Film over AIDS
In onze cursus epidemiology zullen we over een paar weken de film "The age of AIDS" bekijken. Ik was erg nieuwsgierig naar die film en heb gezocht of hij online ook te bekijken is. Ja dus. Ik heb er al een heel stuk van bekeken, hij is ongeveer 2 uur lang, dus ik bekijk het met stukken. Het is heel aangrijpend, en geeft een heel goed beeld hoe het begin van de epidemie was, en wat een grote rol de politiek gespeeld heeft. De epidemie had toen misschien nog tot staan gebracht kunnen worden als er een beter beleidt geweest was.
De ziekte begon de kop op te steken in 1981. Ik was toen net een jaar bezig met de opleiding verpleging in Nederland. Ik kan me niet herinneren dat we er ooit over gepraat hebben op school. In de jaren die volgden lazen we misschien een paar korte berichten in de krant. Een ziekte in Amerika, dat was allemaal erg ver van mijn bed en ik schonk er niet veel aandacht aan.
In het najaar van 1986 was ik net negen maanden geleden in Amerika gearriveerd, en ik was zover dat ik mijn vergunning verpleging in Indiana gehaald had. Ik begon mijn eerste baan als registered nurse, op een intensive care unit. Het duurde niet lang voordat ik met de eerste AIDS patienten te maken kreeg. Dat waren er niet zo heel veel, maar allemaal zulke jonge en zieke mensen die een grote indruk op me achter gelaten hebben.
John was een jonge homosexuele man met een pneumoncystic longontsteking. Voordat AIDS er was, was dit een zeer zeldzame ziekte, nu kwam het opeens veel voor in mensen met AIDS en het was dodelijk. John werd aan de beademing gelegd en kwam er nooit meer af, totdat 6 maanden later besloten werd dat het hopeloos was, hij had er zelf genoeg van, en werd van de beademing gehaald. Kort daarna stierf hij. Ik heb hierna nooit meer een geintubeerde AIDS patient gezien.
Amy was een jonge moeder die AIDS opgelopen had via een bloedtransfusie na de geboorte van haar kind. Ze was maar een korte tijd op de IC, en ik heb haar niet goed leren kennen. Ze zal waarschijnlijk ook niet lang meer te leven gehad hebben.
Ron was een jonge homosexuele man met een hevige darmbloeding. Hij had een arteriele lijn, ingebracht in de lies waarin een infuus Sandostatin liep. De enige keer dat ik ooit een arterieel infuus gezien heb. De Sandostatin werd ingesteld om het bloeden te stoppen, maar het gaf hem hevige krampen in de benen. De hele nacht ging ik op en neer met de infuusstand; te hoog ingestelt betekende krampen, te laag ingesteld betekende po's vol met bloed. De hele nacht heb ik zijn bloed opgeruimd. Hoe ziek hij ook was, hij was bezorgd om mijn welzijn.
De volgende dag werd hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis om het bloedende stuk darm te verwijderen. Ik vraag me af of hij zelfs ook maar de operatie overleefd heeft.
De drie jaar dat ik terug was in Nederland heb ik geen enkele AIDS patient gezien. Weer terug in de VS was er Michael, ook weer een jonge homosexuele man, met een longontsteking, en met panische ouders. In de jaren '90 waren er wat behandelingen mogelijk voor dit soort longontstekingen, maar deze antibiotica kon flinke bijwerkingen hebben.
Hierna heb ik nog twee AIDS patienten zien sterven allebei jonge mannen. De laatste was een paar jaar geleden, iemand die geen medicatie wilde slikken.
Tegenwoordig zijn er medicaties als iemand HIV positief is, maar het is zwaar om die altijd te slikken. Sommige medicatie moet 5 keer per dag ingenomen worden en heeft vervelende bijwerkingen. Maar mensen kunnen er mee leven. Het is niet meer zoals toen een gegarandeerde doodsstraf. Helaas weet maar 90% van HIV geinfecteerden dat ze besmet zijn en is het einde van dit virus nog niet in zicht.
De ziekte begon de kop op te steken in 1981. Ik was toen net een jaar bezig met de opleiding verpleging in Nederland. Ik kan me niet herinneren dat we er ooit over gepraat hebben op school. In de jaren die volgden lazen we misschien een paar korte berichten in de krant. Een ziekte in Amerika, dat was allemaal erg ver van mijn bed en ik schonk er niet veel aandacht aan.
In het najaar van 1986 was ik net negen maanden geleden in Amerika gearriveerd, en ik was zover dat ik mijn vergunning verpleging in Indiana gehaald had. Ik begon mijn eerste baan als registered nurse, op een intensive care unit. Het duurde niet lang voordat ik met de eerste AIDS patienten te maken kreeg. Dat waren er niet zo heel veel, maar allemaal zulke jonge en zieke mensen die een grote indruk op me achter gelaten hebben.
John was een jonge homosexuele man met een pneumoncystic longontsteking. Voordat AIDS er was, was dit een zeer zeldzame ziekte, nu kwam het opeens veel voor in mensen met AIDS en het was dodelijk. John werd aan de beademing gelegd en kwam er nooit meer af, totdat 6 maanden later besloten werd dat het hopeloos was, hij had er zelf genoeg van, en werd van de beademing gehaald. Kort daarna stierf hij. Ik heb hierna nooit meer een geintubeerde AIDS patient gezien.
