwassenen en 1 kind.

Ik mocht 's avonds gewoon drinken, maar veel zin had ik er niet in. Van de nacht zelf weet ik niet veel. Af en toe geslapen, en behalve de epiduraal had ik een PCA. Als het een beetje pijn deed kon ik een knopje induwen en kreeg ik 0.2 mg Dilaudid via een pomp. Dat heb ik maar een paar keer hoeven doen. Ze kwamen regelmatig bloeddruk meten, dat de bovendruk amper boven de 90 was beviel hun niet zo goed, maar dat is mijn normale bloeddruk.

's Morgens vroeg kon mijn epiduraal catheter eruit, en daarbij ook de urinecatheter. Ik hield alleen nog de infuusvloeistof over en de PCA. O ja, en ook nog altijd de "sequential compression stockings" aan, om trombose te voorkomen. Heel wat slangetjes dus.
Ik kon eindelijk even met de benen langs het bed, met hulp dan. 2 minuten zitten, en ik was blij weer te liggen! Ik was zo duizelig als maar kan zijn.

Die ochtend kreeg ik gewoon ontbijt, en hierbij wordt me duidelijk hoe belangrijk lekker uitziend eten na een operatie is. Alles wat altijd lekker uitgezien heeft op de dienbladen die patienten krijgen ziet er opeens niet meer lekker uit. Veel krijg ik niet naar binnen.

De epiduraal was snel uitgewerkt, en ook met de PCA was het niet genoeg pijnstilling. De verpleegkundige gaf me intraveneus Toradol, wat goed werkte. Later krijg ik naast de PCA Ibuprofen, maar later in de dag gaat de PCA ook weg en dan krijg ik Ibuprofen en Percocet.

Die dag liep ik eerst met hulp op de kamer, en later op de gang. Het leek wel of ik een halve marathon gelopen had die eerste keer, duizelig, en het zweet brak me erbij uit. Micky kwam overdag een paar keer op bezoek, en hij hielp me met lopen.

Voor de rest was het veel rusten. Ik had optimistisch een boek meegenomen voor als ik me verveelde, maar het lukte me niet om te lezen. In de krant kon ik net een kolom lezen voordat ik slaap viel, en tv kijken lukte ook niet lang. Mijn ogen wilden zich niet focussen en af en toe dacht ik de stoelen op de kamer te zien bewegen.

De nacht verliep weer rustig: ze hadden een paar opnames gehad, en hadden nu 5 patienten op de afdeling. Ik moest stiekum lachen, maar eigenlijk is het triest als je weet hoe hard ze op mijn oude afdeling moeten werken.

De volgende ochtend werd ik om half zeven helemaal optimistisch en me prima voelend wakker. De hele wereld kon ik aan... dat duurde ongeveer anderhalf uur, toen was de fut op. Ik voldeed aan alles om naar huis te kunnen: eten, drinken, lopen, plassen, en pijnstilling met orale medicatie. Alleen viel ik het ontbijt een beetje te enthousiast aan, en was voor het eerst misselijk. Gelukkig trok dat weer snel weg.

Micky en Tim kwamen me rond de middag halen, en ik kon lekker thuis naar bed.... Nou ja, nadat ze Muddles en haar hok schoon gemaakt hadden, want laat die net nu diarree krijgen. Stinken!

Dan nog een paar patient-observaties: alles was goed in het ziekenhuis. Ik heb niks te klagen en alles verliep gesmeerd. Iedereen was erg aardig. Ik zie wel hoe belangrijk het is voor een patient om een vriendelijk gezicht te zien, en om alles uitgelegd te krijgen, ook al ben je verpleegkundige. Ook belangrijk is het om te zorgen dat alles binnen handbereik is. Vervelend als je niet bij je drinken kunt. En houdt dat drinken goed bijgevuld. Een beetje extra aandacht behalve het hoogstnoodzakelijke op de kamer vond ik ook wel prettig.

Verpleegkundigen zullen dit herkennen: die beweging richting deur terwijl ze nog aan het praten zijn. Iets dat we perfectioneren als we het druk hebben, en een gewoonte die erg moeilijk is om uit te stappen als het niet druk is. Iets waar ik me goed van bewust ben dat ik het soms ook doe als het druk is, maar ik vraag me af hoevelen van ons die dit zo automatisch doen dat ze het niet meer merken. Ik ga er eens wat meer op letten. Ik zag die gewoonte bij veel verpleegkundigen, maar niet allemaal.

Weer thuis

Bedankt voor al het duimen en aan me denken! Alles is goed gegaan en ik ben vanmiddag weer thuis gekomen. Het zal nog even duren eer ik helemaal bijgekomen ben en tegen die tijd zal ik nog wel eens schrijven over de ervaringen.

