Het wordt wel eentonig met alweer sneeuw
Zaterdag was het zo warm dat we een begin gemaakt hebben met het inkoken van maple sap, en op zondag gingen we weer verder.
Op zondagmorgen begon het te sneeuwen en het hield niet meer op tot maandag (met totaal zo'n 16 inches). Ik had een avonddienst, en die rit naar huis valt in de top 10 van rotste autoritten ooit. Als het erg koud is heb je nog wel grip op de sneeuw, maar als het net onder het vriespunt is is het erg gladde sneeuw. Het begon al leuk op de parkeerplaats. Die was schoongeveegd, maar die jojo had zo geveegd dat er een meter sneeuw achter de auto lag. Flink gasgeven om hierdoor te komen! Dan naar huis glibberen, en dat zijn een paar flinke heuvels. Bergop zat ik achter een langzame die bijna niet omhoog kwam, gelukkig kon ik er omheen, bergop kun je niet te langzaam gaan. Het waaide flink en de sneeuw van de velden blies de weg op waardoor je af en toe niet eens meer kon zien waar de weg was. Pff, blij om thuis te zijn, en daar moest ik ook flink gasgeven om door de diepe sneeuw de oprit op te komen.
Micky zou Tim zondag naar Binghamton brengen, maar dat werd uitgesteld tot maandagmorgen. Maar goed ook, want alles bleek maandag gesloten te zijn. De scholen waren gesloten, en zelfs de wegen waren een tijd dicht. Bart heeft een tijdelijk baantje en Micky zette hem een paar uur te laat af. Er waren maar een paar mensen op komen dagen. Daar hadden ze het fraai gemaakt; bij de klok waar ze inchecken had een slimme manager een papier opgehangen dat ze thuis konden blijven als ze dachten dat het te gevaarlijk was om te rijden. "Here's your sign."
Zoekplaatje, waar is mijn auto?
Muddles op het terras.
Ingeploegde brievenbussen.
De voordeur.
De scholen hadden een sneeuwdag, en we zijn lekker een tijd buiten geweest. s'Middags kwam de zon door, en dat maakt het een stuk vrolijker en hebben we nog eens buiten 'gespeeld.'
Lekker door de sneeuw baggeren.
Wandelen in het bos; erg zwaar door een halve meter sneeuw. Muddles had de grootste lol en rende rond, wat een energie heeft ze!
Giulia wordt begraven in de sneeuw.
Onder de sneeuw.
Weet je nog dat ik over een gewond hertje schreef een paar weken geleden? Gisteren stond het opeens voor het huis. De honden werden helemaal wild, en het hertje rende op 3 poten weg. Een paar uur later stond het er weer, en deze keer kon ik een paar foto's maken. We zagen dat haar achterpoot bloedde. Toen het even later weg rende kon je het bloedspoor volgen. Zo zielig!
Maar wel een taai beestje dat het al zo lang overleefd heeft.
En nog een foto van vorige week tijdens een wandeling in Taughannock Falls. Samen met Giulia, Bitz en Muddles.
Op zondagmorgen begon het te sneeuwen en het hield niet meer op tot maandag (met totaal zo'n 16 inches). Ik had een avonddienst, en die rit naar huis valt in de top 10 van rotste autoritten ooit. Als het erg koud is heb je nog wel grip op de sneeuw, maar als het net onder het vriespunt is is het erg gladde sneeuw. Het begon al leuk op de parkeerplaats. Die was schoongeveegd, maar die jojo had zo geveegd dat er een meter sneeuw achter de auto lag. Flink gasgeven om hierdoor te komen! Dan naar huis glibberen, en dat zijn een paar flinke heuvels. Bergop zat ik achter een langzame die bijna niet omhoog kwam, gelukkig kon ik er omheen, bergop kun je niet te langzaam gaan. Het waaide flink en de sneeuw van de velden blies de weg op waardoor je af en toe niet eens meer kon zien waar de weg was. Pff, blij om thuis te zijn, en daar moest ik ook flink gasgeven om door de diepe sneeuw de oprit op te komen.
Micky zou Tim zondag naar Binghamton brengen, maar dat werd uitgesteld tot maandagmorgen. Maar goed ook, want alles bleek maandag gesloten te zijn. De scholen waren gesloten, en zelfs de wegen waren een tijd dicht. Bart heeft een tijdelijk baantje en Micky zette hem een paar uur te laat af. Er waren maar een paar mensen op komen dagen. Daar hadden ze het fraai gemaakt; bij de klok waar ze inchecken had een slimme manager een papier opgehangen dat ze thuis konden blijven als ze dachten dat het te gevaarlijk was om te rijden. "Here's your sign."
Zoekplaatje, waar is mijn auto?
Muddles op het terras.
Ingeploegde brievenbussen.
De voordeur.
De scholen hadden een sneeuwdag, en we zijn lekker een tijd buiten geweest. s'Middags kwam de zon door, en dat maakt het een stuk vrolijker en hebben we nog eens buiten 'gespeeld.'
Lekker door de sneeuw baggeren.
Wandelen in het bos; erg zwaar door een halve meter sneeuw. Muddles had de grootste lol en rende rond, wat een energie heeft ze!
Giulia wordt begraven in de sneeuw.
Onder de sneeuw.
Weet je nog dat ik over een gewond hertje schreef een paar weken geleden? Gisteren stond het opeens voor het huis. De honden werden helemaal wild, en het hertje rende op 3 poten weg. Een paar uur later stond het er weer, en deze keer kon ik een paar foto's maken. We zagen dat haar achterpoot bloedde. Toen het even later weg rende kon je het bloedspoor volgen. Zo zielig!
Maar wel een taai beestje dat het al zo lang overleefd heeft.
En nog een foto van vorige week tijdens een wandeling in Taughannock Falls. Samen met Giulia, Bitz en Muddles.
Labels: sneeuw
posted by Annemiek | 8:10 a.m.
3 Comments:
Het was inderdaad een heftige storm. Ook hier dezelfde problemen. En we zijn er nog niet heb ik gehoord. Op naar de volgende..
gr petra
hihi nou hier is het ook avontuurlijk af en toe, raakte gisteren bijna van de weg af maar het ging nog net goed;-) Wat zielig van het hertje, bleef ze maar stil staan zodat je haar kon behandelen.
Wat een sneeuwlaag zeg, echt bizar maar het ziet er wel wondermooi uit zo naar je voordeur.
Wat zielig van dat hertje, kon je er maar wat aan doen he ?
Een reactie posten
<< Home