Risico's van het vak
In het werk als verpleegkundigen loeren allerlei risico's. We zijn een beroepsgroep met de meeste rugklachten. Er moet heel wat getild worden en de mensen worden er hier niet lichter op. Je krijgt met aggressieve mensen te maken, zowel patienten als familie. Van demente mensen heb ik wel eens een mep gehad, door niet-dementen ben ik ook wel eens bedreigd. Er is veel stress door het werken met zieke mensen waardoor je zelf soms behoorlijk afgebrandt kan zijn. Je moet chemomedicaties aansluiten die gevaalijk zijn en waar je je tegen moet beschermen.
Dan zijn er al de infectieziekten waar we mee te maken krijgen. Jezelf per ongeluk prikken met een vuile naald betekent een paar dagen wachten en maar hopen dat de patient's HIV test negatief zal zijn. Voor hepatitis B krijg je een vaccin, voor hepatitis C is nog niks. Mensen die op een gewone kamer liggen en dan de diagnose tuberculosis krijgen waarvan je waarschijnlijk ook minstens een paar bacillen van ingeademd hebt. Je zult ervan versteld staan hoeveel mensen je gerust in je gezicht hoesten. Dan de mensen met de maagvirussen (braken, diarree etc), daar ben ik toch een keer goed door gevloerd geweest! Inmiddels zijn we allemaal op ons werk waarschijnlijk gekoloniseerd door de resistente staph bacterie MRSA en door een darmbacterie C Diff. Vindt je het gek dat ik de dag begin met een anti-bacterie/virus doekje en de computer en telefoon desinfecteer die ik zal gebruiken. Ik probeer me dan ook echt te beperken tot alleen die computer te gebruiken.
Een paar jaar geleden las ik "The Great Influenza", wat erg indruk op me gemaakt heeft. De vraag of ik nog wel naar mijn werk zou gaan als ik zou weten dat er een kans was om een dodelijke ziekte zou krijgen waar niks tegen te doen was ging door mijn hoofd en ik heb er nog altijd geen antwoord op. Waar ligt je verantwoordelijkheid, bij je gezin of bij je werk? Werk dat inhoudt je medemensen te verzorgen. Je zou niet meer terug thuis kunnen komen want dan zou je je gezin kunnen besmetten. Het zijn diepe vragen, ik heb geen antwoord en kan alleen maar hopen dat we er nooit voorstaan.
Via een ander blog kwam ik dit abstract tegen. (Hier is het hele artikel). In sommige staten zijn blijkbaar wetten aangenomen waar werknemers in de gezondheidszorg verplicht gesteld worden om te werken in het geval er een pandemie is. Ik ben eens op zoek gegaan hoe het in New York zit, maar heb er niks over kunnen vinden. Wel kom je op zo'n zoektocht allerlei andere interessante dingen tegen. Zoals het pandemie plan van het NY Health Department. Het is erg lang, en ik heb het niet helemaal gelezen, maar het is nogal ontnuchterend. Zo wordt er gezegd dat in zo'n geval de gezondheidszorg niet meer de individuele zorg voorop stelt, maar het overleven van zoveel mogelijk mensen. Er staat in hoeveel beademingsmachines de staat heeft, en hoe deze bedeeld zullen worden. Het triage proces staat beschreven, en hoe mensen begraven zullen worden. Er is extra bewaking nodig voor boze mensen. Een heel stuk gaat over de geestelijke gezondheidszorg van de werknemers om ze te helpen met het omgaan van deze situatie, en het werken terwijl ze thuis misschien ook zieken of gestorvenen hebben.
Nou, heavy stuff allemaal! Dit zijn dingen uit een horrorfilm!
Dan is er dit artikel waar de SARS uitbraak in Toronto besproken wordt en wat er geleerd is qua ethiek. (en ook; 'de pest deed er 3 jaar over om in Europa te arriveren vanuit Azie, SARS deed er 15 uur over). Ook een goed artikel om te lezen.
