Deel 3

Het gaat zo wel even duren, he, eer ik het verhaal helemaal klaar heb. Een beetje nagenieten van de reis is het wel, maar een volgende keer doe ik het toch meteen. Hier gaat ie dan, deel 3. 

We hadden met Giulia afgesproken dat we haar zouden bellen als we wakker waren, en haar dan een uur later bij het tramstation zouden ophalen. We aten een ontbijtje op de kamer en pakten weer in. Net voor 10 uur werd er op de deur geklopt; iemand van het hotel om te vertellen dat de uitchecktijd 10 uur was. Het leek me niet zo'n drukke plek dat ze die kamer meteen leeg moesten hebben, maar goed, we gingen we op pad. Nadat we Giulia weer gevonden hadden gingen we op pad richting Giulia's thuis, naar Lesconil. Dit is zo'n klein plaatsje dat het niet eens op alle kaarten staat.

Onderweg stopten we in het plaatsje Auray, de plek waar Benjamin Franklin in Frankrijk aankwam om hulp te vragen voor de onafhankelijksheidoorlog. Het is een leuk plaatsje om rond te lopen. Alweer voelde ik met net als in een film met die oude huisjes.

Hoe zou hij onder die brug door zijn gekomen met zijn grote zeilschip? :)

Allerlei dingen zijn naar Franklin genoemd.

Zo krijgen we Niels ook nog eens op de foto.

Holle weg; ik stel me zo voor dat die wegen door vele karren en regen zijn uitgesleten.

In de middag kwamen we in Lesconil aan. Het was heel leuk om Giulia's ouders en zus te ontmoeten! (haar broer kon niet komen, hij moest leren voor zijn examens). We werden meteen omhelst en thuis gemaakt, en of we wat wilden eten of drinken? Je zal het weten hoor, dat de moeder Italiaans is! We werden constant gevraagd of we wilden eten of drinken. Wat een geweldig aardige mensen. We werden naar de gastenkamer geloodst waar we onze spullen neer konden zetten, en Niels kreeg de kamer van de broer.

Na wat kletsen gingen we langs de zee wandelen. Hun huis ligt helemaal aan zee, dus je hoeft maar even buiten de deur te stappen om aan het strand te komen.

De mooie haven. De vader vertelde veel over de geschiedenis van het gebied, hij heeft zich er echt in verdiept. Het is een vissersplaats geweest, maar nu is dat veelal overgenomen door een dorp verderop. De vissersgeschiedenis zit hier diep.

Moeder en dochter. Ze hadden elkaar ook een paar maanden niet gezien.

Sommige stukken zandstrand, maar veel rotsen en nogal koud water.

Zul je het niet geloven dat er maandenlang geen zon geweest was, en op de dag dat we kwamen scheen de zon!

Weer thuis gekomen werd de wijn aangebroken met de apperatiefjes. We hebben een hele tijd zitten kletsen samen. Dat ging wel grappig, beetje Engels, beetje Frans, en ma praat met de kinderen Italiaans. De zus was thuis van school om afscheid van haar vriend te nemen die 3 maanden op een vrachtschip ging varen. Ook moest ze veel leren voor haar aankomende examen, dus ze verdween een tijdje naar boven om te gaan leren. We ontmoetten haar vriend ook, ook heel aardig.
Niels mag in de VS nog niet drinken, maar hier wel. Hij kreeg wijn aangeboden, maar wilde dat  toch niet proberen. Een hele tijd later was het tijd voor diner. We hebben allerlei dingen gegeten die we nog niet eerder gehad hebben. Niels was heel dapper moet ik zeggen, om het eten allemaal te proberen. Er waren garnalen, kreeft en inktivis salade. En weer een andere wijn. Het was lekker, en heel gezellig. Garnalen pellen, en kreeft had ik nog nooit gedaan. Om van die inktvis nog maar niet te praten. Als je niet naar de zuignapjes kijkt smaakt het eigenlijk best goed.
Dan denk je dat diner voorbij is en komt er weer een nieuwe wijn en de verschillende kaassoorten. Dat was ook lekker. Toen moest er toetje gegeten worden, maar daar had ik toch echt geen plaats meer voor. Ze hadden crepes en nog een ander soort pannekoek die een specialiteit van de regio is. Ma moedigde ons aan om meer te eten, tot de zus lachend 'basta' zei om haar ma te stoppen met ons vol te proppen. Ik heb vaak verhalen over de familie van Giulia gehoord, ze heeft echt niet teveel gezegd. Het is een gezellige boel. We hebben uren aan tafel gezeten, en daarna was het al laat en ging iedereen naar bed. Waar ik hier echt aan moest wennen was dat het zo lang licht blijft. Bijna 11 uur, en het wordt pas donker. Dan verlies je het gevoel van tijd.
Het einde van een hele leuke dag.

