Ongelooflijk
Je zult het niet geloven, maar er is alweer een collega plotseling overleden. Hij was een jaar of 4 geleden met pensioen gegaan en werkte nog af en toe als oproepkracht. Vorige week had hij een hartaanval gehad, was flink ziek, maar opgeknapt en weer thuis. Er zijn zoveel trieste dingen. Een andere collega heeft kanker, nog een andere is net kankervrij verklaart, de 16 jarige dochter van een oud-collega heeft kanker, en een oud-klasgenootje van Tim ook. De jongste dochter van een collega ligt momenteel heel erg ziek met een ontsteking. Als je met zoveel mensen werkt krijg je ook veel van het lief en leed te delen, en in zo'n klein ziekenhuis is het toch een beetje een familie.
Nou, en dan hoorde ik ook het nieuws dat een collega ontslagen is omdat ze de privacy van een patient geschonden had en iets op facebook gezet. Dat komt ook hard aan, ik ken haar al zeker al 10 jaar, en het is een goede verpleegkundige, en dan staat ze zomaar opeens op straat. Dat zet mezelf weer eens aan het denken over dit blog. Je kunt je wel voorstellen dat ik hele boeken vol kan schrijven over wat ik allemaal meemaak, maar dan begrijp je ook meteen waarom ik dat niet doe. Alles gaat de wijde wereld in, en al is het in het Nederlands, ik ben er supervoorzichtig mee. Temeer reden om het oppervlakkig te houden en goed na te denken wat ik er over de familie en en zo inzet. Ik heb eraan gedacht om ermee te kappen, maar ik denk dat ik af en toe toch nog met wat dingen op de proppen kan komen die ook leuk zijn om te delen.
Interessante dingen zoals het weer, dat ondanks dat de kalender op lente staat nog steeds sneeuw dumpt. Of over de robins die terug zijn. Of over de wasmachine die het begeeft, 3 maanden nadat de garantie afloopt. Of we die zullen laten proberen te laten maken of niet? De reparatieman is gebeld maar ik heb nog niks gehoord. Dit weekend zijn we bij Tim, en aandgezien hij nog geen uitklapbank heeft waar we zouden kunnen slapen zitten we in een hotel en hebben we de vuile was maar meegenomen om in het hotel te doen. Wel grappig, gewoonlijk kon je met de vuile was thuis, en wij zullen met de schone thuis komen.
Nou, en dan hoorde ik ook het nieuws dat een collega ontslagen is omdat ze de privacy van een patient geschonden had en iets op facebook gezet. Dat komt ook hard aan, ik ken haar al zeker al 10 jaar, en het is een goede verpleegkundige, en dan staat ze zomaar opeens op straat. Dat zet mezelf weer eens aan het denken over dit blog. Je kunt je wel voorstellen dat ik hele boeken vol kan schrijven over wat ik allemaal meemaak, maar dan begrijp je ook meteen waarom ik dat niet doe. Alles gaat de wijde wereld in, en al is het in het Nederlands, ik ben er supervoorzichtig mee. Temeer reden om het oppervlakkig te houden en goed na te denken wat ik er over de familie en en zo inzet. Ik heb eraan gedacht om ermee te kappen, maar ik denk dat ik af en toe toch nog met wat dingen op de proppen kan komen die ook leuk zijn om te delen.
Interessante dingen zoals het weer, dat ondanks dat de kalender op lente staat nog steeds sneeuw dumpt. Of over de robins die terug zijn. Of over de wasmachine die het begeeft, 3 maanden nadat de garantie afloopt. Of we die zullen laten proberen te laten maken of niet? De reparatieman is gebeld maar ik heb nog niks gehoord. Dit weekend zijn we bij Tim, en aandgezien hij nog geen uitklapbank heeft waar we zouden kunnen slapen zitten we in een hotel en hebben we de vuile was maar meegenomen om in het hotel te doen. Wel grappig, gewoonlijk kon je met de vuile was thuis, en wij zullen met de schone thuis komen.
Labels: Familie, verpleging
posted by Annemiek | 8:30 p.m.
3 Comments:
Bah, sterkte met al die narigheid om jullie heen. En een kapotte wasmachine is heel hinderlijk. Kun je niet toch klagen dat hij het er net buiten de garantietijd mee ophield.
Vaak zie je dat dat soort tragedies in golven komt: plots is het overal rondom je, en nadien ebt het weer weg en is er lange tijd niets of amper iets aan de hand. Laat ons hopen dat het dan snel over mag zijn in jouw omgeving!
Als je met mensen werkt, heb je vaak verhalen die je zou willen delen met je omgeving. Omwille van de vreugde, of het verdriet. Omwille van het ongelooflijke, het spectaculaire of juist het zo kleine maar tedere. Maar het is tegen de regels, en natuurlijk wil je jouw job er niet voor verliezen. Toch is het leuk om af en toe tussen de regels door er iets van te lezen, maar dan wel in anonieme vorm.
Poeh dat is heftig allemaal, Annemiek. Sterkte met alles, het komt zo wel erg dichtbij.
Ja, bloggen, ik denk er ook wel eens over om er helemaal mee te stoppen maar dan denk ik dat het zonde zou zijn want ik vind het vooral voor mezelf wel leuk om terug te lezen. Al moet ik dan wel blijven bloggen natuurlijk...
Een reactie posten
<< Home