Reis naar DC

Ik lig weer dik achter met mijn blog. Hier is nog een verslagje van afgelopen week van ons reisje naar Washington. De afgelopen 6 weken hebben we 3 reisjes erop zitten. Dat was even veel achter elkaar, en wel leuk. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar er moet ook af en toe gewerkt worden.

Woensdag vertrokken we richting zuiden. Micky ging 's morgens eerst de honden naar het kennel brengen, en rond een uur of 11 waren we klaar om te vertrekken. We gingen eerst even bij Bibi aan. Omdat we in de buurt kwamen had ik gebeld om te kijken of ze thuis was. Het was leuk om haar even te zien, en we kregen een rondleiding van de tuin. Ik heb weer een paar dingen bijgeleerd over eetbaar 'onkruid.'

Daarna gingen we verder richting Harrisburg, waar we een hotel hadden geboekt. Onze Tomtom bleek het uiteinde van de kabel verloren te zijn, en kon niet meer opladen. Ik kan gelukkig nog kaartlezen en het hotel bleek aan een grote weg te liggen die ook op de kaart stond. De volgende dag vond Tim iets op het dilemma van niet meer op kunnen laden; met 3 verschillende kabels en contacten kreeg hij het aan het werken!

Het was 's avonds heel leuk en gezellig om wat tijd met allemaal samen door te brengen. Het kon wel eens het laatste tripje zijn met z'n allen.

Op donderdag gingen we verder richting zuiden, en naar Gettysburg. We waren er 11 jaar geleden een keer, maar toen was het mistig en koud. Nu was het zonnig en koud. Micky heeft de tour al verschillende keren gedaan met de ROTC kadetten en wist veel te vertellen. We gingen eerst naar het visitor center; het museum sloegen we over. Daarna gingen we naar het Gettysburg National Cemetery een historische begraafplaats en net naast de plek waar Lincoln zijn beroemde Gettysburg address hield.


Soldiers National Monument, het eerste monument dat opgericht werd in Gettysburg.

Het is best indrukwekkend; er liggen 6000 soldaten begraven; 1500 zijn onbekend. Stel je voor dat je nooit bericht krijgt als je man of zoon gesneuveld is.


De graven van de onbekende soldaten.


Standbeeld met noord en zuid soldaat.


Hier was alles al tamelijk groen met bloeiende bomen.

Na de begraafplaats zijn we het National park doorgereden en op verschillende plaatsen gestopt. Micky vertelde allerlei weetjes. Wat een vreselijke oorlog was die burgeroorlog. Er zijn meer Amerikanen in gesneuveld dan alle volgende oorlogen bij elkaar.


The Valley of Death. Hoe anders het er nu uitziet:




Een groep kinderen loopt met de confederate vlag. Geen idee wat dit te betekenen had.

Nadat we genoeg gezien hadden reden we verder richting Washington. Er was een ongeluk gebeurd en we kwamen in file te staan. We probeerden een alternatieve weg te vinden op de Tomtom, maar Micky had een ander idee en ging een willekeurige auto volgen die de autoweg afging. En waarempel wist die blijkbaar de sluiproutes, want we kwamen een heel eind verder weer op de autoweg.
We vonden ons hotel zonder probleem, en hadden een mooie suite in het Marriott Residence Inn. Het was inmiddels laat in de middag, en ongeduldig wachtten we op Gerard en de familie. Een uur of zo later kwamen ze aan en het was zo'n leuk weerzien! Voor mij was het 2 jaar dat ik ze niet gezien heb, voor de rest 7 jaar, veel te lang! De kinderen waren snel aan ons gewend, en waren helemaal blij om de eerste wilde dieren in Amerika te zien: een paar eekhoorntjes.

Nadat ze een beetje gesettled waren hebben we pizza gehaald, en daarna was het snel oogjes dicht voor de kinderen.

Op vrijdag gingen we met de dichtsbijzijnde metro, West Falls Church, naar Washington. Bij het Smithsonian stapten we uit, Thomas was helemaal in de ban van de roltrappen, en voor we het wisten was hij al boven... op de roltrap die naar beneden gaat.

We liepen richting Washington Monument, en hoe goed ze al snel aan elkaar wenden is wel te zien:


Tim en Thomas.


Fotomodel Bart poseert met een t-shirt van een Frans muziekfestival. Ze gaan de foto insturen naar de website van het festival.


WW2 memorial. De vorige keer dat we hier waren was het in aanbouw. Het is een heel mooi memorial.


