Frankrijk, deel 1

Ik heb besloten om het reisverslag dan maar in delen hier neer te zetten. Hier dan deel 1.

We hadden besloten om naar Parijs te vliegen en vanuit Dusseldorf weer terug. We deden het zo om ook eens wat anders van Europa te zien dan alleen Nederland, maar
ook omdat we 2 gastdochters in Frankrijk hebben wonen. Eerst hadden we ook nog naar het zuiden willen rijden waar Anais woont, maar dat werd toch echt wat teveel. Achteraf maar goed dat we dat niet gedaan hebben, want we waren vergeten hoe druk het daar is op de wegen, en alle rijtijden werden veel langer dan verwacht. We hebben dus alleen Giulia bezocht.

We vertrokken thuis op 21 mei (wel jammer dat ik daardoor de graduation van een groep van mijn studenten miste, maar het is niet anders). Met het vertrek thuis hadden we nog wat vertraging. We zouden die dag een nieuwe telefoon geleverd krijgen, maar die was er nog niet. Micky sloeg aan het bellen, en om een heel lang verhaal maar kort te houden, het kwam erop neer dat ze zogenaamd hier aan de deur waren geweest (ze waren bij de buren geweest), en waarschijnlijk de Jehova's die hier net aan de deur waren geweest hun verteld hadden dat ze niet wisten waar we woonden. Micky sprak met de chauffeur van het bedrijf af om hem bij een tankstation een half uur rijden hiervandaan het pakket op te pikken. Het ging er zich om dat we op reis een bruikbare telefoon bij ons zouden hebben.


Die nacht zijn we bij Tim blijven slapen. Wel handig om hem dichtbij New York te hebben wonen. Het was leuk om hem te zien, en we gingen samen uit eten. De volgende dag ging hij werken, en wij vertrokken later op de dag naar Newark. De vlucht naar Parijs verliep heel vlot. Het is wel zeker zo leuk om niet in je eentje te reizen en aanspraak te hebben. Door de douane in Parijs is niks vergeleken met de VS. Je wordt zo doorgewuifd en je kunt binnen de hele EU vrij reizen.

In Parijs haalden we de huurauto op, we veranderden nog even zodat we een automaat hadden, waar ook een GPS in zat. We hadden gepland om onze telefoon als GPS te gebruiken, maar hij bleek het nog niet te doen buiten de VS. Micky reed, en het was echt even wennen aan de auto. Het bleek er een te zijn waar de motor telkens uitgaat als je stopt, en weer opstart als je weer gas geeft.
We dachten dat de GPS het in de parkeergarage niet zou doen, dus reden maar alvast naar buiten. Voordat we het wisten zaten we op de autoweg zonder GPS, en de kaart die we hadden was niet allerbest. Dat was niet zo goed. We zijn ergens van de autoweg afgegaan om die verdomde GPS in te stellen. We hadden niet meteen door dat het geen touch screen was, maar dat er was knopjes aan het dashboard zaten om hem in te stellen. Een of andere grapjas had hem op Russisch gezet, en probeer hem dan maar eens in het Engels in te stellen. Dat duurde een hele tijd, gelukkig kennen we 2 woorden Russisch, "da" en "njet." Ik had me voor de vakantie stilletjes al afgevraagd hoe lang het zou duren eer Micky zou zeggen dat hij wenste dat hij niet naar Frankrijk gekomen was. Dat was nog korter dan ik dacht, namelijk op dit moment, 2 uur na landing.
Na deze problemen opgelost waren konden we op weg, de drukke rondweg van Parijs op. In de verte kon je de Eifeltoren zien liggen. Niels kon er niet enthousiast over zijn. "Gewoon een ijzeren toren."

We gingen naar Deauville aan de kust. Wat eigenlijk 2 uur zou moeten duren, maar dat werden er 4. Onderweg kom je in de buurt van de Monet tuinen, maar het weer was slecht, het rijden duurde al langer dan verwacht, dus dat opperde ik maar niet om daarheen te gaan. Onderweg kwamen we langs veel gele velden, heel mooi.

 

Het was echt even wennen om in Frankrijk te zijn, en om bij een tankstation koffie te bestellen. Ze hadden wel meteen door dat we Engels spraken, en ze gingen in het Engels verder. Een grote koffie is mini-formaat voor ons. Volgens mij ben ik daar ook mijn leesbril verloren. Gelukkig had ik nog een tweede bij me. 

We kwamen goed aan in Saint-Arnoult, en vonden ons hotel. Het was prima. We hebben wat broodjes gehaald bij de bakker, lekker. Ze nemen daar nog een middagpauze, waar de winkel een paar uur dicht gaat. We waren goed moe, en na een dutje gingen we verder op verkenning. Het was koud en bewolkt. Niet het beste begin van de vakantie. Ik was te optimistisch geweest met korte broeken meebrengen.

Ik vond de huizen er zo mooi en apart. Net alsof je in een oude film loopt.

Aan het strand waaide je ongeveer weg, en toen begon het ook nog te stortregenen. Dat was even 2 minuten.

We hebben nog wat boodschapjes gedaan (waar ik verbaasd was om in zo'n klein plaatsje een bedelaar te zien zitten), hebben een beetje rondgereden, en toen weer terug naar het hotel. Daar kregen we vanuit Nederland nieuws dat een familielid in het ziekenhuis lag; onze telefoon deed het nog altijd niet, maar via de receptie van het hotel hebben we toch even kunnen bellen. Na overleg besloten we om maar even af te wachten en de volgende dag gewoon te doen wat we gepland hadden en dan verder te zien. Daarna was het lichtjes uit. Wat een eerste dag!