Van alles

Van alles en nog wat en er blijft geen tijd over om te bloggen en dan opeens is het zo lang geleden dat je niet meer weer waar je moet beginnen. Dus maar wat ditjes en datjes vandaag.

We hebben een lang weekend Toronto erop zitten; op donderdagmiddag vertrokken we met de hele meute richting Niagara Falls, waar we in de avond aankwamen. We hadden een 'suite', dus 2 kamers, en een heerlijk groot bubbelbad. Tussen de badkamer en slaapkamer zat vreemd genoeg een raam met gemat glas, tot grote hilariteit van de kinderen. Misschien was dit raam er zodat je het open kon zetten en vanuit je badkuip tv kon kijken. Ik heb 'gebubbled' terwijl de kinderen gingen zwemmen. Waterratten zijn het nog altijd!

Op vrijdag zijn we 's ochtends de waterval gaan bekijken. Ja, ze zien er nog steeds hetzelfde als vorige keer, maar Giulia had ze nog nooit gezien. Het was zonnig weer, maar dat zag er alleen maar bedrieglijk uit, het was nog erg koud.


Zonsopkomst vanuit het hotel.








Alles is nog bevroren.

Daarna zijn we naar Toronto gereden, ongeveer anderhalf uur rijden. We wilden naar het Harbourfront gaan maar het was er te koud voor. Dus hebben we bij de CN Tower rondgelopen. We zijn niet naar boven geweest, hoewel dat ook erg mooi moet zijn. Alleen een beetje prijzig met 6 personen.



Hierna zijn we naar ons hotel gegaan, en kort daarna naar Elke. Het was heel leuk om haar te zien, en ook om te zien waar ze nu woont. Ze is al goed ingeburgerd in een half jaar tijd! Nu kennen onze gezinnen elkaar ook!

Op zaterdag zijn we naar het Ontario Science Centre geweest. Dat was leuk, de jongens vonden het ook leuk, alleen vonden ze dat er teveel kleine kinderen waren.
Hier hebben we verschillende uren doorgebracht, en daarna zijn we weer naar het centrum van Toronto gegaan. We gingen naar Eaton Centre, waar een groot ondergrondse mall is. Buiten stond een groep Syriers te demonstreren voor vrijheid in Syrie. De politie was erbij aanwezig, maar het was allemaal vreedzaam.
De mall was behoorlijk groot, en we hebben er een hapje gegeten bij hun food court. We zagen een plek waar ze nasi en bami hadden en die moesten we natuurlijk proberen. Micky en ik deelden een nasi, het was lekker maar flink gecurried!

Hierna reden we weer richting hotel, en aangezien we al 3 keer de IKEA langs de autoweg hadden zien liggen moesten we hier toch even naartoe. We zijn sinds we in Nederland woonden niet meer in een IKEA geweest. Aan de drukte was wel te zien dat hij hier ook populair is! Het was leuk om te zien, en ik heb Micky op het hart gedrukt dat hij mij eerst eens moet consulteren voordat hij ooit weer eens stoelen uitzoekt voor de huiskamer, zodat we eerst eens een IKEA opzoeken!

Elke avond in het hotel hebben Giulia en de jongens gezwommen. Prachtig hoeveel lol ze samen kunnen hebben!

Op zondag zijn we weer naar huis gereden, en alleen nog bij de Bass Pro Shop in Auburn aangegaan (pa en ma, we gaan daar ook een keer heen, je kijkt je ogen uit!). Bart heeft allerlei dingen nodig voor zijn internship, maar helaas had hij zijn lijst niet bij zich. Hij heeft een rugzak gekocht, maar thuis gekomen bleek het toch een maatje te klein te zijn. Ondertussen heeft hij hetzelfde merk, maar groter, en goedkoper op internet gevonden, dus die rugzak moet terug. Hij heeft ook wat kleinere dingen gekocht, zoals een muggen en vliegennet voor over zijn gezicht. Dat is in de Adirondacks een must, want het stikt er van de instecten.

Zondagmiddag hebben we ook weer de honden uit de kennel opgehaald. Muddles was er wat gestressed van en bleef maar blaffen. Thuis kwam ze weer snel bij.

We zijn er ook achter dat ze echt wel achter de kippen aangaat. We hadden ze laatst los lopen en ik liet Muddles per ongeluk van het terras af. Ze ging meteen achter 1 kip aan, die als een gek weg rende en vloog. Dat vindt Muddles dan prachtig, een speeltje. Ik kon ze allebei de eerste 10 minuten niet meer terug vinden, en toen hoorde ik wat bij de buren. Daar was ze; de buurman stond tegen Muddles te roepen en daardoor liet ze de kip los. De kip leefde nog, gelukkig, en had alleen wat natte veren, maar geen verwondingen. Muddles likte zich de mond nog eens, maar ze had de kip gemakkelijk dood kunnen bijten. Ik denk dat ze het vooral leuk vindt om erop te jagen, maar nu we dat weten kan ze nooit meer los kan zijn als de kippen los zijn! Plus ze heeft nog een betere training nodig zodat ze onder alle omstandigheden luistert en terug komt.