Elke ster zijn 100 gevallen soldaten.

Hierna liepen we verder langs het Korean War Memorial (waar de burgermeester van Seoul pas een krans heeft gelegd), richting Lincoln Memorial.


Korean war memorial; met een krans van de burgemeester van Seoul.


Hoe waar!


De reflection pool onder constructie... alweer; 7 jaar geleden ook al.

Ondertussen begon het steeds meer te regenen, en we gingen richting Museum of Natural History, en liepen langs het Vietnam Memorial.



In het museum was het druk; nog veel meer mensen hadden hetzelfde idee om ergens binnen te zijn. Bij de dinosaurussen kon je over de hoofden lopen, maar de kinderen vonden het allemaal wel leuk.


Bart en Thomas.

Onafscheidelijk.

Hierna gingen we weer terug naar 'huis.' Bij de parkeerplaats van de metro bleek dat je alleen met een metrokaart kon betalen om eruit te komen. Het parkeren kost $4.50, maar je moet een kaart van $10 kopen. We dachten die de volgende dag nog een keer te gebruiken (wat de metro nog een extra dollar zou opleveren), maar weekenden bleken gratis te zijn. Het is wel afzetterij, maar ik heb onze kaart aan de poetsvrouw van het hotel gegeven bij ons vertrek zodat er iemand tenminste nog wat aan heeft.

Maar goed. We deden eerst nog wat boodschappen voor het avondeten, er zat ook een keukentje bij in het hotel.


De kinderen vonden op de taalbarriere ze een oplossing: Google vertaler. Zo grappig.

's Avonds zijn we nog naar de mall geweest om een Ipad te zoeken voor Gerard, maar die waren uitverkocht. Tim en Niels kochten een leuk bordspel om 's avonds te spelen, want dat waren ze vergeten mee te nemen.

Zaterdag gingen we weer richting Washington. Het was al wat warmer, en we waren voorbereidt met paraplu's deze keer. We stapten uit bij McPherson's Square, een paar straten achter het Witte Huis, en zagen meteen een andere kant van Washington; er lag een groep daklozen in het metrostation. Er werden net maaltijden uitgedeeld aan hun door een paar mensen uit een bestelbusje. Treffend is ook nog dat dit naast het Veterans Administration gebouw is en dat ongeveer eenvierde van daklozen veteranen zijn... Je staat er toch weer even bij stil dat niet alles is zoals het lijkt.

Rondom het Witte Huis wordt er aan de weg gewerkt, er was veel afgezet. Natuurlijk moesten we de nodige foto's maken.




Giulia deze keer als t-shirt fotomodel.

We hadden het hier wel snel gezien en liepen verder langs het Ford Theather waar Lincoln neergeschoten is, en het FBI gebouw (die 2 dingen stonden op Giulia's lijstje). De kleine kinderen waren het lopen ondertussen moe, en we splitsten de families. Gerard en Marion gingen met hun kinderen een hop on, hop off busrit maken, en we zouden elkaar later bellen.


Capitool in de verte.

Wij gingen naar het Museum of American History. Daar waren we nog niet eerder geweest, en ik was verrast hoe leuk het eigenlijk was. Het is heel wat meer dan droge geschiedenis, en we hebben nog maar een klein stukje gezien, onder andere het gedeelte over de geschiedenis van transport en Michelle Obama's jurk (die Moesten Giulia en ik gezien hebben).


Museum of American History

Giulia en ik wilden ook nog even naar het kunstmuseum, maar dat werd alleen maar een snelle tocht er dwars doorheen, ondertussen met Tim discusierend wat er nu wel en niet kunst was en waarom.
Onze voeten deden ondertussen wel zeer, en onze hersens waren vol, dus we belden Gerard om te zien waar ze waren. Ze waren in de buurt, en we spraken op het grasveld voor het museum af.
Ik moest nog lachen met de entrepreneurs hier; gisteren met de regen stonden ze voor het museum paraplu's te verkopen; vandaag stonden ze er met zonnebrillen.


Happy Giulia


Allemaal zitten op 1 jas.

We deden weer boodschappen en aten samen op de kamer. De kinderen deden een spelletje UNO, dat is leuk voor jong en oud.



Zondag was het pasen en ik had van thuis gekookte, geverfde eieren meegebracht. Giulia en ik verstopten ze bij het hotel, en zo hebben de kinderen toch eieren kunnen zoeken. Heel leuk, en ze waren enthousiast. Het waren er veel te veel voor ons, dus ze hebben ze later met het ontbijt in de ontbijtzaal bij het hotel uitgedeeld. De mensen vonden het zo leuk van hun.



