Lente is voorbij

Zo warm het gisteren was, zo koud is het vandaag. Het maple sap is tijdelijk gestopt met vloeien, maar sommige van de flessen waren van gisteren nog halfvol. Dus dat sap heb ik verzameld. In het weekend zullen we het gaan inkoken. Dat moet buiten gebeuren, want er komt zo veel stoom vanaf dat het behang je van de muren kan gaan vallen als je het binnen doet. Ook komt alles dan blijkbaar onder een plakkerig laagje te zitten.
Ik kon het toch niet nalaten om een klein beetje te proberen en heb 1 pannetje sap ingekookt. Het duurde ongeveer een uur om het te verdampen, en toen had ik ongeveer 30 ml sap over. Ik heb het in het bananenbrood gebruikt, en het pannetje zo ongeveer uitgelikt, mmmmh! Als de rest ook zo goed smaakt zit het wel goed.

Vanmiddag was er een van de bijeenkomsten van het ziekenhuis die de directeur 3 keer per jaar doet. Er werd verteld hoe het ziekenhuis ervoor staat en wat de plannen zijn. Blijkbaar zijn de inkomsten sinds november gekelderd. We moeten op 5,5% profit zitten om het hoofd boven water te houden, en zitten maar op 1%. Blijkbaar is er minder 'volume', minder ingrepen en onderzoeken. Hoewel het op onze afdeling niet zo te merken is, hartproblemen bijvoorbeeld zijn geen dingen die mensen kunnen uitstellen. Andere dingen, zoals operaties, kunnen vaak wel even uitgesteld worden. Mensen die hun baan kwijt geraakt zijn, of die geen tijd om te herstellen willen nemen omdat ze niet zeker zijn van hun baan zullen zoiets wel uitstellen. Op de lange termijn kan dat voor hun wel gevolgen hebben, door ernstiger ziek te worden.
Terug naar de bijeenkomst; de afdelingen moeten nu dus meer doen aan creatief zijn met de personeelsbezetting. Mensen naar huis sturen als het niet druk is en zo. Moet ik nog meer zeggen? Daarbij moeten we ook aan patientveiligheid en klantenservice werken. Heel mooi, maar dus met zo min mogelijk personeel. Niks nieuws eigenlijk dus. Ik denk dat het niet gemakkelijk gaat worden, maar dat is het toch ook nooit geweest.

Na deze bijeenkomst ging ik Niels op school halen om naar de orthodontist te gaan. Ik moest nog even wachten tot de school uit was, en terwijl ik me daar in de auto zat te vervelen kwam de trein langs en telde ik wagons: 115! Als je hier in Ithaca een keer ergens te laat komt hoef je maar te zeggen "er was een trein", en dan vergeeft iedereen je. 2 of 3 keer per dag ligt het hele verkeer stil als de trein heel langzaam voorbij tjokt. Het moet wel langzaam, want er zijn op de meeste overgangen geen slagbomen. Hij toetert alleen keihard om iedereen te waarschuwen, en de stoplichten gaan op rood. De trein brengt kolen naar de stroomcentrale, en daarna haalt hij zout op van de zoutmijn die onder Cayuga Lake ligt (als je je ooit afvraagd waar al dat zout op de wegen vanaf komt, hier onder andere).

Nadat ik me met wagons tellen geamuseerd had kwam Niels eindelijk. Bij de orthodontist kreeg hij goed nieuws: zijn beugel mag er in april af!!! Behalve die beugel die hij een paar jaar gehad heeft, heeft hij ook andere metalen dingen in zijn mond gehad om zijn tanden recht te krijgen. Wat hij allemaal al doorstaan heeft, tot tanden trekken toe! Hoe dapper hij het allemaal ondergaan heeft. Ik weet niet eens precies hoe oud hij was toen hij ermee begon. Dankbaar is hij me er niet voor, maar misschien komt het wel een keer. Met tanden die dwars staan en dubbele rijen tanden zou hij later ook niet blij zijn geweest.