Werk

Over mijn nieuwe werk, dat inmiddels niet meer zo nieuw is heb ik hier nog maar weinig verteld. Na zo ongeveer mijn hele leven in ziekenhuizen gewerkt te hebben was de stap groot om die wereld te verlaten en ergens anders te gaan werken. Ik heb lange tijd heimwee gehad, en nog altijd denk ik dat ik wel een keer nog een paar dagen per maand als per diem in het ziekenhuis zal gaan werken om er toch een beetje in te blijven. Zelfs in die 9 maanden dat ik er nu weg ben zijn er alweer grote veranderingen.

Het werk in de urgent care bevalt me goed, hoewel het denk ik iets is dat ik niet meer dan een paar jaar zal doen. De diensten van 8 uur bevallen goed en vliegen om, en ik ben niet compleet afgepeigerd zoals ik in het ziekenhuis na 12 uur was. Je hoeft er ook niet vaak te tillen, waar mijn rug en gewrichten dankbaar voor zijn. Ik mis wel het intense contact met patienten, hier is het toch meestal wel erg kort. Hoewel er ook mensen zijn die behoorlijk ziek zijn en die je een paar uur onder je hoede hebt. Je moet hier nauwer samenwerken met andere verpleegkundigen; in het ziekenhuis had je de zorg over je groep patienten, dat heb je hier niet. We werken ook maar met 2-3 verpleegkundigen per dienst, dus je moet op elkaar kunnen vertrouwen en rekenen.

In het begin was het net alsof ik helemaal opnieuw in de verpleging moest beginnen. Keeluitstrijkjes maken en strep testen doen, splinten aandoen, of helpen bij een pelvic exam bijvoorbeeld had ik nog nooit gedaan. Dit is nu routine geworden. Het werken met kinderen was nog zo'n leerweg; in het ziekenhuis had ik alleen volwassen patienten en dan ook nog meestal bejaarden. In de urgent care komen veel jongeren en kinderen. Vooral de allerjongsten vindt ik griezelig. Er komen niet veel babies, maar laatst hadden we er 3 op een avond. Prima als je een gezonde baby hebt, maar als je een zieke baby hebt die niet goed ademt, dat is zorgwekkend. We moesten er een van naar het ziekenhuis sturen per ambulance. Ik vond wel grappig hoe ze zo'n kleintje in een speciaal kinderzitje op de brancard zetten, zo'n klein kruimeltje op zo'n grote brancard.

Het is wel leuk om het vertrouwen te winnen van kinderen als ze iets niet gedaan willen hebben. Dat is dan weer heel dankbaar werk. Zo moest ik de oren uitspuiten van een kindergartner. Hij vond het idee maar niks en huilde dat hij dit niet wilde. Ik heb hem de spuit laten zien, en wat mee laten spelen. Toen eerst wat druppels warm water op zijn hand, en toen mocht ik aan zijn oor komen. Eerst zachtjes wat water in zijn oor laten lopen, en toen dat goed ging wat harder. Toen vond hij het opeens heel leuk en wilde hij meer. Toen de oorwas eruit was liet ik hem zien wat eruit gekomen was. Hij wilde het meenemen. Nee, dat kan niet. Opeens vertelde hij mij dat ik vampiertanden heb. O? Ja ik weet dat ze scheef staan. Ja, misschien ben je gebeten door een vampier! Kinderen zijn recht voor z'n raap, ik moest er zo mee lachen, terwijl zijn moeder zich schaamde. Ik gaf hem later een sticker, grappig hoe je sommige kinderen daar blij mee kunt maken. Die van ons vielen nooit voor de stickertruc.