Nou, en toen kwam het afscheid. Wij moesten weer richting naar huis, en de rest zette hun reis voort. Het was superleuk, en alweer veel te snel voorbij.

Vakantie in de keys

Ga er maar even voor zitten hoor, want het is een heel verhaal geworden!

Woensdag
We moesten al vroeg opstaan om de vlucht van Ithaca naar Newark te halen om 0620. Deze ochtend hebben we hopelijk voor het laatst deze winter het ijs van de autoruiten moeten krabben. Micky zag zo tegen de reis op, en dan vooral de veiligheidsmaatregelen, zoals het fouileren. Laat hem er nu net uitgepikt worden! Hij had goed de pest in!
Het is maar een korte vlucht naar Newark, en hier zagen we dat het gras al wat groen begint te worden. We hadden 2 uur de tijd, en hebben lekker ontbeten bij de Ruby Diner. Ik had vliegveld eten verwacht, maar het smaakte prima.

Het was 3 uur vliegen naar Miami; naast me zat een man te hoesten en ik zag me al ziek worden deze reis. Gelukkig was zijn hoest maar tijdelijk. In Miami gingen meteen onze laagjes kleding uit, en de jas en trui hebben we verder niet meer nodig gehad. Het valt meteen op: je hoort hier alleen maar Spaans om je heen! We belden het auto huurbedrijf gebeld, en ze kwamen ons halen. Ook deze mensen beantwoordden hun telefoon in het Spaans. Het bleek dat ze alleen nog een schakelauto hadden en geen automaat (het was maar een klein bedrijf), en toen ze ons zagen twijfelen kregen we een upgrade, een wat grotere auto. Het is niet dat we geen schakelauto kunnen rijden, maar de laatste keer dat Micky mijn (schakel) auto reed kreeg hij prompt last van zijn jicht, en zijn voet is nog niet helemaal goed. Maar goed, geen keus, dus dat moet maar.


Onze auto.

We reden richting Key Largo, en onderweg hebben we wat boodschappen gedaan. Het was echt warm! Hoe vreemd om 3 uur vliegen nog in hetzelfde land te zitten, met een totaal ander klimaat. En overal palmbomen!

Het plaatsje waar we zaten is net onder Key Largo, Tavernier. We hadden hier een apartement in Ocean Pointe Suites. Het was echt mooi, een goed onderhouden resort. Op de parkeerplaats kwamen we wat wild tegen: we moeten stoppen voor een leguaan die overstak. Later zagen we er nog een boven in een boomtop waar we vanuit onze kamer.


Uitzicht vanuit onze kamer.


Uitzicht vanuit onze kamer.


De slaapkamer.


Zitkamer.


Palmbomen recht voor onze deur, op de 4e verdieping.


Ik heb al snel mijn plekje op het balkonnetje gevonden.


De apartementen. Er zijn 5 zulke gebouwen, dit is nummer 5. Lekker dicht bij het strandje en het zwembad. We zaten op de 4e verdieping.


Als je geen aanlegplaats reserveert, wordt je weggesleept.


Achterkant van het appartement.

Rondlopend genoot ik van de bloemen, net een botanische tuin.






Er was een heerlijk groot zwembad, met een heerlijke watertemperatuur.

Donderdag
Ik ben altijd vroeg wakker, en heb genoten van de zonsopkomst. Ik geloof dat ik nog nooit eerder de zon over de oceaan heb zien opkomen. Er was een houten pier met op het eind een overdekt stukje waar je lekker kon zitten.





Na het ontbijt zijn we meteen naar Keys Diver, een duikwinkel, gegaan om reserveringen te maken voor een snorkeltrip de volgende dag. Een boot brengt je naar het koraalrif, en daar kun je dan snorkelen. Terwijl we wachtten om te reserveren beantwoorde de vrouw wel 4 telefoontjes, en daaraan te horen wisten we al dat het voor vandaag toch niet meer ging lukken, wat we toch niet gepland hadden. Een hele aardige man hielp ons, en vertelde ons nog een paar dingen in de buurt die er te doen zijn.

De eerste stop was een grote souvenirwinkel, met veel schelpen, nogal toeristisch. Daarna naar het Wild Bird Sanctuary. Het was leuk om de vogels te zien, en ik oh en ah-de over de pelikanen.


