Koud!

Het is koud. Erg koud. Zo koud dat mensen hun huis niet eens uitkomen om naar de eerste hulp te gaan. Of in ieder geval dat denken we, hoe zou het anders komen dat onze beddenbezetting zo laag is in deze tijd van het jaar. Of is het de stilte voor de storm.
Onze afdeling bestaat uit 2 vleugels. Op noord kunnen 21 patienten (er waren er 14 vandaag), en op zuid kunnen 24 patienten (vanmiddag hadden we er nog 7). Dat betekende hulp sturen naar andere afdelingen, en verpleegkundigen afbellen. Ik voelde me er een beetje (nou ja, beetje veel) schuldig mee, maar ik ben zelf ook vroeg naar huis gegaan, wat toch wel erg fijn was. Tja, omdat ik charge nurse was had ik het zelf in de hand, maar ik had wel overlegd met iemand die het van me overnam.

Vanmorgen stonden er 2 herten langs de weg. Gelukkig sprongen ze weg van de auto. Vanmiddag hadden ze andere ideeen. Opeens sprongen er 3 tegelijk net voor de auto. Ik moest hard remmen om ze te missen. Micky wordt daar altijd boos over, maar als ik het niet gedaan had, had ik ze alle 3 op de auto gehad! Ze hebben het op me gemunt. Volgens mij staan ze me op te wachten!