Amy was een jonge moeder die AIDS opgelopen had via een bloedtransfusie na de geboorte van haar kind. Ze was maar een korte tijd op de IC, en ik heb haar niet goed leren kennen. Ze zal waarschijnlijk ook niet lang meer te leven gehad hebben.
Ron was een jonge homosexuele man met een hevige darmbloeding. Hij had een arteriele lijn, ingebracht in de lies waarin een infuus Sandostatin liep. De enige keer dat ik ooit een arterieel infuus gezien heb. De Sandostatin werd ingesteld om het bloeden te stoppen, maar het gaf hem hevige krampen in de benen. De hele nacht ging ik op en neer met de infuusstand; te hoog ingestelt betekende krampen, te laag ingesteld betekende po's vol met bloed. De hele nacht heb ik zijn bloed opgeruimd. Hoe ziek hij ook was, hij was bezorgd om mijn welzijn.
De volgende dag werd hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis om het bloedende stuk darm te verwijderen. Ik vraag me af of hij zelfs ook maar de operatie overleefd heeft.
De drie jaar dat ik terug was in Nederland heb ik geen enkele AIDS patient gezien. Weer terug in de VS was er Michael, ook weer een jonge homosexuele man, met een longontsteking, en met panische ouders. In de jaren '90 waren er wat behandelingen mogelijk voor dit soort longontstekingen, maar deze antibiotica kon flinke bijwerkingen hebben.
Hierna heb ik nog twee AIDS patienten zien sterven allebei jonge mannen. De laatste was een paar jaar geleden, iemand die geen medicatie wilde slikken.
Tegenwoordig zijn er medicaties als iemand HIV positief is, maar het is zwaar om die altijd te slikken. Sommige medicatie moet 5 keer per dag ingenomen worden en heeft vervelende bijwerkingen. Maar mensen kunnen er mee leven. Het is niet meer zoals toen een gegarandeerde doodsstraf. Helaas weet maar 90% van HIV geinfecteerden dat ze besmet zijn en is het einde van dit virus nog niet in zicht.
Labels: verpleging
posted by Annemiek | 8:09 p.m.
7 Comments:
Wow, ik heb eigenlijk ook geen idee hoe AIDS echt werkt, buiten een "NOVA" documentaire. De eerste keer dat ik er van hoorde, was die jongen die bij Paul de Leeuw kwam zingen. Hij is later ook overleden.
Tis toch echte te gek dat politiek met gezondheidszorg te maken heeft....
Inderdaad ja, het is te gek dat politiek (doofpot)met gezondheidszorg te maken heeft, veel vroegere voorlichting van hoe ernstig deze ziekte is had heel wat levens kunnen sparen. Het lijkt me heel erg moeilijk om deze mensen te verplegen en ze steeds verder weg te zien gaan. Knap hoor dat je dat kunt !
De politiek en overheid heeft heel veel met de gezondheidszorg te maken. Je staat daar niet zo bij stil: sanitaire en watervoorzieningen, vaccinaties, wetten om mensen veilig te houden zoals de autogordelwet.
In dit geval was het in het begin een "homeoziekte", en homo's begonnen in die tijd net uit de kast te komen en het paste niet in het denken van de meeste mensen. AIDS werd stilgezwegen door president Reagan en er werd te weinig uitgegeven aan onderzoek.
Ja, AIDS is en blijft een nare ziekte. Al wordt er in NL steeds laconieker met een HIV besmetting omgesprongen en geldt het meer en meer als een chronische aandoening. Een aandoening die met medicijnen te 'behandelen' is. Maar daar zit nu net het probleem, die medicijnen moet je wel regelmatig innemen en je moet strikte voorzorgsmaatregelen nemen om anderen niet te besmetten. Nu HIV niet meer meteen AIDS betekent en het idee heerst dat je er niet meer zomaar aan dood gaat, worden mensen slordiger in therapietrouw.
Ik denk dat ik voor het eerst van AIDS hoorde toen Rock Hudson stierf. Ben net eens gaan opzoeken, dat was in 1985. Maar ik herinner me ook dat het toen vooral gezien werd als een homoziekte. Gelukkig weten we ondertussen beter en kunnen we onze kinderen correct inlichten.
Hier in DC heerst er een HIV epidemie. Er zijn regelmatig reclamespotjes om je te laten testen. Veel mensen willen het niet weten en komen er daardoor pas achter, als ze symptomen krijgen. Maar dat is natuurlijk voor meer ziektes zo. In de reiswereld hier werken veel homoseksuelen en twee van mijn collega's, halverwege de jaren tachtig, kregen ook AIDS. Vreselijk!
Wat leuk dat ik zomaar even kan komen op jullie blog... Vergeef me als je mij brutaal vind, echter dit is voor mij de enige manier om van de wereld te genieten door lichamelijke omstandigheden, zowel van mijn echtegenote als van mijzelf...
Hartelijk dank bij voorbaat!
Gods zegen Ton/Petrus.
Een reactie posten
<< Home