Reiger.



Deze pelikaan wil naar binnen, het hok in.


Een uil die eens uit zijn hokje komt kijken.


Strangler Fig.

Hierna reden we richting zuiden met een niet duidelijk doel, en kwamen bij Chilli Willie uit voor lunch. Vlakbij ligt het Geological State Park, dus daar gingen we een kijkje nemen. Het was niet zo interessant, een oude quarry, met veel koraalfossiel. Het was erg warm, en we waren er snel weg. We leerden een beetje over de geschiedenis van het eiland.

Na nog wat boodschappen gingen we terug naar het apartement, en daarna het heerlijke zwembad in. Hier hoorden we verschillende talen, Duits, en Zweeds, en in de winkel eerder ook Nederlands.


Elke avond gingen we op dit strandje onder de sterren zitten. Het water lokte hier niet echt om te zwemmen, maar het was er lekker vertoeven.

Vrijdag

Ik was alweer vroeg op en zat de de zonsopkomst te bekijken vanuit de pier.

Zo mooi, er kwam net een zeilboot voorbij.







De leguaan die steeds bovenop de bomen lag te zonnen.

Deze leguaan kwam uit de bosjes lopen terwijl we aan het strand waren.

Tegen de middag vertrok onze boot om te gaan snorkelen.


Op weg naar het koraalrif waar we gingen snorkelen. Het was zo'n 2 mijl van de kust. Voordat we vertrokken kregen we uitleg over het snorkelen en over de veiligheidsmaatregelen. Onderweg kregen we de snorkels, vinnen, en zwemvestjes uitgedeeld. Micky deed niet mee met het snorkelen. Zijn voet wat opgezwollen en pijnlijk, dus hij zou die vinnen niet aankrijgen. Hij vond het prima om niet in het water te hoeven.

Ik wordt altijd wat misselijk op een boot, en had 's morgen een halve Dramamine ingenomen. Ik wilde niet meer nemen omdat ik het nog nooit eerder heb gehad, maar de andere helft nam ik wel mee. Er was 1 persoon die al op het eerste stuk op de boot overboord hing en de hele rest van de tijd ziek was.

Na ongeveer een half uur waren we bij het koraalrif in het Pennekamp State Park, en daar konden we het water in. Nou, varen op die boot schommelde niet erg, maar zo snel we stopten ging hij erg op en neer. Het water aan het strand leek nog redelijk glad, maar hier waren de golven wel een meter hoog. Je kon echt niet staan zonder je ergens aan vast te houden!

Ik vond het wel spannend om hier in het water te gaan hoor! Ik heb 26 jaar geleden gesnorkeld, en dat was vanuit het strand zwemmend. Dit was even wat anders, zomaar in het hele diepe water. Er waren verschillende mensen die zich daaraan verkeken hadden en meteen weer in de boot terug gingen. Ik ging dus te water, en het was best even griezelig hoor. Het wende echter snel, en ik had het snel te pakken hoe het allemaal moest.
We waren vlakbij het standbeeld van Christ of the Abyss, dus die heb ik even bekeken, leuk om eens te zien, maar ik vond visjes kijken veel leuker. Ik weet niet welke soorten ik allemaal gezien heb maar het waren er veel. Soms leek het alsof je de vissen aan kon raken, maar als je je hand uitstak waren ze toch nog ver weg. In het water lijkt alles veel dichterbij.
Terwijl ik daar zo dreef hoorde ik iemand roepen. Ik keek op en bleek een halve meter van een boot te zijn. Dat was schrikken! Het was een boot vol duikers die er even eerder nog niet was. Daar ben ik rap van weg gezwommen. Het met zoveel snorkelers bij elkaar nog best uitkijken dat je niet iemand in het gezicht trapte met je vinnen. Eigenlijk was ons verteld dat we een 'buddy-system' moesten hebben, een andere persoon bij ons, maar ik was maar in mijn eentje aangezien Micky in de boot bleef. Hij hield wel een oogje in het zeil hoor!

Na een tijdje werd het ondanks het warme water toch wat koud en ging ik weer terug naar de boot. Het was nog niet gemakkelijk om op het trapje van een schommelde boot te klimmen. Ik had genoeg zoutwater gehapt, en die boot ging zo hard op en neer, dat ik het wijs vond om mijn tweede helft Dramamine in te nemen. In het water ging je natuurlijk net zo hard op en neer, en dan zie je het zeewier ook nog eens op en neer gaan daar beneden. Ik was niet echt misselijk, maar toch niet 100%. Nou, je ziet het al aankomen. Nog geen 10 minuten later hing ik overboord om de visjes te voeren. Ik schaamde me rot en vroeg aan de kapitein die vlakbij stond of dit vaak gebeurd. O nee, zegt hij met een serieus gezicht, jij bent de eerste.

