Deel 3
Het gaat zo wel even duren, he, eer ik het verhaal helemaal klaar heb. Een beetje nagenieten van de reis is het wel, maar een volgende keer doe ik het toch meteen. Hier gaat ie dan, deel 3.
We hadden met Giulia afgesproken dat we haar zouden bellen als we wakker waren, en haar dan een uur later bij het tramstation zouden ophalen. We aten een ontbijtje op de kamer en pakten weer in. Net voor 10 uur werd er op de deur geklopt; iemand van het hotel om te vertellen dat de uitchecktijd 10 uur was. Het leek me niet zo'n drukke plek dat ze die kamer meteen leeg moesten hebben, maar goed, we gingen we op pad. Nadat we Giulia weer gevonden hadden gingen we op pad richting Giulia's thuis, naar Lesconil. Dit is zo'n klein plaatsje dat het niet eens op alle kaarten staat.
Onderweg stopten we in het plaatsje Auray, de plek waar Benjamin Franklin in Frankrijk aankwam om hulp te vragen voor de onafhankelijksheidoorlog. Het is een leuk plaatsje om rond te lopen. Alweer voelde ik met net als in een film met die oude huisjes.
Hoe zou hij onder die brug door zijn gekomen met zijn grote zeilschip? :)
Allerlei dingen zijn naar Franklin genoemd.
Zo krijgen we Niels ook nog eens op de foto.
Holle weg; ik stel me zo voor dat die wegen door vele karren en regen zijn uitgesleten.
In de middag kwamen we in Lesconil aan. Het was heel leuk om Giulia's ouders en zus te ontmoeten! (haar broer kon niet komen, hij moest leren voor zijn examens). We werden meteen omhelst en thuis gemaakt, en of we wat wilden eten of drinken? Je zal het weten hoor, dat de moeder Italiaans is! We werden constant gevraagd of we wilden eten of drinken. Wat een geweldig aardige mensen. We werden naar de gastenkamer geloodst waar we onze spullen neer konden zetten, en Niels kreeg de kamer van de broer.
Na wat kletsen gingen we langs de zee wandelen. Hun huis ligt helemaal aan zee, dus je hoeft maar even buiten de deur te stappen om aan het strand te komen.
De mooie haven. De vader vertelde veel over de geschiedenis van het gebied, hij heeft zich er echt in verdiept. Het is een vissersplaats geweest, maar nu is dat veelal overgenomen door een dorp verderop. De vissersgeschiedenis zit hier diep.
Moeder en dochter. Ze hadden elkaar ook een paar maanden niet gezien.
Sommige stukken zandstrand, maar veel rotsen en nogal koud water.
Zul je het niet geloven dat er maandenlang geen zon geweest was, en op de dag dat we kwamen scheen de zon!
Weer thuis gekomen werd de wijn aangebroken met de apperatiefjes. We hebben een hele tijd zitten kletsen samen. Dat ging wel grappig, beetje Engels, beetje Frans, en ma praat met de kinderen Italiaans. De zus was thuis van school om afscheid van haar vriend te nemen die 3 maanden op een vrachtschip ging varen. Ook moest ze veel leren voor haar aankomende examen, dus ze verdween een tijdje naar boven om te gaan leren. We ontmoetten haar vriend ook, ook heel aardig.
Niels mag in de VS nog niet drinken, maar hier wel. Hij kreeg wijn aangeboden, maar wilde dat toch niet proberen. Een hele tijd later was het tijd voor diner. We hebben allerlei dingen gegeten die we nog niet eerder gehad hebben. Niels was heel dapper moet ik zeggen, om het eten allemaal te proberen. Er waren garnalen, kreeft en inktivis salade. En weer een andere wijn. Het was lekker, en heel gezellig. Garnalen pellen, en kreeft had ik nog nooit gedaan. Om van die inktvis nog maar niet te praten. Als je niet naar de zuignapjes kijkt smaakt het eigenlijk best goed.
Dan denk je dat diner voorbij is en komt er weer een nieuwe wijn en de verschillende kaassoorten. Dat was ook lekker. Toen moest er toetje gegeten worden, maar daar had ik toch echt geen plaats meer voor. Ze hadden crepes en nog een ander soort pannekoek die een specialiteit van de regio is. Ma moedigde ons aan om meer te eten, tot de zus lachend 'basta' zei om haar ma te stoppen met ons vol te proppen. Ik heb vaak verhalen over de familie van Giulia gehoord, ze heeft echt niet teveel gezegd. Het is een gezellige boel. We hebben uren aan tafel gezeten, en daarna was het al laat en ging iedereen naar bed. Waar ik hier echt aan moest wennen was dat het zo lang licht blijft. Bijna 11 uur, en het wordt pas donker. Dan verlies je het gevoel van tijd.
