Druk weekend en een heleboel foto's

Aangezien ik hopeloos achter loop met bloggen had ik hier nog niet verteld dat ik weer met Women Swimmin' meedeed dit jaar. (de facebookers weten dit natuurlijk al lang! :) Het is een fundraiser voor Hospicare, de hospice hier. Ze doen geweldig goed werk, en het is fijn om daar mijn steentje aan bij te dragen.
De hele zomer ben ik druk bezig geweest met zwemmen, en dan wel meestal in het meer bij Taughannock Falls. De eerste keer dat ik wilde gaan was het water maar 17C en ik kon mezelf toch echt niet overtuigen om daarin te gaan. De week erna was het 20C en dat is mijn eerste zwem geweest in juni. Om klaar te zijn voor de 2 km over het meer was een flinke stok achter de deur om flink te oefenen! Ik ben elke weer 3-4 keer gaan zwemmen. Soms maar kort en soms lang. Het warmste dat het water geweest is is 30C, maar dat was maar voor een week. Het is een hele koele zomer geweest en en meer is nu ongeveer 22C. Ik moet zeggen dat het wel went, hoewel de spieren tijdens mijn oefenzwemmen in het begin heel stijf zijn, en na 45 minuten zwemmen ik kippenvel kreeg. Daarom was het wel goed om veel in het meer te oefenen om in alle condities te oefenen, inclusief als het waaide en er golven zijn.
Afgelopen zaterdag was de zwem over Cayuga Lake. Ik was er klaar voor, het enige waar ik me zorgen over maakte was hoe koud het zou zijn, en dat ik me niet zou verslapen. Dat laatste gebeurde niet, en we waren er op tijd. Ik zat bij de eerste groep; er doen zo'n 300 vrouwen aan mee, die met toegewezen groepen met 2 boten over het meer gebracht worden. Daar springt iedereen van de boot af en zwemmen we onder begeleiding van een heleboel kayakers terug. Micky heeft de foto's gemaakt.

Onze groep ging half zeven de boot op, de zon was nog niet helemaal op. Het was een prachtig gezicht. Ik was echt nerveus, maakt niets uit dat ik het 2 jaar geleden ook gedaan heb, de adrenaline schiet door je heen. Dat hoorde ik van anderen ook. Aan de overkant van het meer sprongen we een voor een van de boot af. Dat eerste moment is koud! Er was nog een probleem dit jaar; door de storm van 2 dagen geleden was er veel drijfhout en zeewier, en dat lag vooral aan de kant waar we het water ingingen. De boot probeerde er een beetje uit de weg te blijven, maar toch moesten een stukje door de grote en kleine stukken boom zwemmen. Ik hoorde later dat ze overwogen hadden om de boel af te lassen door dat drijfhout, maar het was toch wel te doen. Ik heb onderweg vanuit de boot een paar boomstammen zien drijven, maar de kayakers hebben de grote stukken volgens mij wel bij ons uit de buurt gehouden. Ieder groepje had een paar kayakers bij zich die ons in de gaten hielden dat iedereen ok was, en ons op de juiste koers hielden. De boeien die uitgezet zijn zijn al zwemmend moeilijk te zien. Het water was tamelijk vlak, niet veel golven, en het was een heerlijke zwem. De sfeer is heel vrolijk, het is geweldig om zoveel mensen die aan dit goede doel meewerken.

Als je aankomt wordt je toegejuicht, en er speelt een band, allemaal heel leuk. We zijn na de zwem nog even gebleven, maar Micky had al een uur op me staan wachten en zijn vrij snel vertrokken. Het was pas 9 uur. Dat was al heel wat gedaan voor de dag! Hier nog een filmpje en krantenartikel.
 

