Reis naar DC

Ik lig weer dik achter met mijn blog. Hier is nog een verslagje van afgelopen week van ons reisje naar Washington. De afgelopen 6 weken hebben we 3 reisjes erop zitten. Dat was even veel achter elkaar, en wel leuk. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar er moet ook af en toe gewerkt worden.

Woensdag vertrokken we richting zuiden. Micky ging 's morgens eerst de honden naar het kennel brengen, en rond een uur of 11 waren we klaar om te vertrekken. We gingen eerst even bij Bibi aan. Omdat we in de buurt kwamen had ik gebeld om te kijken of ze thuis was. Het was leuk om haar even te zien, en we kregen een rondleiding van de tuin. Ik heb weer een paar dingen bijgeleerd over eetbaar 'onkruid.'

Daarna gingen we verder richting Harrisburg, waar we een hotel hadden geboekt. Onze Tomtom bleek het uiteinde van de kabel verloren te zijn, en kon niet meer opladen. Ik kan gelukkig nog kaartlezen en het hotel bleek aan een grote weg te liggen die ook op de kaart stond. De volgende dag vond Tim iets op het dilemma van niet meer op kunnen laden; met 3 verschillende kabels en contacten kreeg hij het aan het werken!

Het was 's avonds heel leuk en gezellig om wat tijd met allemaal samen door te brengen. Het kon wel eens het laatste tripje zijn met z'n allen.

Op donderdag gingen we verder richting zuiden, en naar Gettysburg. We waren er 11 jaar geleden een keer, maar toen was het mistig en koud. Nu was het zonnig en koud. Micky heeft de tour al verschillende keren gedaan met de ROTC kadetten en wist veel te vertellen. We gingen eerst naar het visitor center; het museum sloegen we over. Daarna gingen we naar het Gettysburg National Cemetery een historische begraafplaats en net naast de plek waar Lincoln zijn beroemde Gettysburg address hield.


Soldiers National Monument, het eerste monument dat opgericht werd in Gettysburg.

Het is best indrukwekkend; er liggen 6000 soldaten begraven; 1500 zijn onbekend. Stel je voor dat je nooit bericht krijgt als je man of zoon gesneuveld is.


De graven van de onbekende soldaten.


Standbeeld met noord en zuid soldaat.


Hier was alles al tamelijk groen met bloeiende bomen.

Na de begraafplaats zijn we het National park doorgereden en op verschillende plaatsen gestopt. Micky vertelde allerlei weetjes. Wat een vreselijke oorlog was die burgeroorlog. Er zijn meer Amerikanen in gesneuveld dan alle volgende oorlogen bij elkaar.


The Valley of Death. Hoe anders het er nu uitziet:




Een groep kinderen loopt met de confederate vlag. Geen idee wat dit te betekenen had.

Nadat we genoeg gezien hadden reden we verder richting Washington. Er was een ongeluk gebeurd en we kwamen in file te staan. We probeerden een alternatieve weg te vinden op de Tomtom, maar Micky had een ander idee en ging een willekeurige auto volgen die de autoweg afging. En waarempel wist die blijkbaar de sluiproutes, want we kwamen een heel eind verder weer op de autoweg.
We vonden ons hotel zonder probleem, en hadden een mooie suite in het Marriott Residence Inn. Het was inmiddels laat in de middag, en ongeduldig wachtten we op Gerard en de familie. Een uur of zo later kwamen ze aan en het was zo'n leuk weerzien! Voor mij was het 2 jaar dat ik ze niet gezien heb, voor de rest 7 jaar, veel te lang! De kinderen waren snel aan ons gewend, en waren helemaal blij om de eerste wilde dieren in Amerika te zien: een paar eekhoorntjes.

Nadat ze een beetje gesettled waren hebben we pizza gehaald, en daarna was het snel oogjes dicht voor de kinderen.

Op vrijdag gingen we met de dichtsbijzijnde metro, West Falls Church, naar Washington. Bij het Smithsonian stapten we uit, Thomas was helemaal in de ban van de roltrappen, en voor we het wisten was hij al boven... op de roltrap die naar beneden gaat.

We liepen richting Washington Monument, en hoe goed ze al snel aan elkaar wenden is wel te zien:


Tim en Thomas.


Fotomodel Bart poseert met een t-shirt van een Frans muziekfestival. Ze gaan de foto insturen naar de website van het festival.


WW2 memorial. De vorige keer dat we hier waren was het in aanbouw. Het is een heel mooi memorial.


Elke ster zijn 100 gevallen soldaten.

Hierna liepen we verder langs het Korean War Memorial (waar de burgermeester van Seoul pas een krans heeft gelegd), richting Lincoln Memorial.


