Mensenkennis

Naar aanleiding van de reacties over mensenkennis van een paar dagen geleden wil ik daar even een verhaaltje over schrijven, en dan wel over hoe ver je er naast kunt zitten.

We hadden een jongeman op de afdeling met pancreatitis, een alvleesklier ontsteking. De meest gebruikelijke reden hiervoor is alcoholisme of een galsteen die de uitgang van de alvleesklier blokkert. In zijn geval was het iets zeldzaams, een veel te hoog cholesterol gehalte, iets dat erfelijk is.
Het was een aardige man, hij was pas naar deze omgeving verhuisd, en hij had een vriendin en een klein kindje. Hij kreeg pillen om zijn cholesterol te verlagen, de gewoonlijke behandeling voor pancreatitis. Nadat hij opgeknapt was ging hij naar huis met een recept voor een cholesterol verlagend medicijn.

Een maand of zo later was hij terug met dezelfde klachten. Ja, waarom hij zijn pillen dan niet ingenomen had? Hij had er geen geld voor en als je moet kiezen tussen luiers kopen en pillen kopen was de keus snel gemaakt. Klinkt wel erg, geen geld voor medicatie. Hij werd door de sociaal werkster geholpen zodat hij die medicatie kon krijgen. Verder was hij heel aardig, hij gaf nooit een probleem.

Weer met ontslag, paar maanden later weer opname. Wat hij deze keer voor reden had om zijn medicatie niet te nemen weet ik niet, maar toen hij klaar was voor ontslag werd hij door de politie afgevoerd in boeien: hij zit nu vast voor moord op zijn vriend over een verkeerd gelopen drugsdeal.
Wat zo'n aardige jongeman leek te zijn was een drugsdealer en moordenaar. Niks wat me aanleiding gaf om negatief over hem te denken, en hier moet ik altijd aan denken als ik het over mensenkennis heb. Mensen ken je nooit echt.