Patient-zijn

Zo'n operatie is wel even een aanslag op het lichaam. Ik schreef dat het niks ernstigs is, is het ook niet, maar toch wel een grote operatie, de baarmoeder eruit. Aan de buitenkant is niet veel te zien, er zitten 14 nietjes in mijn buik, maar van de binnenkant is het echte herstelwerk aan de gang. De pijn valt nu wel mee. Ik probeer alleen Ibuprofen te nemen, en heel af en toe nog een Percocet, een verdovend middel, maar dan voel ik me helemaal in la-la-land. Vandaag gaat alweer een stuk beter, en soms denk ik dat ik heel wat aankan, maar nadat ik paar uur op ben, ben ik alweer klaar voor een dutje. Nog maar heel rustig aan dus.

Ik zou nog even over mijn ervaringen schrijven. Het is even wat anders om in het bed te liggen als patient in plaats van naast het bed als verpleegkundige.

Op woensdag moest ik om 10 uur nuchter in het ziekenhuis zijn. De week ervoor had ik al pre-admission testing gehad, waar bloed afgenomen wordt, en de operatie en voorbereiding doorgesproken, en alle papierwerk afgehandeld. In het ziekenhuis kon ik die dag direct doorlopen naar de pre-operatieve afdeling. Micky kon de hele tijd bij me blijven tot het tijd was voor de operatie. Ik kreeg een OK jasje aan, maar niet zo eentje die ik eerder gezien heb. Dit was wel een superding! Een Bair Paws, waar compartementen inzitten waar warme lucht door geblazen wordt waarvan je de temperatuur zelf kunt regelen. Zo blijft je lichaamstemperatuur lekker warm waardoor infecties en complicaties verminderd worden. Zo'n ding wil ik thuis ook!

Verder werd er bloeddruk gemeten, en nog een paar laatste papieren ingevuld. Anti-biotica die 1 uur voor de operatie gegeven moest worden werd klaar gehangen. Ik kreeg een Scopolamine patch achter mijn oor om misselijkheid te voorkomen.
Het was wel fijn dat ik de meesten die hier werkten kende, en de verpleegkundige die zei dat ik nu patient was en niet als verpleegkundige moest denken was helemaal lief. Ze bracht mijn infuus in en vertelde dat de anesthesist en chirurg nog met me zou komen praten. De chirurg kwam even langs, om te kijken of ik nog vragen had, maar ook om op mijn buik aan te tekenen waar gesneden zou worden. Er is een strict protocol waar ze zich aan moeten houden, waar verschillende keren gecontroleerd wordt of de juiste ingreep op de juiste patient gedaan wordt. Zo moest ik mijn naam, geboortedatum en ingreep zeggen. Ook op de operatiekamer wordt dit nog een keer gedaan.

De anesthesist kwam langs, en hij gaf me de keus welke narcose ik wilde: complete narcose en erna een PCA pomp, of een spinaal block met daarna een epiduraal catheter en PCA. Hoewel ik het griezelig vindt om iets in mijn rug te hebben, dacht ik dat ik van alleen een PCA pomp te misselijk zou zijn; ik kan helemaal niet goed tegen verdovende middelen. Dus het werd een spinaal block en epiduraal catheter (ruggeprik). Je krijgt dan tevens "conscious sedation"; je bent niet helemaal onder zeil tijdens de operatie, kunt antwoorden, maar je weet er later niks meer vanaf. De anesthesist is aardig en vertelt me ook nog "sorry for the expression", maar dat de pijn zal aanvoelen als de vrouwelijke vorm van een schop in de testicles. Altijd goed om te weten wat je te wachten staat, en dat er alles gedaan wordt aan pijnbestrijding!

Ik was wel wat nerveus, maar zoals Micky het stelde, het is een beetje als vliegen. Als die deuren dichtgaan is het uit jouw handen en in de handen van de piloot. In dit geval dus van het operatieteam, en daar moest ik maar helemaal op vertrouwen. Ik kreeg een OK muts op, en was er klaar voor.

De voorgaande operatie was wat uitgelopen, dus iets later dan gepland kwam de anesthesist me halen, en hij rolde me op de stretcher naar de operatiekamer. Daar weet ik nog maar de helft van, want hij had de Versed (voor de conscious sedation) bij zich die hij in het infuus inspoot. Poeh, het laatste dat ik weet is dat de aparatuur op de gang spontaan heen en weer begon te dansen.

Later kwam ik bij op de Recovery, dat bijkomen ging maar beetje bij beetje. Ook hier had ik een hele aardige verpleegkundige.
Het spinaal block zorgde ervoor dat ik mijn benen niet kon voelen of bewegen. Ik was al gewaarschuwd dat dit voor veel mensen heel erg vervelend aanvoelt, en dat was het voor mij ook. Om een paar dove benen te hebben die niet willen doen wat jij wilt is meer dan vervelend. Heel langzaam trok dat bij; ze konden me niet uit de Recovery laten totdat ik weer kon bewegen. Ondertussen had ik niet eens meer aan Micky gedacht die in de wachtkamer zat, maar eindelijk na een paar uur had hij eens gevraagd hoe het met me was, en lieten ze hem binnen. De operatie zelf had anderhalf uur geduurd, en ze hadden hem laten weten toen ik in Recovery was, en dat dit ongeveer een uur zou duren. Na 2 uur had hij nog niks gehoord, en dus eens geinformeerd.