Het einde van een hele leuke dag.
We hadden met Giulia afgesproken dat we haar zouden bellen als we wakker waren, en haar dan een uur later bij het tramstation zouden ophalen. We aten een ontbijtje op de kamer en pakten weer in. Net voor 10 uur werd er op de deur geklopt; iemand van het hotel om te vertellen dat de uitchecktijd 10 uur was. Het leek me niet zo'n drukke plek dat ze die kamer meteen leeg moesten hebben, maar goed, we gingen we op pad. Nadat we Giulia weer gevonden hadden gingen we op pad richting Giulia's thuis, naar Lesconil. Dit is zo'n klein plaatsje dat het niet eens op alle kaarten staat.
Onderweg stopten we in het plaatsje Auray, de plek waar Benjamin Franklin in Frankrijk aankwam om hulp te vragen voor de onafhankelijksheidoorlog. Het is een leuk plaatsje om rond te lopen. Alweer voelde ik met net als in een film met die oude huisjes.
In de middag kwamen we in Lesconil aan. Het was heel leuk om Giulia's ouders en zus te ontmoeten! (haar broer kon niet komen, hij moest leren voor zijn examens). We werden meteen omhelst en thuis gemaakt, en of we wat wilden eten of drinken? Je zal het weten hoor, dat de moeder Italiaans is! We werden constant gevraagd of we wilden eten of drinken. Wat een geweldig aardige mensen. We werden naar de gastenkamer geloodst waar we onze spullen neer konden zetten, en Niels kreeg de kamer van de broer.
Na wat kletsen gingen we langs de zee wandelen. Hun huis ligt helemaal aan zee, dus je hoeft maar even buiten de deur te stappen om aan het strand te komen.
Zul je het niet geloven dat er maandenlang geen zon geweest was, en op de dag dat we kwamen scheen de zon!
Weer thuis gekomen werd de wijn aangebroken met de apperatiefjes. We hebben een hele tijd zitten kletsen samen. Dat ging wel grappig, beetje Engels, beetje Frans, en ma praat met de kinderen Italiaans. De zus was thuis van school om afscheid van haar vriend te nemen die 3 maanden op een vrachtschip ging varen. Ook moest ze veel leren voor haar aankomende examen, dus ze verdween een tijdje naar boven om te gaan leren. We ontmoetten haar vriend ook, ook heel aardig.
Niels mag in de VS nog niet drinken, maar hier wel. Hij kreeg wijn aangeboden, maar wilde dat toch niet proberen. Een hele tijd later was het tijd voor diner. We hebben allerlei dingen gegeten die we nog niet eerder gehad hebben. Niels was heel dapper moet ik zeggen, om het eten allemaal te proberen. Er waren garnalen, kreeft en inktivis salade. En weer een andere wijn. Het was lekker, en heel gezellig. Garnalen pellen, en kreeft had ik nog nooit gedaan. Om van die inktvis nog maar niet te praten. Als je niet naar de zuignapjes kijkt smaakt het eigenlijk best goed.
Dan denk je dat diner voorbij is en komt er weer een nieuwe wijn en de verschillende kaassoorten. Dat was ook lekker. Toen moest er toetje gegeten worden, maar daar had ik toch echt geen plaats meer voor. Ze hadden crepes en nog een ander soort pannekoek die een specialiteit van de regio is. Ma moedigde ons aan om meer te eten, tot de zus lachend 'basta' zei om haar ma te stoppen met ons vol te proppen. Ik heb vaak verhalen over de familie van Giulia gehoord, ze heeft echt niet teveel gezegd. Het is een gezellige boel. We hebben uren aan tafel gezeten, en daarna was het al laat en ging iedereen naar bed. Waar ik hier echt aan moest wennen was dat het zo lang licht blijft. Bijna 11 uur, en het wordt pas donker. Dan verlies je het gevoel van tijd.
Het einde van een hele leuke dag.
posted by Annemiek | 6:31 p.m.
1 Comments:
Een echt Italiaanse 'mama', gecombineerd met heerlijke Franse wijn en 'crustacés' (schaaldieren)... dat noem ik een goddelijke combinatie! Heerlijk, zeg, het water loopt me in de mond...
Een reactie posten
<< Home