Grappig of niet? Ithaca heeft deze week de dubieuze eer gekregen om op de 15e plaats te staan met het roken van marihuana in het land. Ik neem die lijstjes maar met een korreltje zout, want zo stoned lopen we hier niet rond hoor!

Filmpje & duimen

Even tussendoor: een leuk groepje zingende anesthesisten :)



Enne, morgen ga ik ook even onder zeil, niks ernstigs, maar toch wel spannend, dus duim even!

Uitstel....

In Kessel staan de koffers weer ingepakt klaar voor vertrek, maar dat vertrek he.... Vorig jaar kwam een ziekte tussen de reis, dit jaar gooit een vulkaan letterlijk roet in het eten! Hopelijk kunnen we jullie volgende week verwelkomen in plaats van vandaag!

Gisteren ben ik naar Mary's nieuw huis gaan kijken. Ik haalde een andere ex-collega, Sally, eerst op, en samen reden we naar Mary. Ze woonde eerst heel dichtbij, nu ongeveer een half uurtje weg. Ik ben wel blij dat ze eindelijk haar eigen huis heeft na zoveel jaren huren. Het huis is een oude boerderij, helemaal van hout, 2 verdiepingen hoog, met op elke verdieping een veranda. Het is zo'n 100 jaar oud, en komt volgens de vorige eigenaren compleet met een spook. We kregen een rondleiding, het is echt een huis met karakter, mooi.



We hebben een hele tijd zitten kletsen en bijpraten, en afgesproken om vaker bij elkaar te komen, hoewel dat met al onze wisselende diensten moeilijk is.

Gisteravond had Bart zijn intreding in de biologie honor society. Het was een kleine bijeenkomst, er waren 12 nieuwe kandidaten. Het officiele gedeelte was maar kort, prima. Het is wel een eer om hierbij toegelaten te worden, en ik was verrast dat hij dit wilde doen. Je weet nooit waartoe het zal leidden.

Muddles blog-vulling

Mijn creatieve schijfkunsten gaan momenteel op aan het schrijven van een paper voor de ethics klas, en meer energie heb ik niet over, dus hier wat Muddles-blogvulling. Altijd goed voor een oh en een ah!


Daarboven vliegen wat insecten, altijd goed om op te jagen!


Speel nu met me!


Hi!



Geen plaats meer op het bankje voor Bitz!

Bloemetjes!

Nou zeg! Werk je net 3 weken op je nieuwe plek en krijg je al bloemen van een patient! Dat is me nog nooit overkomen! Hij was super happy met zijn zorg, en ik grapte met mijn collega's dat ik thuis wat uit te leggen zou hebben.

Dagje in jail

Stalend weer vandaag en erg warm! En dat terwijl we een paar dagen nog sneeuw hadden. We hebben vaak met pasen sneeuw gehad hebben, maar dit jaar zal het mooi zijn. Heerlijk!

Ik heb vandaag de dag in de gevangenis doorgebracht. Nee, ik heb niks uitgevreten, maar ben een dag met de verpleegkundige die in de gevangenis werkt meegelopen. Erg interessant om te zien!

Verpleegkundigen doen heel wat meer dan alleen in ziekenhuizen werken, en in de community health stages kunnen we een indruk krijgen van een paar gebieden van "community nursing". Ik verveelde me in de kliniek van Cornell en had Deb gevraagd of ik een dag met haar kon meelopen; er lopen regelmatig studenten stage bij haar. In elke gevangenis werkt een verpleegkundige, en Deb werkt al jaren in de county jail, en tevens in het ziekenhuis. We zijn allebei tegelijk in het ziekenhuis begonnen, en hebben de afgelopen jaren samen in de opleiding gezeten. Ik heb al heel wat verhalen over haar werk in de gevangenis gehoord, en over de alcohol en drugsbehandelingen waarbij ze betrokken is. Ze is erg bevlogen, en is bijna klaar met haar bachelor's in verpleging en alcohol en drugs behandeling graad, en gaat dan verder voor Nurse Practitioner. Ik doe het haar niet na!

Het is een county gevangenis, en van de buitenkant zie je niet dat het een gevangenis is, het is gewoon een stenen gebouw. De sheriff kantoren zijn hier tevens, en we zijn er ooit een keer geweest om een aangifte te doen.
Ik was al gewaarschuwd om mijn spullen in de auto te laten; bij binnenkomst in het gedeelte waar de gevangenis is moet je door een metaaldetector, een bewaker gaat nog eens met een metaaldetector wand over je, en dan moet je je inschrijven.
Deb's kantoor is volgens mij een oude cel, op de helft van het kantoor zit een tralie-schuifdeur. Ze begon met het uitdelen van medicijnen. Ze rijdt de kar rond, en dan komen de gevangenen een voor een de cel uit om hun medicatie te halen. Er is altijd een bewaker bij haar, en ze moeten hem laten zien dat ze hun medicatie werkelijk doorgeslikt hebben. Sommige gevangenen zitten apart in een cel, anderen in een groep, en er zijn er een paar die vrij door de gang mogen rondlopen vanwege goed gedrag, en die werken ook in de keuken en wasserij waar ze weer een paar privileges voor krijgen.
Deb kent ze allemaal bij naam en heeft voor iedereen een aardig woordje of vraagt hoe het gaat. Ze kent haar pappenheimers! Ik vindt dat er opvallend veel oudere mannen met grijze baarden zijn.

