Werk
Voordat je denkt dat ik alleen maar leuke dingen doe, en alleen maar over reisjes, vogels en natuur kan schrijven; af en toe werk ik ook nog en maak ik vanalles mee. Alleen kan ik daar niet veel over schrijven, maar geloof maar dat ik een boek zo vol zou hebben.
De afgelopen maand heb ik een stagaire bij me gehad. Leerlingen kunnen een extra stage doen voor 2 school credits, ze werken dan 100 uur met een verpleegkundige, moeten een pakket met vragen beantwoorden, en krijgen dan ook betaald door het ziekenhuis. Het zou fijn zijn als iedereen dit kon doen, het is een flinke hap extra ervaring die ze goed kunnen gebruiken want de stages in het semester zijn maar erg kort. Helaas neemt het ziekenhuis er maar een beperkt aantal aan.
Toen ik hoorde dat een van mijn leerlingen van afgelopen semester aangenomen was voor onze afdeling heb ik meteen gevraagd of ik haar begeleidster kon zijn. Ik zou dat niet voor elke leerling gedaan hebben; voor sommigen zou het beter zijn om de variatie van een andere begeleider te hebben. Ik dacht dat het voor deze leerling goed zou zijn om wat continuiteit te hebben. Tijdens het semester had ze altijd wat meer dan het gemiddelde aan aandacht nodig om aan al haar doelen te komen. Daarbij is Engels haar tweede taal, en al is ze al 8 jaar hier, ze vindt dat het haar nog altijd moeilijk afgaat. Je merkt het vaak als sommige dingen meer dan 1 keer uitgelegd moet hebben. Ze werkt echt keihard en zoekt heel veel dingen die ze niet snapt thuis op. De stage is dan ook prima gegaan. In het begin voelde het raar aan, het is toch een ander soort relatie als ze de stages in het semester hebben, waar ze elke week beoordeeld moeten worden, plus je je aandacht over 10 leerlingen moet verdelen. Nu was ik dan de primaire verpleegkundige voor een groep patienten, met alle verantwoordelijkheid vandien. Ze betrapte me zelfs op een foutje, maar ik vond het wel heel goed dat ze dat ook durfde te zeggen. Zo zag ze meteen dat ik niet perfect ben en lang niet alles weet.
Het was heel goed om haar zelfvertrouwen te zien groeien. In begin dacht ik nog wel eens 'waar begin ik aan' als iets extra lang duurde of als ik iets voor de derde keer uit moest leggen. Zo gaf ik haar de opdracht om insuline te spuiten en het was iets dat ze al heel vaak gedaan heeft. Het was echter alsof ze een complete black out had. Ze stond met de lege spuit in haar hand te staren. Dus moest ik haar er alweer doorheen praten. Later konden we er hartelijk mee lachen. Nu weet ik wat me te wachten staat als ik weer met de leerlingen werk; ze vergeten veel als ze het een tijdje niet gedaan hebben.
Het was ook wel grappig dat ze extra dingen ging opzoeken omdat ze nooit wist wat ik haar zou gaan vragen. Bijvoorbeeld toen we het over het systeem van raporteren hadden gehad, hoe je je informatie het beste kunt organiseren (SBAR) had ze dat thuis helemaal uitgeplozen. Kijk, zo'n leerlingen moet je hebben, die zijn zelf-gestuurd om te leren. Dus het was vooral een positieve ervaring.
Dat was het over het werk voorlopig. Nu heb ik vakantie, dus verwacht maar weer wat blogs over reisjes.
De afgelopen maand heb ik een stagaire bij me gehad. Leerlingen kunnen een extra stage doen voor 2 school credits, ze werken dan 100 uur met een verpleegkundige, moeten een pakket met vragen beantwoorden, en krijgen dan ook betaald door het ziekenhuis. Het zou fijn zijn als iedereen dit kon doen, het is een flinke hap extra ervaring die ze goed kunnen gebruiken want de stages in het semester zijn maar erg kort. Helaas neemt het ziekenhuis er maar een beperkt aantal aan.