Dag 2

Vanwege wennen aan het tijdverschil waren we allemaal al vroeg op, en om 9 uur zaten we al in de auto. Dat is best vroeg voor ons. We volgden de weg langs de kust naar het noorden. Dat was een mooie route, hoewel het weer nog altijd niet echt meewerkte. Het was koud, waaide hard, en af en toe regen. Micky had in zijn optimisme geen jas meegenomen, en maar 1 trui! We hadden onze mobiele telefoon aan de praat gekregen, maar de oplaadkabel lag nog thuis in de auto. Dus toen we langs een electronica winkel kwamen gingen we daar eerst naar binnen, en kochten er een nieuwe kabel. De McDonalds lag ernaast, en ik had nog geen koffie gehad, dus daar ook even aangewipt. Het was wel even wennen aan het formaat koffie. Een grote is bij ons nog geen kleine. Ook wel grappig dat ze hier bij de McDonalds Heineken verkopen.


Daarna ging het weer verder door de heuvels en velden van Normandie. Ik genoot van de rit, erg mooi, en alles zo anders dan thuis. We gingen helemaal binnendoor, en bij die kleine straatjes hoop je maar geen tegenliggers te krijgen. We grappen nog altijd dat Frankrijk verliefd is op rotondes, zoveel zijn er. De GPS die ons verteld "at the roundabout, take the second right" staat ons in het geheugen gegrift!

We stopten in Arromanches, waar tijdens Operation Overlord een kunstmatige haven is aangelegd door middel van de de zogenaamde Mulberries (naar ene Mulberry genoemd). Dit waren een soort grote betonnen dozen die vanuit Engeland door een boot gesleept werden en ter plekke liet men ze vol lopen met water en zonken ze. Zo werd de haven aangelegd. De produktie van de hele haven duurde jaren, iedereen deed een stukje en niemand wist waar ze nu eigenlijk aan werkten, zodat het allemaal geheim bleef. Zonder deze haven zou D-Day mislukt zijn, want er moest materiaal en troepen aan land gebracht worden. Ik had er nog nooit van gehoord, Micky wist er al alles van.

Restanten van de Mulberries.

We bekeken het museum, en de korte film die de bouw van de haven uitlegd.

Een stuk verder, een overgebleven Duitse bunker.

Omaha Beach. Nu een gewoon strand.

Duizenden kruisen op de begraafplaats. Om stil van te worden. 9387 soldaten liggen hier begraven. Ik wilde tenminste een van de namen op de kruisen onthouden. Ene Anthony uit New Jersey. Je kunt het niet begrijven wat een hel het hier is geweest.

We reden hierna verder, en richting zuiden, naar Nantes, waar Guilia studeert.

Hoe heten ze ook alweer? Marientakken?

Onderweg zagen we in de verte Saint Michel, de abdij op het eiland. Dat zou leuk zijn om te bezoeken, maar we hebben de tijd er niet voor. Ook regende het weer flink, dus zo leuk zou het niet zijn in dit weer. Ergens op die weg heeft Micky 7 kilometer te hard gereden, waar we na onze vakantie de rekening van krijgen, grrr. Niks aan te doen, alleen jammer geld.