Het klinkt nu misschien allemaal erg negatief, ik ga echt niet elke dag naar mijn werk denkend over de risico's die je loopt. Om rugklachten te voorkomen tillen we op een goede manier, en hebben liften. Aggressie kan soms voorkomen worden, en anders kunnen we meteen een hulpteam oproepen. Om prikken te voorkomen hebben we 'veilige' naalden. Voor besmettelijke ziekten gebruiken we isolatietechnieken. Het is allemaal zo automatisch dat je er niet altijd bij stilstaat.
Toch volg ik de uitbraak van dit nieuwe virus goed. Op het moment komen we er nog goed vanaf, en ik kan me voorstellen dat mensen gek worden van het nieuws. Ik wil er echter zoveel mogelijk over weten, en als later blijkt dat het allemaal een beetje 'overkill' is geweest, zo zij het. Beter dan later zeggen 'hadden we maar.' Paniek is niet nodig, wel begrip.
Dan zijn er al de infectieziekten waar we mee te maken krijgen. Jezelf per ongeluk prikken met een vuile naald betekent een paar dagen wachten en maar hopen dat de patient's HIV test negatief zal zijn. Voor hepatitis B krijg je een vaccin, voor hepatitis C is nog niks. Mensen die op een gewone kamer liggen en dan de diagnose tuberculosis krijgen waarvan je waarschijnlijk ook minstens een paar bacillen van ingeademd hebt. Je zult ervan versteld staan hoeveel mensen je gerust in je gezicht hoesten. Dan de mensen met de maagvirussen (braken, diarree etc), daar ben ik toch een keer goed door gevloerd geweest! Inmiddels zijn we allemaal op ons werk waarschijnlijk gekoloniseerd door de resistente staph bacterie MRSA en door een darmbacterie C Diff. Vindt je het gek dat ik de dag begin met een anti-bacterie/virus doekje en de computer en telefoon desinfecteer die ik zal gebruiken. Ik probeer me dan ook echt te beperken tot alleen die computer te gebruiken.
Een paar jaar geleden las ik "The Great Influenza", wat erg indruk op me gemaakt heeft. De vraag of ik nog wel naar mijn werk zou gaan als ik zou weten dat er een kans was om een dodelijke ziekte zou krijgen waar niks tegen te doen was ging door mijn hoofd en ik heb er nog altijd geen antwoord op. Waar ligt je verantwoordelijkheid, bij je gezin of bij je werk? Werk dat inhoudt je medemensen te verzorgen. Je zou niet meer terug thuis kunnen komen want dan zou je je gezin kunnen besmetten. Het zijn diepe vragen, ik heb geen antwoord en kan alleen maar hopen dat we er nooit voorstaan.
Via een ander blog kwam ik dit abstract tegen. (Hier is het hele artikel). In sommige staten zijn blijkbaar wetten aangenomen waar werknemers in de gezondheidszorg verplicht gesteld worden om te werken in het geval er een pandemie is. Ik ben eens op zoek gegaan hoe het in New York zit, maar heb er niks over kunnen vinden. Wel kom je op zo'n zoektocht allerlei andere interessante dingen tegen. Zoals het pandemie plan van het NY Health Department. Het is erg lang, en ik heb het niet helemaal gelezen, maar het is nogal ontnuchterend. Zo wordt er gezegd dat in zo'n geval de gezondheidszorg niet meer de individuele zorg voorop stelt, maar het overleven van zoveel mogelijk mensen. Er staat in hoeveel beademingsmachines de staat heeft, en hoe deze bedeeld zullen worden. Het triage proces staat beschreven, en hoe mensen begraven zullen worden. Er is extra bewaking nodig voor boze mensen. Een heel stuk gaat over de geestelijke gezondheidszorg van de werknemers om ze te helpen met het omgaan van deze situatie, en het werken terwijl ze thuis misschien ook zieken of gestorvenen hebben.
Nou, heavy stuff allemaal! Dit zijn dingen uit een horrorfilm!
