Weer eens een update.

Het wordt weer eens tijd voor een update. Niet dat er zoveel gebeurd. Het werk is druk, wat is er nog meer nieuw? We hebben een nieuw afdelingshoofd, nummer 14 voor mij, hoewel de vorige het 4 jaar uitgehouden heeft, het langste ooit. Deze heeft grootse plannen, maar heeft ook al wat onnodige veranderingen doorgevoerd. Laten we maar zeggen dat het op haar manier moet, en het daar maar bij houden. Mijn houding is altijd een beetje afwachtend.
Dan die Nederlandse registratie. Ik sta nog in Nederland als verpleegkundige geregistreerd, en wilde dat ook behouden, omdat je nooit weet waar het leven je naar toe brengt. Je moet aantonen dat je genoeg uren in de verpleging gewerkt hebt. Dat had ik ingestuurd, maar was niet goed genoeg. Een loonstrookje en arbeidscontract moest aantonen dat het werkelijk klopt wat ik zei. Dat laten notariseren (gelukkig kan dat gratis op mijn werk), en ingestuurd. Toen kreeg ik bericht dat dit niet goed genoeg is. Er moet een functiebeschrijving bij. Zijn ze nu werkelijk op hun hoofd gevallen? Wat denken ze dat een verpleegkundige op een ziekenhuisafdeling doet? Ik ga dit nog 1 keer proberen, en als het niet goed is kunnen ze het steken 'where the sun don't shine.' De kans is heel klein dat ik het ooit zou gebruiken, en als je leest hoe er aan de verpleging gesnoeid wordt zou een kans op een baan voor een dinosaurus als ik wel heel klein zijn.

Wat is er nog meer nieuw? Nog 1 week clinical in het ziekenhuis, dan nog 1 week clinical op school, en dan zit het semester er voor de groep op. Het is een leuke groep, en ze doen het goed. Het is nog altijd leuk om te doen, en het geeft een goede balans met het werk op de afdeling. Die 12 uren diensten worden wel steeds moeilijker moet ik zeggen. Maar het is de reden dat ik ook andere dingen kan doen, dus daar gaan we maar mee door voorlopig.

Tekenles gaat goed, en ook die les is bijna voorbij. Ik zie voor volgend semester niks wat ik kan nemen, dan moet ik me zelf maar inspireren. We krijgen huiswerkopdrachten waar ik me helemaal in uitleef.

Hier een kleine greep.

We moesten een pyramide van dieren tekenen, en het ging zich vooral om de texture (potlood en ink op bristol papier).

Dit was een van minst favoriete dingen om te doen, een zelfportret in vierkantjes, en het rond te laten lijken (potlood op bristol papier).

Dit was de portretles, maar die man had verschillende kostuums bij zich (hij en zijn vrouw acteren ook in een fantasiefestival), en het was leuk om die ook te tekenen.

 Nog eentje van de les, een van de weinigen die ik hier kan laten zien. Ik vindt het ook leuk om verschillende soorten materialen uit te proberen, dit is houtskool op ruw papier bijvoorbeeld, en hieronder houtskool op gladder papier.

Het huiswerk van deze week, om een zelfportret in 3 delen te doen, van foto's. Hier vond ik eerst niks aan, het ging niet goed, maar met wat doorzetten is het toch gelukt.

Een paar maanden geleden zag ik dat er hier een kunstshow gepland werd, en ik kwam op het  idee om ook wat in te sturen. Zo gezegd zo gedaan, en ik stuurde een foto van een waterverfschilderij in. Nadat ik de verzendknop ingedrukt had dacht ik meteen 'o jee, wat heb ik gedaan, dat nemen ze nooit aan.' Maar een paar weken erna kreeg ik te horen dat het wel aangenomen was. Dus, nu zal ik voor het eerst een schilderij in een show hebben hangen. Het thema is fietsen, en mijn schilderij is van een fiets in de duinen in Nederland. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn! Ik vindt het wel spannend.

Nou, zo waren er toch nog wat nieuwtjes te melden!

Vakantie

We zijn alweer bijna drie weken terug (wat vliegt de tijd!), dus het wordt tijd voor wat vakantiefoto's, en wat nagenieten. O, wat was het heerlijk om een week zon te hebben! Hoe hard we die heerlijke, ontspannen week nodig hadden wisten we pas toen we er waren.

Om op St. Maarten te komen had nog wat voeten in de aarde. We gingen donderdagavond naar Syracuse, om het vliegtuig naar Philadelphia de volgende ochtend om 7.00 te halen. We hadden al meteen vertraging, en stonden een tijd op de landingsbaan omdat er in Philly een vliegtuig op de landingsbaan stond met mechanische problemen. Misschien wel ons vliegtuig, want toen we aankwamen bleek dat de vlucht naar St. Maarten geannuleerd was vanwege mechanische problemen. De vrouw bij de gate zei dat ze ons niet eens uit Syracuse hadden moeten laten gaan. De dag ervoor was er op dit vliegveld een vliegtuig door het landingsgestel gegaan, wie weet was het dit vliegtuig. Ja, daar kom je ook niet mee van de grond.
Dus wij tegelijk met nog wat boze en teleurgestelde mensen aan die balie van de klantenservice gaan zien of er nog een mogelijkheid was om dezelfde dag nog te gaan. Die bleek er niet te zijn, alles zat vol. Als ze ons in Syracuse omgeboekt zouden hebben was het misschien wel gelukt. Ze boekten ons een vlucht naar Charlotte, NC, en de volgende dag naar St. Maarten. Echter, toen we daar op die vlucht naar NC zaten te wachten en het vluchtschema nog eens bekeken realiseerden we ons dat ze de vlucht voor St. Maarten vanuit Charlotte voor vandaag geboekt hadden, 's ochtends! Dus weer naar klantenservice, een andere deze keer, omdat we al in een andere terminal waren. Die mensen hebben geen gemakkelijke baan, altijd boze mensen. Maar na onze uitleg deed deze vrouw erg haar best om ons een vlucht te vinden. Tegen die tijd had echter het iedereen van die geannuleerde vlucht al om moeten boeken, en was het erg moeilijk om nog wat te vinden. Even speelden we met het idee om de hele reis maar te schrappen, maar er zouden heel wat kosten zijn die we niet terug zouden krijgen, en we zouden alleen maar boos zijn. Uiteindelijk vond ze ons een vlucht, of liever gezegd, verschillende vluchten: Micky die dag naar Charlotte en de volgende dag van daaruit naar St. Maarten, en ik de volgende ochtend vanuit Philly naar St. Maarten. Pff, dat hebben we maar gedaan. We kregen hotel vouchers, en we hebben samen op zijn middagvlucht naar Charlotte gewacht, de hele dag op het vliegveld, leuk is anders.
Daarna ben ik naar het hotel vertrokken, jee, ik heb al zeker 25 jaar niet meer alleen op een hotelkamer gezeten. Ik droomde steeds dat Micky er was. Hij belde nog even; de oplader van de telefoon zat in de koffer, die kwijt was, dus maar even kort. De volgende ochtend was ik om half zes weer op het vliegveld, weer door het hele circus van beveiliging, maar het ging allemaal soepel deze keer. Ik reisde wel erg licht zo zonder bagage. En met kleren die ik al sinds donderdag aanhad.
Alles ging verder op tijd, heel vreemd om zomaar zonder Micky te reizen, en maar hopen dat zijn vliegtuig ook zonder problemen ging. Ik kwam om half twee aan, hij zou om half vier aankomen.

Wat vreemd om zomaar opeens in de warmte te zijn! Mijn vest en jas konden in de rugzag, en ik ben een eindje gaan wandelen. Het is een vliegveld dat wel bekend zal zijn met de vliegtuig spotters; ze landen zowat op het strand, zie hier, (niet mijn flimpje).

Aan het einde van de landingsbaan is een strand, dat moest ik ook even zien.

  Ze staan klaar om weggeblazen te worden.

Daar komt er een.

Best wel leuk om te zien!!

Een paar uur later kwam Micky ook aan, heel leuk natuurlijk! En met bagage, ook weer een meevaller. 
We namen een busje naar de autoverhuurder; ik had proberen te bellen om te zeggen dat we een dag later kwamen, maar dat was niet gelukt (het hotel hadden we wel kunnen bereiken). Dus we hoopten maar dat het niet geannuleerd was. Dat was het inderdaad, maar ze hadden gelukkig nog wel een auto. Dus even later konden we met een auto van zeker 10 jaar oud, 50.000 km op de meter, en met met de nodige deukjes op pad. Er rijden daar niet veel auto's zonder krassen! Daarbij zouden we niet ver gaan rijden, het is maar een klein eiland.

Zomaar wat foto's van onderweg.

Brievenbussen en gasmeters.

We hadden een mooi huisje, en zaten in het Franse deel. Ons uitzicht waarmee we elke ochtend we wakker werden, het ruisen van de zee en de bomen op de achtergrond. En het geluid van hele kleine duifjes. Gek om duiven in palmbomen te zien.

De kamer.

Bloemetje op de handdoeken, leuk.

Voor de rest maar een rits foto's, ze staan niet meer op volgorde van dagen, maar dat maakt niks uit. 

Tijdens een strandwandeling zagen we deze; in New Jersey vermist iemand een paar borden.

Deze man zagen we op 2 verschillende dagen, net alsof hij zijn paard uitliet zoals een ander een hond uitlaat. Hij had het paard niet vast, maar dat paard deed precies zoals hij vroeg.

Zomaar een leuk huisje.

In de vlindertuin. We luisterden naar een leuke en leerzame rondleiding over vlinders.

Daar loopt hij weer met zijn paard.

Een uitstapje naar het oude fort in Marigot.

Het water is zo blauw! Ik had nog nooit zo'n blauw water gezien.

Zo'n mooi uitzicht daar.

Ik heb fijn wat kunnen schilderen, ook op het strand. Die schelp lag bij ons huisje, maar ik heb een levende van dezelfde soort gevonden bij het snorkelen, en weer fijn teruggedaan.

Boven Marigot, de Franse kant, hieronder Phillipsburg, de Nederlandse kant.

Ik geloof dat ze de afdankertjes krijgen.

Vrolijke parasols aan het strand, en een grote cruiseboot. Toerisme is big business.

 Heerlijk strand!

Ik heb een paar dingen gedaan die ik nog nooit gedaan had, het eerste was een introduktieduik. Ik kreeg uitleg van Charley, die met met zijn Franse accent zo aan de Fransman in de film Couples Retreat liet denken. Daarna hielp hij me met de tank omdoen, en we gingen vanuit het strand het water in. Hij vond het water maar, koud, en ik vertelde hem over hoe het water hier in hoogzomer op die temperatuur is! Het is een andere wereld!
Onder water hield hij mijn hand steeds vast. Het was even wennen met het ademen, maar het ging goed. Het is echt iets wat ik wel zou willen leren. Hij liet me een of andere slak met stekels zien, en nog een grote levende schelp. Veel te snel was het weer tijd om boven te komen. Voor herhaling vatbaar!

Die middag had ik plannen voor nog wat nieuws, parasailing. Dat was ook heel leuk. Ik werd eerst per jetski naar een boot gebracht, en daarna in het harnas gehesen. Die mannen die dat zaakje runden waren niet zo spraakzaam, en het ging vooral met handgebaren.

 Klaar voor de start.

 Heel hoog! Er konden 2 personen aan die parachute hangen, maar als je alleen gaat ga je hoger.

 En weer landen. Mijn voeten gingen even in het water, maar daarna een hele zachte landing op de boot.

 Mooie zonsopkomst.

De tijd vloog veel te snel voorbij. Dit was alweer de laatste dag; een uitstapje met een catamaran naar een onbewoond eiland, Tintamarre, met een stuk of 20 personen.

Voor de zekerheid had ik wat tegen misselijkheid ingenomen, de golven waren erg hoog, en ik kon me dat zeereisje in Florida nog maar al te goed herinneren. Het ging allemaal goed gelukkig!

 

Net toen we bij het eiland kwamen, en we op het strand afgezet waren begon het hard te regenen. Nu hadden we af en toe al een buitje gehad, en die duurden telkens maar een paar minuten, maar deze keer was het toch wel een half uur. Er was nergens om te schuilen, dan maar het water in. Dat werd na een tijd ook koud, maar gelukkig kwam de zon toen door en was de rest van de dag erg mooi.

We kregen er lunch en drankjes; in sommige van die drankjes zat rum, en sommigen van de groep werden een beetje tipsy, maar ook weer niet te erg.

We hebben een eind gewandeld; aan de andere kant van het eiland is het water wat ruwer, en we zagen er een kleine haai zwemmen.

De boot.

We waren niet de enigen hoor.

Maar zo lijkt het wel alsof we alleen zijn.
We hebben gesnorkeld (ik had gehoopt om schildpadden te zien, maar helaas hielden die zich verstopt), en toen het tijd was om terug naar de boot te gaan ben ik samen met nog een stel anderen naar de boot gezwommen, lekker. En daarna nog een keer van de boot afspringen, ook leuk.
De terugrit was heerlijk. We zaten voorop de boot, heerlijk de wind in de haren, het zeil boven ons, en ik wilde dat die dag niet eindigde. Maar ja, ook daar komt een eind aan, en de volgende dag was het inpakken en wegwezen.

Nou, ik hoop dat ik jullie niet verveeld heb met onze vakantiefoto's! Maar nu we weten dat er zulke plaatsen in de wereld bestaan is het hopelijk niet de laatste keer dat we er naartoe gaan!