Dag 2

Vanwege wennen aan het tijdverschil waren we allemaal al vroeg op, en om 9 uur zaten we al in de auto. Dat is best vroeg voor ons. We volgden de weg langs de kust naar het noorden. Dat was een mooie route, hoewel het weer nog altijd niet echt meewerkte. Het was koud, waaide hard, en af en toe regen. Micky had in zijn optimisme geen jas meegenomen, en maar 1 trui! We hadden onze mobiele telefoon aan de praat gekregen, maar de oplaadkabel lag nog thuis in de auto. Dus toen we langs een electronica winkel kwamen gingen we daar eerst naar binnen, en kochten er een nieuwe kabel. De McDonalds lag ernaast, en ik had nog geen koffie gehad, dus daar ook even aangewipt. Het was wel even wennen aan het formaat koffie. Een grote is bij ons nog geen kleine. Ook wel grappig dat ze hier bij de McDonalds Heineken verkopen.


Daarna ging het weer verder door de heuvels en velden van Normandie. Ik genoot van de rit, erg mooi, en alles zo anders dan thuis. We gingen helemaal binnendoor, en bij die kleine straatjes hoop je maar geen tegenliggers te krijgen. We grappen nog altijd dat Frankrijk verliefd is op rotondes, zoveel zijn er. De GPS die ons verteld "at the roundabout, take the second right" staat ons in het geheugen gegrift!

We stopten in Arromanches, waar tijdens Operation Overlord een kunstmatige haven is aangelegd door middel van de de zogenaamde Mulberries (naar ene Mulberry genoemd). Dit waren een soort grote betonnen dozen die vanuit Engeland door een boot gesleept werden en ter plekke liet men ze vol lopen met water en zonken ze. Zo werd de haven aangelegd. De produktie van de hele haven duurde jaren, iedereen deed een stukje en niemand wist waar ze nu eigenlijk aan werkten, zodat het allemaal geheim bleef. Zonder deze haven zou D-Day mislukt zijn, want er moest materiaal en troepen aan land gebracht worden. Ik had er nog nooit van gehoord, Micky wist er al alles van.

Restanten van de Mulberries.

We bekeken het museum, en de korte film die de bouw van de haven uitlegd.

Een stuk verder, een overgebleven Duitse bunker.

Omaha Beach. Nu een gewoon strand.

Duizenden kruisen op de begraafplaats. Om stil van te worden. 9387 soldaten liggen hier begraven. Ik wilde tenminste een van de namen op de kruisen onthouden. Ene Anthony uit New Jersey. Je kunt het niet begrijven wat een hel het hier is geweest.

We reden hierna verder, en richting zuiden, naar Nantes, waar Guilia studeert.

Hoe heten ze ook alweer? Marientakken?

Onderweg zagen we in de verte Saint Michel, de abdij op het eiland. Dat zou leuk zijn om te bezoeken, maar we hebben de tijd er niet voor. Ook regende het weer flink, dus zo leuk zou het niet zijn in dit weer. Ergens op die weg heeft Micky 7 kilometer te hard gereden, waar we na onze vakantie de rekening van krijgen, grrr. Niks aan te doen, alleen jammer geld.

We moesten voor het eerst tanken, dus op naar een tankstation. Ik probeerde verschillende keren om onze kredietkaart door het apparaat te halen, maar het lukte maar niet om het geaccepteerd te krijgen. Dan maar even vragen aan de man die daar in het kantoortje zat, met handen en voeten en een heel klein beetje Frans. Hij probeerde me wat te vertellen, maar ik snapte het niet, en liep gefrustreerd terug naar de pomp. Even later kwam hij naar buiten. Hij maakte ons duidelijk dat we eerst moesten pompen en dan pas de kaart door het apparaat halen. Dat is andersom dan bij ons! Weer wat geleerd!

In Nantes vonden we ons hotel, en we hadden Giulia onderweg al gebeld dat we eraan kwamen. We hadden afgesproken dat ze naar ons hotel zou komen. Nadat we ingechecked hadden ging ik naar beneden om buiten op haar te wachten, en daar was ze al! Dat was een heel leuk weerzien! Niet te geloven dat het alweer 2 jaar geleden was dat ze bij ons woonde.
We reden samen naar het centrum van Nantes, waar we eerst wat rondliepen.

We bekeken het kasteel alleen van buiten, en bekeken verschillende restaurants voordat we beslisten waar we zouden eten. Dat werd een restaurant waar ze voor elk wat wils hadden, en we hebben er heerlijk gegeten en bijgekletst. Het is dan net alsof je elkaar gisteren nog zag.
 

Een ijzeren olifant die echt kan lopen. Die moest Giulia ons even laten zien.

We spraken af waar we haar morgen zouden ophalen, en zij ging daarna terug naar haar apartement en wij naar ons hotel.