Gauw daarna gingen we naar snorkelplek nummer 2, en onderweg was alles weer prima, zolang de boot vooruit ging. Ik heb nog een tweede keer gesnorkeld, maar kreeg het toch al snel koud en ging de boot in. Het was wel grappig dat bij de eerste stop iedereen bijna stond te dringen om de boot uit te gaan, bij de tweede stop werd het al minder enthousiast, en bij de derde stop gingen alleen de die-hards er nog uit.
Ik heb de visjes nog een paar keer gevoerd hoor. Telkens als ik dacht dat het goed ging, ging het weer mis. Bij de railing zaten een paar mensen, maar die waren snel weg toen ik ertussen sprong om wat er nog in mijn maag zat overboord te gooien. Ik moest wel stilletjes lachen hoe snel ze weg waren. Op een gegeven moment hing ik samen met een Duits meisje overboord. Van de 30 mensen op die boot zijn er wel 10 ziek geworden!
Toch zou ik het nog eens over doen, het was erg mooi om het koraalrif te zien.


Zo gauw we weer aan het varen waren op de terugweg was ik er weer prima aan.

In het apartement hebben we eerst gedouched, en daarna wat eten gehaald. Ik had er honger van gekregen haha! Nou, ik zal het thuis nog vaak moeten horen, want Micky moest het natuurlijk meteen vertellen.

Zaterdag
Ik wilde naar het Turtle Hospital in Marathon voor een rondleiding, maar helaas waren we niet op tijd, plus dat de tour al vol zat; reserveren is echt nodig. Nou, dat houden we nog tegoed. Reden temeer om een keer terug te gaan.
We reden door naar Key West. Het is best een mooie rit met aan beide kanten water.


Stukje weg naar Key West.


Seven mile bridge.

We stopten bij een strandje in Key West.


Smathers Beach Key West.



Daarna naar het zuidpuntje van de USA. Het was er erg druk en er stond een rij te wachten om een foto te nemen. Het was ons wat te druk en toeristisch, maar we hebben het even gezien.




Huis in Key West.

Daarna zijn we weer richting noorden gereden (je kunt daar maar 2 kanten op eigelijk), naar het Bahia Honda State Park,. Eerst aten we daar een hapje, en tewijl we daar aan het water zaten sprongen de vissen uit het water.


Zie je hem? Blijkbaar doen ze dit als ze opgejaagd worden.

Op een informatiebord...


... deze foto van een ansichtkaart uit de jaren '40:

Klein wereldje.


Eilandje in de verte, met kajakers, bij Bahia Honda State Park.



Er is een oude brug, die in een orkaan gedeeltelijk verwoest is. Ernaast is een nieuwe brug gebouwd, en een stukje van de oude brug is hersteld zodat je een mooi uitkijkpunt hebt.


"Arnold was here."
Het lijkt wel iets uit een apocolypse film.


Dezelfde oude brug.


Uitzicht vanuit het kleine stukje nieuw gebouwde brug.
Vanaf de brug zagen we beneden roggen zwemmen, een prachtig gezicht!


Er is hier een van de weinige zandstranden op de keys. Een stuk van dit strand stonk van het zeewier, maar we vonden een plek waar dit niet zo was. Je moest wel door een laag zeewier heen stappen om bij het water te komen, maar het was er heerlijk zwemmen en niet diep. Ik bleek mijn badpak vergeten te zijn, maar had gelukkig nog een korte broek en t-shirt in de auto liggen en daar heb ik maar in gezwommen. Micky had een visje dat hem wel mocht en steeds bij hem kwam, grappig. Niet ver van ons vandaan waren een stel pelikanen aan het duiken en vissen. Ook zo mooi om te zien.

Weer thuis gekomen hebben we nog eens in het zwembad gezwommen bij zonsondergang, en weer aan het strandje onder de sterren gezeten. Ahhhh!

Zondag
De laatste volle dag alweer. We gingen naar het Pennekamp State Park, en daar hebben eerst ontbijt picknick gegeten die we meegenomen hadden. Het begon er al vroeg druk te worden. We wandelden een klein stukje tussen de mangrove bomen; Micky's voet was nog altijd pijnlijk.