Wat verder nog? Ik ben meteen weer druk bezig met mijn werk, en de studentenbegeleiding. Het gaat allemaal goed. Vandaag ben ik weer bezig met maple sap inkoken, misschien wel de laatste keer. Het suikergehalte wordt nu lager, en dan moet je nog meer koken om wat siroop over te houden. Verder heb ik een paar keer meegewerkt aan de quilt, die bijna klaar is. Dan wordt er nn het dorp sinds kort Zumba les gegeven, en daar ben ik nu 2 keer geweest. Voor wie Zumba niet kent; zoiets dus. Eigenlijk is het aerobics in een nieuw jasje, en de nieuwste rage. Best pittig, je komt er goed van aan het zweten. Het is ook hier populair, de hele gymzaal staat vol.

En dan die lente? Vanavond en morgen is er een sneeuwstorm voorspeld, we zitten net op het randje en zullen hopelijk niet veel krijgen. April Fools!

Lente?

Afgelopen week was ik zo blij met al die tekenen van lente. 2 kleine krokusjes die bloeien in de tuin, groepen ganzen die massaal noordwaarts trekken (we zitten hier wel op een drukke vliegroute!), groepen red winged blackbirds, het kabaal van vogels, en zelfs de eerste robins. Het maple sap liep goed, en ik heb al heel wat ingekookt. Lekker buiten bezig met fikkie stoken. En dan is er vandaag... sneeuwvrij voor de kinderen. Tot nu toe valt de hoeveelheid sneeuw wel mee, maar toch. De winter geeft het nog niet zomaar op.

Er is eigenlijk weinig te melden, en ik heb mijn blog nog nooit zo lang verwaarloosd. Er staan wat tripjes in de planning, dus dan heb ik wel weer wat te schrijven.

Het wordt wel eentonig met alweer sneeuw

Zaterdag was het zo warm dat we een begin gemaakt hebben met het inkoken van maple sap, en op zondag gingen we weer verder.



Op zondagmorgen begon het te sneeuwen en het hield niet meer op tot maandag (met totaal zo'n 16 inches). Ik had een avonddienst, en die rit naar huis valt in de top 10 van rotste autoritten ooit. Als het erg koud is heb je nog wel grip op de sneeuw, maar als het net onder het vriespunt is is het erg gladde sneeuw. Het begon al leuk op de parkeerplaats. Die was schoongeveegd, maar die jojo had zo geveegd dat er een meter sneeuw achter de auto lag. Flink gasgeven om hierdoor te komen! Dan naar huis glibberen, en dat zijn een paar flinke heuvels. Bergop zat ik achter een langzame die bijna niet omhoog kwam, gelukkig kon ik er omheen, bergop kun je niet te langzaam gaan. Het waaide flink en de sneeuw van de velden blies de weg op waardoor je af en toe niet eens meer kon zien waar de weg was. Pff, blij om thuis te zijn, en daar moest ik ook flink gasgeven om door de diepe sneeuw de oprit op te komen.

Micky zou Tim zondag naar Binghamton brengen, maar dat werd uitgesteld tot maandagmorgen. Maar goed ook, want alles bleek maandag gesloten te zijn. De scholen waren gesloten, en zelfs de wegen waren een tijd dicht. Bart heeft een tijdelijk baantje en Micky zette hem een paar uur te laat af. Er waren maar een paar mensen op komen dagen. Daar hadden ze het fraai gemaakt; bij de klok waar ze inchecken had een slimme manager een papier opgehangen dat ze thuis konden blijven als ze dachten dat het te gevaarlijk was om te rijden. "Here's your sign."


Zoekplaatje, waar is mijn auto?




Muddles op het terras.




Ingeploegde brievenbussen.


De voordeur.

De scholen hadden een sneeuwdag, en we zijn lekker een tijd buiten geweest. s'Middags kwam de zon door, en dat maakt het een stuk vrolijker en hebben we nog eens buiten 'gespeeld.'


Lekker door de sneeuw baggeren.


Wandelen in het bos; erg zwaar door een halve meter sneeuw. Muddles had de grootste lol en rende rond, wat een energie heeft ze!


Giulia wordt begraven in de sneeuw.


Onder de sneeuw.

Weet je nog dat ik over een gewond hertje schreef een paar weken geleden? Gisteren stond het opeens voor het huis. De honden werden helemaal wild, en het hertje rende op 3 poten weg. Een paar uur later stond het er weer, en deze keer kon ik een paar foto's maken. We zagen dat haar achterpoot bloedde. Toen het even later weg rende kon je het bloedspoor volgen. Zo zielig!
Maar wel een taai beestje dat het al zo lang overleefd heeft.






En nog een foto van vorige week tijdens een wandeling in Taughannock Falls. Samen met Giulia, Bitz en Muddles.