Dan is er dit artikel waar de SARS uitbraak in Toronto besproken wordt en wat er geleerd is qua ethiek. (en ook; 'de pest deed er 3 jaar over om in Europa te arriveren vanuit Azie, SARS deed er 15 uur over). Ook een goed artikel om te lezen.
Het klinkt nu misschien allemaal erg negatief, ik ga echt niet elke dag naar mijn werk denkend over de risico's die je loopt. Om rugklachten te voorkomen tillen we op een goede manier, en hebben liften. Aggressie kan soms voorkomen worden, en anders kunnen we meteen een hulpteam oproepen. Om prikken te voorkomen hebben we 'veilige' naalden. Voor besmettelijke ziekten gebruiken we isolatietechnieken. Het is allemaal zo automatisch dat je er niet altijd bij stilstaat.
Toch volg ik de uitbraak van dit nieuwe virus goed. Op het moment komen we er nog goed vanaf, en ik kan me voorstellen dat mensen gek worden van het nieuws. Ik wil er echter zoveel mogelijk over weten, en als later blijkt dat het allemaal een beetje 'overkill' is geweest, zo zij het. Beter dan later zeggen 'hadden we maar.' Paniek is niet nodig, wel begrip.
Labels: verpleging
posted by Annemiek | 8:22 p.m.
4 Comments:
Het is goed, dat dit virus door de officiele instanties zo serieus wordt genomen. Hopelijk is er nu de tijd om het te bestuderen en te bevechten. Moeilijk inderdaad, al die gevaren, waar je aan bloot wordt gesteld. Laten we inderdaad hopen, dat we geen nachtmerriesituaties mee zullen maken.
Ik vind het knap van je dat je daarover moet nadenken, je gezin of je werk. Ik zou bij zoiets direct mijn werk laten vallen maar daarom zit ik ook niet in de verpleging, ik ben er absoluut niet geschikt voor. Ik zou niet goed worden (letterlijk en figuurlijk) als iemand in mijn gezicht hoest die misschien wel TBC heeft. Mensen zoals ik zijn erg blij met mensen zoals jij.
Volgens mij is ook een probleem in de westerse wereld dat we door onze hygiene (niet bij iedereen ;-)ook bijna nergens meer tegen kunnen. Hygiene helpt tegen ziektes maar verminderd anderzijds ook de weerstand van mensen terwijl virussen (of waren het bacterieen ?) steeds resistenter worden daardoor.
Ik hoop met Kasaka van harte dat we geen horrorsituaties mee zullen gaan maken.
Goede post wederom Annemiek. Je beschrijft de bijna masochistische kant van het werk erg pakkend.
Alhoewel ik tot op heden nog geen angst heb gehad voor (bijv.) het huidige pandemietje, geef ik toe dat het me van de week voor het eerst door het hoofd schoot: stel dat? Persoonlijk vind ik de wetten die sommige staten stellen wat ver gaan. In hoeverre kan je mensen verplichten in een dergelijke mate zichzelf aan gevaar bloot te stellen? Moeilijke maar wel interessante vraag, goede tip voor een groepsonderwerp op school!
Aan de andere kant denk ik dat gezondheidszorgmedewerkers wel het voordeel hebben dat de overheid weet dat ze van cruciaal belang zijn tijdens een pandemie en dus (althans dat hoop ik toch) medisch gezien goed verzorgd worden. In Nederland ligt er voor 60% van de bevolking oseltamivir en amantadine opgeslagen, ik denk dat wij er wel tussen zitten. (zou dat overigens nog weer 'verplichtingen' opleveren?)
-Bram
Petra; we zien wel wat het wordt.
Bianca; resistentie is een heel groot probleem ja.
Bram; masochistisch? Zo heb ik het nog nooit bekeken, misschien wel.
Ik dacht dat dit misschien een goede vraag zal zijn voor mijn cursus ethiek van volgend semester.
Een reactie posten
<< Home