Toen ik hoorde dat een van mijn leerlingen van afgelopen semester aangenomen was voor onze afdeling heb ik meteen gevraagd of ik haar begeleidster kon zijn. Ik zou dat niet voor elke leerling gedaan hebben; voor sommigen zou het beter zijn om de variatie van een andere begeleider te hebben. Ik dacht dat het voor deze leerling goed zou zijn om wat continuiteit te hebben. Tijdens het semester had ze altijd wat meer dan het gemiddelde aan aandacht nodig om aan al haar doelen te komen. Daarbij is Engels haar tweede taal, en al is ze al 8 jaar hier, ze vindt dat het haar nog altijd moeilijk afgaat. Je merkt het vaak als sommige dingen meer dan 1 keer uitgelegd moet hebben. Ze werkt echt keihard en zoekt heel veel dingen die ze niet snapt thuis op. De stage is dan ook prima gegaan. In het begin voelde het raar aan, het is toch een ander soort relatie als ze de stages in het semester hebben, waar ze elke week beoordeeld moeten worden, plus je je aandacht over 10 leerlingen moet verdelen. Nu was ik dan de primaire verpleegkundige voor een groep patienten, met alle verantwoordelijkheid vandien. Ze betrapte me zelfs op een foutje, maar ik vond het wel heel goed dat ze dat ook durfde te zeggen. Zo zag ze meteen dat ik niet perfect ben en lang niet alles weet.
Het was heel goed om haar zelfvertrouwen te zien groeien. In begin dacht ik nog wel eens 'waar begin ik aan' als iets extra lang duurde of als ik iets voor de derde keer uit moest leggen. Zo gaf ik haar de opdracht om insuline te spuiten en het was iets dat ze al heel vaak gedaan heeft. Het was echter alsof ze een complete black out had. Ze stond met de lege spuit in haar hand te staren. Dus moest ik haar er alweer doorheen praten. Later konden we er hartelijk mee lachen. Nu weet ik wat me te wachten staat als ik weer met de leerlingen werk; ze vergeten veel als ze het een tijdje niet gedaan hebben.
Het was ook wel grappig dat ze extra dingen ging opzoeken omdat ze nooit wist wat ik haar zou gaan vragen. Bijvoorbeeld toen we het over het systeem van raporteren hadden gehad, hoe je je informatie het beste kunt organiseren (SBAR) had ze dat thuis helemaal uitgeplozen. Kijk, zo'n leerlingen moet je hebben, die zijn zelf-gestuurd om te leren. Dus het was vooral een positieve ervaring.
Dat was het over het werk voorlopig. Nu heb ik vakantie, dus verwacht maar weer wat blogs over reisjes.
Labels: verpleging
posted by Annemiek | 6:58 p.m.
5 Comments:
Annemiek, jij bent echt een engel! En ik ben er zeker van dat die studente jou nooit meer gaat vergeten, en met een warm hart terug zal denken aan jou!
Indien zij bij een 'vreemde' verpleegkundige terecht was gekomen, had zo'n stage haar een knak kunnen geven. Maar jij kende de achtergrond, bent heel geduldig, en ziet haar sterke kanten. Heel lief dat je haar onder je vleugels hebt genomen! Deze stage zal haar vast een stuk meer zelfvertrouwen gegeven hebben.
Jij moet wel engelengeduld hebben, petje af hoor, ik zou het niet kunnen!
Grappig, ik lees dat jouw leerling Engels niet als eerste taal heeft. Ik voel me ook zo vaak als "lerares" tijdens de rondleidingen. Jij bent volgens mij de perfecte begeleidster, geduldig en ook komend vanuit Engels als tweede taal perspectief. Petje af!
Knap hoor dat je zoveel geduld hebt, zou wel een beetje van jou erbij willen hebben.
Wel goed dat ze zelf dingen ook opzoeken, daar leer je altijd veel van.
Fijne vakantie gewenst !
Elke, echt geen engel hoor :) Maar dank je voor je aardige woorden.
Bibi, ja, voor geduld hebben sta ik een beetje bekend :)
Petra, met die anderstalige achtergrond kon ik wel begrijpen hoe het voor haar is.
Bianca, ik denk ook dat je het meeste leert van zelf opzoeken. Dat is iets wat ze later in hun carriere ook moeten doen. Je hoeft niet alles te weten, maar moet wel weten waar je de antwoorden kunt vinden.
Een reactie posten
<< Home