We moesten voor het eerst tanken, dus op naar een tankstation. Ik probeerde verschillende keren om onze kredietkaart door het apparaat te halen, maar het lukte maar niet om het geaccepteerd te krijgen. Dan maar even vragen aan de man die daar in het kantoortje zat, met handen en voeten en een heel klein beetje Frans. Hij probeerde me wat te vertellen, maar ik snapte het niet, en liep gefrustreerd terug naar de pomp. Even later kwam hij naar buiten. Hij maakte ons duidelijk dat we eerst moesten pompen en dan pas de kaart door het apparaat halen. Dat is andersom dan bij ons! Weer wat geleerd!

In Nantes vonden we ons hotel, en we hadden Giulia onderweg al gebeld dat we eraan kwamen. We hadden afgesproken dat ze naar ons hotel zou komen. Nadat we ingechecked hadden ging ik naar beneden om buiten op haar te wachten, en daar was ze al! Dat was een heel leuk weerzien! Niet te geloven dat het alweer 2 jaar geleden was dat ze bij ons woonde.
We reden samen naar het centrum van Nantes, waar we eerst wat rondliepen.

We bekeken het kasteel alleen van buiten, en bekeken verschillende restaurants voordat we beslisten waar we zouden eten. Dat werd een restaurant waar ze voor elk wat wils hadden, en we hebben er heerlijk gegeten en bijgekletst. Het is dan net alsof je elkaar gisteren nog zag.
 

Een ijzeren olifant die echt kan lopen. Die moest Giulia ons even laten zien.

We spraken af waar we haar morgen zouden ophalen, en zij ging daarna terug naar haar apartement en wij naar ons hotel.

Frankrijk, deel 1

Ik heb besloten om het reisverslag dan maar in delen hier neer te zetten. Hier dan deel 1.

We hadden besloten om naar Parijs te vliegen en vanuit Dusseldorf weer terug. We deden het zo om ook eens wat anders van Europa te zien dan alleen Nederland, maar
ook omdat we 2 gastdochters in Frankrijk hebben wonen. Eerst hadden we ook nog naar het zuiden willen rijden waar Anais woont, maar dat werd toch echt wat teveel. Achteraf maar goed dat we dat niet gedaan hebben, want we waren vergeten hoe druk het daar is op de wegen, en alle rijtijden werden veel langer dan verwacht. We hebben dus alleen Giulia bezocht.

We vertrokken thuis op 21 mei (wel jammer dat ik daardoor de graduation van een groep van mijn studenten miste, maar het is niet anders). Met het vertrek thuis hadden we nog wat vertraging. We zouden die dag een nieuwe telefoon geleverd krijgen, maar die was er nog niet. Micky sloeg aan het bellen, en om een heel lang verhaal maar kort te houden, het kwam erop neer dat ze zogenaamd hier aan de deur waren geweest (ze waren bij de buren geweest), en waarschijnlijk de Jehova's die hier net aan de deur waren geweest hun verteld hadden dat ze niet wisten waar we woonden. Micky sprak met de chauffeur van het bedrijf af om hem bij een tankstation een half uur rijden hiervandaan het pakket op te pikken. Het ging er zich om dat we op reis een bruikbare telefoon bij ons zouden hebben.


Die nacht zijn we bij Tim blijven slapen. Wel handig om hem dichtbij New York te hebben wonen. Het was leuk om hem te zien, en we gingen samen uit eten. De volgende dag ging hij werken, en wij vertrokken later op de dag naar Newark. De vlucht naar Parijs verliep heel vlot. Het is wel zeker zo leuk om niet in je eentje te reizen en aanspraak te hebben. Door de douane in Parijs is niks vergeleken met de VS. Je wordt zo doorgewuifd en je kunt binnen de hele EU vrij reizen.