Een hele tijd later kon ik mijn benen genoeg bewegen, sloten ze de epiduraal aan voor pijnstilling, en kon ik naar een kamer gebracht worden. Ik kwam op de kinderafdeling te liggen: ze hebben daar meestal heel weining kinderen en nemen de eenvoudigste chirurgische patienten. Wat een luizeleven voor sommige verpleegkundigen: 3 patienten in totaal op de afdeling die nacht! 2 volwassenen en 1 kind.

Ik mocht 's avonds gewoon drinken, maar veel zin had ik er niet in. Van de nacht zelf weet ik niet veel. Af en toe geslapen, en behalve de epiduraal had ik een PCA. Als het een beetje pijn deed kon ik een knopje induwen en kreeg ik 0.2 mg Dilaudid via een pomp. Dat heb ik maar een paar keer hoeven doen. Ze kwamen regelmatig bloeddruk meten, dat de bovendruk amper boven de 90 was beviel hun niet zo goed, maar dat is mijn normale bloeddruk.

's Morgens vroeg kon mijn epiduraal catheter eruit, en daarbij ook de urinecatheter. Ik hield alleen nog de infuusvloeistof over en de PCA. O ja, en ook nog altijd de "sequential compression stockings" aan, om trombose te voorkomen. Heel wat slangetjes dus.
Ik kon eindelijk even met de benen langs het bed, met hulp dan. 2 minuten zitten, en ik was blij weer te liggen! Ik was zo duizelig als maar kan zijn.

Die ochtend kreeg ik gewoon ontbijt, en hierbij wordt me duidelijk hoe belangrijk lekker uitziend eten na een operatie is. Alles wat altijd lekker uitgezien heeft op de dienbladen die patienten krijgen ziet er opeens niet meer lekker uit. Veel krijg ik niet naar binnen.

De epiduraal was snel uitgewerkt, en ook met de PCA was het niet genoeg pijnstilling. De verpleegkundige gaf me intraveneus Toradol, wat goed werkte. Later krijg ik naast de PCA Ibuprofen, maar later in de dag gaat de PCA ook weg en dan krijg ik Ibuprofen en Percocet.

Die dag liep ik eerst met hulp op de kamer, en later op de gang. Het leek wel of ik een halve marathon gelopen had die eerste keer, duizelig, en het zweet brak me erbij uit. Micky kwam overdag een paar keer op bezoek, en hij hielp me met lopen.

Voor de rest was het veel rusten. Ik had optimistisch een boek meegenomen voor als ik me verveelde, maar het lukte me niet om te lezen. In de krant kon ik net een kolom lezen voordat ik slaap viel, en tv kijken lukte ook niet lang. Mijn ogen wilden zich niet focussen en af en toe dacht ik de stoelen op de kamer te zien bewegen.

De nacht verliep weer rustig: ze hadden een paar opnames gehad, en hadden nu 5 patienten op de afdeling. Ik moest stiekum lachen, maar eigenlijk is het triest als je weet hoe hard ze op mijn oude afdeling moeten werken.

De volgende ochtend werd ik om half zeven helemaal optimistisch en me prima voelend wakker. De hele wereld kon ik aan... dat duurde ongeveer anderhalf uur, toen was de fut op. Ik voldeed aan alles om naar huis te kunnen: eten, drinken, lopen, plassen, en pijnstilling met orale medicatie. Alleen viel ik het ontbijt een beetje te enthousiast aan, en was voor het eerst misselijk. Gelukkig trok dat weer snel weg.

Micky en Tim kwamen me rond de middag halen, en ik kon lekker thuis naar bed.... Nou ja, nadat ze Muddles en haar hok schoon gemaakt hadden, want laat die net nu diarree krijgen. Stinken!

Dan nog een paar patient-observaties: alles was goed in het ziekenhuis. Ik heb niks te klagen en alles verliep gesmeerd. Iedereen was erg aardig. Ik zie wel hoe belangrijk het is voor een patient om een vriendelijk gezicht te zien, en om alles uitgelegd te krijgen, ook al ben je verpleegkundige. Ook belangrijk is het om te zorgen dat alles binnen handbereik is. Vervelend als je niet bij je drinken kunt. En houdt dat drinken goed bijgevuld. Een beetje extra aandacht behalve het hoogstnoodzakelijke op de kamer vond ik ook wel prettig.

Verpleegkundigen zullen dit herkennen: die beweging richting deur terwijl ze nog aan het praten zijn. Iets dat we perfectioneren als we het druk hebben, en een gewoonte die erg moeilijk is om uit te stappen als het niet druk is. Iets waar ik me goed van bewust ben dat ik het soms ook doe als het druk is, maar ik vraag me af hoevelen van ons die dit zo automatisch doen dat ze het niet meer merken. Ik ga er eens wat meer op letten. Ik zag die gewoonte bij veel verpleegkundigen, maar niet allemaal.