Je hebt van die dagen

“Charge nurse” zijn is een van mijn minst favoriete dingen om te doen. Niet omdat je zoveel vragen krijgt over verpleegkundige taken, of veel hulp aan nieuwere verpleegkundigen moet geven. Nee, om personeel te vinden voor de ziekmeldigen is nog het moeilijkste, en een ander onfavoriet onderdeel zijn al de kleine klachten die van alle kanten op je af komen van collegas.

A, een verpleeghulp, belt dat ze zich verslapen heeft en wat later komt. Prima, goed om dat even te laten weten. Een half uur later komt ze op de afdeling, werpt een blik op het patientenbord en de werkverdeling en stormt op een andere verpleeghulp af. “Ik had gisteren die groep patienten, en ik wil ze vandaag terug. Jij neemt maar die andere groep.” Helaas is verpleeghulp B over deze houding zo verbolgen dat ze weigert haar groep te veranderen. Als charge nurse krijg ik dit allemaal te horen, maar de groep veranderen doe ik ook niet. Dus hebben we de hele dag met een dwarse (en hoogzwangere) A te maken, hoewel ze later wel wat afkoelt.

Verpleegkundige N komt op me af, klagend over verpleeghulp S, dat ze achter haar rug luidkeels over haar zit te roddelen. Ik praat even met N, en zeg dat ze er zelf wat van moet zeggen, hier ga ik me niet inmengen. Later hoor ik dat ze een gesprekje gehad hebben, en het allemaal weer goed is.

J, een verpleeghulp, belt dat ze een “personal day” opneemt omdat ze teveel dingen te doen heeft. We krijgen een paar dagen per jaar om op te nemen, maar het is veel beter als je het van tevoren afspreekt, en niet zomaar belt, en al zeker niet in het weekend wanneer er bijna geen vervanging te vinden is. Gewoonlijk is dit iemand die erg hard werkt, dus ze zal zeker niet zomaar bellen.
M, een andere verpleeghulp, is al een paar dagen niet verschenen op haar werk zonder op te bellen. Ontslag zit er voor haar wel in.
We komen dus 2 krachten tekort. Ik ga het lijstje af van mensen die misschien extra kunnen komen werken en bel ze, zonder enige hoop op succes. Gelukkig is onze beddenbezetting laag, en tevens kan een andere afdeling hulp sturen blijkt later.

Ik voel me op zo’n dag een beetje een bliksempaal, alles komt er op me af, en iedereen denkt dat de charge nurse alles maar op moet lossen, en vandaag is ook iedereen ook nog eens dwars. Is het een volle maan of zo? Is de moraal tot nieuwe diepten gekelderd? Of zijn we met zijn allen aan het PMS’en?

“He farted in my face”, zegt Tim over Niels. Na wat discussie zeg ik dat ik zo’n opmerkingen waarschijnlijk nooit zou krijgen als ik meisjes gehad had. Dan zou het misschien meer zoiets zijn als “She’s being mean to me!”.

Wat dit nu met bovenstaande te maken heeft? Verpleging is in dit land nog altijd vooral een vrouwenberoep. Soms denk ik wel eens dat sommige vrouwen dat kattige van meisjes nog in hun hebben. De meeste dagen gaat het goed, en werken we prima samen, maar er zijn ook zo van die dagen.... We zullen het maar op de PMS gooien.