Korean war memorial; met een krans van de burgemeester van Seoul.


Hoe waar!


De reflection pool onder constructie... alweer; 7 jaar geleden ook al.

Ondertussen begon het steeds meer te regenen, en we gingen richting Museum of Natural History, en liepen langs het Vietnam Memorial.



In het museum was het druk; nog veel meer mensen hadden hetzelfde idee om ergens binnen te zijn. Bij de dinosaurussen kon je over de hoofden lopen, maar de kinderen vonden het allemaal wel leuk.


Bart en Thomas.

Onafscheidelijk.

Hierna gingen we weer terug naar 'huis.' Bij de parkeerplaats van de metro bleek dat je alleen met een metrokaart kon betalen om eruit te komen. Het parkeren kost $4.50, maar je moet een kaart van $10 kopen. We dachten die de volgende dag nog een keer te gebruiken (wat de metro nog een extra dollar zou opleveren), maar weekenden bleken gratis te zijn. Het is wel afzetterij, maar ik heb onze kaart aan de poetsvrouw van het hotel gegeven bij ons vertrek zodat er iemand tenminste nog wat aan heeft.

Maar goed. We deden eerst nog wat boodschappen voor het avondeten, er zat ook een keukentje bij in het hotel.


De kinderen vonden op de taalbarriere ze een oplossing: Google vertaler. Zo grappig.

's Avonds zijn we nog naar de mall geweest om een Ipad te zoeken voor Gerard, maar die waren uitverkocht. Tim en Niels kochten een leuk bordspel om 's avonds te spelen, want dat waren ze vergeten mee te nemen.

Zaterdag gingen we weer richting Washington. Het was al wat warmer, en we waren voorbereidt met paraplu's deze keer. We stapten uit bij McPherson's Square, een paar straten achter het Witte Huis, en zagen meteen een andere kant van Washington; er lag een groep daklozen in het metrostation. Er werden net maaltijden uitgedeeld aan hun door een paar mensen uit een bestelbusje. Treffend is ook nog dat dit naast het Veterans Administration gebouw is en dat ongeveer eenvierde van daklozen veteranen zijn... Je staat er toch weer even bij stil dat niet alles is zoals het lijkt.

Rondom het Witte Huis wordt er aan de weg gewerkt, er was veel afgezet. Natuurlijk moesten we de nodige foto's maken.




Giulia deze keer als t-shirt fotomodel.

We hadden het hier wel snel gezien en liepen verder langs het Ford Theather waar Lincoln neergeschoten is, en het FBI gebouw (die 2 dingen stonden op Giulia's lijstje). De kleine kinderen waren het lopen ondertussen moe, en we splitsten de families. Gerard en Marion gingen met hun kinderen een hop on, hop off busrit maken, en we zouden elkaar later bellen.


Capitool in de verte.

Wij gingen naar het Museum of American History. Daar waren we nog niet eerder geweest, en ik was verrast hoe leuk het eigenlijk was. Het is heel wat meer dan droge geschiedenis, en we hebben nog maar een klein stukje gezien, onder andere het gedeelte over de geschiedenis van transport en Michelle Obama's jurk (die Moesten Giulia en ik gezien hebben).


Museum of American History

Giulia en ik wilden ook nog even naar het kunstmuseum, maar dat werd alleen maar een snelle tocht er dwars doorheen, ondertussen met Tim discusierend wat er nu wel en niet kunst was en waarom.
Onze voeten deden ondertussen wel zeer, en onze hersens waren vol, dus we belden Gerard om te zien waar ze waren. Ze waren in de buurt, en we spraken op het grasveld voor het museum af.
Ik moest nog lachen met de entrepreneurs hier; gisteren met de regen stonden ze voor het museum paraplu's te verkopen; vandaag stonden ze er met zonnebrillen.


Happy Giulia


Allemaal zitten op 1 jas.

We deden weer boodschappen en aten samen op de kamer. De kinderen deden een spelletje UNO, dat is leuk voor jong en oud.



Zondag was het pasen en ik had van thuis gekookte, geverfde eieren meegebracht. Giulia en ik verstopten ze bij het hotel, en zo hebben de kinderen toch eieren kunnen zoeken. Heel leuk, en ze waren enthousiast. Het waren er veel te veel voor ons, dus ze hebben ze later met het ontbijt in de ontbijtzaal bij het hotel uitgedeeld. De mensen vonden het zo leuk van hun.



Nou, en toen kwam het afscheid. Wij moesten weer richting naar huis, en de rest zette hun reis voort. Het was superleuk, en alweer veel te snel voorbij.