Mangroves wandelpad.


Indiana Jones

Gelukkig wilde Micky toch kayakken, en we hebben voor een uurtje een 2-persoons kayak gehuurd en tussen de mangrove bomen geroeid. We hadden nog nooit gekayakd, het beviel prima. Het was midden op de dag, en behoorlijk heet. We hebben dat stuk geen vogels gezien, wel veel vissen in het heldere water, zelfs een rog. Het was heel erg mooi.
Hierna waren we allebei wat loom, en we zijn terug naar het apartement gegaan. 's Avonds lekker uit gegeten bij een restaurant aan het water (nadeel was dat een boot aanlegde en zijn motor lang liet draaien en we in de uitlaatgassen zaten, grrr), en voor het laatst nog een keer aan het strand gezeten onder de sterren.

Maandag
Al vroeg ingepakt en wegwezen. We hoefden pas 's middags naar het vliegveld, en hadden nog tijd om een klein stukje van de Everglades te bekijken. De eerste stop was het visitor center, en daarna een paar uitkijkpunten. Het eerste was het Anhinga Trail. Anhinga's zijn een vogelsoort en die zaten hier veel. Deze vogels hebben diep water nodig om te kunnen duiken voor vis, en hier zijn een aantal diepe plassen. Het was het einde van het droge seizoen, en de vis gaat naar de diepere gedeeltes, en daarom waren er nu ook veel krokodillen. Micky bleef in de auto op me wachten terwijl ik het pad rondliep. Het is maar een kilometer of zo lang.

Alligator, ze zaten er in alle maten, van klein tot groot. Ik heb ze niet geteld, maar heb er denk ik zeker 30 gezien.


De meesten waren sloom in de hitte, maar deze zwom in het beekje, en ze houden je in de gaten hoor!



Anhinga met jongen.

Deze vogel trekt zich niks van de mensen aan.

Een grote!

Brumelia, een plant die op de bomen groeit.


Spaans mos en een brumelia.


Uitkijkpunt over een grasvlakte in de Everglades. Het was erg droog, het regenseizoen moet nog beginnen.

En toen was het weer huiswaarts. We stopten nog een keer bij het visitor center en daar kwamen we even aan de praat met een paar Nederlanders. Ze hadden wel een hele leuke tourauto met open dak!
Het autohuurbedrijf bij het vliegveld vinden was even moeilijk. We hebben wel een half uur rondgereden. De Tomtom stuurde ons alle kanten op, en was helemaal in de war omdat we niet naar hem luisterden vanwege een wegomleiding. Eindelijk vonden we het dan, en alles was snel afgehandeld we werden naar het vliegveld gebracht. Daar ging alles ook heel vlot met inchecken en door de security. Het vliegtuig bleek vertraging te hebben vanwege het weer in Newark, maar opeens een uur later moest iedereen snel instappen om te kunnen vertrekken. We hadden een goede vlucht, maar hadden opeens maar 20 minuten om over te stappen. Zo snel als we konden gingen we van het ene puntje van een terminal naar het einde van een andere, Micky met zijn pijnlijke voet! Komen we daar aan, blijkt dit vliegtuig's airconditioning kapot te zijn en hebben ze geen idee wanneer het gemaakt kan worden. Dat gaat zo een uur verder, we vermaakten ons met het bekijken met het 'wild' in terminal C. Er woont daar namelijk een muisje onder een van de omroepbureau's, en hij kwam af en toe kijken of er wat te eten viel. Of misschien was hij op zoek naar zijn vlucht. Of het was de city mouse die naar de country wilde, maar van mij kreeg hij geen lift.

Een uur later bleek ons vliegtuig niet meer gerepareerd te worden, maar konden we weer helemaal naar een andere terminal gaan waar een ander vliegtuig voor ons klaar stond. Deze keer lukte het om te vertrekken, en na een hele turbulente rit in zo'n propellor vliegtuig waren we tegen middernacht weer thuis. Het huis bleek nog in goede staat te verkeren, en ze hadden mijn instructies gevolgd en de was en afwas gedaan, en gestofzuigd.
En dat was het einde van onze vakantie. Micky, die eerst niet eens wilde gaan, kan niet wachten op een volgende keer.

En knap hoor, als je tot hier gelezen hebt!

O, en ook nog dit: onze woordenschat is aardig uitgebreidt; ik weet nu wat keys zijn, en hammocks, en waar de Conch Republic ligt, onder andere.