Hierna lag er een heel karwei op ons te wachten thuis. De eigenaar van het witte huis was druk bezig met de kelder verder leeg te pompen, en het begin te maken met het uitmesten van een dikke laag modder. De brug is voor hem momenteel geen prioriteit, en daar maakten wij een start mee. Er zaten grote bomen tegen de brug aangespoeld waar allerlei kleinere troep is in blijven hangen. Een paar dingen heb ik geleerd: bomen spoelen met hun wortels richting stroomafwaards, en die wortels werken als een net waar alles in gevangen wordt. Alles zat in elkaar gevlochten en je kunt niet zomaar in het wilde weg gaan zagen, maar je moet bekijken wat er gaat vallen als je wat zaagt. Nu zaag ik niet hoor, Micky doet het motorzaagwerk. Ik zorg ervoor dat hij zijn veiligheidsbril opdoet! We hebben urenlang hard gewerkt, en het was net een spel pick up sticks. Na een paar uur konden we niet meer verder; we zijn een lier gaan komen om spul eruit te kunnen trekken.
Vandaag zijn we verder gegaan, maar die foto's zal ik nog plaatsen. De lier werkt goed, hoewel we nog niet klaar zijn, zijn we een heel eind gekomen. 

Niels en ik zijn 's avonds stroomopwaarts gelopen om te kijken wat er allemaal veranderd is. Nou, dat was heel veel, er is bijna niks meer hetzelfde als voorheen.

A tour for the ones that know the area:

Waar de kinderen vroeger altijd speelden. (were the kids used to play when they were little, a 4 ft drop now).

Net naast waar ze speelden (right next to where they used to play).

Een nieuwe stapsgewijze waterval (this is were the big rock is stuck in the wall. That rock is still there; some fallen trees made a huge dam of rocks).

Niels as a reference point so you can see how tall this is.

There are countless trees down.

The log jam by the "rock in the wall", looking downstream. I'm glad this did not happen close to our house!

And then, right after the log jam... there was this big surprise:

A 10 ft waterfall!

This is the access road to the gas field.

Going back downhill, looking down the waterfall.

Huge rocks stacked up.

This is looking up to our field.

I'm happy that the creek decided to take this route and not carve out the wall further! Long time ago I had the nightmare that the creek washed away the field, and I convinced myself it was just a bad dream. Now I see that it would have been possible in this extreme case.

Walking a bit further downstream.

A log jam close to the driveway bridge. In the distance the tube.

This is after we worked for hours.

Vanmorgen heb ik een kijkje genomen bij Treman Park. Ik had al gehoord dat daar ook veel schade is, en kampeerders geevacueerd moesten worden. Ik was de enige auto toen ik aankwam en er liep een man op de parkeerplaats. Ik zag dat hij wat mank liep, en toen ik uit de auto stapte liep hij op me aan. Hij begon een heel onsamenhangend verhaal te vertellen over zijn familie die hij eruit moest krijgen, er was geen brood en niemand hielp. Hij had een tshirt en korte broek aan, en geen schoenen. Hij zweette terwijl het niet warm was.  Ik hoorde hem even aan, en een paar minuten later kwam er een sheriff auto aan, en even later ook de park ranger. Ik denk dat iemand anders al voor hem gebeld had. Hij was echt psychotisch. Misschien drugs genomen, aan het afkicken of mentaal ziek. Nou, ik moet echt niet meer mijn mobieltje vergeten; je weet nooit wat of wie je tegenkomt! Toen de politie er was ging ik verder met mijn wandeling. Later toen ik terug kwam was de ambulance er en werd hij net afgevoerd. Ik vroeg de politieagent of zijn familie echt ergens vast zat, hij zei dat dit niet zo was, maar dat de man hulp nodig had. Dat gevoel had ik ook al gehad.

Dit zijn wat foto's van het park. Het pad door het ravijn is gesloten, en ik verwacht niet dat het dit jaar nog open gaat, helass. Als je goed kijkt zie je stukken muur die weggespoeld zijn langs het pad.

Pieces of wall along the gorge trail are missing.

Een bruggetje: alleen de boog staat nog, de muurtjes die erop stonden zijn weg. (the second bridge, the walls are gone).

Hetzelfde bruggetje vanuit de andere kant (same bridge, other side):

Picknick tafels hebben overal gedreven, geen schade, maar om te laten zien hoe hoog het water gestaan heeft. (picknick tables and debris; just to show how high the water was)

The parking lot to the left. Looks like a rock slide from the service road.

Hier is nog een krantenartikel met een filmpje over de schade aan "onze" weg.

Nou, dat was me nog eens een lange blog!