Inpakken en wegwezen
Die penguins van de vorige blogpost; je kunt de hoeveelheid 'kindertjes' zelf aanpassen. Ik vindt ze zo grappig, ze waggelen naar het pijltje toe; ik ben 'easily amused'.
De kalender zegt zomer... maar met 17 dagen regen deze maand en koel weer lijkt het meer op herfst soms, en groeien er overal paddestoelen.
Er valt toch nog wel een bloemetje te plukken.
Alles groeit fantastisch. De sla gaat nu af, en begint door te schieten. Misschien maar goed ook. Ik heb er elke dag van gegeten, en leek geen einde aan te komen.
Vergelijk deze foto met die van 8 juni;
Alles groeit hard!
Ik heb al anderhalve kilo peulen geplukt, en er staat nog wel genoeg aan om een paar keer te eten. En dat alles van 1 zakje zaad. Ze stonden vorige keren gewoon op de verkeerde plek.
Dan de titel van deze blogpost. Zaterdag inpakken, zondag wegwezen, voor Micky dan. Ik heb hem op vaderdag op het vliegveld van Syracuse afgeleverd. De kinderen hadden de vaderdagkado's wat vervroegd gegeven. Wel grappig, Niels had een toilettas gekocht, en Micky had ook wel het idee gehad dat hij een nieuwe nodig had want hij kwam met dezelfde thuis. Nu heeft hij er dan 2. Van Tim kreeg hij een tasje voor de nieuwe mobiele telefoon, en van Bart een snoeischaar en een kadobon. Met die snoeischaar moet ik wel lachen.
De komende 5 weken werkt Micky in Seattle, Washington. Lang, maar we redden ons wel. De herinneringen komen terug toen hij bijna elke zomer 2 maanden naar Fort Knox in Kentucky moest, of naar Fort Bragg in North Carolina. De laatste keer was 15 jaar geleden. Niels was 6 maanden, Tim 3 jaar en Bart 5. En ik had net een nieuwe baan. Als ik daar nog aan denk, hoe we het gedaan hebben. 's Avonds de kinderen in bad en dan de kleren aan zodat ik ze 's morgens om 6 uur 's morgens uit bed kon plukken om ze bij de babysit af te leveren. 's Avonds half acht pikte ik ze dan weer op. Dat was maar 2 dagen per week, maar toch. We zijn toen een keer naar North Carolina op bezoek geweest toen mijn ouders hier waren, en het jaar erna ben ik alleen met de kinderen naar Virginia gereden toen Micky een lang weekend vrij had om hem halverwege te ontmoeten. Wat een onderneming met 3 kleintjes. De terugweg staat me bij als de reis van hel! Bart schreeuwend van de oorpijn...
Deze keer zijn het grote jongens en kunnen ze hier goed meehelpen. Alleen hoop ik dat het geen trendsetter is dat er dingen kapot gaan terwijl hij weg is: onze slaapkamerdeur viel zondagochtend uit de deuropening, en dat is het eerste klusje dat ik alleen (met hulp van de kids) heb mogen opknappen.
De kalender zegt zomer... maar met 17 dagen regen deze maand en koel weer lijkt het meer op herfst soms, en groeien er overal paddestoelen.
Er valt toch nog wel een bloemetje te plukken.
Alles groeit fantastisch. De sla gaat nu af, en begint door te schieten. Misschien maar goed ook. Ik heb er elke dag van gegeten, en leek geen einde aan te komen.
Vergelijk deze foto met die van 8 juni;
Alles groeit hard!
Ik heb al anderhalve kilo peulen geplukt, en er staat nog wel genoeg aan om een paar keer te eten. En dat alles van 1 zakje zaad. Ze stonden vorige keren gewoon op de verkeerde plek.
Dan de titel van deze blogpost. Zaterdag inpakken, zondag wegwezen, voor Micky dan. Ik heb hem op vaderdag op het vliegveld van Syracuse afgeleverd. De kinderen hadden de vaderdagkado's wat vervroegd gegeven. Wel grappig, Niels had een toilettas gekocht, en Micky had ook wel het idee gehad dat hij een nieuwe nodig had want hij kwam met dezelfde thuis. Nu heeft hij er dan 2. Van Tim kreeg hij een tasje voor de nieuwe mobiele telefoon, en van Bart een snoeischaar en een kadobon. Met die snoeischaar moet ik wel lachen.
De komende 5 weken werkt Micky in Seattle, Washington. Lang, maar we redden ons wel. De herinneringen komen terug toen hij bijna elke zomer 2 maanden naar Fort Knox in Kentucky moest, of naar Fort Bragg in North Carolina. De laatste keer was 15 jaar geleden. Niels was 6 maanden, Tim 3 jaar en Bart 5. En ik had net een nieuwe baan. Als ik daar nog aan denk, hoe we het gedaan hebben. 's Avonds de kinderen in bad en dan de kleren aan zodat ik ze 's morgens om 6 uur 's morgens uit bed kon plukken om ze bij de babysit af te leveren. 's Avonds half acht pikte ik ze dan weer op. Dat was maar 2 dagen per week, maar toch. We zijn toen een keer naar North Carolina op bezoek geweest toen mijn ouders hier waren, en het jaar erna ben ik alleen met de kinderen naar Virginia gereden toen Micky een lang weekend vrij had om hem halverwege te ontmoeten. Wat een onderneming met 3 kleintjes. De terugweg staat me bij als de reis van hel! Bart schreeuwend van de oorpijn...
Deze keer zijn het grote jongens en kunnen ze hier goed meehelpen. Alleen hoop ik dat het geen trendsetter is dat er dingen kapot gaan terwijl hij weg is: onze slaapkamerdeur viel zondagochtend uit de deuropening, en dat is het eerste klusje dat ik alleen (met hulp van de kids) heb mogen opknappen.
posted by Annemiek | 7:51 p.m.
4 Comments:
Oei, ja, dat is zeker lang! Gaan jullie hem daar nog opzoeken in die tijd? Inderdaad is het nu de kinderen ouder zijn makkelijker. Toch sterkte, want leuk is het niet om zolang zonder maatje te zijn!
Wat een lange tijd 5 weken ! Ik zou het helemaal niets vinden.
Wat doen bij jou de groentes etc het enorm goed, hier is zelfs de moestuin van de buurman (een prof) volledig verpieterd in de schroeiende hitte, watergeven helpt ook niet meer.
Sterkte met het klussen, hopelijk blijft de rest heel ;-)
jee, vijf weken is wel lang zeg. Knap hoe je dat toendertijd gedaan hebt, ik zou het niet kunnen!
Petra, aan het eind van zijn werk gaan wij er naartoe om samen vakantie te vieren.
Een reactie posten
<< Home