ACLS
ACLS zit er weer op. Het gaat er heel wat anders aan toe dan jaren geleden. Toen was er veel meer uit het hoofd leren lijkt me. Door de jaren heen veranderden de American Heart Association's aanbevelingen ook verschillende keren.
Zo moesten we 20 jaar geleden zo veel verschillende combinaties van beademen en hartcompressies leren voor volwassenen en kinderen, nu is het allemaal 5:1, behalve als je alleen reanimeert, dan is het voor volwassenen 15:2. Met medicijnen is er ook veel veranderd. Lidocaine werd vroeger veel gebruikt bij reanimaties, nu bijna niet meer. Ook zijn er medicijnen die ik heb zien komen en weer gaan. De doseringen van medicijnen onthouden is wel moeilijk, vooral omdat ik er op onze afdeling weinig mee te maken krijg.
Het ging er vanavond wel leuk aan toe. We waren met zo'n 20 man, en werden eerst in groepen ingedeeld en speelden Jeopardy. De vragen waren over medicaties. Daarna keken we samen de test na die we thuis al gedaan hadden. Naast me zat een cardioloog en ze mopperde zich rot, omdat ze zo veel vragen fout had. Ze denkt gewoon te hard na. Ook artsen moeten deze cursus doen zodat ze reanimaties mogen leiden.
Hierna gingen we in groepjes naar de verschillende "skills stations" waar alle verschillende hartritme stoornissen nog eens herhaald werden en hierna deden we de schriftelijke test, en het praktische gedeelte was dat je een reanimatie op een mannequin leidde. Dat ging ook redelijk goed, maar het is moeilijk denken als je alles heel snel moet beslissen. Ik heb wel het gevoel het te kennen, maar voor hoe lang? In ieder geval ben ik er weer 2 jaar vanaf.
En onderweg naar huis vielen de eerste natte sneeuwvlokken tussen de regen...
Zo moesten we 20 jaar geleden zo veel verschillende combinaties van beademen en hartcompressies leren voor volwassenen en kinderen, nu is het allemaal 5:1, behalve als je alleen reanimeert, dan is het voor volwassenen 15:2. Met medicijnen is er ook veel veranderd. Lidocaine werd vroeger veel gebruikt bij reanimaties, nu bijna niet meer. Ook zijn er medicijnen die ik heb zien komen en weer gaan. De doseringen van medicijnen onthouden is wel moeilijk, vooral omdat ik er op onze afdeling weinig mee te maken krijg.
Het ging er vanavond wel leuk aan toe. We waren met zo'n 20 man, en werden eerst in groepen ingedeeld en speelden Jeopardy. De vragen waren over medicaties. Daarna keken we samen de test na die we thuis al gedaan hadden. Naast me zat een cardioloog en ze mopperde zich rot, omdat ze zo veel vragen fout had. Ze denkt gewoon te hard na. Ook artsen moeten deze cursus doen zodat ze reanimaties mogen leiden.
Hierna gingen we in groepjes naar de verschillende "skills stations" waar alle verschillende hartritme stoornissen nog eens herhaald werden en hierna deden we de schriftelijke test, en het praktische gedeelte was dat je een reanimatie op een mannequin leidde. Dat ging ook redelijk goed, maar het is moeilijk denken als je alles heel snel moet beslissen. Ik heb wel het gevoel het te kennen, maar voor hoe lang? In ieder geval ben ik er weer 2 jaar vanaf.
En onderweg naar huis vielen de eerste natte sneeuwvlokken tussen de regen...
posted by Annemiek | 8:51 p.m.
3 Comments:
Wel goed, dat er zoveel cursussen zijn. En interessant (en misschien ook logisch), dat er met de jaren veel verandert. Brrr, sneeuw! Ik reed vanochtend een stukje naar het westen zag de besneeuwde Blue Ridge mountains in de verte.
Ik ben blij dat deze weer voorbij is, want mijn hoofd wordt te vol
:-)
Inderdaad Petra, er wordt steeds onderzoek gedaan, en het wordt aangepast.
De sneeuw is hier meegevallen.
Sneeuw... Met 22°C vandaag in België lijkt dat nog heel ver af.
;-)
Een reactie posten
<< Home