In Parijs haalden we de huurauto op, we veranderden nog even zodat we een automaat hadden, waar ook een GPS in zat. We hadden gepland om onze telefoon als GPS te gebruiken, maar hij bleek het nog niet te doen buiten de VS. Micky reed, en het was echt even wennen aan de auto. Het bleek er een te zijn waar de motor telkens uitgaat als je stopt, en weer opstart als je weer gas geeft.
We dachten dat de GPS het in de parkeergarage niet zou doen, dus reden maar alvast naar buiten. Voordat we het wisten zaten we op de autoweg zonder GPS, en de kaart die we hadden was niet allerbest. Dat was niet zo goed. We zijn ergens van de autoweg afgegaan om die verdomde GPS in te stellen. We hadden niet meteen door dat het geen touch screen was, maar dat er was knopjes aan het dashboard zaten om hem in te stellen. Een of andere grapjas had hem op Russisch gezet, en probeer hem dan maar eens in het Engels in te stellen. Dat duurde een hele tijd, gelukkig kennen we 2 woorden Russisch, "da" en "njet." Ik had me voor de vakantie stilletjes al afgevraagd hoe lang het zou duren eer Micky zou zeggen dat hij wenste dat hij niet naar Frankrijk gekomen was. Dat was nog korter dan ik dacht, namelijk op dit moment, 2 uur na landing.
Na deze problemen opgelost waren konden we op weg, de drukke rondweg van Parijs op. In de verte kon je de Eifeltoren zien liggen. Niels kon er niet enthousiast over zijn. "Gewoon een ijzeren toren."

We gingen naar Deauville aan de kust. Wat eigenlijk 2 uur zou moeten duren, maar dat werden er 4. Onderweg kom je in de buurt van de Monet tuinen, maar het weer was slecht, het rijden duurde al langer dan verwacht, dus dat opperde ik maar niet om daarheen te gaan. Onderweg kwamen we langs veel gele velden, heel mooi.

 

Het was echt even wennen om in Frankrijk te zijn, en om bij een tankstation koffie te bestellen. Ze hadden wel meteen door dat we Engels spraken, en ze gingen in het Engels verder. Een grote koffie is mini-formaat voor ons. Volgens mij ben ik daar ook mijn leesbril verloren. Gelukkig had ik nog een tweede bij me. 

We kwamen goed aan in Saint-Arnoult, en vonden ons hotel. Het was prima. We hebben wat broodjes gehaald bij de bakker, lekker. Ze nemen daar nog een middagpauze, waar de winkel een paar uur dicht gaat. We waren goed moe, en na een dutje gingen we verder op verkenning. Het was koud en bewolkt. Niet het beste begin van de vakantie. Ik was te optimistisch geweest met korte broeken meebrengen.

Ik vond de huizen er zo mooi en apart. Net alsof je in een oude film loopt.

Aan het strand waaide je ongeveer weg, en toen begon het ook nog te stortregenen. Dat was even 2 minuten.

We hebben nog wat boodschapjes gedaan (waar ik verbaasd was om in zo'n klein plaatsje een bedelaar te zien zitten), hebben een beetje rondgereden, en toen weer terug naar het hotel. Daar kregen we vanuit Nederland nieuws dat een familielid in het ziekenhuis lag; onze telefoon deed het nog altijd niet, maar via de receptie van het hotel hebben we toch even kunnen bellen. Na overleg besloten we om maar even af te wachten en de volgende dag gewoon te doen wat we gepland hadden en dan verder te zien. Daarna was het lichtjes uit. Wat een eerste dag!

Even kort.

We zijn weer thuis na een reis naar Frankrijk en Nederland. Het was leuk en veel te kort. Een verslagje zal nog volgen. Ik kan dat niet zo, om dezelfde dag nog te bloggen. Daarbij heb ik in die 2 weken ontzettend weinig internet gebruikt. Dat is ook eens goed.

De afgelopen 2 dagen heb ik gras gemaakt. Niet constant, maar in etappes. Het is bijna klaar. Jee, wat kan dat groeien in 2 weken! Het is hier warm en nat geweest, en dat was te zien aan het gras en onkruid. Niet te geloven dat ik alles zo prima in orde had. Ik kan weer helemaal opnieuw beginnen. De kippen hadden er wel lol aan om beestjes te vangen in het lange gras.

Vanmiddag was ik even op mijn werk, een paar vrije dagen aanvragen op het volgende dienstrooster. Ja, je moet wel je prioriteiten hebben. Brr, ik heb er helemaal geen zin in om weer te beginnen. Gelukkig heb ik nog een paar dagen vrij. Zodra ik weer bezig ben zal dat wel weer goed zitten.

Nou, dit is eigenlijk een blogpost die nergens over gaat, maar alleen een tekentje van leven.