De cellen zien eruit zoals je wel eens op tv ziet. Een klein hok met een bed, water fontein, stoel, tafeltje en toilet. Geen privacy. Horizontale smalle ramen met een tralie ervoor, hoog aan de muur. Je kunt net zien of het regent of de zon schijnt. Gevangenen dragen een oranje overal, behalve degenen die op de gang mogen lopen, die dragen beige broeken en wit t-shirt. Ze moeten hun overal netjes aan hebben om op de gang te komen om hun medicatie te halen.
Er zitten mannen en vrouwen, sommigen zitten er lang, anderen maar kort, of totdat ze veroordeeld zijn en naar een staatsgevangenis gaan. Er zijn ook "weekenders" die alleen weekenden hoeven te komen zitten. Er zijn 91 plaatsen, veel meer dan ik dacht.

Na de medicatieronde doet Deb medische evaluaties van nieuwe gevangenen. Iedereen die binnenkomt krijgt een Mantoux test. Er wordt bekeken welke medicaties ze nemen, en hoe het risico is van afkicken. De meesten zijn drugsgebruikers of misbruikers van pijnmedicatie. Hier krijgen ze geen narcotica voor pijn, het is "cold turkey" afkicken, maar soms moeten ze een paar dagen een lagere dosis krijgen dan wat ze in de vrije wereld hadden om het risico van afkicksymptomen te verminderen. Dat risico kan een epileptisch insult zijn, en dat moet voorkomen worden.

De gevangenen kunnen een aanvraag doen om de verpleegkundige te zien, dus Deb heeft elke dag een lijstje om af te werken. Om de beurt worden ze door een bewaker naar het kantoor gebracht. De een heeft uitslag, de ander heeft pijn. Ze krijgen een zakje met individueel verpakte Tylenol of Ibuprofen als ze dat willen, zodat ze wel wat in kunnen nemen als ze hoofdpijn of zo hebben. Er zijn velen die voor slaapmedicatie komen, en dat wordt niet zomaar gegeven. Bewakers moeten dan eerst een paar dagen bijhouden of ze slapen of niet. Slapen lijkt me daar ook moeilijk door de stress, de dunne matrassen, en de lichten die aanblijven.

Er zijn schrijnende gevallen. Er zijn ouderen zijn al jaren in en uit gevangenissen zijn gegaan, en voor wie het een manier van leven is. Dan zijn er de jongeren waarvoor dit de eerste keer is. De meesten zitten er vanwege iets dat met alcohol of drugs te maken heeft. Betrapt met drugs, rijden onder invloed, iemand aangevallen, of indirect door inbraken om drugs te kunnen bekostigen. Deb behandeld iedereen met respect en ze is een beetje iedereen's moeder. Ze heeft en goede manier van praten en luisteren, en het is opvallend hoeveel de gevangenen haar vertellen. Ze hoeft niet te weten waarvoor ze zitten, dat doet er voor haar niet toe. Ze heeft gauw door als iemand haar probeerd te bedonderen, als de verhalen niet helemaal kloppen.

Het was goed om te horen dat de mensen in de gevangenis allerlei mogelijkheden geboden wordt. Er kan bijvoorbeeld aan een GED gewerkt worden voor degenen die high school niet afgemaakt hebben; er komt een leraar om te helpen, en er zijn kinder-opvoedklassen voor ouders.

Het werk dat Deb doet is iets wat ik nooit zou kunnen doen, maar ik ben blij om eens in haar keuken mee te kunnen kijken. Ik heb veel van deze dag geleerd. Waar ik vooral mee wegloop is dat we als samenleving heel erg hard zullen moeten werken om het drugsgebruik te verminderen en het liefst uitroeien. Sommige jongeren beginnen al in hun jonge tienerjaren met verdovende middelen. Ook zijn er artsen die te snel een verdovend middel voorschrijven voor pijn of stress en zo misschien iemand op het pad van verslaving zetten. Verslaving is een vorm van zelfmedicatie in plaats van leren om te gaan met wat voor probleem dan ook. Het is zo'n weggegooid leven!

Ik was blij om naar buiten te kunnen lopen!!