Eindelijk op bezoek

Soms kan het erg lang duren wanneer iemand zegt 'kom een keer aan', voordat het er eindelijk van komt. A is een verpleegkundige die ik een jaar geleden ingewerkt had en inmiddels op de eerste hulp werkt. Vorig jaar zei ze al eens dat ik maar eens moest komen kennismaken met haar drieling. We hadden een keer afgesproken en toen was ik het helemaal vergeten. Vandaag ben ik dan eindelijk bij haar geweest. Twee van de drie kinderen waren thuis, het zijn alle drie meisjes, 2 jaar oud, en levendig. Grappig zoals ze meteen met me kletsten en op de schoot klommen. Zei ik al dat ze erg levendig zijn? Moet natuurlijk ook, anders is het niet goed.

Na dat bezoek ben ik een uurtje gaan skien. Terwijl het zuiden nu een grote sneeuwstorm krijgt, krijgen wij er niks van. Wat ze daar krijgen lijkt op wat we hier met de blizzard in '93 hadden. Maar wat ik met de beelden van lege winkels afvraag: heeft niemand er voor 3 dagen eten in huis dat er opeens zoveel ingekocht moet worden?

Bij Greek Peak hoorde ik een lift operator zeggen "We need a north easter." Laat maar wat deze kant opkomen! Ik wil nog met een collega gaan langlaufen, maar er ligt niet genoeg sneeuw. Het skien was weer even fijn. Leuk ook hoe je altijd aanspraak hebt in de lift.

Daarna heb ik Tim opgehaald in Cortland. Gewoonlijk doet Micky dat, maar ik was deze keer in de buurt. Bart was er ook, misschien komt hij morgen even naar huis. Waarom morgen? Hier is een hint: