Dagje in jail

Stalend weer vandaag en erg warm! En dat terwijl we een paar dagen nog sneeuw hadden. We hebben vaak met pasen sneeuw gehad hebben, maar dit jaar zal het mooi zijn. Heerlijk!

Ik heb vandaag de dag in de gevangenis doorgebracht. Nee, ik heb niks uitgevreten, maar ben een dag met de verpleegkundige die in de gevangenis werkt meegelopen. Erg interessant om te zien!

Verpleegkundigen doen heel wat meer dan alleen in ziekenhuizen werken, en in de community health stages kunnen we een indruk krijgen van een paar gebieden van "community nursing". Ik verveelde me in de kliniek van Cornell en had Deb gevraagd of ik een dag met haar kon meelopen; er lopen regelmatig studenten stage bij haar. In elke gevangenis werkt een verpleegkundige, en Deb werkt al jaren in de county jail, en tevens in het ziekenhuis. We zijn allebei tegelijk in het ziekenhuis begonnen, en hebben de afgelopen jaren samen in de opleiding gezeten. Ik heb al heel wat verhalen over haar werk in de gevangenis gehoord, en over de alcohol en drugsbehandelingen waarbij ze betrokken is. Ze is erg bevlogen, en is bijna klaar met haar bachelor's in verpleging en alcohol en drugs behandeling graad, en gaat dan verder voor Nurse Practitioner. Ik doe het haar niet na!

Het is een county gevangenis, en van de buitenkant zie je niet dat het een gevangenis is, het is gewoon een stenen gebouw. De sheriff kantoren zijn hier tevens, en we zijn er ooit een keer geweest om een aangifte te doen.
Ik was al gewaarschuwd om mijn spullen in de auto te laten; bij binnenkomst in het gedeelte waar de gevangenis is moet je door een metaaldetector, een bewaker gaat nog eens met een metaaldetector wand over je, en dan moet je je inschrijven.
Deb's kantoor is volgens mij een oude cel, op de helft van het kantoor zit een tralie-schuifdeur. Ze begon met het uitdelen van medicijnen. Ze rijdt de kar rond, en dan komen de gevangenen een voor een de cel uit om hun medicatie te halen. Er is altijd een bewaker bij haar, en ze moeten hem laten zien dat ze hun medicatie werkelijk doorgeslikt hebben. Sommige gevangenen zitten apart in een cel, anderen in een groep, en er zijn er een paar die vrij door de gang mogen rondlopen vanwege goed gedrag, en die werken ook in de keuken en wasserij waar ze weer een paar privileges voor krijgen.
Deb kent ze allemaal bij naam en heeft voor iedereen een aardig woordje of vraagt hoe het gaat. Ze kent haar pappenheimers! Ik vindt dat er opvallend veel oudere mannen met grijze baarden zijn.

De cellen zien eruit zoals je wel eens op tv ziet. Een klein hok met een bed, water fontein, stoel, tafeltje en toilet. Geen privacy. Horizontale smalle ramen met een tralie ervoor, hoog aan de muur. Je kunt net zien of het regent of de zon schijnt. Gevangenen dragen een oranje overal, behalve degenen die op de gang mogen lopen, die dragen beige broeken en wit t-shirt. Ze moeten hun overal netjes aan hebben om op de gang te komen om hun medicatie te halen.
Er zitten mannen en vrouwen, sommigen zitten er lang, anderen maar kort, of totdat ze veroordeeld zijn en naar een staatsgevangenis gaan. Er zijn ook "weekenders" die alleen weekenden hoeven te komen zitten. Er zijn 91 plaatsen, veel meer dan ik dacht.

Na de medicatieronde doet Deb medische evaluaties van nieuwe gevangenen. Iedereen die binnenkomt krijgt een Mantoux test. Er wordt bekeken welke medicaties ze nemen, en hoe het risico is van afkicken. De meesten zijn drugsgebruikers of misbruikers van pijnmedicatie. Hier krijgen ze geen narcotica voor pijn, het is "cold turkey" afkicken, maar soms moeten ze een paar dagen een lagere dosis krijgen dan wat ze in de vrije wereld hadden om het risico van afkicksymptomen te verminderen. Dat risico kan een epileptisch insult zijn, en dat moet voorkomen worden.

De gevangenen kunnen een aanvraag doen om de verpleegkundige te zien, dus Deb heeft elke dag een lijstje om af te werken. Om de beurt worden ze door een bewaker naar het kantoor gebracht. De een heeft uitslag, de ander heeft pijn. Ze krijgen een zakje met individueel verpakte Tylenol of Ibuprofen als ze dat willen, zodat ze wel wat in kunnen nemen als ze hoofdpijn of zo hebben. Er zijn velen die voor slaapmedicatie komen, en dat wordt niet zomaar gegeven. Bewakers moeten dan eerst een paar dagen bijhouden of ze slapen of niet. Slapen lijkt me daar ook moeilijk door de stress, de dunne matrassen, en de lichten die aanblijven.

Er zijn schrijnende gevallen. Er zijn ouderen zijn al jaren in en uit gevangenissen zijn gegaan, en voor wie het een manier van leven is. Dan zijn er de jongeren waarvoor dit de eerste keer is. De meesten zitten er vanwege iets dat met alcohol of drugs te maken heeft. Betrapt met drugs, rijden onder invloed, iemand aangevallen, of indirect door inbraken om drugs te kunnen bekostigen. Deb behandeld iedereen met respect en ze is een beetje iedereen's moeder. Ze heeft en goede manier van praten en luisteren, en het is opvallend hoeveel de gevangenen haar vertellen. Ze hoeft niet te weten waarvoor ze zitten, dat doet er voor haar niet toe. Ze heeft gauw door als iemand haar probeerd te bedonderen, als de verhalen niet helemaal kloppen.

Het was goed om te horen dat de mensen in de gevangenis allerlei mogelijkheden geboden wordt. Er kan bijvoorbeeld aan een GED gewerkt worden voor degenen die high school niet afgemaakt hebben; er komt een leraar om te helpen, en er zijn kinder-opvoedklassen voor ouders.

Het werk dat Deb doet is iets wat ik nooit zou kunnen doen, maar ik ben blij om eens in haar keuken mee te kunnen kijken. Ik heb veel van deze dag geleerd. Waar ik vooral mee wegloop is dat we als samenleving heel erg hard zullen moeten werken om het drugsgebruik te verminderen en het liefst uitroeien. Sommige jongeren beginnen al in hun jonge tienerjaren met verdovende middelen. Ook zijn er artsen die te snel een verdovend middel voorschrijven voor pijn of stress en zo misschien iemand op het pad van verslaving zetten. Verslaving is een vorm van zelfmedicatie in plaats van leren om te gaan met wat voor probleem dan ook. Het is zo'n weggegooid leven!

Ik was blij om naar buiten te kunnen lopen!!